ตอนที่ 3 เผชิญหน้า

ตอนที่ 3 เผชิญหน้า เกือบจะหมดอากาศหายใจ มีเพียงใบหน้าอันแดงก่ำที่สะท้อนอยู่ในดวงตาของชายหนุ่มในยามค่ำคืน ให้เขาได้จูบเธออย่างเงียบๆ เพ็ญนีติ์รู้สึกว่าหัวใจของตนนั้นตกเป็นเหยื่อของชายหนุ่มไปเสียแล้ว เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าการจูบนั้นจะน่าหลงไหลได้ถึงเพียงนี้ เธอขลาดเขลาอยู่บ้าง แต่ทว่าการระรัวลิ้นของเขานั้นทำให้เธอค่อยๆผ่อนคลายร่างจากการอาการเกร็ง ในเมื่อจำรูญยังทำได้ แล้วทำไมเธอจะลองทรยศบ้างไม่ได้กันล่ะ? เมื่อคิดได้เช่นนี้ เธอก็เร่าร้อนขึ้นมาทันที ราวกับว่านี่คือการแก้แค้นอันสาสมแก่ชายคนนั้นที่เพิ่งจะถูกเธอเหวี่ยงทิ้ง “สาวน้อย คุณกำลังเล่นกับไฟ” ปุริมพูดเตือนเพ็ญนีติ์ด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยชัดในขณะที่ลิ้นจูบเกี่ยวกันพัลวัล ช่างมัน ไม่ว่าอะไรเธอก็ไม่สนแล้ว ชายหนุ่มตรงหน้าเธอนั้นไม่แพ้จำรูญเลยสักนิด ตรงกันข้าม เขายังเหนือกว่าจำรูญทุกอย่าง ดูเหมือนว่าเขาจะมีความเป็นผู้ใหญ่มากกว่าและมีรสชาติของความเป็นชายยิ่งกว่า เธอชอบเล่นกับไฟ สองมือของเธอนั้นไขว่คว้าท้ายทอยของปุริมไว้ เธอเพิ่มรสจูบหนักมากยิ่งขึ้น ราวกับว่าชายหนุ่มตรงหน้าเธอนั้นเป็นชายที่เธอรักอย่างลึกซึ้งมาเนิ่นนาน แต่ทว่าในตอนที่เธอคิดเช่นนี้ นึกไม่ถึงว่าเธอกลับไม่มีความประหลาดใจเลยแม้แต่น้อย ความชื้นแฉะ กลิ่นกายสาวคละเคล้าสเน่ห์ชายหนุ่มได้เริ่มแทรกซึมไปทั่วทุกอณูของรถBMWคันสีดำแล้วในเวลานี้ ไม่มีชายใดที่จะปฏิเสธการเย้ายวนเช่นนี้ ยิ่งไปกว่านั้นผู้ที่นั่งอยู่บนกลางตักเขานั้นก็เป็นหญิงสาวแสนสวย ดวงตาที่เผยอเล็กน้อยของเธอราวกับปีกผีเสื้อที่กำลังขยับ ทำให้ปุริมวูบวาบอยู่ชั่วขณะ และยังทำให้เขาตอบโต้เพ็ญนีติ์กลับด้วยรสจูบที่เร่าร้อนยิ่งกว่า เนิ่นนานจนเพ็ญนีติ์เกือบจะหมดลมหายใจ กระทั่งเธอรู้สึกถึงริมฝีปากที่แดงเจ่อ ริมฝีปากหนาของชายหนุ่มได้ค่อยๆเคลื่อนออก มือที่โอบเอวของเพ็ญนีติ์นั้นยังอยู่ตำแหน่งเดิมเหมือนกับตอนแรกเริ่ม ประคององศาไว้อย่างพอเหมาะจนกระทั้งถึงตอนนี้ นัยย์ตาสีดำของชายหนุ่มส่องประกายมองไปยังเพ็ญนีติ์ หลังจากนั้นเขาตอบกลับด้วยเสียงเย็นชา “สาวน้อย ผมไม่สามารถรักผู้หญิงคนไหนก็ได้ เพราะฉะนั้น