ตอนที่ 153 เขากลับมาได้ทันเวลาพอดี

ตอนที่ 153 เขากลับมาได้ทันเวลาพอดี สิ้นเสียงของหญิงชรา ร่างนัชชาเหมือนถูกมีดฟันเป็นแผลใหญ่ แล้วมีลมหนาวค่อยๆพัดเข้าไป เธออยากจะอุดรอยแผลนั้นเอาไว้ แต่ร่างกายของเธอขยับไม่ได้เลยรู้สึกหนักอึ้งเหมือนถูกกรอกด้วยตะกั่วเข้าไป ประโยคนี้ เธอเคยได้ยินชายชราพูดกับเธอทางโทรศัพท์ครั้งก่อนแล้ว ครั้งนี้ยิ่งเป็นการตอกย้ำบาดแผลในใจของเธอให้เจ็บปวดมากขึ้น นัชชาก้มหน้า ผู้เฒ่าทั้งสองก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เฝ้ารอให้อีกฝ่ายตอบโต้ นัชชายังไม่ทันได้ปริปาก ประตูใหญ่ของคฤหาสน์ก็ถูกใครคนหนึ่งผลักออกจากด้านนอก ความเงียบภายในห้องรับแขกถูกทำลายด้วยเสียง "ตี๊ด ติ๊ด" ของรหัสประตูที่ถูกปลดล็อก ประตูบานหนาหนักที่แกสลักนูนแล้วชุบด้วยทองถูกผลักออก พร้อมกับเงาของคนที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นที่หน้าประตู ร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มหันหลังให้กับแสงแดดด้านนอก แสงสว่างส่องลอดทะลุร่างของเขาทำให้เห็นรูปร่างแต่ไม่เห็นรายละเอียดที่ชัดเจน นัชชาเงยหน้าขึ้นมามองคนๆนั้นค่อยก้าวเดินมาหาเธอทีละก้าวๆ จนร่างของเธอถูกดึงเข้าไปในอ้อมกอดของเขา เธอจึงได้สติขึ้นมา" คุณ คุณกลับมาแล้วเหรอ" เตชิตได้ยินเสียงนุ่มๆของเธอข้างหู รีบกวาดสายดูใบหน้าของเธอมองจนเห็นว่าไม่มีอะไรผิดปกติ เขาจึงสบายใจ "ผมประชุมอยู่เลยไม่ได้อ่านข้อความที่คุณส่งมา เพิ่งเปิดอ่านเมื่อกี้เลยรีบโทรหาคุณ แต่คุณไม่รับสาย" ในตอนนั้นเตชิตกำลังประชุมอยู่ การประชุมกินเวลาค่อนข้างนานจึงมีการพักช่วงนึง ตรัณหยิบโทรศัพท์ให้เขา มีสายที่ไม่ได้รับเห็นว่าเป็นหญิงสาวโทรเข้ามา ในใจคิดว่าเป็นครั้งแรกที่เธอยอมใจอ่อนโทรหาเขาก่อน แต่ดีใจได้ไม่นาน ก็เห็นข้อความที่เธอทิ้งไว้ให้ "คุณตาคุณยายมาหาที่บ้านค่ะ" ข้อความเพียงไม่กี่คำ แต่กลับทำให้ชายหนุ่มไม่มีกะจิตกะใจจะประชุมต่อแล้ว จึงสั่งให้เลื่อนประชุมออกไปก่อน แล้วรีบขับรถกลับมาที่คฤหาสน์ทันที นัชชาเอามือคลำไปที่กระเป๋ากางเกง ไม่มีโทรศัพท์ "ฉันลืมโทรศัพท์ไว้ในห้องครัว คุณโทรมาเลยไม่ได้ยินค่ะ" ทั้งสองคุยกันข้างหูเบาๆได้ยินกันเพียงแค่สองคน บวกกับผู้เฒ่าทั้งสองก็อายุมากแล้ว จึงไม่ค่อยได้ยินนัก แต่เห็นทั้งสองใกล้ชิดกัน ก็ยิ่งไม่สบายใจ จึงกระแอมออกมาหนึ่งทีเป็นการเตือน นัชชามองชายหนุ่มที่กำลังลุกขึ้นหลังพูดจบ ในใจรู้สึกถึงความประทับใจและก็เสียใจในเวลาเดียวกัน