ตอนที่ 154 ฉันไม่ดีเอง อย่าร้องไห้เลยนะ

ตอนที่ 154 ฉันไม่ดีเอง อย่าร้องไห้เลยนะ เตชิตถอนหายใจอย่างหมดหวัง "ผมรู้ว่า คุณตาหัวโบราณ และไม่สามารถรับผู้หญิงที่เคยแต่งงานมาแล้วได้ แต่นัชชาไม่ใช่คนไม่ดีอย่างที่คุณตาคิดแน่นอน เธอเป็นคนเรียบง่าย ใจดี และไม่มีนิสัยที่ไม่ดีเลยสักนิด ... " "พอเถอะ แกมันกำลังตกหลุมรักเธอ มองตรงไหนก็คิดว่าเธอดีทุกอย่าง" ชายชราไม่สามารถทนฟังต่อไปได้ เตชิตส่ายหัว และไม่อยากจะพูดคุยต่อ พวกเขาไม่ได้นั่งคุยกันมาเป็นเวลานาน เขาไม่ต้องการทำให้บรรยากาศอืมครึมเกินไป สำหรับเรื่องของเขา และนัชชาไม่ใช่เพราะคำพูดของใครสองสามคำแล้วจะเลิกรากันได้ ครึ่งชั่วโมงต่อมา นัชชาหอบของที่จะทำกับข้าวเดินเข้าประตูมา เธอซื้อแครอท เนื้อแกะ ผลไม้และผักสดอื่น ๆ เตชิตกำลังจะเข้าไปช่วยถือของ ก็ถูกเธอกันไว้ "คุณไม่ต้องช่วยฉันถือของหรอกคะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าเขาจะไม่พอใจ" เธอเดินไปที่ห้องครัว และวางของไว้บนโต๊ะ คุณยายกำลังนวดแป้งอยู่ หญิงชราตรวจดูว่าเธอซื้อของมาครบไหม แล้วก็ชี้ไปที่ตู้เย็น "ไม่มีพริกไทยป่นแล้ว เมื่อกี้เธอไปซื้อมาใหม่หรือยัง？" พริกไทยป่น？ นัชชาคิดแล้วคิดอีก จำไม่ได้ว่าเมื่อกี้เธอให้ซื้อพริกไทยป่นมาด้วย เมื่อเธอเห็นสีหน้างงๆ หญิงชราก็เดาผลได้ "ไม่ได้ซื้อมา？" "หนูคิดว่าไม่ต้อง เลยไม่ได้ซื้อมา ... " นัชชาพูดจบ ก็รีบพูดเสริมขึ้นว่า "เดี๋ยวหนูจะออกไปซื้อให้ใหม่ ยังมีอะไรต้องซื้อเพิ่มอีกไหมคะ จะได้ซื้อมาพร้อมกันทีเดียวเลย" "ซื้อแค่นี้ก่อน อย่างอื่นเดี๋ยวค่อยว่ากันทีหลัง” "เดี๋ยวค่อยว่ากันทีหลัง” ช่วยไม่ได้นัชชาต้องกลับไปซื้อของใหม่ เพิ่งเดินออกจากประตูวิลล่า มองรถที่เปิดไฟจอดอยู่ไกล ๆ เธอเดินไปด้วยความหมดแรง และพูดกับคนขับว่า "ไปที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตเมื่อกี้อีกรอบค่ะ" ชนัตคนขับถามอย่างงงๆ “คุณนัชชา ต้องไปซื้อของอีกรอบหรอครับ? " เพิ่งลงจากรถไปไม่ถึงสิบนาที ต้องออกไปใหม่อีกรอบ นัชชาพยักหน้า "ใช่คะ" "ได้ครับ" รถกำลังขับเคลื่อนออกมา นัชชามองวิวทิวทัศน์นอกหน้าต่างรถ ในใจก็คิดน้อยใจ ที่จริงคุณยายเขาไม่ได้ลืมให้ซื้อของหรอก แค่อยากแกล้งเธอให้ออกไปซื้อของใหม่แค่นั้น ถ้าเตชิตไม่รีบกลับบ้าน เธอก็ยังไม่รู้ว่าจะโดยอะไรบ้าง ดีที่เตชิตอยู่บ้าน เขาถึงยังพอเกรงใจบ้าง นัชชาเอนหัวไปพิงที่หน้าต่างรถ เหนื่อยใจเหลือเกิน เหมือนไหล่กำลังถูกสมอเรือทับอยู่จนเงยหน้าไม่ขึ้น โดนพวกผู้ใหญ่จู้จี้จุกจิก เธอไม่มีทางอื่นนอกจากทำให้ดีที่สุด ไม่มีวิธีอื่นแล้ว