ตอนที่ 148 แต่งตัวเหมือนคนแต่กลับทำเรื่องที่คนไม่ทำ

ตอนที่ 148 แต่งตัวเหมือนคนแต่กลับทำเรื่องที่คนไม่ทำ ในตอนที่วุ่นวายอยู่นัชชาพูดที่อยู่ไปผู้ชายก็มากระชากตัวเธอไม่หยุดก็เลยวางสายไป จินต์รอตั้งนานไม่เห็นนัชชากลับมาก็เลยไปตามหาไม่คิดว่าจะเจอภาพแบบนี้ เธอวิ่งไปจับมือผู้ชายออก “ทำอะไร!” เรื่องดีโดนขัดขวางผู้ชายกำลังจะโมโหแต่พอเห็นหน้าตาของจินต์คำหยาบคาบที่จะพูดกลายเป็นคำที่ล้อเล่น “ว้าวเพื่อนก็สวย?พอดีเลยมาด้วยกันซิ” ผู้ชายยื่นมือมาแต่โดนจินต์ตบทิ้ง “ไสหัวไป!” “เฮอะ ไป?เดี๋ยวจะให้พวกเธอเรียกพี่ชายๆ!” พอเห็นสองคนนี้ลากไม่ไปผู้ชายเอียงตัวไปทำสายตาให้เพื่อน จากนั้นเพื่อนก็เดินมาดึงคนไปด้วย เรื่องแบบนี้มีประจำในผับคนที่เมาอยู่ไม่สนใจหรอก นัชชาเมาจะไม่รู้เรื่องอยู่แล้ว ตัวก็อ่อนจนไม่มีแรงเดินไปเดินมาก็เดิมตามเข้าไปในห้อง เธออ้าปากอยากจะกัดฝ่ายตรงข้ามแต่อยู่ดีๆข้างๆตัวเองมีลมพัดผ่านเห็นแต่เงาจางๆนั้นผู้ชายที่จับมือเธอก็โดนโยนลงไปบนพื้น ผู้ชายไม่ทันได้ตั้งตัวแต่รู้สึกว่ากระเพาะปวดแสบมาก ทั้งตัวเหมือนมีหลุมดำมาดูดไขสันหลังเหมือนแตกหักไปแล้ว เมื่อกี้ยังจีบสาวอย่างเท่ห์ๆ ตอนนี้ต้องงอตัวเหมือนหอยอยู่บนพื้น เขากำลังจะเงยหน้าดูว่าเป็นใคร วินาทีที่เห็นเขาตกใจจนปัสสาวะจะไหลออกมาอยู่แล้ว “คุณ คุณเตชิด?” ดีที่ยังรู้ว่าเขาคือใคร “นายแตะต้องตัวเธอ?”เตชิตเอ่ยปากพูด แค่ไม่กี่คำทำให้ผู้ชายตกใจจนจะตายแล้ว เธอเปลี่ยนจากที่นอนอยู่บนพื้นเป็นนั่งขึ้นมา “ไม่ๆ ฉันไม่......อ้า!” ไม่รอเขาพูดเสร็จเตชิตก็ไปชกที่หน้าเขาแล้ว หมัดของเขาหนักมากตอนที่ลงไปได้ยินเสียงที่คางของผู้ชายแตก เพลงในผับไม่ได้หยุดแต่ลูกค้าข้างๆเริ่มวิพากษ์วิจารณ์กันแล้ว ผู้จัดการกับ รปภไม่กล้าขยับ ไม่ใช่ไม่อยากจะห้ามแต่เป็นเพราะ......ไม่กล้า เตชิตคือใคร แค่ถามคนในเมืองJไม่มีใครไม่รู้ ยิ่งพวกสถานที่พวกผับ พวกงานที่ไม่สะอาดบริสุทธิ์เจ้านายจะกำชับว่าไม่รู้จักใครก็ได้แต่ต้องรู้จักคนๆนี้ ถึงแม้เขาจะแกที่นี่ทิ้งเจ้านายก็คงไม่กล้าจะออกมาพูดอะไร เตชิตชกไม่หยุดเหมือนอยากจะชกเขาให้แบน เลือดไหลออกจาปากและจมูกของผู้ชายไม่หยุดสุดท้ายเป็นลมสลบไปเตชิตถึงจะหยุด ในโลกของผู้ใหญ่ วัดกันที่สมองเขาไม่ชอบพวกเรื่องลงมือมากที่สุดแล้วนี่เป็นครั้งแรกที่เขาทำแบบนี้ เขาอุ้มนัชชาไว้ในอ้อมกอดควบคุมตัวเองไม่ได้เลย ผ้าเช็ดมือสีเนื้อเช็ดที่ฝ่ามือเบาๆแตกต่างจากเมื่อกี้คนละคนเลย นัชชาอึ้งไปเลย แอลกอฮอล์ทำให้เธอรับรู้อะไรช้ายืนอยู่ข้างๆไม่รู้จะทำอะไร คนรอบๆที่ดูอยู่ก็แอบสงสารนัชชา แต่เห็นผู้ชายก้มตัวลงไปไม่พูดอะไรแล้วอุ้มผู้หญิงขึ้นมา ถึงแม้จะทำทุกอย่างๆรวดเร็วก็ยังไปอุ้มที่คอของเธออย่างอ่อนโยนทำให้ผู้หญิงที่อยู่รอบข้างอิจฉากันไปหมด จินต์ยังเดินเองได้อยู่ก็เลยเดินตามหลังออกจากผับ หลังจากที่ออกไปก็เห็นเตชิตเอาตัวนัชชาเข้าไปในรถก็เลยรีบวิ่งไปแต่ขาไม่เชื่อฟังเลยเดินไปถึงครึ่งก็ล้มลงไป...... จินต์ร้องดังหลับตาเตรียมตัวรับความเจ็บปวดแต่ความเจ็บที่คิดไว้สัมผัสไม่ถึงเลยแต่กลับเป็นกอดที่อบอุ่น เอ๋? ทำไมไม่เจ็บ? หนึ่งวิ สองวิ สามวิ......