บทที่ 57 พี่ชายเก่งที่สุดเลย

บทที่57 พี่ชายเก่งที่สุดเลย บุริศร์ไม่ได้สนใจว่าบนใบหน้าของพฤกษ์นั้นแสดงอารมณ์อย่างไรตอนนี้ในใจของเขาไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ถูกแทนที่ด้วยเรื่องของกานต์ไม่เว้นแม้แต่เรื่องที่ข้อมูลลับบริษัทรั่วไหล “คุณบุริศร์ แล้วข้อมูลลับของบริษัทที่รั่วไหลไปนั้นเราจะจัดการยังไงล่ะครับ？” ไม่ง่ายเลยที่พฤกษ์จะปรับอารมณ์กลับมาได้ ในเวลานี้เกิดความลังเลไม่แน่ใจเล็กน้อย เพราะในตอนแรกวางแผนไว้ว่าจะให้ทางตำรวจจัดการกับเรื่องนี้ แต่ตอนนี้ดูท่าแล้วคงจะเป็นไปไม่น่าจะไหว ยากที่จะทำให้คนเชื่อมั่นได้จริงๆ บุริศร์ก้มหน้าครุ่นคิดไปครู่นึงแล้วพูดขึ้นว่า “รีบนำเอกสารทุกอย่างที่รั่วไหลออกไปนั้น ไปยื่นเรื่องจดลิขสิทธิ์ ผมจะทำให้ไอ้พวกที่ขโมยเอกสารไปนั้นเอาไปแต่ใช้อะไรไม่ได้เสียเงินเท่าไหร่ไม่ว่าแต่ที่สำคัญคือเรื่องเวลา รีบไปจัดการซะยิ่งเร็วได้เท่าไหร่ได้ยิ่งดี แต่ถ้าจัดการไม่ได้ยังไงก็ทำยังไงก็ได้ให้เกิดความเสียหายให้น้อยที่สุด แต่ถ้าหากว่าทำอะไรไม่ได้แล้วจริงๆ หายแล้วก็หายไป ตระกูลเล็กโตเราคงไม่เป็นไรหรอกกะอีแค่เงินแค่นี้ ถ้าหากว่าเป็นกานต์เจ้าเด็กน้อยคนนั้นทำจริงๆ ก็ถือเป็นการให้เขาฝึกฝีมือไปล่ะกัน” ฟังจากน้ำเสียงของบุริศร์ที่ไม่ค่อย นั้นทำให้พฤกษ์อดแอบรู้สึกเป็นห่วงไม่ได้ ถ้าหากว่ากานต์เป็นลูกของบุริศร์จริงๆแล้วบุริศร์มีท่าทางที่หลงลูกและตามใจลูกขนาดนี้ ไม่รู้ว่าตระกูลเล็กโตนั้นจะทนได้สักกี่วันกัน？ แน่นอน พฤกษ์ไม่กล้าที่จะถามออกไป เขาจึงรีบถอยออกไปจัดการกับงานที่บุริศร์ได้มอบหมายไว้ให้ในทันที ในขณะที่พฤกษ์เดินออกไป บุริศร์ก็รู้สึกร้อนใจขึ้นมาทันทีเขาอยากรู้มันซะตอนนี้เลยว่าเขาและกานต์ตกลงแล้วเป็นอะไรกันแน่เขารีบวิ่งกลับเข้าไปในห้องนอนเพื่อที่จะหาใบตรวจครรภ์ของนรมนออกมาดู ไม่ว่าจะดูยังไงก็รู้สึกปิติยินดียิ่งนัก นรมนไม่รู้ว่าตอนนี้บุริศร์รู้สึกอย่างไร เธออยู่บนเตียงคนไข้นั่งมองทิพย์และกานต์ที่กำลังทานข้าวอยู่อย่างมีความสุข “หม่ามี๊ครับ ผมได้ยินมาว่า เราไม่สบายตรงไหนก็ให้บำรุงตรงนั้นครับ ผมตั้งใจให้ป้าทิพย์ซื้อขาหมูมาให้หม่ามี๊ด้วย หม่ามี๊ทานเยอะๆนะครับ” กานต์คีบขาหมูใส่ถ้วยให้นรมน และมองเธออย่าง นรมนก้มมองเขาพลางพูดชมว่า “ลูกชายแม่เก่งที่สุดเลย” “แน่นอนอยู่แล้วก็ ก็ผมเป็นเสื้อคลุมของหม่ามี๊นี่หน่า” กานต์พูดออกมาอย่างมีความสุข “ใช่แล้วลูกเป็นเสื้อคลุมหนังของแม่ และกมลก็เป็นเสื้อคลุมขนฟูของแม่ด้วยเหมือนกัน” นรมนไม่ได้คิดอะไรกับคำพูดประโยคเมื่อครู่นั้นแต่กลับทำให้กานต์นิ่งไป “หม่ามี๊ครับผมคิดถึงน้องแล้วผมวิดีโอคอลกับน้องได้ไหม？” เวลาที่อเมริกาตอนนี้ก็ถือว่าโทรหาได้ นรมนมองดูลูกชายเป็นเช่นนี้ รู้สึกปวดใจเล็กน้อย ตลอดเวลาที่ผ่านมากานต์คอยดูแลกมลมาโดยตลอด การมายังเมืองชลธีครั้งนี้ก็เป็นเพราะเขาไม่วางใจให้เธอมาคนเดียว ถึงได้ตามมาแต่ในใจก็ยังคิดถึงและเป็นห่วงกมล “ได้สิลูก แต่อย่านานเกินไปล่ะรู้ไหม？” “รู้ครับ” กานต์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างดีใจตื่นเต้นสุดขีด รีบกดวิดีโอคอลหากมลทันที ไม่นาน อีกฝั่งก็กดรับสาย ใบหน้าที่สวยงามของกมลก็ปรากฎขึ้น “พี่！” เสียงของกมลใสแจ๋วเหมือนกับลูกแก้วหล่นลงใส่จานกระเบื้องยังไงยังงั้น ฟังแล้วสบายหู ทำให้กานต์มีรอยยิ้มขึ้นมาได้ “วันนี้กินยาแล้วหรือยัง？