อดีตชีวิตของเธอและข่าวลือ มันทำให้ยากที่จะลบล้างความคิดเชิงลบของพวกเขาได้ ลองคิดๆดู เปลี่ยนจุดยืน ถ้าเราเป็นผู้ปกครองของเตชิต เราก็คงไม่เห็นด้วยที่จะให้หลานชายเอาผู้หญิงที่เคยมีอดีตไม่ดีมาเป็นศรีภรรยา ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งเหนื่อยใจ ไป – กลับอีกรอบก็เพื่อไปซื้อพริกไทยป่นหนึ่งซอง พอกลับมาถึงบ้าน ไส้เกี๊ยวก็ปรุงเสร็จเรียบร้อยแล้ว หญิงชราเห็นเธอกลับมา ก็พูดว่า "กลับมาช้าจริง ฉันปรุงเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอวางของไว้ตรงนั้นก่อน" นัชชาถือผงพริกไทยป่นไว้ในมือ ยืนนิ่งอยู่ตรงที่เดิม หญิงชราหยุดทำ แล้วหันมามองเธอ "มีอะไร？" "ไม่มีอะไรคะ" นัชชาสูดหายใจเข้าลึก แล้ววางของไว้บนตู้ "ให้หนูช่วยห่อเกี๊ยวไหมคะ" คิดไม่ถึงว่าเธอจะว่าง่ายขนาดนี้ คุณยายมองเธอแป๊บหนึ่ง พยายามหาอาการไม่พอใจบนใบหน้าของเธอ แต่นอกจากหน้าตาเศร้าสร้อย ก็ไม่เห็นความไม่พอใจอย่างอื่นปรากฏบนใบหน้าเธอเลย ทั้งสองกำลังวุ่นอยู่ในครัว นัชชาห่อเกี๊ยวไม่เร็วนัก แต่ดีที่ห่อสวย เธอเห็นคุณยายห่อเกี๊ยวไวมาก เพราะทำอาหารมานานหลายปี เธอห่อเกี๊ยวอย่างไม่กล้าหยุด รอจนห่อเกี๊ยวทั้งหมดเสร็จ แขนขวาของเธอก็ปวดเมื่อยไปหมด นัชชานวดไหล่และแขนของเธอ เมื่อหญิงชราเห็นเข้า ก็หยิบซาลาเปาวางไว้อีกด้าน "งานเสร็จแล้ว ออกไปข้างนอกเถอะ" "ไม่เป็นไรคะ ให้หนูช่วยต้มเกี๊ยวนะคะ คุณยายยุ่งอยู่ทั้งวันแล้ว ออกไปพักข้างนอกก่อนเถอะคะ ... " นัชชาพูดพรางหยิบกระชอน หญิงชราหลีกมือของเธอ แล้วพูดเสียงเข้ม " คุณนัชชานี่เป็นบ้านของเตชิต เธอเป็นแขก เธอควรพักก็พักเถอะ" คำพูดประโยคนั้น ลากนัชชาออกไปไกลเป็นสิบโยช ที่แท้พวกเขาก็คิดว่าเธอเป็นคนนอก เป็น 'แขก' ที่ไม่ค่อยอยากต้อนรับ นัชชาถอนหายใจ ปลอบใจตัวเองว่าใจเย็นๆ จะรีบร้อนไม่ได้“ คุณคิดมากไป หนูก็แค่อยากช่วย” “ ไม่จำเป็น” สายตาของหญิงชรามองเธอหัวจรดเท้า“ ฉันรู้ว่าเธอหมายถึงอะไร จุดยืนของพวกเราชัดเจน เธอไม่ต้องคิดจะเอาน้ำเย็นเข้าลูบ มันไม่มีประโยชน์อะไรหรอก” นัชชาอึดอัดใจ“หนูไม่ต้องการเปลี่ยนความคิดอะไรของพวกคุณเกี่ยวกับตัวหนูๆรู้ว่าสิ่งเหล่านี้มันเปลี่ยนยาก คุณมีอคติกับหนูๆก็เข้าใจดี ที่หนูทำลงไปทุกอย่างก็ไม่ได้มีจุดประสงค์อะไรแอบแฝง ก็แค่อยากช่วยเท่านั้น " "หึ" หญิงชรายิ้มเยาะ พร้อมตั้งท่าทีเย้อหยันพูดกับนัชชา "คำพูดดีๆใครก็พูดได้ คุณนัชชาถ้าเธอเป็นคนดีจริง และเข้าใจสิ่งต่างๆ เธอก็ควรรู้ว่าเรามีความคิดแบบไหนกับเธอ เธอก็ควรจะเลิกราจากเตชิต ปล่อยให้เขาไปมีอนาคตที่ดี ไม่ต้องมัวมาจบปลักอยู่กับเธอ” หญิงชรายิ่งพูดอารมณ์ยิ่งขึ้น น้ำเสียงก็ยิ่งคมบาดคนฟังมากขึ้น ท่าทีของเธอชัดเจนมากขึ้น ไม่ลังเลที่จะเปิดเผยความไม่พอใจให้เธอรู้ นัชชาหลบสายตามองต่ำ พูดเสียงในลำคอ เสียงอ่อย "หนูไม่ได้อยากขัดขวางอนาคตของเขาสักหน่อย" “เธอคิดว่าคนอื่นเขาจะไม่เก็บเอาไปนินทาหรือ？