ตอนที่142อดีตพ่อผัวแม่ผัวมาเยี่ยม

ตอนที่142อดีตพ่อผัวแม่ผัวมาเยี่ยม อารมณ์ที่หงุดหงิดของนัชชาหายไปเพราะคำพูดสั้นๆนี้ของเตชิต “นายเป็นคนพูดนะห้ามกลับคำ” น้ำเสียงของเธอสบายๆก็ฟังก็ทำให้คนอยากเห็นหน้าตาของเธอในตอนนี้แล้ว ความเยือกเย็นในตาของผู้หายไปเกือบหมดน้ำเสียงเต็มไปด้วยความอ่อนโยน “ไม่กลับคำ ถึงเวลาให้เธอตรวจร่างกายเองเลย” นัชชากอดเข่าตัวเอง หน้าแดงไปหมด “ไอ้บ้า......” เริ่มตั้งแต่เมื่อคืนยันตอนนี้เตชิตได้ยิ้มอย่างเต็มใจแค่ครั้งเดียวคือตอนนี้ “รีบตื่นเร็ว ฉันจะรอเธออยู่ที่บริษัทนะ” ฟังเสียงของเขาแล้วความโกรธของนัชชาหายไปหมดแล้ว น้ำสียงของเธอก็อ่อนเหมือนสำลีที่ไร้น้ำหนัก “ได้” พอคุยกันอีกสักแป๊บก็วางสายเลยจากนั้นเตชิตก็โทรไปหาปรัณ น้ำเสียงที่อ่อนโยนก็หายไปอย่างไร้วี่แวว “นายหาพยาบาลสองคนไปที่วิลลาเขตเหนือ เมื่อคืนทีนาร์บอกว่ามึนหัว ฉันกลัวว่าร่างกายของเธอจะมีปัญหา” อีกด้านของโทรศัพท์ ปรัณพึ่งเข้าไปที่ห้องทำงานกระเป๋าทำงานก็ยังไม่ทันวางลงไป “มึนหัว?มีอาการอย่างอื่นอีกไหม ก่อนหน้านี้ไม่เคยมีเหตุการณ์แบบนี้หนิ” “ตอนนี้ยังไม่มี”เตชิตก็ยังเป็นห่วงอยู่ “เป็นเพราะนั่งเครื่องนานเกินไปไหม?” “ก็อาจจะเป็นไปได้”ปรัณนั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงาน บนโต๊ะมีชาร้อนๆหนึ่งแก้วเขาหยิบมาจิบคำนึง กลิ่นมะลิหอมเต็มปาก “ตอนเย็นฉันสั่งให้คนไป นายวางใจได้ถ้าไม่มีอาการอื่นก็ไม่เป็นไรเพราะโรคของทีนาร์ก็ไม่ได้มีมาวันสองวัน นายอย่าหลอกตัวเองเยอะ” “อื่ม รบกวนหน่อยละ” “เฮ้ย”ปรัณถอนหายใจ “เกรงใจกับฉันทำไม?” ทั้งสองพูดคุยเรื่องสำคัญเสร็จก็ต้องถามเรื่องราวซึ่งกันและกันบ้าง ปรัณพูดมาเบาๆว่า “ทีนาร์กลับมาแล้ว นัชชาไม่รู้เหรอ” “เมื่อคืนฉันพักอยู่ที่วิลลาเขตเหนือ เธอก็ต้องไม่พอใจนิดๆอยู่ก็ตอนนี้อ้อนเสร็จแล้ว” “อ้อนเสร็จแล้ว?” “อืม” “เฮ้ย เอาฉันว่านะนัชชาเป็นผู้หญิงที่ดีจริงๆ ไม่กลับทั้งคืนอ้อนก็หายแล้ว พูดความจริงเลยนะในใจนายคงจะรู้สึกผิดมากเลยสินะ?”