ตอนที่141แผนของทีนาร์

ตอนที่141แผนของทีนาร์ “กลับเข้าไปในบ้านก่อน”เตชิดได้สติกลับก็รีบไล่ใบหน้าเล็กๆที่มาโผล่ในสมองออกไปอยากจะทำให้ตัวเองเหมือนปกติทั่วไป คนเดินหน้าอีกคนเดินหลังเข้าไปในวิลลา พวกนิพิฑก็รออยู่นอกบ้าน ในบ้านเงียบจนได้ยินแต่เสียงที่เข็มนาฬิกาเดิน เตชิตเงียบไปสักแป๊บแล้วอ้าปากพูด “เธอลองดูว่ามีอะไรที่เธออยากจะทำไหม ฉันจะสั่งให้คนไปทำแค่ร่างกายไม่มีปัญหา เธอไม่ อยากไปก็ไม่ต้องไป” เขาไม่ได้รับปากอะไรและหลีกเลี่ยงคำถามของเธอไปอย่างไร้ร่องลอย ทีนาร์ฟังออกแล้วแต่ก็ไม่กล้าให้ความรู้สึกในใจปรากฏ บนใบหน้า ก่อนหน้านี้ที่อยู่อเมริกาเธอเคยให้เขารู้ความคิดของตัวเองแล้วแต่เขาก็ยังไม่ได้ให้คำตอบอย่างแน่ชัด แถมเมินไปแบบเฉยเมย ตอนนี้เธอก็เลยไม่กล้าที่จะพูดอะไรต่อ เตชิตเห็นแก่หน้าพ่อแม่เป็นเรื่องจริงแต่ถ้าเขาใจร้ายที่จะตัดขาดกันงั้นก็แปลว่าไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว ดีแล้วที่ตอนนี้เริ่มแทรกซึมเข้าไปในชีวิตของเขา ส่วนนัชชานั้น สายตาของทีนาร์เย็นลงมาทันทีไม่ใครรับได้หรอกที่ข้างๆผู้ชายตัวเองมีผู้หญิงแบบนี้อยู่ คิดไปคิดมาเธอกลืนคำพูดที่อยากจะพูดทั้งหมด ดวงตาหมุนไปหมุนมา ทำให้ขาเดินผิดที่แล้วตัวก็ล้มลงไปทางด้านหน้า เตชิตรีบยื่นมือไปพยุงทีนาร์ เขาขมวดคิ้วแน่นกลัวว่าร่างกายของทีนาร์จะเป็นอะไรไป “เป็นอะไรไหม?” ทีนาร์พิงอยู่ที่ตัวเขาพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนเพลีย “ไม่เป็นไร......อยากจะเป็นเพราะนั่งเครื่องนานเกินไปก็เลยทำให้มึนหัว” “มึนหัว?”เตชิตใช้มืออีกข้างพยุงตัวทีนาร์อีกข้างไปล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋า “ฉันโทรหาจอร์จดู” “ไม่ต้อง!”ทีนาร์ไปจับที่มือของเตชิตแต่ก็ไม่ได้ออกแรงมากนักแค่ไปวางบนมือของเขาเบาๆ “ฉันพึ่งกลับมาก็เลยยังไม่ค่อยชินกับสภาพอากาศ......” พูดถึงนี่ทีนาร์เงยหน้ามองไปทางเตชิต ตาดำๆทั้งสองข้างของทีนาร์ดูน่าสงสารมาก “เตชิต วันนี้นายอยู่เป็นเพื่อนฉันดีไหม?” เตชิตมองไปทางนาฬิกา เข็มนาฬิกาจะชี้ไปทางบ่ายสองโมงแล้ว เวลานี้เด็กผู้หญิงที่อยู่ในบ้านคงจะหลับไปแล้ว เมื่อกี้เธอโทรมาถามอย่างมึนๆงงว่าเขาจะกลับไปเมื่อไหร่ เขาตอบจะใกล้ละ แต่ตอนนี้...... เตชิตมองไปทางทีนาร์ที่อยู่ในอ้อมกอดตัวเองมือเริ่มปล่อยตัวเธอไปอย่างไม่รู้ตัว “ฉันเรียกปรัณมากลางคืนจะได้ดูแลกัน” “ไม่ต้อง”ทีนาร์ปฏิเสธไป บนใบหน้ามีความยากลำบากที่จะพูด “เตชิต วันนี้เป็นวันแรกที่ฉันกลับมา ฉันแค่อยากจะให้นายอยู่กับฉันถึงแม้จะไม่ทำอะไรก็ตาม ฉันแค่อยากให้รอบข้างฉันมีคนอยู่ด้วยแต่ไม่ใช่ฉันอยู่คนเดียว” มือของผู้ชายเริ่มกำแน่นในใจของเขาลังเลมาก เขารู้ว่าตัวเองถึงเวลาที่ควรจะกลับไปแล้ว แต่ทีนาร์เป็นแบบนี้แถมร่างกายยังไม่ได้ฟื้นคืนเขาไม่มีทางทิ้งเธอไว้ที่นี่คนเดียว ทีนาร์ไปจับที่ชายเสื้อของผู้ชายเริ่มขอร้องเขา “ฉันรู้ว่านายงานยุ่ง แค่วันเดียวได้ไหม?” สุดท้ายเตชิตก็ใจอ่อนจนได้พยักหน้าตอบตกลง พอได้คำตอบที่ต้องการบนใบหน้าของทีนาร์เต็มไปด้วยความสุข หน้าที่ซีดขาวมาตั้งนานเริ่มมีสีสัน เตชิตมองไปทางสีหน้าของทีนาร์ก็รู้สึกไม่สบายใจอยู่ “ฉันจะอยู่เป็นเพื่อน วันนี้เธอก็เหนื่อยมากพอแล้วอาบน้ำอาบผ้านอนได้แล้ว” ทีนาร์พยักหน้าก้มหัวเปลี่ยนรองเท้า ในตู้รองเท้ามีรองเท้าแตะที่เป็นเบอร์รองเท้าของตัวเองแล้ว ทำให้ในใจของเธอซึ้งมาก “เตชิตขอบคุณมากๆนะที่นายทำพวกนี้เพื่อฉัน” เตชิตพยายามยิ้มบาน “พูดอะไรเนี่ย นี่คือสิ่งที่ฉันควรทำขึ้นไปชั้นบนไปล้างหน้าแปรงฟันก่อนไป” “โอเค รอฉันนะ”ทีนาร์หันหลังเดินขึ้นบันได ถึงแม้จะเดินไม่เร็วแต่ทุกก้าวที่เดินก็นิ่งพอ มองไปทางหลังของผู้หญิงที่เริ่มหายไปในสายตาของตัวเอง เตชิตหันหลังเดินไปทางหน้าต่างไปล้วงโทรศัพท์ออกมา นิ้วมือพิมพ์ไม่หยุดแค่คำสั้นๆคำเดียวๆพิมพ์ไปมาตั้งหลายครั้งถึงจะส่งออกไป หลังจากที่ส่งไปเขาเอาโทรศัพท์วางข้างหน้าต่างเหมือนที่เขาจับไว้นั้นคือไฟถ่านก้อนร้อนๆ โทรศัพท์เงียบไปหลายนาที ไม่มีสายเข้า เส้นประสาทของเตชิตที่ตึงๆก็หย่อนลง โชคดีที่เธอนอนหลับไปแล้วถ้าโทรมาตอนนี้เขาคิดไม่ออกเลยว่าจะพูดยังไง เขาไม่เคยไปคุยงานกลางคืนแล้วไม่กลับบ้าน นี่คือครั้งแรกและที่ยิ่งกว่านั้นคือเขาปกปิดความจริง มองไปทางท้องฟ้าที่มืดมน ทั้งๆที่ตัวอยู่ในที่ๆอบอุ่นแต่เหมือนลมที่พัดอยู่ด้านนอกมาพัดใส่ที่ตัวของตัวเอง ผู้ชายหลับตาลงช้าๆไม่กล้าที่จะคิดต่อ …… ตอนเช้าตรู่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะว่ามีเรื่องกังวลหรืออะไรทำให้นัชชาฟื้นเช้ามาก