ตอนที่20แลกเปลี่ยนเงื่อนไขกับรัชทายาท

ตอนที่20แลกเปลี่ยนเงื่อนไขกับรัชทายาท “วันนี้ข้ากล้ามายื่นเงื่อนไขกับท่านแสดงว่าข้าเองก็ต้องมั่นใจเกินร้อยว่าเราร่วมมือกันได้คนที่ท่านควรจะระวังไว้ไม่ใช่หมิงอ๋องท่านรู้ว่าร่างกายของหมิงอ๋องไม่สามารถนั่งบัลลังก์อยู่แล้วตอนนี้เวินอ๋องอยากจะกำจัดหมิงอ๋องทิ้งไปหากท่านฉลาดพอก็น่าจะปกป้องชีวิตเข้าไว้เพราะมันเหมือนกับท่านกำลังปกป้องตัวเองอยู่” โล่หวินหลานไม่ชอบการช่วงชิงอำนาจแบบนี้เลยแต่ว่าคนของนางตกอยู่ในอันตรายที่ทำไปก็ทำเพื่ออยู่รอดกับศักดิ์ศรีเท่านั้น โม่ฉีซิวรู้อยู่แล้วว่าเรื่องนี้มันมีเงื่อนงำเพื่อถ่วงดุลอำนาจไว้หมิงอ๋องจะตายไม่ได้“ทำไมเจ้าต้องช่วยหมิงอ๋องด้วย?” โล่หวินหลานไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมนางต้องช่วยหมิงอ๋องด้วยตอนแรกนางแค่รู้สึกว่าเห็นใจกับเพราะนางเป็นหมอแล้วตอนนี้ล่ะ? โล่หวินหลานไม่เคยคิดทบทวนอย่างละเอียดเลยนางรู้ว่าตัวนางกับหมิงอ๋องต้องอยู่ด้วยกันเขารอดนางก็รอดหากเขาตาย...... เมื่อนึกถึงว่าหมิงอ๋องต้องตายโล่หวินหลานก็รู้สึกปวดใจเขาจะตายไม่ได้โล่หวินหลานดึงสติดลับมาแล้วจ้องไปที่สายตาของโม่ฉีซิว“เขาเป็นสามีข้าเขารอดข้าถึงจะมีชีวิตต่อไปได้” โม่ฉีซิวตะลึงไปสายตาของนางมั่นคงหนักแน่นท่าทางแบบนี้เขาไม่เคยเจอจากผู้หญิงคนไหนเลยตั้งแต่เขาเจอนางครั้งแรกเขาก็รู้สึกว่านางพิเศษ “เรื่องนี้ขอข้าปรึกษากับเสด็จแม่ก่อนพรุ่งนี้ก่อนเที่ยงข้าจะให้คำตอบแก่เจ้า”โม่ฉีซิวพูดว่า โล่หวินหลานถอนหายใจแล้วพูดว่า:“ถ้าอย่างนั้นข้าจะรอข่าวดีจากรัชทายาท”โล่หวินหลานคำนับแล้วเดินจากไป เมื่อออกจากจวนรัชทายาทโล่หวินหลานก็รู้สึกเหนื่อยมากหลังจากลับไปที่จวนอ๋องแล้วโล่หวินหลานก็เฝ้าโม่ฉีหมิงอยู่ทั้งคืนเพราะว่าโม่ฉีหมิงถูกพิษเขาดูเจ็บปวดมากโล่หวินหลานได้ยินเขาละเหมอว่าอย่าพระมารดาเสด็จพ่อช่วยข้าด้วยช่วยข้าด้วย โล่หวินหลานอยากจะปลุกเขาตื่นจากฝันร้ายแต่ทำยังไงโม่ฉีหมิงก็เหมือนกับติดอยู่ในฝันร้ายนั้น โล่หวินหลานนึกถึงเพลงที่นางเคยร้องตอนอยู่ในโลกปัจจุบันนางก็เลยร้องมันขึ้นมา “ชีวิตคนเรามีทั้งสุขทั้งทุกข์พร้อมที่จะร่วมแบ่งเบาทุกอย่างกับเธอไม่ว่าจะล้มหรือลุกก็กล้าที่จะเงยหน้า.......” โม่ฉีหมิงที่สลบอยู่บนเตียงก็ค่อยๆสงบลงเขาหายใจเป็นปกติแล้ว โล่หวินหลานฝุบอยู่ที่ริมเตียงเขาจับมือของโม่ฉีหมิงเอาไว้หลังจากฝนตกทั้งคืนนางเหนื่อยจนหลับไป