ตอนที่10ท้าทาย

ตอนที่10ท้าทาย โล่หวินหลานสัมผัสได้ถึงอันตรายที่กำลังจะเกิดขึ้นนางมองไปที่สวินเทียนคนๆนี้สีหน้านิ่งคิดว่าวันนี้ยังไงเขาก็จะต้องเชิญนางขึ้นไปบนภัตตาคารให้ได้ “เย่หวินเราไปดูกันก็ได้ไปดูสิว่าเทวดาคนนั้นอยากจะพบข้า”โล่หวินหลานเดินตรงขึ้นไปในภัตตาคาร เย่หวินรู้สึกกังวลถึงแม้จะไม่ได้ปะมือกับชายคนที่อยู่ตรงหน้าแต่เย่หวินก็รู้สึกได้ว่าวรยุทธ์เขาคงไม่ธรรมดา “พระชายาเชิญ”สวินเทียนหลบทางให้เดิน โล่หวินหลานพยักหน้าให้กับเย่หวินนางถึงได้วางใจหลังจากนั้นนางก็เดินขึ้นภัตตาคารไปสวินเทียนนำทางไปถึงห้องอาหารที่ชั้นสาม เมื่อเปิดประตูออกโล่หวินหลานเห็นชายสวมชุดขาวนั่งหันหลังอยู่โล่หวินหลานรู้สึกว่าคนๆนี้ดูสุขุม โล่หวินหลานเดินตรงเข้าไปนั่งตรงข้ามกับชายชุดขาวทั้งสองสบตากันโล่หวินหลานตะลึงไปคนๆนี้หน้าตาคล้ายโม่ฉีมู่ที่อยู่ในห้องหอคืนนั้นแต่ว่าเขาดูสุมขุมนิ่งกว่าเยอะมากมันทำให้คนที่อยู่ใกล้รู้สึกอบอุ่น “ท่านเวินอ๋อง”โล่หวินหลานยิ้มเวินอ๋องกับหลินอ๋องมีมารดาคนเดียวกันหน้าตาคล้ายกันก็ไม่แปลก โม่ฉีหานขมวดคิ้วยื่นมือรินน้ำชาให้กับโล่หวินหลานแล้วพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มๆว่า:“ข้าคิดว่าพระชายาจะจำข้าเป็นคนที่ถูกท่านตัดไอ้นั่นทิ้งไปซะอีก” “เวินอ๋องท่านพูดแบบนี้หมายความว่าไง?วันนั้นในตำหนักหลินอ๋องยอมรับเองว่เขาฝึกวิชาก็เลยตัดของตัวเองทิ้งไปเรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกับข้างั้นหรอ?”โล่หวินหลานยกถ้วยชาที่โม่ฉีหานยื่นให้มาดมแล้วพูดว่า:“ชาชั้นดี” พูดจบก็วางถ้วยชาลงแล้วพูดอีกว่า:“ชานี้ดีมากแต่น่าเสียดายมันมีพิษที่แท้เวินอ๋องต้อนรับแขกแบบนี้เองหรอ?”โล่หวินหลานเงยหน้าขึ้นมองแล้วยิ้ม โม่ฉีหานหน้าถอดสีกำมือแน่นจากนั้นเขาก็ผลักโต๊ะที่อยู่ตรงหน้าเขาออกแล้วก็ดึงโล่หวินหลานเข้ามาที่หน้าอกของเขาจากนั้นก็ดึงปิ่นที่หัวของนางมาจี้ที่คอ เย่หวินที่ยืนอยู่ข้างๆคิดจะเดินไปช่วยแต่กลับถูกสวินเทียนขวางไว้เห็นโล่หวินหลานถูกจับเย่หวินทำอะไรไม่ได้ในใจรู้สึกร้อนใจมาก “คนทั้งโลกบอกว่าเวินอ๋องสุขุมเหมือนภูเขาเป็นสุภาพบุรุษที่แท้ก็เป็นแค่เรื่องหรอก”โล่หวินหลานอดไม่ได้ที่จะประชดประชันโม่ฉีหาน “โล่หวินหลานของชิ้นนี้เจ้าจำได้ไหม?”โม่ฉีหานหยิบมีดสั้นออกมาวางไว้บนโต๊ะแล้วถามนาง โล่หวินหลานต้องจำได้อยู่แล้วพี่สาวคนรองโล่วี่เสว่มอบให้นางเองเมื่อคิดถึงโล่วี่เสว่โล่หวินหลานก็นึกถึงเรื่องที่เจอนางเมื่อกี้ที่บอกว่านางจะไปเป็นพระชายาของหลินอ๋อง?