ตอนที่ 1 พบกับเขา

ตอนที่ 1 พบกับเขา “อ๊า…” เสียงร้องกรีดแหลมแทรกผ่านความเงียบสงัดยามค่ำคืนจากภายในมหาวิทยาลัยดรัล หลังจากร้องเสียงหลง เพ็ญนีติ์วิ่งหันหลังกลับอย่างผลุนผลัน น้ำตาเอ่อล้น ฉากเหตุการณ์ที่เพิ่งได้เจอนั้นถึงกับฉีกกระฉากหัวใจของเธอ จำรูญ ญาณินท์ การกอดจูบที่งดงามและน่าลุ่มหลงนั่น แต่ทว่า จำรูญเป็นแฟนหนุ่มของเธอ เป็นเรื่องที่คนในมหาวิทยาลัยต่างก็รู้กันทั่ว แต่ตอนนี้ทุกอย่างได้เปลี่ยนไป จำรูญและญาณินท์ต่างกอดจูบนัวเนียกันไม่หยุด นึกไม่ถึงว่ายัง...ยังจูบกันอีกเรื่อยๆ “เพ็ญนีติ์…” เมื่อได้ยินของเสียงเพ็ญนีติ์ จำรูญก็ปล่อยร่างญาณินท์ออกโดยไม่ตองคิด แล้วหันไปวิ่งตามเพ็ญนีติ์ เธอได้ยินเสียงก้าวเท้าของจำรูญ เสียงๆนั้น ราวกับไม้กลองอันหนักอึ้งที่กำลังทุบเข้าที่หัวใจเธอ นั่นคือความเจ็บปวด ไม่ได้ เธอไม่ต้องการให้เขาไล่ตามเธอ ตอนนี้เธอไม่อยากให้เขาแตะต้องแม้เพียงปลายนิ้ว เขาหลอกลวงเธอ เขาเคยบอกกับเธอ ว่าเธอเป็นคนรักเพียงหนึ่งเดียวของเขา แต่ทว่าจริงๆแล้วเขาแอบมีความสัมพันธ์กับญาณินท์ลับหลังเธอในสถานที่ที่เธอมักจะไปเดทกับเขา ภายในหัวใจยิ้มอย่างขืนข่ม เขาคิดว่าเธอไปสอนกวดวิชาแล้วแน่ๆ ใช่ เธอไปมาแล้วจริงๆ แต่เมื่อตอนที่เธอถึงบ้านนักเรียนได้พบว่านักเรียนของเธอได้ไปดูภาพยนตร์กับพ่อแม่ ตอนนั้นเธอเพิ่งจะรู้ว่าโทรศัพท์มือถือของเธอมีข้อความที่ยังไม่ได้เปิดอ่าน ที่แท้นักเรียนคนนั้นได้แจ้งกับเธอตั้งนานแล้ว แต่เป็นที่เธอนั้นรีบร้อนที่จะไปและไม่ก็ไม่ทันได้ดูโทรศัพท์มือถือ แต่ทว่าตอนนี้เธอไม่เสียใจสักนิดที่พบเจอเหตุการณ์เช่นนั้น เรื่องที่เธอไปสอนกวดวิชาก็บอกกับจำรูญไปแล้ว เธอควรจะมีความสุข ถ้าหากไม่เจอกับฉากเมื่อสักครู่นี้ เธอเพิ่งจะเข้าใจถ่องแท้ว่าใจคนนั้นเป็นเช่นไร จำรูญกับญาณินท์ เพ็ญนีติ์น้ำตาไหลร่วงราวกับหยาดฝน ทางที่กำลังมองนั้นพร่าเลือน การวิ่งอย่างรวดเร็วนำพามาซึ่งสายตาผู้คนในมหาวิทยาลัยที่มองมาจากทั่วทุกทิศทาง แต่ว่าต่อให้เป็นที่นี่ แล้วมันจะทำไมกันล่ะ? เธอไม่สนใจอีกต่อไปแล้ว ตอนนี้เธอแค่อยากจะหนีไปให้ไกลจากจำรูญ ไม่เช่นนั้นเธอคงรู้สึกว่าอากาศรอบๆตัวเธอนั้นได้สกปรกโสมมไปแล้ว ด้วยการพุ่งออกนอกประตูรั้วมหาวิทยาลัยราวกับบิน แม้กระทั่งตัวเธอเองก็ยังไม่รู้ว่าความรวดเร็วนี้มาจากไหน