วันต่อมาโล่หวินหลานได้รับจดหมายจากรัชทายาทในจดหมายระบุไว้ชัดเจนว่าให้นางไปได้แค่คนเดียวโล่หวินหลานรู้ว่าเย่หวินภักดีกับนางแค่ไหนรู้ว่านางคงไม่มีทางกล่อมนางได้ก็เลยวางยาในน้ำชาแล้วทิ้งจดมหายเอาไว้ในจวนอ๋อง เมื่อมาถึงจวนรัชทายาทโล่หวินหลานก็ถูกพาไปที่ห้องลับในห้องลับมีหญิงสูงศักดิ์คนหนึ่งนั่งอยู่ส่วนโม่ฉีซิวก็นั่งอยู่ข้างๆ “ถวายพระพรฮ่องเฮา”โล่หวินหลานจำผู้หญิงคนนี้ได้ท่าทางแบบนี้ไม่ใช่ฮ่องเฮาแล้วจะเป็นใครไปได้ “ชายาหมิงอ๋องเจ้าช่างกล้านะกล้ามาที่นี่คนเดียวในเมื่อเจ้าอยากจะร่วมมือกับข้าข้าก็ต้องการรู้ว่าเจ้าจริงใจแค่ไหน”ฮ่องเฮาสวมถุงมือแล้วจับถ้วยชาสีเขียวลายดอดกไม่เงยหน้าขึ้นมามอง โล่หวินหลานรู้สึกได้ว่าโม่ฉีซิวกำลังมองมาที่นางนางจึงพูดขึ้นมาว่า“หากหม่อมฉันทูลพระนางว่าเรื่องที่หลินอ๋องตอนตัวเองนั้นเป็นฝีมือของข้าไม่ทราบจะแสดงความจริงใจของข้าได้ไหมเพคะ?” ฮ่องเฮาอึ้งไปสายตารู้สึกตกใจมากส่วนโม่ฉีซิวเองก็ตกใจไม่แพ้กันโล่หวิหลานมองไปที่พวกเขาแล้วยิ้ม “ไม่ต้องตกใจหรอกเพคะหม่อมฉันรู้ว่าพวกท่านเองก็สงสัยในเรื่องที่หลินอ๋องตอนตัวเองแต่ว่าจริงๆแล้วในใจของพระนางดีใจใช่ไหมเพคะ?เพราะท่านเองก็อยากจะกำจัดหลินอ๋องอยู่แล้ว” ฮ่องเฮายิ้มจากนั้นก็วางถ้วยชาลงแล้วลุกขึ้นยืนจากนั้นก็จับไปที่แขนของโล่หวินหลานนางเห็นแต้มพรหมจรรย์ของนางฮ่องเฮาก็ขมวดคิ้ว “เจ้าฉลาดมากข้าชอบร่วมมือกับคนฉลาดแต่ว่าข้าจะเชื่อเจ้าง่ายๆแบบนี้ไม่ได้ข้ามียาอยู่หนึ่งเม็ดแค่เจ้ากินมันลงไปข้าก็จะเอาชิงตั้ยให้เจ้า” ฮ่องเฮาเอายาเม็ดสีน้ำตาลยื่นให้โล่หวินหลานโล่หวินหลานก้มหน้าลงไม่ได้คิดอะไรเลยหยิบยาแล้วก็กินเข้าไป “ขอให้พระนางประทานยาด้วยเพคะ”โล่หวินหลานเงยหน้าไปมอง สายตาของฮ่องเฮาเปี่ยมไปด้วยความดีใจแล้วหยิบขวดยาออกมายื่นให้โล่หวินหลานแล้วพูดว่า:“เจ้าไม่คิดจะถามข้าเลยหรอว่าข้าให้เจ้ากินยาอะไรเข้าไป?” โล่หวินหลานรับขวดยามาแล้วเปิดออกดมเมื่อแน่ใจว่ามันคือชิงตั้ยจริงๆก็เบาใจโล่หวินหลานรับขวดยามาแล้วพูดว่า“ยานั่นคือยาที่ทำให้แต้มพรหมจรรย์ของหม่อมฉันหายไปพระนางตั้งการทำให้หม่อมฉันกับหมิงอ๋องแตกคอกันเกรงว่าพระนางอาจจะไม่สมหวัง” “งั้นหรอถ้างั้นเรามารอดูกัน”ฮ่องเฮายิ้มเหมือนว่าชัยชนะอยู่ในกำมือแล้ว โล่หวินหลานหัวเราะเบาๆไม่ได้อยู่นานหันหลังแล้วเดินจากไป เมื่อเดินไปถึงตรอกแห่งหนึ่งทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงๆหนึ่งดังขึ้น“พระชายาหมิงอ๋องไม่ได้เจอกันนานเลยนะข้าคิดถึงเจ้าจังเลย” โล่หวินหลานขมวดคิ้วแล้วมองไปบนต้นไม้โม่ฉีหานยิ้มร้ายนั่งมองนางอยู่