บทที่ 60 ฮอร์โมนไม่ปกติหรอ2

บทที่ 60ฮอร์โมนไม่ปกติหรอ2 “ชอบกินก็กินให้เยอะๆนะ ผมเคยได้ยินมาว่าผู้หญิงกินมะม่วงดีต่อสุขภาพ ต่อไปก็ไม่ต้องทำให้ตัวลำบากเพื่อคนอื่นอีกละ” “ขอบคุณคุณบุริศร์ที่เป็นห่วงค่ะ แต่รเมศไม่เหมือนกันค่ะ ฉันคงทนเห็นเขาเป็นแบบนั้นเพื่อฉันไม่ได้” คำพูดของนรมนทำให้สีหน้าของบุริศร์เปลี่ยนไป “เธอชอบรเมศขนาดนั้นเลยหรอ？” เขาเงยหน้าขึ้นมาอย่างกะทันหัน ดวงตาเขาเต็มไปด้วยเส้นเลือดสีแดงเข้ม แต่ก็พยายามที่ระงับสติอารมณ์ของตัวเองเพราะกลัวว่าจะทำให้นรมนต้องเจ็บตัว บุริศร์เป็นเช่นนี้นรมนเองก็ไม่เคยเห็นมาก่อน เธอคิดว่าบุริศร์เป็นคนเย็นชาที่ไร้ซึ่งอารมณ์และความรู้สึก จนกระทั่งเธอได้เห็นความห่วงใยที่เขามีต่อเขมิกา เธอจึงรู้ว่าผู้ชายคนนี้ก็มีความอ่อนโยนอยู่เหมือนกัน แต่ทว่าความอ่อนโยนที่เขามีนั้นมันไม่ได้เป็นของเธอ ตอนนี้เขาใช้สายตาที่ดูเจ็บปวดและทรมานที่มองมาหาเธอนั้น มันหมายความว่ายังไง？ ราวกับว่าเธอได้ทำเรื่องเลวร้ายมากมายไว้อย่างนั้นแหละ นรมนไม่กล้าสู้สายตา เธอรีบก้มหน้าแล้วพลางพูดว่า “คุณบุริศร์คะ ให้ฉันปอกเองดีกว่าค่ะ” พูดไปเธอก็พลางยื่นมือไปแย่งมะม่วงที่อยู่ในมือของบุริศร์เพราะว่าเธอเห็นที่หลังมือของบุริศร์เริ่มมีผื่นแดงขึ้น แต่ว่าบุริศร์กลับหลบและปอกต่อ ท่าทางที่ดูตั้งใจและปอกอย่างละเอียดลออนั้น เหมือนกับว่าในมือเขาที่ถืออยู่นั้นไม่ใช่มะม่วงแต่เป็นสมบัติล้ำค่า “คุณบุริศร์！” “หุบปากซะ！” บุริศร์เองก็อยากจะไม่อิจฉาและไม่โมโห แต่ว่าเขาทนกลั้นไว้ไม่ไหวแล้วจริงๆ เขาตะคอกเสียงต่ำทำเอานรมนถึงกับตกใจสะดุ้งเฮือก ผู้ชายคนนี้ฮอร์โมนผิดปกติใช่ไหมเนี่ย？ เมื่อกี้นี้ยังดีๆอยู่เลย ตอนนี้กลับโมโหแล้วหรอ？ นรมนไม่สนใจเขา ผื่นขึ้นให้ตายไปเลย！ แต่หางตาของเธอกลับเหลือบไปทางบุริศร์ บุริศร์ปอกมะม่วงเสร็จแล้ว เขาใช้มีปอกผลไม้หั่นมะม่วงเป็นชิ้นล็กๆใส่ไว้ในจาน แล้วยื่นให้นรมน ตอนนี้มือของเขาเต็มไปด้วยผื่นแดง นรมนขมวดคิ้วเล็กน้อย เธออยากจะทำเป็นมองไม่เห็น แต่กลับทนทำเป็นไม่เห็นไม่ได้ มะม่วงจานนี้จะกินตอนนี้เลยก็ไม่ได้จะไม่กินก็ไม่ได้ เธอรีบรับไว้แล้วพูดพึมพำ：“ฉันกินเองได้ค่ะ คุณบุริศร์หลังมือคุณแดงไปหมดแล้ว ไปให้คุณหมอดูหน่อยไหมคะ” “ไม่เป็นไร” บุริศร์เหมือนกับว่าไม่รู้สึกอะไร เขาใช้กระดาษทิชชู่เช็ดมือ แล้วเริ่มปอกใหม่อีกลูก “พอแล้ว พอแล้ว คุณบุริศร์ เยอะขนาดนั้นฉันกินไม่หมดหรอกค่ะ” นรมนรีบห้ามเขาไว้ บุริศร์นับวันยิ่งรู้สึกว่าไอ้คำว่าคุณบุริศร์นี้มันช่างฟังไม่รื่นหูอะไรขนาดนี้นะ？ ทั้งสองเคยเป็นสามีภรรยา เคยสนิทกันขนาดนั้นถึงขั้นนอนเตียงเดียวกันมา3ปีเต็ม ตอนนี้เธอกลับาแล้ว แต่กลับไม่ยอมรับ แล้วยังเรียกเขาว่าคุณบุริศร์คุณบุริศร์อยู่อย่างนั้น หรือว่าเธอจะความจำเสื่อมงั้นหรอ？ “เรียกชื่อผมสิ” “ห๊ะ？” นรมนถึงกับอึ้งไปครู่นึง ทำเหมือนกับว่าไม่ได้ยินคำขอของบุริศร์ เห็นเธอนิ่งไปเขาขมวดคิ้วในใจรู้สึกเจ็บแปร๊บขึ้นมาอีกแล้วนับครั้งไม่ถ้วน “เรียกชื่อผมก็พอ ผมไม่ค่อยชินให้คนอื่นเรียกผมว่าคุณบุริศร์น่ะ” “แต่ว่าคุณผู้ช่วยพฤกษ์ก็เรียกคุณแบบนี้ไม่ใช่หรอคะ？” “เธอเป็นผู้ช่วยพฤกษ์หรอ？” คำพูดบุริศร์ประโยคนี้ทำเอานรมนไปไม่เป็น ผู้ชายคนนี้ไม่ปกติจริงๆเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เขามาที่นี่เพื่อที่จะถามเรื่องผลตรวจดีเอ็นเอของเขากับกานต์ไม่ใช่หรอ？ทำไมเขาไม่เห็นพูดอะไรสักคำเลยล่ะ？ตกลงว่าเขาหมายความว่ายังไงกันแน่？ ในหัวนรมนเต็มไปด้วยความสับสน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาและก็ไม่ได้เรียกแค่ชื่อของบุริศร์ตามที่บุริศร์ต้องการ แต่กลับก้มหน้าก้มตากินมะม่วง ผ่านมาแล้ว5ปีเธอไม่เคยได้กินมะม่วงเลย ตอนนี้พอได้กินอีกครั้งมันก็ยังคงหวานเหมือนก่อน แต่น่าเสียดาย ที่สภาพจิตใจเธอกลับไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว ในขณที่เธอกำลังกินอยู่นั้น พลางหันไปเห็นมือของบุริศร์เกาที่หลังมืออีกข้างตลอด และเมื่อครู่ยังแค่หลังมือแดง แต่ตอนนี้กลับบวมใหญ่ขึ้นมาแล้ว ขนาดลำคอ และหน้าเขาก็พลอยแดงตามไปด้วย “บุริศร์ นี่คุณ......” เธอไม่ควรที่จะเป็นห่วงเขาแบบนี้！ แต่ถ้าเขาเกิดแพ้ถึงขั้นเป็นอะไรขึ้นมาล่ะ กมลล่ะจะทำยังไง？ ใช่แล้ว！ เธอเป็นเพราะกมลต่างหากถึงได้เป็นห่วงไอ้ผู้ชายเลวๆคนนี้！ นรมนพูดโน้มน้าวตัวเอง เธอจึงมีท่าทีที่สงบลงและกดกริ่งเรียกพยาบาลที่อยู่ตรงหัวเตียง เมื่อเขาเห็นว่านรมนก็ยังคงเป็นห่วงเป็นใยตัวเองอยู่ บุริศร์ถึงกับหัวเราะลั่นออกมา “คุณเป็นถึงขนาดนี้แล้วยังหัวเราะได้อีกหรอ？คุณบ้าหรือเปล่า？” นรมนรู้สึกว่ารอยยิ้มของเขานั้นมันช่างขัดหูขัดตาเหลือเกิน ผู้ชายคนนี้กลับมารอบนี้ทำไมเดาทางเขาไม่ถูกเลยนะ？ การที่เขาสามารถที่จะปอกมะม่วงให้เธอด้วยตัวเองนี่ก็น่าตกใจพออยู่แล้ว ตอนนี้ยังจะมาหัวเราะเหมือนกับพวกบ้าอีก หรือว่านี่จะเป็นแผนของเขา？ นรมนพยายามที่จะรักษาระยะห่างระหว่างเธอกับเขา แต่บุริศร์กลับขึ้นมาข้างหน้าคว้าแขนเธอเอาไว้แล้วดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขา ทันใดนั้น ริมฝีปากบางเรียวและเย็นของเขาก็ประกบลงบนปากของเธอ