ตอนที่ 2 รสชาติของผู้ชาย

ตอนที่ 2 รสชาติของผู้ชาย ชายหนุ่มคนนั้นยืนยันความแน่ใจกับเธออีกครั้ง ราวกับว่าขอเพียงแค่ยืนยัน เขาก็จะช่วยเหลือเธอ มันเป็นความรู้สึกในฉับพลันของเพ็ญนีติ์ เธอรู้สึกได้ว่าเขาจะต้องพาเธอจากไปจากตรงนี้ได้อย่างแน่นอน “เขาเป็นอดีตแฟนเก่าของฉัน” เพ็ญนีติ์เน้นย้ำน้ำเสียงคำว่า “อดีต” น่าแปลกประหลาด เห็นได้ชัดว่าเมื่อครู่นี้เธอหอบจนหายใจถี่ แต่ตอนนี้ที่เธอเผชิญหน้ากับชายหนุ่มคนนั้น เธอกลับรู้สึกว่าจิตใจสงบขึ้นมาทันที ด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำบวกกับโทนเสียงอันราบเรียบ “ถ้าอย่างนั้น ตอนนี้เขาก็ไม่ใช่แฟนของคุณแล้ว ใช่ไหม?” “ถูกต้องค่ะ” เธอตอบอย่างไม่ลังเล เธอไม่สามารถเป็นแฟนของจำรูญได้อีกแล้ว ชั่วชีวิตนี้ไม่มีทาง... “ดี งั้นผมจะพาคุณไป แต่ว่า ขอเตือนไว้ก่อนว่าคุณจะกลับลำไม่ได้แล้วนะ” “OK” เธอกำลังตอบตกลงเขายังไม่ทันจบประโยค แขนของชายคนนั้นราวกับมือวิเศษ เขายื่นแขนออกมาจากหน้าต่างรถ หลังจากนั้น ใช้กำลังดึงตัวเธอจากหน้าต่างรถแคบๆเข้าไปในตัวรถ ในช่วงเวลาต่อมา เพ็ญนีติ์ก็นั่งอยู่บนตักของชายหนุ่ม หน้าตักกว้างที่เต็มไปด้วยกล้ามขาอันแข็งแกร่ง ทำให้ผู้คนอดไม่ได้ที่จะคิดถึงคำว่า “น่าเย้ายวน” มือของชายหนุ่มโอบที่เอวของเธอ ส่วนอีกมือหนึ่งก็บังคับพวงมาลัย เกือบจะในเวลาเดียวกัน รถคันนั้นขับห่างออกไปจากหน้ามหาวิทยาลัยดรัลราวกับลูกธนูที่หลุดออกจากแล่ง และได้ขับทิ้งระยะห่างมากพอจากการไล่ตามของจำรูญ เธอไม่ได้มองย้อนกลับไป แต่สายตาของเพ็ญนีติ์กลับบังเอิญเห็นภาพที่จำรูญวิ่งไล่ตามเธออย่างบ้าคลั่งจากกระจกเลี้ยวข้างรถ แต่ทว่าระหว่างเธอกับเขานั้นจบลงแล้ว ในตอนที่เธอเจอเขากับญาณินท์กอดจูบกัน ทุกอย่างมันก็จบลงอย่างสิ้นเชิง โชคชะตาของคนเรา บางทีอาจจะต้องผ่านการสั่งสมที่ใช้เวลานานเพื่อที่จะได้บทสรุป แต่บางครั้งโชคชะตาของคนเรากลับสามารถสิ้นสุดลงอย่างสิ้นเชิงภายในชั่วเสี้ยวนาที จากนี้ไปเป็นได้เพียงแค่คนแปลกหน้า “สาวน้อย คุณอยากจะไปที่ไหนล่ะ?” เสียงลมที่แว่วผ่านหู คือคำถามของชายหนุ่มที่ต้องการคำตอบของเธอ “ได้หมดเลย ที่ไหนก็ได้ค่ะ” “งั้นผมจะพาคุณไปเปิดห้อง” “OK” เธอเองก็ตอบรับอย่างไม่คิด ความคิดของเธอเริ่มฟุ้งซ่าน จิตใจที่เคยสงบลงของเธอนั้นเริ่มสับสนอีกครั้ง พ่อมดกีต้าร์ เธอเคยชื่นชอบจำรูญมาก ชอบทุกบทเพลงที่เขาบรรเลงด้วยกีต้าร์ ชอบจนกระทั่งเธอให้สมญานามเขาว่า “พ่อมดกีต้าร์” หรือว่าเขาเป็นเหมือนพ่อมดที่ทำให้เธอลุ่มหลง ทำให้เธอหลงรักเขา แต่กลับทำร้ายเธอลงอย่างสิ้นเชิง อ่า ไม่สิ เธอไม่ควรคิดถึงเขา และจะต้องไม่คิดถึงเขาอีก เพราะเขานั้นไม่คู่ควร เธอแค่ตอบกลับเขาไปส่งๆ แต่ทว่าไม่นานหลังจากนั้น รถได้ลดความเร็วลง สติเพ็ญนีติ์ค่อยๆคืนกลับมา จึงค่อยเห็นว่ารถของชายหนุ่มกำลังเข้าลานจอดรถแห่งหนึ่ง ทว่าด้านข้างของลานจอดรถนั้นเป็นแสงป้ายนีออนโรงแรมแคส์ที่กำลังกระพริบอยู่ โลกแห่งความลุ่มหลง ในที่สุดเธอก็รู้สึกตัว จึงพบว่ามือของชายหนุ่มที่อยู่บนเอวเธอนั้น ไม่เคยห่างจากตัวเธอเลย และเขาก็โอบเธอไว้ตั้งแต่เริ่มขับรถออกมาจนถึงตอนนี้ เธอเอี้ยวตัวกลับ จึงค่อยนึกออกว่าระหว่างเขากับเธอนั้นคือคนแปลกหน้า “บอกฉัน ว่าคุณเป็นใคร?” “ปุริม” แนะนำตัวจบ ชายหนุ่มก็โน้มตัวเข้ามาทันที สองมือแกร่งนั้นโอบเอวของเธอไว้ ในขณะเดียวกัน ใบหน้านั้นก็ลอยอ้อยอิ่งอยู่ตรงหน้าเธอ ริมฝีปากเรียวบางนั้นชวนดึงดูด กระทั่งเกือบทำให้เพ็ญนีติ์ลืมไปว่าควรจะโต้แย้งกับการตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ แช่มช้า.. แฉะชื้น.. นำมาซึ่งรสชาติที่อยู่ภายใต้ความเป็นชาย ทำให้หัวใจของเธอนั้นสั่นไหว จะอย่างไรก็ไม่มีทางทำให้สงบลงได้