ตอนที่143แผลแตก

ตอนที่143แผลแตก ทยาวีร์มองไปทางนัชชาที่อยู่ตรงหน้า ไม่เจอกันแค่ช่วงนึง ตอนนี้ไม่ค่อยกล้าที่จะเชื่อเลย เริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เธอกล้าใช้น้ำเสียงคำพูดพวกนี้มาคุยกับฉัน? จรรยาก็ตกใจเช่นกัน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอยู่กับเตชิตนานเกินไปหรือเปล่าก็เลยทำให้การพูดการจาและความมั่นใจของเธอนั้นคล้ายกับเตชิตอยู่นิดๆ “คือแบบนี้ วันนี้พวกเรามาหาเธอก็ไม่ได้มีความหมายอื่น ก่อนหน้านี้ที่เธอหย่ากับดวิษ ตอนนี้ทางศาลก็อนุมัติแล้วสิ่งที่ต้องทำก็ทำเรียบร้อยแล้ว ฉันหวังให้เธอไปคุยกับคุณเตชิตหน่อย”น้ำสียงของทยาวีร์เต็มไปด้วยความท้อแท้ จากใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสดใสก็โทรมๆ ใช่สิ ช่วงนี้ดวิษทั้งหย่าทั้งต้องขึ้นศาล คงมีเรื่องต้องเป็นห่วงเยอะแน่เลย แต่เขาพูดอะไรนะ?ให้ตัวเองไปคุยกับเตชิต? นัชชาขมวดคิ้ว “คุณทยาวีร์หมายความว่าไงนะคะ?” เธอไม่ได้เรียกพ่อหย่ากันแล้วก็ไม่ต้องเรียก แม้กระทั่งลุงก็เรียกคุณไปเลย แบ่งให้ชัดเจนๆไปเลย “หมายความว่าอะไรในใจเธอรู้ดี”ทยาวีร์รู้ว่าตัวเองพูดไม่ดีก็เลยรีบพูดต่อว่า “ไหนๆเธอก็เลือกที่จะหย่ากับดวิษแล้วก็ไม่จำเป็นที่จะต้องให้เตชิตมาโจมตีบริษัทบ้านฉันแล้ว บริษัทนี้คือดวงใจของฉัน ไม่ว่าพวกเราจะมีความแค้นอะไรต่อกันฉันก็หวังว่าพวกเธอจะใจกว้างอย่ามาแตะต้องบริษัทอีก” คำพูดนี้นัชชาฟังเข้าใจแล้ว แต่ก็รู้สึกตกใจ เตชิตไม่เคยหยุดที่จะโจมตีเหรอ หลังจากที่หย่าเสร็จก็ไม่เคย? ในใจของเธอเข้าใจทันที พูดแล้วก็บังเอิญจริงๆเตชิตโทรมาพอดี นัชชาหยิบโทรศัพท์มาดูเดินไปอีกที่นึงแล้วรับสาย “”ฮัลโหล? “ทำไมไม่มาที่บริษัท?”เสียงของผู้ชายส่งผ่านโทรศัพท์ เสียงไม่ได้ยินนักคงจะเป็นเพราะว่าพึ่งถึงเหมือนกันแต่พอไม่เห็นเธออยู่ก็เลยโทรถาม นัชชาหันหลังให้สองคนนั้นแล้วพูดเบาๆ “ทยาวีร์กับจรรยามาที่บ้านฉันแล้ว ฉันลางานครึ่งวันเดี๋ยวก็กลับ” พวกเขาไปหาเธอ?”