ปรัณเป็นเพื่อนที่ดีของเขามานานหลายปีจริงๆและยังรู้จักนิสัยเขาดีมาก เตชิตไม่เพียงแต่รู้สึกผิดแถมยังรู้สึกผิดหวังกับตัวเองด้วย “ฉันจะไม่มีทางทำเรื่องที่ไม่ดีกับนัชชา”เขาพูดคำนี้ออกมาด้วยน้ำเสียงที่ทุ่มๆเหมือนกำลังพูดให้ปรัณและตัวเองฟัง นี่คือข้ออ้างอันเดียวที่เขาสามารถแก้ตัวให้ตัวเองได้ คำพูดของเตชิดไปปิดกั้นคำพูดทุกอย่างที่ปรัณอยากพูดไป ปรัณก็เลยด่าเขาไป “ทำไมแค่รักคนๆนึงมันยากแบบนี้?” เมื่อก่อนคือไม่มี ตอนนี้คนๆนั้นมาแล้วแต่กลับมีทีนาร์มาขวางไง ถ้าเป็นเขาๆคงไม่มีความอดทนมาก คงจะไปคิดทบทวนตั้งนานแล้ว เตชิดยิ้มสุขุม “เรื่องความรักถ้าไม่กล้าก็อย่าไปยุ่ง ฉันรักนัชชาไปแล้วพูดคำพวกนี้ก็เสียเปล่าทั้งนั้น” ปรัณถอนหายใจยาวๆไม่รู้จะพูดกับเพื่อนสนิทยังไง …… อีกที่นึง คนขับรถไปรับนัชชาที่ไวโรจน์วิลล่าอย่างตรงเวลาแล้วส่งเธอไปที่บริษัท ระหว่างทางนัชชากำลังดูเมล์ของบริษัทก็ได้รับสายจากณัชชนม์ “ฮัลโหล แม่?” “นัชชา เธออยู่ไหน?” นัชชามองไปทางนอกหน้าต่าง “ฉันอยู่ระหว่างทางที่ไปทำงานไง” “คือแบบนี้ เช้านี้ทยาวีร์โทรมาหาฉันกระทันหัน ฉันจำได้ว่าเธอเคยบอกฉันกับพ่อเธอว่าอย่าอยู่ใกล้คนในตระกูลฤทธิเดชฉันก็เลยไม่ได้รับสาย แต่ใครจะรู้ว่าพวกเขาจะมาที่บ้านเลย เธอว่าให้เขายืนอยู่ด้านนอกก็ไม่ดี ฉันกับพ่อเธอก็เลยให้เข้ามา......” พอฟังถึงนี้หัวใจของนัชชาจะเต้นทะลุออกมาแล้ว “อะไรนะ?ให้เข้าไปแล้ว?!” ณัชชนม์รู้ว่านัชชาเริ่มใจร้อนก็เลยรีบอธิบาย “พวกเขามาเคาะประตู แถมมียังคนรอบข้างอีกฉันคงจะทนเห็นพวกเขามาโวยวายไม่ได้......” พอได้ยินแบบนี้เสียงของนัชชาก็สูงขึ้นกว่าเดิม “พวกเขามาโวยวาย?” “ไม่ใช่ๆ ทยาวีร์บอกว่าที่มาวันนี้อยากจะคุยเรื่องทุกอย่างให้ชัดเชน ฉันบอกไปแล้วว่าเธอกับดวิษหย่ากันแล้วไม่มีอะไรที่ต้องคุยแล้ว......” “แม่”นัชชาพูดแทรก เธอทนฟังไม่ได้แล้วกลัวว่าพวกคนในบ้านจรรยาจะทำอะไรไม่ดีไม่ร้าย เธอสั่งให้คนขับรถกลับหัวรถแล้วพูดกับณัชชนม์ว่า “แม่กับพ่อดูแลพวกเขาก่อนฉันจะกลับไปทันที” “เธอจะกลับมาทำไม เธอจะไปทำงานไม่ใช่เหรอ......” “พวกเขาไปหาถึงบ้านแล้วฉันยังจะไปทำงานอะไร!”นัชชาทนไม่ไหวก็เลยพูดไปพอพูดก็รู้สึกว่าในใจยังอึดอัดอยู่ “พอแล้วแม่ไม่ต้องเป็นห่วงฉัน ฉันลาได้ง่ายมาก แม่บอกกับจรรยาว่าให้รอฉันกลับไปถึงบ้าน” “งั้น งั้นก็ได้......”