ตอนที่ 150 เรื่องราวหลังเมา

ตอนที่ 150 เรื่องราวหลังเมา ตอนเช้าวันที่สอง นัชชาไม่ได้ตื่นเพราะนาฬิกาปลุกแต่ตื่นเพราะร่างกายเมื่อยเกินไปเรื่องแรกที่ทำก็คือดูว่าผู้ชายที่อยู่ข้างๆอยู่ไหม เป็นอย่างที่คิดเขาไม่อยู่ ก่อนหน้านี้ทำโอทีกลับดึก เมาไม่กลับตอนนี้ดีแล้วตอนเช้าตื่นมาคนก็ไม่เจอ นัชชาหัวเราะเยาะเย้ยตัวเอง ไม่รู้ว่าจะไปสู้หน้าเขายังไง ตอนนี้เธอเริ่มคุ้นชินกับการใช้ชีวิตที่ไม่เจอเขาแล้ว เมื่อวานเมาเกินไปแล้ว แต่ก็มีภาพแทรกๆเข้ามาเล็กน้อยรวมไปถึงภาพที่เขารับมาจากผับ นั่งนิ่งๆสักแป๊บ ลุกขึ้น ใส่รองเท้า เดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ ในนั้นยังมีเสื้อผ้าของเธอแค่ดูก็รู้แล้วว่าเมื่อคืนรุนแรงมากขนาดไหน เขาแทบจะเอาตัวเองสิ่งเข้าไปในร่างของตัวเองแต่ในใจของเธอไม่ยอม แต่ทั้งสองคนรู้จักกันมากเกินไปแล้วการกระทำเล็กๆน้อยๆก็รู้แล้วว่าฝ่ายตรงข้ามคิดอะไรอยู่จนเธอเสียความเป็นตัวเองไป ยืนอยู่ตรงหน้ากระจกนัชชาเปิดเสื้อคลุม บนร่างกายเต็มไปด้วยรอยจูบ ช้ำๆแดงๆดูแล้วน่ากลัวไปหมด หลังจากที่ทั้งสองอยู่ด้วยกันอย่างทางการเขาน้อยครั้งที่จะรุนแรงแบบนี้ ถึงแม้จะเป็นเรื่องบนเตียงเขาก็แคร์ความรู้สึกของตัวเอง เมื่อคืนเขาเสียสติไปแล้วจริงๆ นัชชาไม่กล้าดูต่อกลัวว่าตัวเองจะเสียสติเช่นกัน หันหลังถอดเสื้อคลุมแล้วไปอาบน้ำอุ่นๆ หลังจากที่อาบเสร็จร่างกายกลับไม่ได้สดชื่นเธอรู้สึกเครียดสมองก็มึนๆ เธอชงข้าวโอ็ตแล้วนั่งรถไปที่บริษัทโชคดีที่ไม่ได้มาสาย หลังจากที่เลิกการประชุมตอนเช้าก็ได้รับสายจากจินต์ “นัชชาเธอเป็นไงบ้าง” เสียงของเธอแหบๆรู้ว่าเธอพึ่งตื่น นัชชาเดินไปทาง ทางเดินหนีไฟ “ไม่เป็นไร เธอเป็นไงบ้าง เมื่อคืนนอนที่ไหน” จินต์เงียบไปสักแป๊บ “ฉันอยู่ที่โรงแรม” ทั้งสองคนรู้จักกันดีเกินไปแล้ว แค่คำสั้นๆก็ฟังออกแล้วว่าผิดปกติ นัชชาไปขมวดที่คิ้ว “เมื่อคืนเธอคงไม่เป็นอะไรมั้ง?” “ไม่เป็นอะไรๆ ฉันจะเป็นอะไรไปได้......”จินต์ตั้งใจพูดดังๆ แต่ก็ปกปิดความผิดปกติไม่ได้ น้ำเสียงของนัชชาต่ำๆ “เมื่อคืนเธอไปโรงแรมยังไง ใครไปรับเธอ?” พูดถึงจุดๆนี้แล้วจินต์อยากจะปกปิดก็คงยาก ด้วยความสัมพันธ์ของเตชิตกับธนัทสักวันนัชชาก็คงจะรู้ จินต์เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เธอฟัง “หลังจากที่ไปถึงโรงแรม เธอก็รู้ว่าฉันเมา ฉันสติก็ไม่ค่อยมีรายละเอียดเป็นยังไงฉันก็ลืมแล้ว ฉันจำได้เขาเอง สุดท้ายพวกเรามานอนกันได้ไง......ฉันลืมแล้วจริงๆ” หนังตานัชชากระตุก นึกถึงหน้าของธนัทที่ใสๆกับหน้าของจินต์เธอรู้สึกว่าสมองตัวเองไม่พอใช้ ครึ่งวันถึงจะพูดว่า “พวกเธอ......นอนแล้ว?” อีกทางของโทรศัพท์ จินต์นอนอยู่บนเตียงมองไปทางเสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิง ไปเกาที่ผมแรงๆแล้วตอบเบาๆว่า “อื่ม” “......”นัชชาพูดไม่ออกเลย “เธอรู้ไหมว่าเธอนี่คือก่อเรื่องหลังเมา?” “อื่ม” “แล้วเธอทำยังไง?” “......”