จินต์ลืมตาก็เห็นใบหน้าที่ซ่อนอยู่ในชั้นใต้สุดของความทรงจำ เป็นเขานี่เอง?! “นายมาอยู่นี่ได้ไง?”จินต์อยากจะโดดออกไปไกลๆแต่ผู้ชายเร็วกว่ากอดเธอไว้แน่นๆ เสียงที่ทุ่มๆดังขึ้นจากบนหัว “อย่าดื้อ ไม่งั้นครั้งนี้จะมัดเธออีก” พูดถึงคำว่ามัดในสมองของจินต์มีภาพที่เกิดขึ้นครั้งที่แล้ว แต่...... “นายปล่อยฉัน!ฉันจะไปหานัชชา!”ตอนที่พูดเธอก็ขัดขืนแล้วอยากจะวิ่งไปทางรถเตชิต ธนัทใช้แรงแค่นิดเดียวก็ทำเธออยู่นิ่งๆแล้วบนในหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ว่าไม่รู้จะทำยังไง “เป็นเรื่องสองคนผัวเมียเธอไปยุ่งอะไร?” “งั้นก็ไม่ได้!เตชิตยังไม่กลับบ้านตอนกลางคืนเลยทำไมต้องมาควบคุมนัชชา!”จินต์ยิ่งพูดก็ยิ่งโมโห เห็นรถจะขับออกไปแล้วเธอยังไปไม่ได้ก็เลยตบไปที่ไหล่ของธนัทแรงๆ “พวกนายที่เป็นทนายไม่มีใครดีสักคน!แต่งตัวดีๆแต่กลับทำเรื่องที่ไม่ดี” ธนัท ??? จินต์ออกจากอ้อมกอดของเขาชี้ไปทางหน้าที่อยู่ตรงหน้า “ดูอะไรคนที่ว่าก็คือนายนั่นแหละ!” “......”ก็ได้ เกิดมา32ปีนี่เป็นครั้งแรกที่โดนผู้หญิงชี้หน้าด่า รู้สึกแปลกใหม่ดี จินต์ด่าเสร็จก็หันหลังไปไม่ได้หยุดลงเลยแม้แต่วิเดียว ถึงแม้เธออยากจะเดินเร็วแต่ร่างกายไม่เชื่อฟังเธอเลย ธนัทส่ายหัว กลัวว่าเธอจะเกิดอุบัติเหตุก็เลยขับรถเดินตามหลังเธอช้าๆแถมยังตั้งใจเปิดไฟสูงส่องไปทางเธอ จินต์พยายามมองข้ามคนและรถที่อยู่ด้านหลังแต่ไฟนั้นส่องจนตาเธอปวดไปหมด พอทนไม่ไหวก็เลยเดินไปทุบกระจกรถของผู้ชาย “ก๊อกๆๆๆ”เสียงดังมากแค่ฟังเสียงก็รู้แล้วว่าเธอนั้นโมโหมากขนาดไหน ธนัทนั่งดูหน้าของเธอที่เต็มไปด้วยความโกรธในรถเขารู้สึกอยากจะหัวเราะ ลดกระจกรถช้าๆรอยยิ้มบนใบหน้าหายไปแล้ว “ทำอะไร?” “ฉันทำอะไร?!”จินต์รู้สึกตลก “เปิดไฟสูงส่องฉันหมายความว่าไง?” ธนัทมองไปทางผู้หญิงอย่างจริงจังเป็นครั้งแรก ตาคู่นั้นที่เต็มไปด้วยความฉลาดที่ความรู้สึกที่มีความสุขมาแทนที่ “หมายความว่าให้เธอขึ้นรถ” …… เตชิตไม่ได้ขับแต่เป็นการซิ่งรถ ระยะทางที่ชั่วโมงกว่าๆเขาขับจนเหลือแค่สี่สิบนาที รถจอดอยู่ในบ้านผู้ชายเอาเข็มขัดนิรภัยออกแล้วลงจากรถอ้อมไปอีกทางหนึ่งเปิดประตูแล้วกระชากผู้หญิงออกมา นัชชาใส่ร้องเท้าส้นสูงตามเขาไม่ทันตอนที่เดินจากรถมาในบ้านแทบจะเป็นเขาลากเธอเข้ามา พรึบไฟในห้องเปิดทุกดวง ทำให้บ้านสว่างขึ้นมาทันที นัชชายังไม่คุ้นชินกับความสว่างคางของเธอก็โดนเตชิตจับแน่นๆ เขาโกรธเกินไปก็เลยไม่ทันควบคุมแรงทำให้คางของเธอมีเส้นสีแดงเข้มๆสองเส้น นัชชาผลักเขาไปสองสามทีแต่พฤติกรรมแบบนี้เหมือนเอาน้ำมันมาราดบนไฟ เตชิตมองไปทางตาของเธอที่ดูเบลอๆ ดมกลิ่นเบียร์ที่มาจากตัวเธอ ตาเยือกเย็นไปหมด “อธิบายหน่อยว่าเธอไปอยู่ที่นั่นได้ไง?”