บางทีเธออาจจะเหมือนกับที่เตชิตพูดว่า เธอไม่ใช่คนเลวอะไร แต่ในสายตาของผู้ใหญ่ เธอเคยมีประวัติการแต่งงานมาแล้ว เกิดข่าวแพร่ออกไปจะให้คนนอกคิดยังไง? " นัชชาถูกต่อว่าซะจนพูดอะไรไม่ออก และไม่รู้จะพูดอะไร ทั้งสองยืนแข็งทื่ออยู่ที่เดิม บรรยากาศเริ่มตึงเครียด หญิงชราถอนหายใจ "พอเถอะ เธอออกไปข้างนอกเถอะ" หลังจากนั้น เธอก็หันไปยุ่งที่โต๊ะทำกับข้าวต่อ ไม่ได้มองเธออีก นัชชาเช็ดมือสะอาดแล้ว เดินออกจากห้องครัวอย่างช้าๆ เมื่อเธอขึ้นไปชั้นบนก็พบกับเตชิตที่เพิ่งออกมาจากห้องหนังสือ ทั้งสองสบตากันอยู่พักหนึ่ง ยังไม่ทันได้พูดอะไรแววตาของนัชชาก็เริ่มแดงก่ำ ตั้งแต่เรื่องในบาร์เมื่อครั้งก่อน ทั้งสองอยู่ในสภาพสงครามเย็น จำนวนครั้งที่จะพูดคุยภายใต้หลังคาเดียวกันก็น้อยนิดจนน่าสงสาร ได้แต่จมอยู่ในความโกรธของตัวเอง แล้วยังแสร้งทำเป็นไม่แยแส ถ้าไม่ใช่ว่าผู้ใหญ่ของเขามาหา เขาก็คงจะยังไม่กลับมาบ้าน ในเวลานี้เขามองเห็นขอบตาแดงก่ำ กับแววตาที่ทนอดกลั้นจนถึงขีดสุดของหญิงอันเป็นที่รัก ใจของเตชิตเหมือนโดนมือขนาดใหญ่ที่มองไม่เห็นจิกไปที่หัวใจอย่างแรง มันปวดเหมือนโดนกระชากใจออกจากร่าง เมื่อเห็นว่าน้ำตาของเธอกำลังจะอาบแก้ม เขาก็ดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขน ฝ่ามือลูบไปที่หัวของเธอ พลางปลอบโยนเบา ๆ "อย่าร้องไห้นะ คนดี" เธอไม่กล้าแม้แต่จะปริปากพูดว่า เธอไม่เป็นไร แค่พูดออกมาคำเดียวน้ำตาก็พรั่งพรูออกมาราวกับเปิดก๊อก คุณตาของเตชิตยังคงนั่งอยู่ในห้องรับแขก นัชชากัดเสื้อที่หน้าอกของเตชิตเพื่อสะกดเสียงร้องไห้ของตัวเอง ไม่ให้ใครได้ยิน น้ำตาอุ่นๆเปียกหน้าอกเสื้อซึมไปที่ผิวของเขาอย่างรวดเร็ว หัวใจของเขาเจ็บปวดเหมือนโดนน้ำกรดสาดหรือแมลงมีพิษรุมกัด เตชิตประคองเธอเข้าไปในห้องนอน แล้วปิดประตูลง ผู้หญิงตัวเล็กในอ้อมกอดของเขา ก็ร้องไห้โฮออกมา หลังจากไม่ได้สัมผัสกันมาเป็นเวลานาน ร่างกายทั้งสองกอดกันแน่น พวกเขาไม่จำเป็นต้องพูดอะไรก็เข้าใจกันดี นัชชาร้องไห้เป็นเวลานานจนดวงตาของเธอบวมและพล่าไปหมด จนในที่สุดก็สงบสติอารมณ์ได้ เตชิต คลายอ้อมกอดออก ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของเธอ พูดเสียงนุ่มราวกับกำลังปลอบเด็ก "นัชชาคนดี ฉันไม่ดีเอง อย่าร้องไห้เลยนะ"