ทีนี้เปลี่ยนเป็นจินต์ไม่รู้จะตอบไงแล้ว เธอเองก็ตกใจไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง ตอนเช้าตื่นมานึกได้ทุกอย่างเธออยากจะบ้าตายอยู่แล้ว เธอไปนอนกับผู้ชายที่เธอด่าทุกวัน! นี่พรหมลิขิตกำลังแกล้งเธอใช่ไหม...... “เธอจะทำยังไง?”เรื่องมันเกิดขึ้นแล้วมีแต่ต้องช่วยอย่างเดียว เสียงของจินต์ไม่มีชีวิตชีวา “จะทำยังไงได้หละ ในโลกของผู้ใหญ่ เธอยอมฉันก็ยอมแค่นี้ก็จบแล้วไง” พอได้ยินเธอพูดแบบนี้นัชชาก็อดที่จะด่าไม่ได้ ระหว่างสองคนมีอะไรกันเธอก็ไม่รู้ แต่ในใจก็ยังโทษธนัทอยู่ไม่ว่ายังไงเมื่อคืนจินต์เมาแล้ว เป็นผู้ชายไม่ควรฉวยโอกาสแบบนี้ หลังจากที่วางสายนัชชาก็นั่งลิฟต์ไปที่ห้องทำงานของธนัท ห้องทำงานของธนัทกับเตชิตกั้นกันแค่หนึ่งกำแพง เธอเคาะประตูแล้วแอบคิดในใจโชคดีที่ไม่เจอกับเตชิต แต่ไม่คิดว่าตอนที่เปิดประตูจะเจอทั้งสองนั่งอยู่ที่โซฟาพอดี นัชชาชะงักถ้าไม่มีเลขาอยู่เธออยากจะเดินกลับหลังจริงๆ เตชิตก็ไม่คิดว่าจะเจอนัชชาที่ห้องทำงานของธนัท ตาที่ดำๆมีคลื่นทันทีแต่ก็โดนเขาควบคุมไว้ทันทีสายตาก็มองไปทางอื่น สายตาที่มองไปทางเธอไม่ถึงสามวิ ทีแรกนัชชาอยากจะเดินไปแต่พอเห็นเขาเป็นแบบนี้ก็เลยเปลี่ยนใจไป เขายังไม่สนใจเลยแล้วตัวเองจะหลบทำไม? ธนัทเห็นนัชชาเดินมา คิดว่าเธอมาหาเตชิต “พวกเธอมีธุระ?ต้องการให้ฉันออกไปก่อนไหม?” ไม่คิดว่านัชชาจะพูดจุดประสงค์มาตรงๆ “คุณธนัท ฉันมาหาคุณเอง” “หาฉัน?”ธนัทใช้หางตามองไปทางผู้ชายที่หน้าเย็นชา “เรื่องอะไร?” นัชชาหายใจเข้าลึกๆ “เกี่ยวกับเพื่อนฉัน อยากจะคุยกับคุณเป็นส่วนตัว” เธอเน้นคำว่า ส่วนตัวกลัวว่าเตชิตจะฟังไม่ออก พอธนัทได้ยินแบบนี้ก็รู้เลย เมื่อคืนเช้ากับจินต์...... “เวลาทำงานเรื่องส่วนตัวพูดหลังเลิกงาน”ไม่รอทั้งสองตอบน้ำเสียงที่เย็นชาก็ทักเข้ามา นัชชากำหมัดแล้วปล่อย “คุณเตชิตรู้ได้ไงว่าเป็นเรื่องส่วนตัวถ้าเป็นเรื่องงานหละ?”. “เรื่องงานก็คุยที่นี่ไม่ได้”เขาวางเอกสารบนมือลงแล้วมองไปทางเธอ “เธอกำลังข้ามชั้นรายงาน” ข้ามชั้นรายงาน คำพวกนี้เหมือนประชดประชันเธอ “ตุณเตชิตแยกแยะชัดเจนจริงๆนะคะ” ผู้ชายไม่ได้พูดอะไรขาทั้งสองทับกันแล้วนั่งอยู่ที่เดิม ทั้งๆที่เธอยืนอยู่แต่กลับรู้สึกว่าเขากำลังมองตัวเองจากด้านบนและตัวเองก็น้อยเท่าเม็ดทราย ธนัทเห็นการเริ่มไม่ดีรีบพูดว่า “นัชชามีไรเธอก็พูดมาเลย เตชิตก็ไม่ใช่คนนอกที่ไหน เธอก็ไม่ต้องเรียกฉันคุณธนัทเรียกเหมือนปกติก็พอแล้ว” ถ้าเป็นเรื่องอื่นนัชชาจะไม่เลือกพูดเวลานี้แน่นอน แต่เรื่องนี้เกี่ยวกับจินต์เธอไม่อยากจะถ่วงจริงๆ “พี่ธนัท เมื่อคืนพี่กับจินต์เกิดอะไรขึ้น?” “ไม่ได้เกิดอะไรขึ้น เป็นแบบที่จินต์พูดกับเธอเลย”ธนัทตอบเร็วยิ่งกว่าที่เธอคิดไว้ นัชชากัดริมฝีปากแล้วปล่อย น้ำเสียงลังเลมาก “แล้วพี่ชอบจินต์หรือแค่เรื่อง......บังเอิญ?” “บังเอิญ”ธนัทไม่คิดแล้วตอบทำให้ความคาดหวังทั้งหมดนั้นแตกสลายไปหมด หน้าตาที่นิ่งเฉยของเขาเหมือนกำลังบอกว่าเรื่องราวเมื่อคืนแค่บังเอิญไม่เกี่ยวกับความรักเลยแม้แต่น้อย