เสียใจที่เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ก็สามารถทำให้เธอรู้สึกดีใจมากขนาดนี้ "เตชิต หลานทำงานเสร็จแล้วเหรอ" หญิงชราเห็นหลานรักกลับมาก็ดีใจรีบเดินเข้าไปหา ไม่ละสายตาไปไหน เตชิตมองผู้เฒ่าทั้งสองที่นั่งอยู่บนโซฟา "คุณตาคุณยายจะมาหาทำไมไม่บอกผมก่อนละครับ " ถ้าเขารู้ล่วงหน้าก็จะได้เตรียมตัวไว้ ไม่ปล่อยให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ ทั้งสองผู้เฒ่าก็รู้ดีว่าเตชิตคิดจะทำอะไร จึงตั้งใจที่จะมาโดยไม่บอกเขา ช่วงนี้ได้ยินแต่ข่าวลือต่างๆมากมาย หากถามเขาตรงๆก็คงปากแข็ง ไม่ยอมพูดแน่ จึงต้องใช้วิธีนี้โจมตีแบบเขาไม่ทันได้ตั้งตัว ได้ยินหลานชายพูดดังนั้น สองผู้ฒ่าก็มีสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย " ทำไมล่ะ ถ้าไม่ได้บอกก่อนจะมาไม่ได้รึ" ทั้งสองเป็นญาติผู้ใหญ่ที่เขาให้ความเคารพ จึงพูดอะไรมากไม่ได้ "ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้นครับ แค่กลัวว่าจะต้อนรับคุณตาคุณยายได้ไม่ดีพอแค่นั้นเอง" "หลานไม่ต้องเป็นห่วงตาเขาหรอก เขาแข็งแรงดี" หญิงชรายกมือขึ้น พร้อมเรียกคู่ชีวิตที่นั่งอยู่ข้างๆ "ยายกับตา ไม่ได้มีธุระอะไร แค่อยากจะมาเยี่ยมหลาน พอดีหลานไม่อยู่บ้าน" แน่นอนว่าเตชิตกลับมาแล้ว พวกเขาก็ไม่สามารถทำกับหญิงสาวแบบเมื่อสักครู่ได้ หญิงชรารู้จักนิสัยของหลานชายดี เขาไม่ชอบให้ใครมาวิพากษ์วิจารณ์ ยิ่งไปพูดอะไรขัดหูเขาเขายิ่งต่อต้าน เพราะฉะนั้นเธอจะไม่ทำอะไรที่เสียแผนเด็ดขาด "เตชิต ตอนบ่ายหลานมีงานต้องทำอีกมั้ย" "ไม่มีแล้วครับ" "งั้นก็ดีเลย ให้ยายทำอาหารให้หลานกินสักมื้อแล้วกันนะ หลานชอบกินเกี๊ยวแครอทไม่ใช่เหรอ ให้ยายเค้าห่อให้กินนะ" ชายชราพูดจบก็รีบเสริมขึ้นอีกว่า "ในบ้านก็ไม่คนรับใช้ เดี๋ยวให้คนขับรถไปซื้อพวกวัตถุดิบมาแล้วกัน" สิ่งที่ชายชราพูด เตชิตเข้าใจความหมายเป็นอย่างดี ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็ช่างเถอะ แต่ตอนนี้นัชชาอยู่ด้วยเขาจึงรีบปฏิเสธ "ไม่ต้องหรอกครับ ปกติที่บ้านไม่ค่อยได้เปิดเตาทำอาหาร ผมว่าเราออกไปทานข้างนอกก็ได้นะครับ" "อาหารข้างนอกจะอร่อยสู้อาหารที่ทำเองที่บ้านได้ยังไง บอกแล้วว่าตากับยายก็มาถึงนี่แล้ว ไม่ยุ่งยากเลย" พูดจบชายชราก็มองไปยังหญิงสาว " หรือว่าคุณไม่สะดวก" นัชชาตกใจเล็กน้อย รีบตอบไปว่า" ไม่ค่ะ เดี๋ยวฉันออกไปซื้อของกับคนขับรถก็ได้ค่ะ" ชายชราพูดมาขนาดนี้ เธอจะปฏิเสธได้ยังไง ไม่ตอบก็ไม่ได้ เหมือนเธอถูกวางบนตะแกรงเตรียมถูกย่าง เตชิตพร้อมจะระเบิดอารมณ์ออกมาตลอดเวลา นัชชาดึงแขนเสื้อของเขาไว้ แล้วพูดด้วยเสียงต่ำๆข้างหูเขาว่า"ตอนบ่ายก็ไม่มีธุระอะไร ทั้งหมดก็ทำเพื่อคุณทั้งนั้น" เตชิตถอนใจเบาๆ ขมวดคิ้วพร้อมถามเธอว่า "คุณห่อเกี๊ยวเป็นเหรอ" นัชชาสีหน้าไม่ค่อยดีนัก "ก็….