บทที่ 58 พี่ชายเก่งที่สุดเลย2

บทที่58 พี่ชายเก่งที่สุดเลย2 “ผิดที่ฉันเอง ทุกอย่างมันเป็นเพราะฉัน เพราะฉันเองที่ดูแลกมลไม่ดี ถ้าฉันปกป้องลูกได้ดีกว่านี้ เธอคงไม่ต้องออกมาก็แล้วต้องอยู่แต่ในโรงพยาบาลหรอก ฉันรู้ดีกว่าใครๆว่ากมลนั้นคงอิจฉาเด็กๆคนอื่นที่มีร่างกายแข็งแรง เธอถึงขั้นแทบจะไม่ได้เคยออกจากรั้วโรงพยาบาลเลย” “เอาเถอะน่า นรมนทุกอย่างที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้ต้องโทษไปผู้ชายเลวๆคนนั้นต่างหาก มันไม่เกี่ยวกับเธอเลย เธอทำดีที่สุดแล้วถ้าจะผิดก็ผิดที่รักผู้ชายคนนั้นเท่านั้นเอง ตอนนี้เธอเองเป็นแม่คนแล้วเธอต้องเข้มแข็งเพื่อลูกสิ ใช่ไหมล่ะ？” คำพูดของคมทิพย์ทำให้นรมน หยักหน้างึกๆ ใช่แล้ว เธอต้องเข้มแข็ง！ เธอต้องทำให้บุริศร์ชดใช้ในสิ่งที่เขาทำ เธอถึงจะสามารถสู้หน้าลูกทั้งสองเธอได้ ถึงแม้ว่ากานต์จะไม่รู้ว่าคมทิพย์และนรมนกำลังพูดอะไรกันอยู่ แต่แววตาเขากลับนิ่งสุขุม ทำให้ความเดียงสาและความสดใส ที่เด็กในวัยนี้ควรมี มันน้อยลง เมื่อทานข้าวเสร็จแล้ว คมทิพย์ก็พากานต์กลับไป พยาบาลพิเศษที่บุริศร์จ้างมา ก็เข้ามาดูแลนรมน นรมนรู้สึกเหนื่อยทั้งกายทั้งใจ จึงไม่สนว่าเป็นใคร แล้วห่มผ้านอนทันทันที ผ่านไปอีกวัน ทางฝั่งเรื่องการตรวจดีเอ็นเอของหมอนัทธ์ ผลตรวจออกมาแล้วบุริศร์รีบร้อนมาโรงพยาบาลด้วยตัวเองเลย “หมอนัทธ์ครับ ผลตรวจล่ะครับ?” คุณหมอนัทธ์ ไม่คิดว่าบุริศร์จะมารับผลตรวจด้วยตัวเองจึงรู้สึกเกร็งเล็กน้อย “คุณบุริศร์ครับผมเองก็พึ่งจะจัดการเสร็จ กะว่าจะให้คนนำไปให้ นี่คุณทำไมมาเองเลยล่ะครับ？” “ไม่ต้องแล้วล่ะ เอาผลตรวจให้ผมเลยก็ได้” สายตาที่ดูรีบร้อนของบุริศร์มองไปยังคุณหมอนัทธ์ คุณหมอนัทธ์นำเอกสารผลการตรวจให้บุริศร์ บุริศร์ตื่นเต้นสุดขีดไม่รู้ว่าจะเปิดอ่านยังไงเลย ใช่หรือไม่ใช่？ ถ้าไม่ใช่ล่ะ จะทำอย่างไร？ แต่ว่าเขาก็อดไม่ได้ที่จะอยากรู้ผลการตรวจในครั้งนี้ “คุณบุริศร์？” คุณหมอนัทธ์ยืนเอ๋ออยู่ตรงนั้น อยู่ดีๆก็เรียกเขาขึ้นมา。 บุริศร์ถึงได้สติ “อ่อ งั้นผมขอตัวก่อนนะ” เขาถือเอกสารผลตรวจ กล่าวลาและหันเดินกลับออกไป ฝ่ามือเต็มไปด้วยเหงื่อ บุริศร์กลับมาที่รถ มองไปยังซองเอกสารผมการตรวจดีเอ็นเอ รีบร้อนหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดมวลนึง ตอนนี้เขาต้องการใช้นิโคตินมาระงับอารมณ์ของตัวเอง ท่ามกลางควันบุหรี่ที่คละคลุ้งอยู่ในรถ ไม่มีใครที่จะสามารถเห็นใบหน้าและสีหน้าของเขาได้อย่างชัดเจน เมื่อบุหรี่หนึ่งมวลถูกสูบหมด อารมณ์ของบุริศร์ก็สงบลงเป็นปกติ เขาเปิดซองเอกสารออกและหยิบผลการตรวจที่อยู่ข้างในออกมา ตอนที่เขากำลังมองดูผลการตรวจที่ว่าดีเอ็นเอของบุริศร์และกานต์มีความคล้ายคลึงกันถึง99เปอร์เซ็นต์ มือของเขาถึงกับสั่นทำอะไรไม่ถูกขึ้นมา กานต์เป็นลูกชายของบุริศร์！ เป็นลูกของเขากับนรมน！ เขาเริ่มเจ็บจมูกขึ้นมา อยู่ดีๆน้ำตาก็ไหลพรากออกมาเป็นสาย ในวงการธุรกิจนี้ผู้ชายที่จัดการงานอย่างเฉียบ เด็ดขาดและรวดเร็วอย่างเขา ตอนนี้กลับตาแดงขึ้นมาทันที มือเขากำผลตรวจไว้แน่น ดูแล้วดูอีกแล้วก็หัวเราะทั้งน้ำตาเหมือนกับคนบ้ายังไงยังงั้นน้ตายังคงไหลออกจากหางตาเขาไม่หยุด เยี่ยมไปเลย！ กานต์คือลูกของเขา！ ถ้าเป็นเช่นนั้นนรมนก็คือภรรยาของเขา？ อุบัติเหตุเพลิงไหม้เมื่อ5ปีก่อน เธอรอดชีวิตมาได้！ แต่ว่าในเมื่อเธอรอดชีวิตมาได้แล้ว5ปีที่ผ่านมาทำไมไม้กลับมาหาเขาล่ะ？แล้วทำไมตอนนี้หน้าตาเธอเปลี่ยนไป？แล้วทำไมไม่ยอมรับว่าตัวเองเป็นภรรยาของเขาล่ะ？ คำถามมากมายวกวนอยู่ในหัวเขา เขาหยิบโทรศัพท์โทรหาพฤกษ์ “พฤกษ์ คุณช่วยผมสืบเรื่องอุบัติเหตุไฟไหม้เมื่อ5ปีที่แล้วหน่อยว่าตกลงมันยังไงกันแน่？ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตามผมจะต้องรู้ให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น และก็ที่อเมริกาที่ให้ไปสืบเรื่องคุณแคทเธอรีมีความคืบหน้าอย่างไรบ้าง？” เมื่อพฤกษ์ถูกบุริศร์ถามแบบนี้ถึงกับตื่นเต้นขึ้นมาเล็กน้อย “คุณบุริศร์ ข้อมูลของคุณแคทเธอรีนั้นมีคนเก็บและปกป้องไว้อยู่ ไม่ว่าผมจะใช้วิธีอะไร ถึงขั้นจ้างพวกสายสืบมืออาชีพที่สืบความลับของพรรคการเมืองให้มาช่วย แต่ว่าฝั่งตรงข้ามนั้นฝีมือเหนือกว่ามาก เพราะงั้นทางเราตอนนี้ไม่มีข้อมูลอะไรเลยครับรู้แค่ว่าเธอเป็นคนที่เกิดและโตอยู่ที่อเมริกา “เกิดและโตอยู่ที่อเมริกางั้นหรอ？เป็นไปไม่ได้！สืบหาต่อไป！เริ่มสืบตั้งแต่รเมศเลย คุณลองสืบหาดูว่าเมื่อปีก่อน รเมศนั้นเคยมาที่เมืองชลธีหรือเปล่า？” บรุรศร์แนะแนวทางให้กับพฤกษ์ “โอเคครับ” หลังจากวางสายโทรศัพท์ ในใจของบุริศร์ก็ไม่สามารถสงบลงไม่ให้คิดอะไรได้เลย เธอยังมีชีวิตอยู่！ และยิ่งไปกว่านั้นเธอก็อาจจะอยู่ใกล้ๆตัวเขาเองก็เป็นได้แต่ว่าทำไมเธอถึงไม่ยอมรับล่ะ？ บุริศร์คิดยังไงก็คิดไม่ออกว่าทำไม แต่กลับคิดถึงนรมนเป็นอย่างมาก เขาเหยียบคันเร่ง รถพุ่งออกไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วราวกับบิน หลังจากที่ขับวนในเมืองชลธีไปรอบนึงแล้ว เขาก็มาหยุดอยู่ที่ลานจอดรถของโรงพยาบาล บุริศร์ซื้อมะม่วงที่นรมนชอบกินมากที่สุดมาด้วย พร้อมกับถือมันเดินเข้าไปที่ห้องพักคนไข้ของเธอ นรมนกำลังนั่งอ่านหนังสือนิตยสารเกี่ยวกับธุรกิจ ที่เป็นภาษาอังกฤษอยู่ เขาจำได้ว่าภาษาอังกฤษของนรมนนั้นไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ และเธอก็ไม่ค่อยชอบเรื่องที่เกี่ยวกับงานธุรกิจสักเท่าไหร่ ในทุกๆวันเธอมักจะนั่งอยู่ริมหน้าต่างมองออกไปข้างนอก รอว่าเขานั้นเมื่อไหร่จะเลิกงาน ทุกครั้งที่เขาเลิกงานกลับมา เธอก็จะมีท่าทีดีใจราวกับว่าโลกทั้งใบเป็นของเธอเอง แต่ว่าตอนนี้แสงที่เคยส่องประกายในแววตาของเธอนั้นกลับมองไม่เห็นมันอีกแล้ว และถึงขั้นยอมทิ้งชีวิตอันสงบสุขที่ผ่านมาของเธอได้ลง ตกลงว่าไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้เธอต้องพบเจอกับอะไรกันแน่？