ตอนที่ 155 มีฉันอยู่ ฉันจะไม่ให้ใครกลั่นแกล้งเธอได้

ตอนที่ 155 มีฉันอยู่ ฉันจะไม่ให้ใครกลั่นแกล้งเธอได้ จิตใจอันบอบช้ำของนัชชาไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ น้ำตาเธอไหลพรากอย่างหยุดไม่อยู่ เตชิตยังไม่ทันเช็ดน้ำตาให้เธอเสร็จน้ำตาระลอกใหม่ก็เริ่มพรั่งพรูออกมาอีก เตชิตได้ยินเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของเธอ หัวใจของเขาแตกเป็นเสี่ยง ๆ “ พวกเขาว่าคุณเหรอ?” นัชชาส่ายหัว ไม่รู้ว่าจะพูดกับเขาว่าอย่างไร พูดเยอะไปก็กลัวว่าเขาจะทะเลาะกับผู้ใหญ่ ช่วยไม่ได้ต้องทำเป็นคนใบ้ โดนเขาด่าว่าก็พูดออกมาไม่ได้ อย่างไรก็ตามนัชชาไม่พูดเตชิตก็พอเดาเหตุผลที่เธอร้องไห้ออก วันนี้คุณตาคุณยายของเขามาก็เพื่อจุดประสงค์อยากทำให้นัชชาลำบากใจ แต่ไม่คิดว่าเตชิตจะรีบกลับมาที่บ้าน โชคดีที่ฉันกลับมาบ้าน ไม่อย่างนั้นไม่รู้ว่าเธอต้องร้องไห้ขนาดไหน "ผู้ใหญ่หัวโบราณ ยังยึดติดกับค่านิยมเก่าๆ เพราะเขาถูกเลี้ยงมาแบบนั้น มองคนก็เอามาตรฐานค่านิยมเก่ามาวัด เธอไม่ต้องไปสนใจหรอกนะ รอให้พวกเขาเข้าใจในตัวเธอแล้ว พวกเขาก็จะว่าเธอไม่ได้อีก" เตชิตยกมือขึ้นลูบผมของเธอขึ้นไปเหน็บหูมองดวงตาคู่นั้นที่แดงก่ำไปด้วยน้ำตา เขาก็เอนกายลงจูบเธอ รสขมของน้ำตาไหลผ่านริมฝีปากเข้าไปในปาก รับรู้ได้ถึงความขมขื่นที่เธอกำลังเป็นอยู่ “ฉัน ฉันไม่โทษพวกเขาที่มีอคติกับฉันแบบนั้น ฉันแค่รู้สึกหมดหนทางเท่านั้นเอง ... ” หลังจากทั้งสองทำสงครามเย็นกันอยู่นาน เต็มไปด้วยความคลาดแคลงใจ รวมกับความไม่พอใจในตัวเธอของผู้ใหญ่ มันมากเกินไปที่เธอจะสามารถรับได้ และตอนนี้ดูเหมือนตัวเธอกำลังจะพังทลายลง เตชิตโอบกอดเธอเข้ามาอีกครั้ง พร้อมลูบหัวที่สั่นเทาเพราะร้องไห้สะอึกสะอื้น พรางพูดปลอบ "เธอมั่นใจได้ ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอเผชิญหน้าเพียงลำพัง ฉันจะหาวิธีที่จะให้ตายายยอมรับในตัวเธอ ดีไหม？ " "มันช่างยากเหลือเกิน" นัชชาหลับตาด้วยความเศร้า "ทำไมมันช่างยากขนาดนี้ ... " สิ่งที่ง่ายสำหรับคนอื่น ส่วนตัวเธอต้องใช้ความพยายามอย่างหนักหนาสาหัสกว่าจะข้ามผ่านพ้นมันไปได้ ข้ามผ่านเรื่องเลวร้ายต่าง ๆนาๆแต่เหมือนมันไม่มีจุดสิ้นสุดสักที "อย่าร้องไห้เลย เดี๋ยวตาบวมหมดหรอก จริงมั้ย？" เตชิตพาเธอไปนั่งที่ขอบเตียง ส่วนตัวเองก็คุกเข่าอยู่ที่พื้นจ้องตากับเธอ นัชชารู้สึกถึงความอบอุ่นของฝ่ามือเตชิต ขนตาของเธอยังคงชุ่มไปด้วยน้ำตา "ฉันต้องการอยู่คนเดียวสักพัก" ตอนนี้ภายในหัวของเธอว้าวุ่นจนเธอไม่สามารถจัดการกับความคิด