เชื่อฟังที่คุณหมอบอกหรือเปล่า？” “แน่นอนล่ะ หนูเป็นเด็กดีและเชื่อฟัง พี่คะเมื่อไหร่พี่จะกลับมาล่ะ？ที่เมืองชลธีเป็นไงบ้างสนุกไหม？พี่ออกไปเที่ยวกับหม่ามี๊บ้างไหม？ถึงเวลาอย่าลืมส่งรูปให้หนูดูด้วยนะ” ถึงแม้ว่ากมลจะป่วยอยู่แต่ว่าเธอกลับสดใสและร่าเริงมาก ที่สำคัญคือใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มอันสดใสนั้น มันช่างทำให้คนที่เห็นรู้สึกห่วงหาจริงๆ กานต์หัวเราะและพูดว่า “พี่พึ่งมาถึงมัวแต่วุ้นอยู่กับเรื่องเข้าโรงเรียนอนุบาลเลยยังไม่ได้ทันออกไปไหนเลย เดี๋ยวรอพี่ได้ไปสวนสัตว์เมื่อไหร่พี่จะถ่ายรูปสัตว์กับพวกต้นไม้ให้ดูดีไหม？” “ค่ะ เยี่ยมสุดๆไปเลย！” กมลดีใจยิ้มแป้น แต่นัยน์ตากลับรู้สึกเศร้าเล็กน้อย “พี่คะ ถ้าหากว่าฉันได้ไปด้วยคงจะดีหนูได้ยินมาว่าเมืองชลธีเป็นเมืองที่สวยงามมาก แต่น่าเสียดายแค่อเมริกาหนูยังไม่มีโอกาสเที่ยวเลย พี่ว่าไอ้โรคที่หนูเป็นจะหายไหมคะ？” คำพูดของกมลทำให้กานต์คิ้วขมวดเล็กน้อยและพูดว่า “ต้องหายแน่นอน เชื่อพี่สิ รอให้เธอหายแล้ว พี่จะพาเธอไปเที่ยวทุกที่เลยดีไหม？” “สัญญาแล้วนะ เกี่ยวก้อยสัญญา！” กมลชูนิ้วก้อยขึ้นมาเกี่ยวก้อยกับกานต์ผ่านทางหน้าจอโทรศัพท์ กานต์ก็ชูนิ้วก้อยทาบลงไปบนหน้าจอเช่นกัน น้ำตาที่แทบจะเอ่อล้นออกมากลับถูกกานต์กลั้นเอาไว้ไม่ให้ออกมา นรมนรู้สึกว่าอาหารที่ทานอยู่นั้นอยู่ๆก็ไร้ซึ่งรสชาติ “กมลแม่กับพี่กานต์ทำธุระเสร็จแล้วจะรีบกลับนะ ถ้าหนูคิดถึงพวกเราก็โทรหาพวกเราได้ตลอดเลยนะลูก จะต้องเชื่อฟังพ่อนะรู้ไหมลูก？”(ไม่เชิงพ่อเลี้ยง) “ค่ะแม่ แม่ก็อยู่ที่โรงพยาบาลหรอคะ？ทำไมหนูเห็นขวดน้ำเกลือด้วย？” สายตาของกมลก็ช่างดีเหลือเกิน มองไปมองมาก็เริ่มขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นห่วงแม่เอามากๆ นรมนยิ้มแล้วพูดว่า “แม่ไม่เป็นไร แม่แค่เป็นหวัดนิดหน่อยเอง มาแปลกที่น่ะ เดี๋ยวก็หายแล้ว” “งั้นแม่ก็ต้องเชื่อฟังคุณหมอและกินยานะคะถึงแม้ว่าฉีดยาจะเจ็บ แต่มันทำให้เราหายไวนะคะ” กมลพูดเหมือนที่ผู้ใหญ่พูด แต่มันกลับบีบหัวหัวใจของนรมนและกานต์อีกครั้ง “ไม่ต้องห่วงนะ หม่ามี๊ยังมีพี่ทั้งคน ไม่เป็นไรแน่นอน พี่จะไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรหม่ามี๊แน่นอน” “อืมมม หนูเชื่อพี่ค่ะ พี่ชายหนูเก่งที่สุดเลย！” ความรักและการเชื่อฟังที่กมลมีต่อกานต์ทำให้กานต์รู้สึกพอใจกับน้องสาวคนนี้ “กมลนี่ก็ถึงเวลาแล้ว เธอรีบพักผ่อนนะ พวกเราทานข้าวก่อนนะ” “โอเคค่ะ พี่ หม่ามี๊แล้วเจอกันใหม่นะคะ” หลังจากที่กมลวางสายไป นรมนถึงกลับกั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เธอไม่กลั้นมันไว้อีกแล้ว มือปิดปากไว้ไม่ให้มีเสียงแต่น้ำตาไหลพรากอาบแก้ม คมทิพย์ตบบ่าและลูบหลังนรมนพูดปลอบใจเธอ “เดี๋ยวทุกอย่างมันก็ดีขึ้นเองฉันเชื่อว่าฟ้าคงไม่ใจร้ายขนาดนั้น กมลยังเด็กแถมยังน่ารักขนาดนั้น ทุกอย่างต้องดีขึ้นอย่างแน่นอน”