หรือว่า...... เริ่มสืบจากมีดสั้นในมือโม่ฉีหานฉลาดมากเจ้าเล่ห์เหมือนจิ้งจอกมิน่าโม่ฉีหมิงถึงได้บอกว่าเวินอ๋องไม่มีทางปล่อยนางไว้แน่ๆ “คุ้นๆนะนั่นมันมีดสั้นที่หลินอ๋องใช้ตัดของตัวเองไม่ใช่หรอ?”โล่หวินหลานแกล้งทำเป็นตกใจ โม่ฉีหานจู่ๆก็ย้ายปิ่นไปไว้ที่หลังคอเขามันคือตำแหน่งเดียวกับที่โล่หวินหลานแทงโม่ฉีมู่โม่ฉีหานออกแรงทิ่มไปยิ้มร้ายๆแล้วถามว่า:“ถ้าอย่างนั้นตรงนี้เจ้าจะคุ้ยเคยมากขึ้นไหม?” โล่หวินหลานไร้เรี่ยวแรงลงไปทันทีจากนั้นก็ล้มลงไปบนอ้อมกอดของโม่ฉีหาน“ต้องคุ้นเคยสิวันนั้นข้าทำแบบนี้เพื่อควบคุมน้องชายของท่านเอาไว้แล้วใช้มีดสั้นนั้นตัดไอ้นั่นของเขา”โล่หวินหลานยิ้ม โม่ฉีหานโยนปิ่นทิ้งไปแล้วดึงโล่หวินหลานมาใกล้ๆแล้วพูดว่า:“เจ้าเป็นผู้หญิงที่โหดเหี้ยมมากเจ้าทำลายเขาถ้าอย่างนั้นก็ให้พี่ชายของเขาคนนี้มาทำเรื่องที่เขาค้างคางเอาไว้ให้จบเถอะเจ้าว่าดีไหม?” ลมหายใจที่ร้อนผ่าวของโม่ฉีหานรดลงบนใบหน้าของโล่หวินหลานโล่หวินหลานรู้สึกขยะแขยงมากนางด่ากลับไปว่า:“ที่แท้เวินอ๋องกับหลินอ๋องก็เป็นสัตว์เดรฉานเหมือนกันนี่เอง” “ข้าจะให้เจ้ารู้วันนี้แหละว่าสัตว์เดรฉานมันเป็นยังไง”โม่ฉีหานพูดพรางจะเสียมารยาทกับโม่หวินหลานเย่หวินที่อยู่ข้างๆทนไม่ไหวก็เลยลงมือ สวินเทียนเข้าขวางโล่หวินหลานหันไปมองทั้งคู่ที่ไม่ลดลาว่าศอกทันใดนั้นก็พูดว่า:“หยุดเดี๋ยวนี้” โม่ฉีฉานเองก็พูดขึ้นมาว่า:“สวินเทียนหยุดเดี๋ยวนี้” ทั้งคู่หยุดแต่ว่าเย่หวินเองก็ยังคงเข้าใกล้ตัวโล่หวินหลานไม่ได้นางร้อนใจมาก “โม่ฉีหมิงนี่มีลูกน้องมือดีไม่เบาหากไม่อยากให้ผู้หญิงคนนี้ทรมานมากกว่านี้เจ้าอยู่เฉยๆจะดีกว่ายืนดูข้าจัดการกับผู้หญิงคนนี้จนเสร็จแล้วกลับไปรายงานเจ้านายเจ้าให้ละเอียด”โม่ฉีหานพูดพรางใช้นิ้วลูบไล้ไปตามใบหน้าของโล่หวินหลานจากนั้นก็ก้มหน้าลงไปใกล้ๆ ขณะที่โม่ฉีหานกำลังก้มหน้าลงโล่หวินหลานก็ยื่นคอจูบก่อนโม่ฉีหานตะลึงทั่วทั้งตัวสั่นไปหมดเหมือนถูกฝ่าผ่าลงมาแบบไม่อยากจะเชื่อ หลังจากที่ลิ้มรสจูบร่างกายของเขาก็อ่อนลงโล่หวินหลานเอาปากออกยิ้มแล้วพูดว่า:“ท่านอ๋องเคยได้ยินคำพูดที่ว่าผู้กล้ายากฝ่าด่านหญิงงามบ้างไหม?” หน้าผากของโม่ฉีหานเหงื่อออกมากแม้แต่แรงที่จะพูดยังไม่มีเลย โล่หวินหลานเขยิบตัวไปหยิบปิ่นมาแแล้วทิ่มไปที่จุดเดิม สวินเทียนสังเกตเห็นถึงความผิดปกติเขาคิดจะลงมือแต่โล่หวินหลานใช้ปิ่นจี้ไปที่คอของโม่ฉีหานแล้วพูดว่า:“ถ้าอยากให้นายของเจ้ามีชีวิตรอดก็อย่าเข้ามา”