ตอนที่ 4 กลิ่นสุรามอมเมาผู้คน

ตอนที่ 4 กลิ่นสุรามอมเมาผู้คน เธอหันร่างกลับไปอย่างแผ่วเบา ในช่วงเวลาที่ดวงตาสองคู่ได้ประสานกันนั้น เป็นครั้งแรกที่เพ็ญนีติ์ได้สบตากับปุริมอย่างจริงจัง กล่าวด้วยความสัตย์จริงเลยว่า เขาโคตรหล่อ จะเรียกว่า “หล่อขั้นเทพ” เลยก็ยังได้ เรียวปากบางที่แฝงไปด้วยความเย้ายวน เธอจ้องไปยังเขา เพ็ญนีติ์ใจเต้นตึกตัก ถ้าหากเขาต้องการจริงๆ… แล้วเธอจะทำยังไงดีล่ะ? ในช่วงที่เธอแตกตื่นลนลาน ปุริมทำเสียงเยาะหยันอยู่ในลำคอ “กลัวเหรอ?” ที่แท้ขานั้นดูออกว่าในใจเธอนั้นทั้งเขินอายและหวาดกลัว ใช่แล้ว เธอกลัวสุดๆเลย แต่ทิฎฐิของเธอทำให้เธอต้องตอบกับสิ่งตรงกันข้าม “ไม่กลัว” “เหอะๆ ดื่มเหล้าสักหน่อยไหม?” เขาขยับเข้ามาใกล้ใบหน้าของเธอแทบจะในทันที แสงนีออนภายในห้องทำให้เธอเห็นเงาตัวเองที่สะท้อนอยู่ในดวงตาของเขา ชั่วเวลานั้นความรู้สึกราวกับอยู่ในภวังค์ เหมือนกับว่าทุกอย่างนั้นเป็นเพียงเรื่องสมมติ เสียงอันทรงสเน่ห์ของเขาทำให้เธอตอบอย่างไม่คิด “ก็ดี” ในใจนั้นตื่นกลับตระหนก ดื่มเหล้าสักหน่อยก็คงจะดี อย่างน้อยก็ทำให้เธอนั้นสบายใจขึ้น ปุริมลุกขึ้นอย่างสง่า ร่างสูงอันสมส่วนเดินไปยังบาร์เหล้าเล็กๆที่อยู่ตรงมุมห้อง ห้องนี้ตกแต่งได้อย่างหรูหราจริงๆ อะไรที่มีก็ควรมี ครบทุกสิ่งที่ต้องการ ปุริมเปิดไวน์แดงหนึ่งขวด เทใส่แก้วไวน์ทั้งสอง ในขณะที่เขาเดินมาที่เตียงอย่างช้าๆพร้อมกับถือแก้วไวน์มาสองใบ เพ็ญนีติ์ได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นรัวราวกับกลอง เสียงจะดังอะไรขนาดนั้น เธอกลืนน้ำลายลงไปอึกโต เพราะถ้าไม่อย่างนั้น หัวใจเธอคงทะลุคอหอยออกมาแน่ๆ “นี่ สำหรับคุณ” แก้วไวน์ถูกยื่นส่งถึงมือเธอ ว่ากันตามจริงแล้ว ท่าทางเขานั้นเป็นสุภาพบุรุษมาก ทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองนั้นช่างแปดเปื้อน แต่ทว่าตอนนี้เธอกำลังอยู่บนเตียง เตียง..คำเดียว ก็ทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนเป็นคลุมเครือไปซะหมด เธอยื่นแก้วออกมา ระงับความตื่นตระหนกของเธอ ตอบรับด้วยเสียงทุ้มต่ำ “cheers” “cheers” แก้วไวน์สองใบกระทบเข้าด้วยกันอย่างแผ่วเบา เสียงหัวใจที่กำลังดังกึกก้องของเพ็ญนีติ์ ณ เวลานี้เธอไม่สนอะไรแล้ว แค่ต้องดื่มไวน์ในแก้วนี้ให้หมดไป ไวน์แดงรสหวานละมุน เพียงครั้งแรกที่ดื่มก็รู้สึกได้ว่าเหมือนเป็นเครื่องดื่มที่ไม่เหมือนกับเหล้าทั่วไป เธอชื่นชอบรสชาติของไวน์แดงอย่างมาก ช่วยไม่ได้ที่แก้วไวน์นั้นจะว่างลงอย่างรวดเร็ว เธอยื่นแก้วส่งให้กับปุริม “ขออีก” ปุริมเลิกคิ้ว แต่ตอบกลับไปว่า “ไวน์นี้แรงมาก และจะไม่มีใครส่งคุณกลับหลังจากดื่มมันมากไป” “เหอะๆ งั้นฉันก็อยู่ที่นี่ซะเลยสิ” เธอกลอกตามองไปรอบๆห้อง ที่นี่ไม่รู้ว่าดีกว่าหอพักเธอไม่รู้ตั้งกี่เท่า อีกทั้งในตอนนี้เธอก็ไม่อยากกลับไปมหาวิทยาลัยสักนิด เธอไม่อยากเจอจำรูญ พอนึกถึงจำรูญ หัวใจเธอก็สับสนขึ้นมาอีกครั้ง เธออยากดื่ม อยากดื่มมากเป็นพิเศษ “เร็วสิคะ รินให้ฉัน ฉันยังอยากดื่มต่อ” แก้วไวน์ถูกเติมเต็มอีกครั้ง เธอไม่สนใจปุริมและก็ไม่ได้ชนแก้ว แต่กลับดื่มรวดเดียวจนหมด ไวน์แดงแก้วที่สองไหลลงสู่ลำคอของเพ็ญนีติ์ ในร่างกายมีกระแสไหลร้อนวูบวาบอย่างเงียบๆ ใบหน้ามีความรู้สึกราวกับไฟร้อนผ่าว นี่เป็นการดื่มเหล้าครั้งแรกของเพ็ญนีติ์ เธอนั้นไม่รู้จริงๆว่าฤทธิ์ของไวน์แดงนั้นรุนแรงเหมือนกับที่ปุริมกล่าวไว้ เธอชอบมองดูของเหลวสีแดงเข้มที่อยู่ภายในแก้ว ในยามที่แกว่งไกวเบาๆกลิ่นของมันนั้นทำให้ผู้คนมัวเมา กับกลิ่นที่ชวนดึงดูด “จำรูญ ฉันเกลียดคุณ ไปตายซะ” ทั้งดื่มเหล้าพร้อมกับสาปแช่ง เธอหงุดหงิดเป็นที่สุด และก็ค่อยๆหลงลืมไปว่าร่างที่อยู่ตรงข้ามนั้นเป็นชายหนุ่มแปลกหน้า และก็ยังลืมว่าตัวเธอเองนั้นพูดอะไรกับเขาไปบ้าง สิ่งที่อยากจะพูดบวกกับเหล้าที่ดื่มไปมาก เมื่อได้เริ่มปากพล่อยแล้ว มันก็ยากที่จะจบลง ในขณะที่มึนเมา เธอถูกอุ้มขึ้นมา หลังจากนั้นร่างกายเธอก็ถูกปกคลุมไปด้วยไอน้ำ กลิ่นหอมของครีมอาบน้ำนั้นอบอวลไปทั่วทั้งโพรงจมูก เพ็ญนีติ์ที่ไม่รู้เรื่องราวอะไรเลย ได้แต่พิงซบร่างของชายหนุ่มอย่างอ่อนระทวย ในค่ำคืนนั้น หลังจากที่ดื่มจนเมามายเธอได้หลับอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่ม