ณัชชนม์เห็นว่าเธอจะกลับมา รู้ว่าตัวเองจะพูดอีกไม่ได้ก็เลยเงียบไป พอวางสายเสร็จ นัชชาก็รีบลางานกับวียาเลย เธอไม่ได้ลานานลาแค่ครึ่งวันเองหลังจากที่พูดสาเหตุเสร็จวียาก็ให้เธอลาเลย คนขับรถมองไปทางกระจกเห็นสีหน้าของเธอไม่ค่อยดีก็เลยเปิดแอร์เย็นให้ถึงที่สุด “คุณนัชชาอย่าใจร้อน จากตรงนี้ไปทาง หมู่บ้านมีสุขใช้เวลาประมาณ15นาทีก็ถึงแล้วครับ” ในใจของนัชชาวุ่นวายจะตายอยู่แล้ว เธอถอนหายใจยาวๆ “ขอบคุณค่ะ รบกวนขับไวหน่อยนะคะ” เป็นช่วงเวลาทำงานพอดี แต่คนขับรถก็พยายามเบียดถนนไปทางหมู่บ้านมีสุข รถพึ่งจอดไม่ถึงสามสี่สิบวินัชชาก็รีบเอากระเป๋าแล้ววิ่งไปทางประตูทางเข้า วันนี้เธอใส่ส้นสูงจากชั้นหนึ่งขึ้นไปชั้นสี่หนึ่งก้าวสองขั้นบันไดระหว่างทางขาพลิก เธอเจ็บจนสูดหายใจเข้าลึกๆไม่ได้สนใจนัก “ปั้งๆๆๆๆ” เสียงกริ่งปนกับเสียงตบประตู พูดอย่างเร่งรีบ “แม่ เปิดประตูให้ฉัน” ในห้อง มือของณัชชนม์ยังเปียกน้ำอยู่ไม่ทันเช็ดแล้ววิ่งมาเปิดประตูให้ “เธอรีบอะไร ฉันกับพ่อแกไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย” ณัชชาพูดเบาๆ นัชชาเห็นสีหน้าแม่ไม่ผิดปกติก็โล่งใจไปแล้วมองเข้าไปในบ้าน ในบ้าน จรรยากับทยาวีร์นั่งอยู่บนโซฟา ส่วนเมนทีนั่งอบู่บนเก้าอี้ ทั้งสามคนไม่มีการสนทนาใดๆเลย ถึงแม้ความสัมพันธ์ของทั้งสองจะแย่มากที่สุดแล้ว ณัชชนม์ก็ยังยกชาให้ทั้งสอง นัชชามองไปทางไอที่ลอยขึ้นมาจากน้ำชา เธอรู้สึกอึดอัดใจมากเห็นหน้าสองคนนี้แล้วเธอไม่รู้จะทิ้งความอึดอัดของตัวเองยัง ไงมีแต่ความทรงจำที่ไม่ดีกับความเครียด เมทนีเห็นนัชชาเดินมาก็ลุกขึ้นมาเรียกเธอ “กลับมาแล้วเหรอ” “พ่อ”นัชชาเรียกเขาแล้วหันไปมองทางสองคนที่ลุกขึ้นจากโซฟา น้ำเสียงของนัชชาแข็งๆ “มาทำไม?” ทยาวีร์หน้าแข็งตึงหมดเลย จรรยายังพยายามยิ้มอยู่ “วันนี้มาเพราะมีเรื่องจะคุยกับเธอ” นัชชาพยักหน้าไม่ได้รีบตอบแต่กลับไปคุยกับเมทนีและณัชชนม์ “พ่อแม่ พวกฉันมีเรื่องจะคุยพ่อกับแม่เข้าไปในห้องก่อนเลย” “นี่.....”ณัชชนม์ไม่ไว้ใจเธออยู่คนเดียวกำลังจะอ้าปากพูดก็ถูกนัชชาพูดแทรกก่อน “แม่ นี่คือบ้านของเราแม่วางใจได้ เดี๋ยวคุยเสร็จฉันจะเรียกพ่อกับแม่เอง” ณัชชนม์อยากจะพูดอะไรต่อแต่เมทนียกมือห้ามเธอไว้ “ได้ พวกเธอคุย ฉันกับแม่เธอเข้าไปในห้องก่อน” ทั้งสอนเดินเข้าห้องทีละคน ณัชชนม์เดินหนึ่งก้าวหันหลังมองหลายรอบ หลังจากที่ปิดประตูห้องนอน นัชชาถึงจะไปนั่งโซฟาตรงหน้าของยาทวีร์ ขาสองข้างทับกัน ลักษณะการนั่งเต็มไปด้วยความมั่นใจ “พวกเธออยากจะคุยอะไรว่ามาเลย”