已经是第一章了
บทที่ 59 ฮอร์โมนไม่ปกติหรอ
บทที่ 59 ฮอร์โมนไม่ปกติหรอ
นรมนได้ยินเสียงฝีก้าวจึงค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นว่าเป็นบุริศร์ยืนอยู่ที่หน้าประตู มองมาที่ตนอย่างลึกซึ้ง
แววตาของเขามันช่างเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกและอ่อนโยนขนาดนั้น ราวกับว่าตัวเธอเป็นผู้หญิงที่เขาหวงแหนมากที่สุดในชีวิต
แต่ว่าเพียงชั่วครู่ในใจเธอกลับรู้สึกตลกสิ้นดี
คนที่บุริศร์รักที่สุดคือเขมิกาต่างหาก แต่เธอคือนรมนจะไปเกี่ยวอะไรกับเขาล่ะ？
“คุณบุริศร์？คุณมาได้ยังไงคะ？บอกว่าช่วงนี้ยุ่งไม่ใช่หรอคะ？”
แท้จริงแล้วเธอรู้ดีว่าคุณหมอนัทธ์ได้นำผลตรวจดีเอ็นเอนั้นมอบให้บุริศร์ไปแล้วเธอกำลังรอให้บุริศร์มาหาเธออยู่พอดี แต่กลับคิดไม่ถึงว่าเขาจะปล่อยให้เธอต้องรอนานขนาดนี้ ในวันนี้แววตาของเขากลับเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกที่มีต่อคนรัก
นี่คิดจะมาเพื่อขอคืนดี？
หรือว่ามาขอร้องอะไร？
นรมนเตรียมความพร้อมมาแล้วอย่างดี แต่บุริศร์กลับเดินยิ้มเข้ามา
แสงแดดที่ส่องเข้ามาทางหน้าหน้าต่างสาดส่องไปยังเรือนร่างของบุริศร์ ราวกับว่ามีแสงสีทองส่องออกมาจากตัวเขา
นรมนไปครู่นึง
จำได้ว่าครั้งแรกที่ได้พบกับบุริศร์ เขาก็มีแสงออร่าเปล่งประกายออกมาเช่นนี้ ตอนนั้นเขาเป็นนักธุรกิจที่ได้รับเชิญให้มาบรรยายประสบการณ์ที่ทำให้ประสบความสำเร็จที่มหาลัย แต่ว่าความหล่อเนี๊ยบของเขา ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ใด ในสายตาเธอที่ที่มีเขาอยู่ล้วนเป็นภาพทิวทัศน์ที่งดงามเสมอ ภาพของเขาตราตรึงอยู่ในหัวใจของนรมน และนับแต่นั้นมาเธอก็ตกหลุมรักเขามาโดยตลอด เป็นเพราะเขาทำให้เธอกินไม่ได้ นอนไม่หลับ เอาแต่เพ้อว่าสักวันนึงจะได้เป็นเจ้าสาวของเขา
เดิมทีคิดว่าเป็นแค่ความฝันลมลมแล้งแล้งที่เธอแอบรักเขาข้างเดียว แต่คาดไม่ถึงว่าโชคชะตาจะโหดร้ายได้ขนาดนี้ งานเลี้ยงเพียงครั้งเดียวไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใดทำให้เธอกับเขานอนด้วยกัน และเธอเองก็ยังถูกเขาจัดการเรียบร้อยแล้วอยู่บนเตียง
ตอนนั้นเธอถึงรู้ว่าบุริศร์มีแฟนอยู่แล้ว และเป็นเพราะเรื่องราวที่เกิดขึ้นทำให้แฟนของบุริศร์ต้องเดินจากไป และบุริศร์เองก็ถูกสังคมวิจารณ์ไปต่างๆนานา ทำให้เขาไม่มีทางเลือกและต้องแต่งงานกับเธอ
ถึงแม้ว่าจะเป็นเพราะเหตุนี้พวกเขาจึงได้อยู่ด้วยกัน แต่เธอก็ยังดีและมีความสุข ถึงขั้นขอบคุณเทวดาฟ้าดินที่ทำให้ชาตินี้เธอมีโอกาสได้เป็นภรรยาของบุริศร์ และเพื่อที่จะให้เขาชอบในตัวเธอขึ้นมาสักนิด เธอยอมที่จะทิ้งในสิ่งที่ตัวเองชอบไปและหันไปสนใจในสิ่งที่บุริศร์ชอบแทน บุริศร์เป็นเสมือนโลกทั้งใบของเธอ
เดิมทีคิดว่าสักวันเธอคงจะเอาชนะใจเขาเขาได้ น่าเสียดายที่เขาเป็นเพียงก้อนหินก้อนนึงบนภูเขาน้ำแข็งที่หนาวเหน็บ ไม่ว่าเธอดีกับเขาแค่ไหน พยายามแค่ไหน สุดท้ายสำหรับเขาเธอก็เป็นได้แค่ของตาย
ตอนนี้ ภาพเหตุการณ์ที่เหมือนกับในอดีตทำให้นรมนรู้สึกเจ็บปวดเหมือนโดนมีดกรีดที่กลางใจ อยู่ๆเธอก็รู้สึกเกลียดบุริศร์จนเข้าไส้
