บทที่ 241 ความเกลียดชังและอิจฉาริษยา[2]

บทที่ 241 ความเกลียดชังและอิจฉาริษยา[2] ได้แต่เดินทีละก้าวพลางถอนหายใจจนเดินจนถึงริมทะเลสาบ ไม่มีสิ่งกรีดขวางใดๆ อยู่ท่ามกลางต้นไม้สองข้างทางที่ไม่สะดุดตากระจายกลิ่นหอมจางๆ” นางจ้องมองต้นไม้พวกนั้น ทันใดนั้นนางคิดบางสิ่งได้ ในแววตาที่ทวีความแปลกประหลาดนางเดินจ้ำอ้าวจนถึงข้างกาย