已经是第一章了
ตอนที่5เหนือความคาดหมาย
ตอนที่5เหนือความคาดหมาย
สาวใช้ช่วยโล่หวินหลานแต่งตัวอย่างรวดเร็วโล่หวินหลานมองไปที่ตัวเองในกระจกนางสวมชุดสีฟ้าอ่อนมีสายคาดเอวผูกโบว์ที่ผมกลัดด้วยปิ่นลายผีเสื้อ
โล่หวินหลานถอนหายใจชุดโบราณเครื่องประดับหรูหรามากแต่ว่ามันเยอะมากหากไม่ใช่ว่ามีสาวใช้มาช่วยให้นางเปลี่ยนเองคิดว่านางคงงง
สาวใช้ที่ช่วยโล่หวินหลานแต่งตัวกลับออกไปแล้วเรียกให้ตั้งโต๊ะอาหารตอนนี้ในห้องเหลือแค่นางคนเดียว
เย่หวินน่าจะถูกส่งมาจับตาดูนางไว้แต่ว่ายังไงก็เป็นคนของนางแล้ว
“เย่หวินเจ้าเล่าเรื่องราชวงศ์โม่ฉีให้ข้าฟังหน่อยสิ”โล่หวินหลานถามเย่หวินสายตาของนางอยู่ที่อาหารเช้าบนโต๊ะเมื่อคืนนางไม่ได้กินอะไรเลยตอนนี้นางหิวมาก
เย่หวินมองไปที่โล่หวินหลานที่กำลังจะกินข้าวนางเองก็ไม่ได้ลังเลที่จะตอบ
“ฝ่าบาทมีโอรสทั้งหมดสิบคนแต่ว่าที่รอดชีวิตมาได้มีเพียงสี่คนเท่านั้นรัชทายาทโม่ฉีซิวประสูติโดยฮ่องเฮาร่างกายอ่อนแอแต่เด็กองค์ชายสี่หมิงอ๋องถูกคนลอบทำร้ายตั้งแต่เล็กพระมารดาพระสนมเฉินเฟยตายอย่างอนาถส่วนท่านอ๋องก็พิการองค์ชายหกเวินอ๋องนิสัยรักสบายไม่สนใจเรื่องในราชสำนักองค์ชายเจ็ดหลินอ๋องเป็นน้องชายร่วมมารดากับเวินอ๋องที่ประสูติโดยพระสนมเอกตวนเฟยแต่ว่าฮ่องเฮาเลี้ยงดูแต่เล็กนิสัยยโสโอหัง”เย่หวินอธิบายแต่ละคนอย่างละเอียด
ตะเกียบในมือของโล่หวินหลานชะงักไปเล็กน้อยในความทรงจำของนางพระสนมเอกตวนเฟยเป็นที่โปรดปรานมากหรือก็คือมารดาแท้ๆของเวินอ๋องกับหลินอ๋อง
ในฐานะแม่ที่มองลูกชายของตัวเองให้ฮ่องเฮาเลี้ยงดูแสดงว่าจะต้องมีความลับอะไรที่บอกใครไม่ได้ส่วนเมื่อคืนนางก็ตัดไอ้นั่นของหลินอ๋องไปแถมหลินอ๋องคนนี้ก็มีทั้งฮ่องเต้ฮ่องเฮากับพระสนมเอกตวนเฟยแล้วก็ยังมีพี่ชายอย่างเวินอ๋องอีกคนหนุนหลังอีก
ดูท่านางลงมือในครั้งนี้อาจจะต้องผิดใจกับใครหลายคนไม่ทันไรนางก็ไม่มีอารมณ์จะกินอะไรแล้วนางวางตะเกียบลงโล่หวินหลานลุกขึ้นแล้วพูดว่า:“ข้าอิ่มแล้วเราไปกันเถอะ”
เย่หวินพยักหน้าแล้วเดินตามโล่หวินหลานออกจากจวนไป
หน้าประตูรถม้าหรูคันหนึ่งจอดอยู่ฉินหยิ่นยืนรอเปิดผ้าม่านรถม้าอยู่เขาคำนับโล่หวินหลานแล้วพูดว่า:“พระชายาเชิญ”
โล่หวินหลานขึ้นรถม้าเห็นโม่ฉีหมิงนั่งอยู่ด้านในแล้วเขาสวมชุดผ่าวสีดำบนเสื้อปักลายก้อนเมฆยังคงสวมหน้ากากเหมือนเดิมนอกจากปากที่เซ็กซี่ของเขาแล้วก็ไม่เห็นอะไรอีกเลย
สายตาอันเยือกเย็นหยุดที่นางครู่หนึ่ง
