ตอนที่2ไร้ผู้สืบสกุล

ตอนที่2ไร้ผู้สืบสกุล “คิดไม่ถึงเลยว่าลูกสาวของหมอหลวงโล่จะหน้าตาสวยขนาดนี้พี่สี่ท่านว่าจริงไหม?” ชายชั่วบ้าตัณหาหันกลับมามองไปที่คนที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ โล่หวินหลานเองก็มองไปเช่นกัน เก้าอี้ตรงกลางห้องมีชายสวมชุดเจ้าบ่าวนั่งอยู่ตรงนั้น เขาสวมหน้ากากรูปปีศาจอัปลักษณ์ภายใต้หน้ากากนั้นมีสายตาลึบลับที่คาดเดาไม่ได้คู่หนึ่ง เขาน่าจะเป็นหมิงอ๋องโม่ฉีหมิง โม่ฉีหมิงกับโล่หวินหลานสบตากันเสี้ยววินาทีนั้นตาของเขาก็เป็นประกาย สายตาของผู้หญิงคนนั้นไม่มีความกลัวเลยแถมยังจ้องมองมาที่เขาอีกด้วย คิดไม่ถึงเลยว่าบรรดาผู้หญิงมากมายเมื่อรู้เรื่องของตัวเขาจะมีคนที่ไม่กลัวด้วย แต่ก็น่าเสียดายความงามของนาง สายตาชายชั่วบ้าตัณหาจ้องไปที่ตัวของโล่หวินหลาน “พี่สี่แต่งชายาเข้าจวนตั้งหลายคนก็มีคนนี้นี่แหละที่หน้าตาดีไม่รู้ว่าตอนนี้นางอยู่บนตัวข้าแล้วจะเหมือนกับผู้หญิงคนอื่นไหมนะ?” สีหน้าของโม่ฉีมู่มีรอยยิ้มชั่วร้ายแล้วค่อยๆเดินบีบเข้ามา โล่หวินหลานรู้สึกโกรธมาก หมิงอ๋องคนนี้ไม่เพียงแค่พิการยังโรคจิตอีกด้วย เจ้าสาวหลายคนก่อนหน้านี้หรือว่าจะถูกหยามเกียรติจนต้องตาย? ขณะที่มือของโม่ฉีมู่สัมผัสไปถูดเสื้อผ้าของโล่หวินหลาน โม่ฉีมู่ค่อยๆเงิยหน้าขึ้นมามองไปที่โล่หวินหลานที่ไม่ตกใจและไม่ตื่นกลัวจู่ๆเขาก็ยิ้มขึ้นมา “ข้าแตะต้องผู้หญิงมานับไม่ถ้วนเจ้าเป็นคนแรกที่ถามว่าข้าเป็นใครข้าก็จะบอกเจ้าให้เพราะยังไงเจ้าก็จะมีชีวิตอยู่อีกไม่นานแล้วข้าคือหลินอ๋องเจ้าจำได้แล้วใช่ไหม?” หลินอ๋องโม่ฉีมู่ โล่หวินหลานไม่ได้มีความประทับใจอะไรกับคนๆนี้รู้แค่ว่าเขาคือน้องชายแท้ๆของเวินอ๋องโม่ฉีหานที่ฮ่องเฮาทรงเป็นผู้เลี้ยงดู “จำได้แล้ว” โล่หวินหลานยิ้มนิ้วมือค่อยๆจับไปที่มีดสั้น “ค่ำคืนนี้ข้าจะถนุถนอมเจ้าอย่างดี” โม่ฉีมู่พูดแล้วก็กลายร่างราวกับสัตว์ร้ายพุ่งเข้าใส่ตัวโล่หวินหลาน โล่หวินหลานจู่ๆก็ยื่นมือออกมาแล้วโอบไปที่คอของเขา เจ้าสาวจู่โจมใส่เขาเองโม่ฉีมู่ต้องดีใจอยู่แล้ว ขณะที่โม่ฉีมู่ผ่อนคลายไม่ทันระวังตัวโล่หวินหลานก็ดึงปิ่นกลัดผมออกมาแล้วมองไปที่หลังต้นคอของโม่ฉีมู่แล้วแทงเข้าไปที่จุดหมาเสวียน โม่ฉีมู่ตัวอ่อนลงจากนั้นก็ไม่ขยับอีกเลย “เจ้าทำอะไรกับข้า?” สีหน้าของโม่ฉีมู่ดุดัน โล่หวินหลานลุกขึ้นนั่งจัดเสื้อผ้าของตัวเองเล็กน้อยจากนั้นก็ยิ้ม “หลินอ๋องข้ามอบของขวัญให้เจ้าสักชิ้นดีไหม?