อย่าได้ลองมาตกหลุมรักผมเด็ดขาด” เสียงจากลำคอของเขานั้นช่างน่าดึงดูดชวนฟัง เธอนั้นแทบหลอมละลายไปกับน้ำเสียงอันเย็นเยียบของเขา ในตอนนั้น เธอสั่นกระเส่าไปทั่วทั้งร่าง แต่เมื่อมองลึกลงไปยังนัยย์ตาสีดำของเขา เธอกลับหยุดตัวเองให้อดใจที่จะเต้นไม่ไหว ปุริมพูดกับเธอโดยที่ไม่แสดงอารมณ์ ซ่อนเร้นและปิดบัง ราวกับมีอะไรบางอย่างผิดปกติ แต่ในชั่วขณะนั้นเธอกลับนึกไม่ออกว่าเพราะสาเหตุใด นิ้วมือเรียวขาวของเธอลูบไล้อยู่บนริมฝีปากของชายหนุ่ม “วางใจเถอะ ฉันไม่มีทางตกหลุมรักคุณหรอก” เสียงตอบตกลงบางเบา ทว่าในใจกลับเต็มไปด้วยความเขินอาย มันไม่ถูกต้อง มันมีบางอย่างผิดปกติจริงๆนะ ภายใต้นิ้วเรียวเล็กของเธอ ริมฝีปากของเขานั้นอุ่นร้อน ราวกับว่ายังหลงเหลือรสชาติของเธออยู่ นิ้วของเธอเปลี่ยนเป็นตกอยู่ใต้การขบเม้มอันเร่าร้อนของเขา เวลานี้หัวใจของเพ็ญนีติ์นั้นกระเพื่อมไหว มือที่โอบบนเอวนั้นกระชับแน่นยิ่งขึ้น ชายหนุ่มนั้นช้อนร่างของเธอขึ้นเล็กน้อยและในขณะเดียวกันประตูรถก็เปิดออกอย่างแผ่วเบา ในขณะที่เขาก้าวเท้าออกนอกตัวรถ ร่างของเธอก็ถูกเขาอุ้มประคอง ศีรษะเธอหนุนอยู่บนไหล่ของเขา และผมยาวสลวยของเธอสยายบนเรือนร่างของเขาราวกับผืนน้ำตก เธอพริ้มตาลงอย่างแผ่วเบา ราวกับเป็นความฝัน และชายในฝันของเธอก็กำลังอุ้มเธอตรงไปยังประตูหลักของโรงแรมแคส์ เขากำลังพาเธอไปเปิดห้อง จากประตูรถจนถึงล็อบบี้ ตลอดทางเดินนั้นเปิดโล่ง เธอได้ยินแม้แต่เสียงบทสนทนาสั้นๆระหว่างเขากับพนักงานหญิงที่รับจองห้องในล็อบบี้ แต่เธอยังคงหลับตา เพียงอยากจะลืมการมีอยู่ของจำรูญ ดังนั้นเธอจึงเลยตามเลยหลงมัวเมาไปกับโลกของชายหนุ่มผู้นี้ ในตอนนี้เธอนั้นเพียงอยากจะลองทรยศ เพียงอยากจะเรียกร้องความยุติธรรมให้กับหัวใจที่โดนทำร้ายของตน เธอนึกไม่ถึงว่าชายหนุ่มจะมีเรี่ยวแรงขนาดนี้ ความสูงของเธอประมาน 168 เซนฯ น้ำหนักประมานสัก 50 กิโลฯได้ แต่นึกไม่ถึงว่าปุริมจะอุ้มเธอมาตลอดทางตั้งแต่ลงจากรถจนเข้าห้องพัก เมื่อร่างของเธอถูกวางลงบนเตียงอย่างนิ่มนวล ร่างเธอสั่นเบาๆ ราวกับหวาดกลัวขึ้นมาอย่างกระทันหัน แต่มาเสียใจเอาตอนนี้ก็สายไปเสียแล้ว เพราะเธอรู้สึกถึงรอยเตียงที่ยวบยาบอยู่ข้างกายเธอ ลมหายใจของชายหนุ่มที่หายใจรดต้นคออยู่นั้นช่างหนักหน่วง…