ถ้าเขาหน้าตาไม่หล่อขนาดนี้ หากว่าเขาขี้เหร่กว่านี้ซะหน่อย เธอก็คงไม่ต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้ใช่ไหม？
เสียดายที่ทุกอย่างเป็นแค่เรื่องสมมุติ ！
นรมนพยายามจะควบคุมอารมณ์ตัวเองเอาไว้ แต่กลับไม่สามารถควบคุมความเย็นชาและความเกลียดชังที่ซ่อนเร้นอยู่ในในแววตาของเธอได้
ในใจบุริศร์เปี่ยมไปด้วยความสุขแต่เมื่อ สบตากับนรมนทำให้เขารู้สึกเหมือนกับถูกเอาน้ำเย็นสาดหน้ายังไงยังงั้น ชาไปทั้งตัวและหัวใจ
“ทำไมล่ะ？ไม่ชอบที่ผมมา？”
เขาเดินหน้าขึ้นมาหนึ่งก้าว แล้วนำมะม่วงวางไว้บนโต๊ะ
กลิ่นหอมของมะม่วงลอยมาเตะจมูกของนรมน มันทำให้เธอต้องรู้สึกเจ็บปวดอีกครั้ง
มะม่วงที่เธอชอบกินมากที่สุด แต่เป็นเพราะบุริศร์บอกว่าเขาไม่ค่อยชินกับกลิ่นของมะม่วง ทำให้เธอไม่กล้าแตะมันอีกเลย แต่มาวันนี้เธอแปลงโฉมกลายเป็นอีกคนกลับมาแล้ว แต่เขากลับเอามะม่วงมาเยี่ยมเธอ นี่มันหมายความว่ายังไงกัน？
เยาะเย้ยมากเลยใช่ไหม？
“คุณเอามะม่วงมาทำอะไรหรอคะ？ฉันไม่ชอบทานมะม่วงค่ะ”
เสียงนรมนก็พลางพูดแต่สายตาไม่มีว่าจะมองมะม่วงเลยแม้แต่น้อย ที่จริงแล้ว5ปีที่ผ่านมาเธอก็ไม่เคยเตะมะม่วงอีกเลย เป็นเพราะว่ากานต์และกมลต่างแพ้มะม่วงด้วยกันทั้งคู่
เด็กทั้งสองคนนั้นเหมือนกับพ่อของเขาไม่มีผิด
บุริศร์ชะงักไปครู่นึง
เขารู้มาจากคนรับใช้ว่านรมนชอบกินมะม่วง เขาแพ้มะม่วงและในบ้านของเขาก็ไม่เคยมีมะม่วง เขาก็คิดว่านรมนก็ไม่ชอบกินมะม่วงเหมือนกัน บนโต๊ะอาหารจึงไม่เคยมีมะม่วงวางไว้เลย ต่อมาก็รู้โดยบังเอิญว่านรมนยอมไม่กินผลไม้ที่ตัวเองชอบที่สุดก็เพื่อเขา
เดิมทีกะว่าจะบอกเธอว่าให้เธอกินได้ตามสบาย ไม่ต้องห่วงเขา แต่ว่าเขมิกาก็กลับเข้ามาทำให้พวกเขาไม่มีโอกาสได้มานั่งคุยกันดีดีเลย
มาวันนี้นรมนกลับมาบอกเขาว่าตัวเองไม่ชอบกินมะม่วง ทำให้ในใจบุริศร์รู้สึกไม่ดีนัก
“แววตาของคุณมันฟ้องว่าคุณชอบทานใช่ไหมล่ะ？ชอบก็บอกว่าชอบ จะมามัวเมินทำไมกัน มาผมปอกให้”
บุริศร์ทำเป็นมองไม่เห็นใบหน้าที่เฉยชาของนรมน เขาหยิบมะม่วงออกมาลูกนึงแล้วปอกเปลือกออก
“อย่า！คุณแพ้มะม่วงไม่ใช่หรอคะ？”
นรมนพูดจบถึงรู้สึกว่าตัวเองกระโตกกระตากเกินไปแล้ว มือที่ยื่นออกไปก็หยุดอยู่กลางอากาศ จะดึงกลับมาก็ไม่ใช่ที่ จะคาไว้เช่นนั้นก็ไม่ได้
แววตาของบุริศร์ดูมีชีวิตชีวาสดใสขึ้นมาทันที
“คุณรู้ได้อย่างไรว่าผมแพ้มะม่วง？”
สายตาของเขาเต็มไปด้วยความหวัง
นรมนรีบดึงมือกลับมาแล้วพลางพูดพลางหัวเราะ “ขอโทษค่ะ ฉันลืมไปเลยว่าที่คือคุณบุริศร์ ฉันนึกว่ารเมศน่ะค่ะ เขาแพ้มะม่วง ทุกครั้งเขาก็ยังจะปอกให้ฉัน แต่ก็ทำเอาผื่นแดงขึ้นเต็มตัวตลอดเลย เห็นเขาเป็นแบบนั้น ฉันจึงไม่กินมะม่วงอีกเลย”
เมื่อได้ยินนรมนพูดเช่นนั้น แววตาที่สดใสของบุริศร์ก็ค่อยๆหายไป
รเมศ！
ที่แท้ก็เป็นเพราะรเมศ！
มือของบุริศร์ใช้แรงเยอะไปหน่อย จนทำให้น้ำมะม่วงพุ่งออกมาเล็กน้อย
นรมนเหมือนกับว่ามองไม่เห็นแล้วพูดต่อ “คุณบุริศร์คะ ถ้าคุณสะดวกก็ปอกให้ฉันลูกนึงละกันนะคะ รเมศไม่อยู่ ถ้าเขาอยู่ ฉันต้องอดทานแน่ๆเลยค่ะ”
เขามองไปยังนรมนที่ยิ้มอยู่และพลางนั่งฟังคำพูดที่แทงใจดำเหล่านั้น บุริศร์รู้สึกปวดใจเป็นอย่างมากแต่ทำได้แค่นั่งก้มหน้า และค่อยๆปอกมะม่วงต่อไป
已经是最新一章了
加载中