และอารมณ์ในตอนนี้ได้ เธอต้องการเพียงขอเวลานั่งอยู่คนเดียวสักพัก เตชิตกำลังจะอ้าปากพูด คำพูดยังไม่ทันหลุดออกจากปาก ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นจากด้านนอก เสียงพร่าๆของชายชราดังขึ้น "เตชิต อยู่ดีๆทีวีก็เปิดไม่ได้ แกช่วยลงมาดูให้ฉันหน่อยสิ " นัชชายกมือขึ้นเช็ดน้ำตาบนใบหน้า ผลักเขาพรางพูดว่า "คุณรีบไปเถอะ" เตชิตมองร่างแบบบางที่อยู่ตรงขอบเตียง ดวงใจเจ็บเหมือนถูกบิด เสียงเคาะประตูยังคงดำเนินต่อไป เขาเอามือเท้าเอว ถอนหายใจลากยาวก่อนที่จะหันไปที่ประตู ประตูเปิดออก เตชิตเดินออกมา และเขาก็ปิดประตู ไม่ให้ชายชราทันมองเข้าไปในห้อง ชายชราชะงักชั่วครู่ ไม่เห็นมีใครเดินตามออกมา เขาก็ก้าวลงบันไดอย่างช้า ๆ เตชิตมองดูชายชราเดินอย่างเก้ๆกังๆก็ช่วยพยุงเขาเดินลงบันไดไปชั้นล่าง “เตชิต มาดูทีวีกันเถอะ……” “มันสมควรพอได้แล้วแหละ” เตชิตไม่ได้ดูทีวี คิ้วอันคมเข้มของเขาขมวดลงต่ำ เห็นได้ชัดว่าไฟโทสะกำลังจะปะทุ และเขากำลังจะหมดความอดทน สังเกตเห็นว่าบรรยากาศเริ่มไม่ดี คุณยายเดินออกมาจากครัว ยืนอยู่ระหว่างสองคนนั้น แล้วมองเตชิตด้วยความผิดหวัง "เตชิต ทำไมถึงพูดกับคุณตาแบบนั้น" “ผมรู้ว่าพวกคุณไม่พอใจในตัวนัชชา คิดว่าเธอไม่ดีพอสำหรับผม วันนี้ตั้งแต่แรกก็กลั่นแกล้งเธอสารพัด ถึงแม้ว่าผมไม่พูดออกมาก็ไม่ได้หมายความว่าพวกคุณจะทำแบบนั้นกับเธอได้ ตอนแรกผมคิดว่าพวกคุณจะมีขอบเขต แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะไม่มีขอบเขตแล้ว "ทุกคำพูดของเขาน้ำเสียงค่อนข้างตึงเครียด นึกถึงท่าทีของนัชชาร้องไห้ขนาดนั้นยังไม่กล้าพูดอกมา ทำให้ความอดทนของเขาขาดสะบันลง “พวกฉันไปกลั่นแกล้งอะไรเธอ ลองพูดมาสิ พวกเธอยังไม่ทันได้แต่งงานกัน ก็มาอยู่ด้วยกันก่อนแล้ว ถ้าเป็นเรื่องปกติผู้หญิงดีๆที่ไหนเขาทำกัน!” หญิงชราพูดไปก็รู้สึกระอาใจ เตชิตเบ้ปาก "เธอเองก็ไม่ยอมหรอก ผมบังคับเธอให้มาเอง" ในตอนแรก เขาบีบบังคับให้นัชชาย้ายเข้ามาอยู่ในไวโรจน์วิลล่าจริง แต่ตอนนี้มันกลายเป็นว่าคนอื่นมองเธอเป็นผู้หญิง 'ไม่มียางอาย' 'และ' ข้อเสีย เห็นได้ชัดว่าหญิงชราไม่เชื่อที่เขาพูด คำพูดแฝงไปด้วยน้ำเสียงประชดประชัน"ฉันไม่เห็นว่าเธอไม่เต็มใจตรงไหน ท่าทีเธอออกจะเต็มใจสะขนาดนั้น!" เตชิตจุกอกไปหมด ความโมโหแทบจะอดรนทนไม่ไหว แต่ด้วยว่าความเป็นผู้ใหญ่ เขาไม่สามารถพูดต่อว่าต่อหน้าพวกท่านได้ ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าทำไมนัชชาถึงได้รู้สึกหมดหนทาง