เจ้าชอบรังแกผู้หญิงใช่ไหม?วันนี้ข้าจะให้เจ้าหกคำ” โล่หวินหลานพูดแล้วก็หยิบผ้าขาวบนเตียงมาแล้วหยัดเข้าปากของโม่ฉีมู่ จากนั้นก็หยิบมีดสั้นจากในอกออกมาแล้วก็เชือดไปที่ด้านล่างของโม่ฉีมู่ โม่ฉีมู่ตาโตเจ็บปวดจนสลบไป “ไร้ทายาทสืบสกุล” โลหวินหลานพูดแล้วก็กวาดสายตาไปที่โม่ฉีหมิง “ข้าตัดน้องชายของหลินอ๋องท่านอ๋องคงไม่ว่าอะไรข้าใช่ไหม?” โล่หวินหลานกระโดดลงจากเตียงแล้วโยนมีดสั้นไปที่หน้าของโม่ฉีหมิง โม่ฉีหมิงเงยหน้าไปมองนางตั้งแต่นางถามว่าหลินอ๋องเป็นใครโม่ฉีหมิงก็เริ่มสนใจในตัวนางแล้ว เดิมทีเขาแค่อยากจะรู้ว่านางคิดจะทำอะไรแต่มันทำให้เขาต้องตกใจ ผู้หญิงคนนี้ใจกล้ามากเกินไปแล้ว “ทำไมถึงทำแบบนี้?”โม่ฉีหมิงจ้องไปที่โล่หวินหลาน ตอนมีราชโองการพระราชทานการแต่งงานโม่ฉีหมิงคิดแค่ว่าก็คงไม่ต่างจากเมื่อก่อน ดังนั้นก็เลยไม่ได้ให้คนไปสืบประวัติของโล่หวินหลานแต่ตอนนี้อาจจะไม่ได้เป็นไปอย่างที่เขาคิดก็ได้ “ไม่ทำแบบนี้ข้าก็ต้องเสียความบริสุทธิ์ของข้าไปสิจริงไหม?หากข้าถูกย่ำยี่ข้าจะมีชีวิตถึงพรุ่งนี้ได้ยังไง?ท่านอ๋องท่านช่วยข้าไม่ได้ข้าก็ต้องช่วยตัวเองสิ” โล่หวินหลานเดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างๆโม่ฉีหมิง จากนั้นก็ยกกาน้ำชาแล้วรินน้ำให้ตัวเอง โม่ฉีหมิงมองนางทำตัวสบายๆไม่คิดว่านี่คือความกล้าของนางสายตามันเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย นางคิดว่ากำลังช่วยตัวเองอยู่หรอ?เป็นผู้หญิงที่โง่จริงๆ! “เจ้าทำแบบนี้ก็มีแต่ตายเท่านั้นเจ้าไม่รู้หรือไง?เจ้าคิดว่าหลินอ๋องจะปล่อยเจ้าไปหรอเจ้าคิดว่าฮ่องเต้จะปล่อยเจ้าไปหรอเจ้าคิดว่าเวินอ๋องจะปล่อยเจ้าไปหรอ?ฮ่องเฮากับพระสนมต้วนจะปล่อยเจ้าไปงั้นหรอ?เจ้าเคยคิดบ้างไหมเจ้าลงมือแบบนี้เจ้าจะต้องตายอย่างน่าอนาถกว่า?”โม่ฉีหมิงถามนาง สายตาของโม่หวินหลานเหมือนจะมีความตกใจนางลืมไปว่าที่นี่ไม่ใช่โลกปัจจุบัน ในยุคปัจจุบันการทำแบบนี้ถือว่าเป็นการป้องกันตัว แต่ว่านี่คือยุคสมัยที่ไม่ได้ถูกบันทึกในประวัติศาสตร์นางเพิ่งตัดไอ้นั่นของท่านอ๋องคนหนึ่งไป เบื้องหลังของเขามันทำให้นางตายได้เป็นหมื่นครั้ง