เธอตื่นมาแล้วยืดตัวยาวๆมือไปจับที่ข้างๆ ทีแรกอยากจะไปกอดเขาและแกล้งงอแงหน่อยแต่ไม่คิดว่าจะจะจับโดนคือผ้าปูที่นอน นัชชาอึ้งไปสักแป๊บแล้วจับไปทางซ้ายขวาก็ว่างเปล่าเหมือนเดิม หน้าที่อยู่ใต้ผ้าห่มเริ่มขมวดคิ้ว เธอตั้งตัวตรงถึงจะรู้ว่าหมอนกับผ้าห่มที่อยู่ข้างๆเรียบเหมือนเดิม นี่เขาไม่ได้กลับมาทั้งคืนเหรอ นัชชาไปเอาโทรศัพท์ที่อยู่บนหัวเตียงบนหน้าจอแสดงมาว่ามีข้อความเข้าหนึ่งข้อความ กดเข้าไปก็มีแค่ตัวหนังสือไม่กี่ตัว “ดื่มเยอะไปหน่อย ไม่ต้องรอนะ” พอเห็นคำพวกนี้นัชชาก็กัดที่ริมฝีปาก ดื่มเยอะไป? เขาสู้งานขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ถึงขั้นต้องไปดื่มเอง? เซนส์ของตัวเองบอกเธอว่า เรื่องมันไม่ได้ง่ายแบบนี้นัชชาไม่ลังเลรีบโทรไปหาเตชิตเลย ดีที่ไม่นานอีกทางก็รับสายทันที เสียงที่ทุ่มๆของผู้ชายส่งเข้ามาในหู “ตื่นแล้วเหรอ?” แค่ไม่กี่คำนัชชาก็ไม่อยากที่จะโมโหแล้ว ความโกรธเมื่อกี้กลายเป็นงอแง “เมื่อคืนไม่กลับมาหรอ” ผู้ชายเงียบไปประมาณสองวิแล้วตอบว่า “อื่ม ดื่มไวน์ผสมกันก็เลยเมาหนักไปหน่อยกลัวว่าถ้ากลับไปจะไปรบกวนเธอก็เลยนอนที่โรงแรม” เสียงของเขาฟังแล้วไม่มีอะไรที่ผิดปกติ นัชชาพยายามบอกตัวเองว่าอย่าคิดมากอย่าเป็นผู้หญิงที่ใจแคบ แต่สุดท้ายนัชชาก็อดที่จะถามไม่ได้ “เมื่อคืนนายไปดื่มกับใคร?” “หัวหน้าผู้แทนทางการเมือง”เตชิตที่กำลังขับรถอยู่เหยียบเบรกซ้ำแล้วซ้ำเล่า พูดคำที่เตรียมมาตั้งนานพูดออกมา นัชชารู้ว่าหัวหน้าผู้แทนทางการเมืองเมืองออกมาดื่มแล้วจะยุ่งยาก เธอรู้ว่างานของเขานั้นเลือกไม่ได้แต่นัชชาก็รู้สึกน้อยใจอยู่ดีเพราะถ้าเขาอยากจะกลับมาคงไม่มีใครจะห้ามเขาไว้ ในเวลาเดียวกันไม่มีใครพูดเงียบไปทั้งคู่ในโทรศัพท์ได้ยินแต่เสียงหายใจซึ่งกันและกัน นัชชาได้ยินเสียงแปลกจากโทรศัพท์ดังเข้าหูก็เลยไม่กล้าพูดอะไรต่อ “นายขับรถก่อนเลย” เตชิตรู้ว่านัชชาจะวางสายก็เลยเรียกเธอเบาๆ “นัชชา” มือของนัชชาชะงัก “มีอะไรหรอ?” “อย่าดื้อนะอย่าคิดเยอะ เดี๋ยวฉันให้คนขับรถไปรับเธอ ถึงที่บริษัทแล้วค่อยว่ากัน”ปากของผู้ชายที่ปิดไว้ก็เปิดปากพูด คำพูดที่ดูขำๆแต่ก็ไม่รู้สึกชิวเลย “ถึงเวลาจะให้คุกเข่าบนเปลือกทุเรียน หรือก้อนหินก็ได้นะ จะฟังเธอหมดๆเลย”