พอไหว" ตอนเด็กนัชชาเคยทำห่อเกี๊ยวมาก่อน จึงพอมีฝีมืออยู่บ้าง แต่อาจจะห่อไม่ค่อยสวยเท่าไหร่ ไส้ก็ยังทำได้รสชาติไม่ค่อยกลมกล่อมนัก "อย่ามาเสียใจทีหลังแล้วกัน" เตชิตพูดกับหญิงสาวก่อนจะทิ้งให้เธออยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง สองผู้เฒ่ายืนยันจะทำเกี๊ยวให้ได้ ไม่รู้ว่าพวกเขาคิดจะทำอะไรกันแน่ เธอเองจะพูดอะไรมากไม่ได้ หยิบกระเป๋าเงินเดินตามคนขับรถออกไปซื้อของ หลังจากนัชชาออกไป เตชิตก็เดินลงมาจากชั้นบน เสื้อผ้าถูกเปลี่ยนเป็นชุดลำลอง ชายชรานั่งดูทีวีจิบน้ำชาอยู่ในห้องรับแขก หญิงชรากำลังง่วนอยู่ในครัว เตชินมองไปรอบๆ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาตรงข้ามกับชายชรา มองเห็นถ้วยชาถูกวางไว้จนเย็นอยู่บนโต๊ะ1ถ้วยซึ่งยังไม่ได้ถูกดื่มแม้แต่น้อย เตชิตเงยหน้าขึ้นมา สบตาเข้ากับชายชราที่มองมาพอดี ทั้งสองฝ่ายต่างเข้าใจสิ่งที่ซ่อนอยู่ในสายตาของอีกฝ่ายชัดเจน "หลานมีอะไรก็พูดมาเถอะ เลิกมองตาแบบนี้ซะที" ชายชราไอออกมา เตชิตยังคงเงียบไม่พูดอะไร เขาถ้วยชาที่วางอยู่จนเย็นแล้วขึ้นมาดื่ม แล้ววางลง " คุณตาคุณยายพูดอะไรกับนัชชาครับ" "นี่หลานจะมาเรียกร้องความเป็นธรรมให้เธอเหรอ" "ก็ใช่ครับ" เตชิตพยักหน้ายอมรับอย่างลูกผู้ชาย ชาบชราสำลักเล็กน้อย สีหน้าซีดลง แต่ว่าเตชิตก็โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว เขาก็ไม่ควรจะใช้อารมณ์ "เตชิต เมื่อก่อนตากับยายเคยพูดแล้วว่า พวกเราจะไม่ตั้งความหวังอะไรในชีวิตหลานมาก แต่เราจะไม่มีทางยอมรับผู้หญิงที่ผ่านการหย่าร้างมาแน่นอน แล้วไหนจะข่าวฉาวต่างๆของเธอที่ออกมาไม่หยุด แกว่ามันเหมาะสมแล้วเหรอ" "มันเป็นเพราะผมเองครับ" สีหน้าของชายหนุ่มเรียบเฉย ประหนึ่งคำพูดของชายชราไม่มีผลกระทบอะไรใดๆ "ถ้าไม่มีผม เรื่องมันอาจจะไม่บานปลายถึงขนาดนี้ก็ได้" ลำพังนัชชาคนเดียวไม่มีทางไปสู้รบปรบมือกับตระกูลจิวะพงษ์ได้แน่นอน ดังนั้นทั้งหมดล้วนเป็นฝีมือของเขาทั้งสิ้น "แก" ชายชราโกรธมือจับไม้เท้าแน่น "ไม่ว่าจะยังก็แล้วแต่ฉันกับยายของแกไม่มีทางยอมรับเธอเด็ดขาด แกอย่าแม้แต่จะคิด"