โล่หวินหลานนั่งนิ่งแล้วรถม้าถึงออกเดินทางในพื้นที่เล็กๆโล่หวินหลานรู้สึกถึงบรรยากาศที่เยือกเย็นโล่หวินหลานคิดว่ายังดีตอนนี้หน้าร้อนมีโม่ฉีหมิงก็เหมือนมีน้ำแข็งมาดับร้อนให้
“เรื่องนั้นข้าทำให้เจ้าเดือดร้อนหรือเปล่า”โล่หวินหลานเห็นโม่ฉีหมิงไม่พูดไม่จาแล้วก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะไปถึงวังหลวงเลยอยากจะทำลายบรรยากาศอึดอัดนี้
หลังจากเย่หวินเล่าเรื่องในวังหลวงให้ฟังแล้วโล่หวินหลานก็เข้าใจแล้วว่าตัวเองตัดไอ้นั่นของหลินอ๋องไปอาจจะทำให้โม่ฉีหมิงเดือดร้อน
นางเคยอ่านประวัติศาสตร์มาหลายเล่มเห็นเรื่องการต่อสู้ในวังหลวงโม่ฉีหมิงเกิดมาในฐานเชื้อพระวงศ์แต่ต้องมาพิการเขาก็เป็นเหยื่อของการช่วงชิงบัลลังก์นางคิดทบทวนมาแล้วอย่างดี
โม่ฉีหมิงมองมาที่นางแล้วพูดว่า:“เจ้าเองก็ไม่โง่นี่นารู้เหมือนกันว่าทำให้ข้าเดือดร้อนทำไมกลัวแล้วหรอ?”
โล่หวินหลานพูดว่า:“ในเมื่อข้ากล้าทำข้าก็ไม่กลัวอะไรทั้งนั้นอีกอย่างขอแค่หลินอ๋องพูดว่าเขาทำของเขาเองคนอื่นก็ทำอะไรข้าไม่ได้”
จนถึงตอนนี้โล่หวินหลานยังคงมั่นใจว่าหลินอ๋องจะบอกว่าตัวเองเป็นคนทำทำให้โม่ฉีหมิงรู้สึกแปลกใจมากเรื่องที่หลินอ๋องทำเขาอดทนมาตลอดไม่ใช่ว่าเขาไม่มีปัญญาทำอะไรเขาแต่เพราะว่ายังไม่ถึงเวลา
แต่ว่าโล่หวินหลานทำให้แผนของเขาเสียก็เหมือนทำให้เขาเดือดร้อน
“หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นหากว่าเรื่องนี้แดงขึ้นมาข้าคงช่วยอะไรเจ้าไม่ได้”โม่ฉีหมิงหันหน้ากลับไปนางจะเป็นจะตายไม่เกี่ยวอะไรกับเขา
“ดูแลตัวเจ้าเองให้ดีเถอะไม่ต้องมาห่วงข้า”โล่หวินหลานเปิดผ้าม่านชมทิวทัศน์
ทั้งสองไม่พูดไม่ตารถม้าเดินทางไปได้ระยะหนึ่งจากนั้นก็ไปจอดที่หน้าประตูเจิ้งหยางโล่หวินหลานลงจากม้าเห็นฉินหยิ่นพยุงโม่ฉีหมิงลงแคสี่คนหาม
โล่หวินหลานมองสี่คนนั้นแบกเขาไปตามทางก็ขมวดคิ้วแล้วมองไปที่เย่หวินแล้วถามว่า:“ไม่มีรถเข็นหรอ?”
เย่หวินถามด้วยความสงสัยว่า:“รถเข็นคืออะไร?”
โล่หวินหลานจุกไปแล้วพูดว่า:“ไม่มีอะไรเราไปกันเถอะ”นางเดินตามหลังโม่ฉีหมิงในใจก็คิดว่าในยุคนี้ล้าหลังไปหน่อยไหมแม้แต่รถเข็นก็ไม่มี
ไม่มีรถเข็นโม่ฉีหมิงออกไปไหนก็ไม่ค่อยสะดวกโล่หวินหลานคิดว่ารอจบเรื่องหลินอ๋องก่อนหากนางโชคดีรอดไปนางจะทำรถเข็นให้โม่ฉีหมิง
โล่หวินหลานกับโม่ฉีหมิงถูกพามายังตำหนักตวนหยางเตี้ยนพื้นที่เงามันส่องเห็นเงาของพวกเขาได้ชัดเจน
已经是最新一章了
加载中