คาดไม่ถึงว่าขายาวๆของจำรูญนั้นยังไล่ตามเธอไม่ทัน เมื่อยืนอยู่ริมถนนหน้าทางเข้ามหาวิทยาลัย ดวงตาของเพ็ญนีติ์สังเกตไปที่ถนน เป็นที่น่าแปลกใจ ตอนนี้ยังไม่ค่ำเท่าไหร่ ตามปกติของมหาวิทยาลัย ในช่วงเวลานี้ผู้คนควรจะออกมาทานอาหารมื้อเย็นกัน และตามเหตุผลดังกล่าว แท็กซี่ควรจะมีเยอะ แต่ทว่าตอนนี้อย่าถามถึงแท็กซี่ที่จอดรอเลย ที่ถนนนั้นแม้แต่รถสักคนก็ไม่มี “เพ็ญนีติ์…” เสียงเรียกของจำรูญยิ่งเข้าใกล้มากขึ้นทุกที เพ็ญนีติ์มองไปที่ถนนอีกครั้งด้วยความลนลาน ในที่สุดเธอก็เห็นรถคันหนึ่ง แต่กลับไม่ใช่รถแท็กซี่ ไม่สนแล้ว! ไม่ว่าเป็นรถอะไรเธอก็จะขึ้น ขอเพียงแค่อาศัยรถคันนี้พาเธอไปให้ไกลจากจำรูญก็พอ เธอไม่อยากฟังคำอธิบายใดๆของเขา เห็นกับตาตัวเองขนาดนี้ จะหลอกอย่างไรก็คงไม่ได้อีกแล้ว เธอเคลื่อนตัวทันที ทำมือโบกรถให้หยุด และไปยืนอยู่กลางถนนโดยไม่ทันคิด ตำแหน่งนั้นเหมาะพอดีสำหรับรถที่จะมาถึงในไม่ช้า “เอี๊ยดดดดด” เสียงเบรกดังขึ้น เสียงเบรกรถคันนั้นคงสั่นสะเทือนเยื่อแก้วหูผู้คนได้ไม่น้อย หน้าต่างของตัวรถถูกเขย่าอยู่ชั่วครู่ เสียงเย็นเยียบเสียงหนึ่งพุ่งใส่เพ็ญนีติ์ราวกับจะกินหัว “หลบไป จะหาเรื่องตายก็อย่ามาชนรถผม” เสียงที่น่าดึงดูดรื่นหู ตรงข้ามกับคำพูดอันแสนเย็นชาของเขา แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เวลาชื่นชมแล้ว เพ็ญนีติ์รีบพุ่งไปที่นั่งด้านคนขับอย่างไม่ลังเล “เปิดประตู ฉันต้องการขึ้นรถ” ท่าทางนั้นราวกับว่ารถคันนี้เป็นรถส่วนตัวของเธอ ฝ่ายชายส่ายศีรษะด้วยความดูหมิ่น “บ้าไปแล้ว” กล่าวจบ เขาถอยรถไปด้านหลังโดยที่ไม่สนใจ เตรียมชิ่งหนีไปจากเธอ บนถนนนั้นยังไม่มีรถคันอื่นผ่านมา ราวกับว่ารถคันนี้มาเพื่อช่วยชีวิตเธอ ที่ด้านหลังของเพ็ญนีติ์ เสียงของจำรูญนั้นดังมาถึง “เพ็ญนีติ์ อย่าไป ผมทีเรื่องที่ต้องคุยกับคุณ” เมื่อได้ยินเสียงของจำรูญ เธอไม่รู้ว่าไปเอาความกล้ามาจากไหน มองไปยังรถที่กำลังเลี้ยวกลับ เธอพุ่งกระโดด คิดไม่ถึงว่าเธอจะกระโดดถึงฝากระโปรงหน้ารถ มือคว้าจับไฟเลี้ยวรถอย่างเหนียวแน่น เธอต้องไปจากที่นี่ให้ได้ ไม่ว่าอย่างไรจะไม่ให้จำรูญไล่ตามเธอทันได้เด็ดขาด “Shit！แม่งบ้าจริงๆด้วย ” ฝ่ายชายนั้นขมวดคิ้ว ใบหน้ารูปหล่อนั้นยิ่งแสดงความเหยียดหยามมากยิ่งขึ้น สายตาบังเอิญเห็นจำรูญที่กำลังไล่ตามมา จึงถามกับเธอไปว่า “เขาเป็นอะไรน่ะ?”