ทำไมเธอถึงได้รู้สึกช่างยากลำบากเหลือเกิน เมื่อคนๆ หนึ่งไม่ไว้ใจคุณ ทุกอย่างก็เป็นแค่ข้อแก้ตัว “ไม่ว่าพวกคุณจะคิดอย่างไรตราบใดที่ผมอยู่ที่นี่ ไม่มีใครที่จะมากลั่นแกล้งเธอได้” คำอธิบายต่างๆนั้นไร้ประโยชน์ เขาต้องใช้ท่าทีเผด็จการ ชายชราฟังจบ โมโหถลึงตาเท่าไข่ห่าน "อย่างนั้นก็ดี ตอนนี้เพียงเพราะผู้หญิงคนเดียว แกมาแสดงกิริยาใส่อารมณ์กับยายของแกเหรอ?" "ไม่ใช่ผมใส่อารมณ์ แต่เพราะถูกพวกคุณบังคับให้เป็นแบบนี้" "พวกฉันบังคับแกตรงไหน ให้แกหาผู้หญิงดี ๆแต่งงานด้วยเป็นเรื่องยากมากใช่ไหม หาใครไม่หา ไปหาผู้หญิงมีตำหนิ... " "คุณตา!" เตชิตฟังต่อไปไม่ไหว พูดตัดบท "ถ้าคุณตาดูถูกเธอ ก็เท่ากับดูถูกผมด้วย” "ดี แกปกป้องเธอดีนัก ... ได้ เตชิตแกแน่มาก" คุณตายกนิ้วขึ้นชี้หน้าของเขา พรางกระแทกไม้เท้าในมือกับพื้นสองครั้ง แล้วหันไปพูดกับหญิงชรา "พวกเราไปกันเถอะ เมื่อแกพูดอย่างนั้น ฉันก็บอกแกตรงนี้เลยว่าตราบใดยังมีฉันและยายของแกอยู่ จะไม่อนุญาตให้แกเอาเธอก้าวเข้ามาในครอบครัวของเราเป็นเด็ดขาด ถ้าแกยังดันทุลัง ก็ตัดขาดกันไปเลย คิดว่าไม่มีฉันกับยายของแกอีกต่อไป! " ชายชราหันหลังกลับ เดินออกไปทันที หญิงชรายืนอยู่ที่เดิม หันมามองเตชิต แล้วอดไม่ได้ที่จะตัดพ้อ "ดูแกทำ แกนี่จริง ๆเลย!” ในที่สุด หญิงชราถอดผ้ากันเปื้อนออก และเดินออกจากวิลล่า เสียงปิดประตูดัง“ปัง” จนทำให้ตู้รองเท้าด้านข้างประตูสั่นสะเทือน เตชิตหายใจเข้าลึก หยิบโทรศัพท์โทรหาชนัตคนขับรถ ให้เขาดูแลคนชราสองคนขึ้นรถ แล้วไปส่งพวกเขากลับไปที่บ้าน ห้ามมีความผิดพลาดเกิดขึ้น เมื่อเขาวางสาย หันหลังกลับเข้าไปในบ้านเห็นนัชชายืนอยู่ข้างโซฟาในห้องรับแขก “พวกเขา……กลับไปแล้วหรอ？” เตชิตกำมือถือไว้แน่น เดินคอตกอย่างเร็วไปที่เธอ แล้ววางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ เมื่อเขากำลังจะยกมือขึ้นสวมกอดเธอ ไม่คาดคิดเธอก้าวถอยหลังหลีกเขา มือของเขาแข็งทื่ออยู่บนความว่างเปล่า เมื่อสักครู่ห้องรับแขกที่เต็มไปด้วยเสียงทะเลาะ กลับเย็นยะเยือกเป็นน้ำแข็งทันที นัชชากระพริบตา เธอถอนลมหายใจสั่นออกยาว "เป็นเพราะฉันหรือเปล่า？" เมื่อสักครู่เสียงทะเลาะดังขึ้นไปจนถึงชั้นบน เธอห้ามใจไม่อยากเดินลงมาเพิ่มความวุ่นวาย แต่พอได้ยินเสียงปิดประตู ก็อดไม่ได้ที่จะเดินลงมาดู เมื่อลงมา เหลือเพียงเตชิตคนเดียว เขากำลังหันหลังคุยโทรศัพท์กับคนขับรถ แผ่นหลังสูงสง่าของเขาปรากฎอยู่ด้านหน้าของหน้าต่าง นอกหน้าต่างท้องฟ้ามืดขึ้นเรื่อย ๆ ภายใต้แสงสว่างนั้น มันช่างดูเงียบเหงาเสียนี้กระไร