เสียงของเตชิตฟังแล้วรู้สึกเครียดขึ้นมาทันที “ฉันจะไปทันที.....” “ไม่ต้อง”นัชชาห้ามเขาไว้ รู้ว่าเขาเป็นห่วงตัวเองในใจก็รู้สึกอบอุ่นมาก “ฉันจัดการเองได้” อีกอย่างในสภาพแบบนี้เขามาแล้วคงจะวุ่นวายกว่าเดิม ผู้ชายคนนี้เย็นชากับคนนอกมาตลอก แค่มีคำไหนที่ไม่ถูกใจก็คงจะกินจนไม่เหลือซาก เตชิตเงียบไปสักแป๊บไม่ได้พูดอะไร นัชชากลัวว่าเขาจะคิดมากก็เลยปลอบใจว่า “ฉันไม่ใช่เด็กน้อยแล้ว อีกอย่างฉันกับดวิษก็ หย่ากันแล้ว พวกเขาไม่ทำอะไรหรอก ถึงแม้อยากจะทำอะไรก็ไม่ทันแล้ว เธอก็เลยไม่กลัวว่าพวกเขาจะทำเรื่องขึ้นมา ที่เธอรีบมาขนาดนี้เพราะกลัวว่าเมทนีกับณัชชนม์จะใจร้อนทำให้เป็นเรื่องใหญ่ ตอนนี้เธอมาถึงแล้วก็ไม่มีอะไรที่ต้องเป็นห่วง เตชิดฟังออกว่าเสียงเธอไม่ผิดปกติถึงจะโล่งอก “ได้ เธอจัดการเอง ถ้าพวกเขาทำให้เธอลำบากเธอก็บอกฉันนะ” “บอกให้นาย?”นัชชาแกล้งเขา “งั้นนายไม่ถอดหนังของพวกเขาออกมาให้หมดเหรอ?” “ไม่ได้ง่ายขนาดนั้น”เตชิดหัวเราะ “พวกเขากล้ามาแตะต้องผมของเธอหนึ่งเส้นฉันจะให้พวกเขาเดินออกจากประตูหมู่บ้าน” นัชชาได้ยินคำพูดของเขาก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้ เธอหันหัวไปดูทางห้องโถงก็ได้สบตากับทยาวีร์จากนั้นเธอก็หันตัวกลับหลัง “ฉันไปคุยกับพวกเขาก่อนเดี๋ยวมาคุยกับนาย” “อืม ระวังหน่อยนะ” “วางใจได้” ไม่ได้พูดอะไรมากมาย นัชชาก็วางสายจับโทรศัพท์แล้วเดินไปทางห้องโถง ยังไม่ทันนั่งลงก็ได้ยินเสียงที่แหลมๆของจรรยาดังขึ้น “คุยกับคุณเตชิตใช่ไหม?” ถ้าเป็นเมื่อก่อนนัชชาจะตอบว่าไม่ใช่แน่นอน แต่ตอนนี้...... เธอนั่งลงแล้วเอาโทรศัพท์วางบนโต๊ะแล้วพยักหน้า “ใช่ พูดถูกแล้ว” แค่คำพูดสั้นๆแต่เธอรู้สึกสะใจมากเลย สะใจจนจรรยารู้สึกว่าเป็นการประชดประชันตัวเอง น้ำเสียงนั้นเหมือนกำลังพูดว่า ใช่แบบนั้นแล้วทำไม พวกเขาไม่สามารถทำอะไรได้ทั้งนั้น อย่างน้อยนัชชาในวันนี้ก็ไม่ใช่คนที่กลัวในวันนั้นแล้ว เห็นได้ชันเจนว่าทยาวีร์มีสติมากกว่าพูดวนรอบจุดประสงค์วันนี้ไม่หยุด “เรื่องที่ฉันพูดเมื่อกี้เธอว่าไง?” นัชชามองไปทางทยาวีร์ ผู้ชายที่เขาเคยเรียกว่าพ่อ ถึงแม้ชีวิตในบ้านตระกูลนี้จะไม่ดีแต่ทยาวีร์ก็ดีกับตัวเองมากกว่าจรรยานิดนึง แต่ตอนนี้สำหรับเธอพวกเขานั้นเป็นแค่คนแปลกหน้า เทียบกันแล้วเตชิตยังใกล้ชิดกับตัวเองมากกว่า ถึงแม้ในใจของเธอจะมีคำตอบแล้วแต่ตอนที่พูดก็ยังไม่พูดออกมาให้หมด “คุณบอกให้ฉันไปบอกคุณเตชิตว่าหยุด อย่างแรกฉันไม่รู้ว่าคุณเตชิตเจาะจงไปที่บอยูเทคจริงไหม อย่างที่สองถึงแม้ฉันจะรู้แล้ว เขาก็อาจจะไม่ฟังฉัน สิ่งที่ฉันทำได้เพียงบอกให้เขาอย่าทำต่อ เขาจะหยุดหรือหรือไม่หยุด ขอโทษฉันไม่มีสิทธิ์ยุ่ง” เตชิตทำพวกนี้ก็เพื่อแก้แค้นให้นัชชา ดังนั้นนัชชาไม่ควรจะทรยศเขา ถึงแม้ในสายตาของเตชิตตระกูลนี้จะใหญ่เท่ามด แต่ถ้าโดนคนแบบนี้ตามรังควานก็คงจะน่าเกลียดมากๆ ไม่มีใครรู้ว่าตรงหน้ามีอุจระสุนัขแล้วยังจะไปเหยียบใส่ ผู้ชายคนนั้นทำทุกอย่างก็เพราะตัวเอง ทยาวีร์ได้ยินเธอพูดแบบนี้สีหน้าก็เปลี่ยนไปเลย รอยยิ้มที่แข็งทื่อเริ่มหายไป “เธอยังมีอะไรที่ไม่พอใจอีก สิ่งที่ควรให้พวกเราก็ให้ไปหมดๆแล้วเธอก็ควรจะหยุดได้แล้ว!” “หยุดได้แล้ว?”นัชชาหัวเราะแต่นัยน์ตาไม่มีรอยยิ้มเลย “คำนี้ฉันควรเป็นคนพูดไม่ใช่เหรอ?” ไม่รอสองคนนั้นพูดต่อ นัชชาก็พูดต่อ “คุณเตชิตไปทำงานที่ต่างจังหวัดแล้ว เรื่องที่คุณปณิตาวางแผนเขายังไม่รู้เลยว่าพวกคุณได้เข้ารวมด้วยหรือไม่?” คุณปณิตา? จรรยาชะงัก “เธอบอกว่าคุณปณิตา?” นัชชาไม่ได้พูดอะไร แต่ดวงตาบอกทุกอย่างแล้ว “ตอนที่อยู่เมืองQ ปณิตาแกล้งทำเป็นบังเอิญเจอกับเตชิตแล้ววางยาสลบใส่เขา ทำให้ฉันกับดวิษเข้าใจผิดกันและปณิตาก็นั่งรับผลประโยชน์ ตอนนี้ปณิตาเลือกที่จะอยู่กับดวิษอาจจะเป็นแผนที่พวกคุณคุยไว้ล่วงหน้าแล้วก็ได้” ทีนาร์ไม่เคยพูดถึงตระกูลฤทธิเดชเพราะเธอยั่วยวนเตชิตไม่สำเร็จก็ต้องกลับไปอยู่กับดวิษ ที่นัชชาพูดแบบนี้ก็แค่ใช้วิธีที่ทีนาร์ใช้กลับคืนเท่านั้นเอง ในโลกใบนี้ไม่มีเรื่องที่ดีขนาดนั้น เธอทำร้ายฉันแถมยังจะให้ฉันช่วยเธอปกปิดอีก นัชชาอ่อนโยนเป็นเรื่องจริงแต่ไม่ได้อ่อนแอ เป็นไปอย่างที่คิด พอได้ยินนัชชาพูดแบบนี้สีหน้าของทยาวีร์กับจรรยาเปลี่ยนไปทันทีแล้วตอบโต้ไปว่า “ไม่มีทาง!” นัชชายิ้มเหมือนเดิม ยิ้มที่ประชดประชันมาก “ฉันไม่จำเป็นต้องหลอกลวงพวกเธอ ไม่เชื่อก็ไปถามปณิตาดูดิหรือไปตรวจสอบ เวลาเดินทางก็ได้” ที่นัชชาพูดก็เป็นความจริง แค่ตรวจสอบดูก็รู้แล้ว สองคนดูหน้ากันไปมาสักแป๊บนึงถึงจะพูดด้วยเสียงที่สั่นๆว่า “เรื่องที่เธอพูดนั้นคือเรื่องจริงเหรอ?”