ตอนที่ 7 ไม่รู้จักเธอ

ตอนที่ 7 ไม่รู้จักเธอ บริษัททัดธนกรุ๊ปนั้นใหญ่โตอย่างมาก เป็นอาคารสูงใหญ่สามสิบกว่าชั้น เมื่อลงมาจากรถแท็กซี่ เพ็ญนีติ์จึงได้เข้าใจว่าทำไมเพื่อนนักศึกษาถึงได้ต่อสู้แย่งชิงเพื่อที่จะเข้าบริษัททัดธนกรุ๊ปแห่งนี้ เพราะถ้าได้เข้าทำงานที่นี่ชีวิตก็คงจะสบายอย่างแน่นอน แต่ทว่าตอนนี้เธอไม่ได้มาหางานทำ เธอมาเพื่อคิดบัญชีกับปุริมต่างหาก ไม่รู้ว่าวันนี้ปุริมเข้าทำงานหรือเปล่า แต่ตอนนี้เธอก็ไม่ได้สนว่าเขาจะอยู่หรือไม่อยู่ เพราะวันนี้เธอจะหาตัวเขาให้เจอจงได้ “สวัสดีค่ะ ขอทราบว่าติดต่อใครคะ?” “คุณปุริมค่ะ” เมื่อพูดชื่อเขาออกไปตรงๆ ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ เธอเกลียดจนอยากจะทรมานปุริมให้ตาย ท่าทางของเธอ ทำให้พนักงานหญิงที่อยู่ตรงเคาเตอร์นั้นตกใจเล็กน้อย แต่พนักงานหญิงคนนั้นก็สามารถสงบใจลงได้อย่างรวดเร็ว เธอนั้นเจอผู้หญิงของท่านประธานมาเยอะ จากที่เธอเห็น ผู้หญิงคนนี้น่าจะเป็นแฟนสาวคนใหม่ของท่านประธานสินะ “ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไร ได้นัดไว้หรือไม่คะ?” “ไม่ได้นัดค่ะ บอกคุณปุริมว่า ฉันชื่อเพ็ญนีติ์ต้องการเข้าพบ..เดี๋ยวนี้” น้ำเสียงเร่งรัดของเธอยังชวนกระตุ้น ทำให้หญิงสาวตรงเคาเตอร์ยิ่งตัดสินว่าผู้หญิงตรงหน้าเธอนั้นต้องเป็นแฟนสาวของท่านประธานแน่นอน “คุณเพ็ญนีติ์กรุณารอสักครู่นะคะ” เมื่อพนักงานหญิงกล่าวจบก็ต่อสายโทรศัพท์ทันที เพ็ญนีติ์เบื่อหน่ายเล็กน้อย ยุ่งยากชะมัด จะเจอคนทั้งทีก็ต้องโทรศัพท์นัดล่วงหน้า ปุริมนี่อวดร่ำอวดรวยเสียจริง “ทราบแล้ว ขอบคุณค่ะ” เพียงในเวลาอันรวดเร็ว พนักงานสาววางสายลง หลังจากนั้นจึงได้แจ้งกับเพ็ญนีติ์ว่า “คุณผู้หญิงคะ ท่านประธานบอกว่าไม่รู้จักคุณค่ะ ดังนั้น…” ในตอนที่เธอมองไปยังเพ็ญนีติ์เมื่อพูดถึงชื่อของปุริม ก็ดูไม่เหมือนว่าจะไม่รู้จักกับปุริม แต่ท่านประธานบอกว่าไม่รู้จักคนที่ชื่อเพ็ญนีติ์ ดังนั้น เธอจึงแค่อยากจะเชิญเพ็ญนีติ์ออกไปอย่างสุภาพ “คุณพูดว่าอะไรนะ? เขาไม่รู้จักฉัน?”เธอชี้นิ้วมาที่หน้าตัวเอง เพ็ญนีติ์เกิดอยากจะฆ่าคนขึ้นมาจริงๆ เมื่อคืนเขาจูบเธอไม่หยุดแล้วยังจับเธอกินไปทั้งตัวแล้วด้วย แถมยังทิ้งเธอไว้ที่โรงแรมคนเดียวอีก นายปุริม นึกไม่ถึงจริงๆว่าหลังจากที่เขาทำลงไปแล้วยังพูดว่าไม่รู้จักเธอ เขาทำเกินไปแล้วจริงๆ “ขอโทษด้วยนะคะ ท่านประธานไม่อยู่ค่ะ” พนักงานสาวเปลี่ยนความคิดทันที ใช้วิธีปฏิเสธเพ็ญนีติ์ตรงๆนี่ล่ะ ก็ถ้าคนไม่อยู่ ก็ไม่มีอะไรเกี่ยวกับเธอแล้วล่ะ จะไม่อยู่ได้อย่างไรกันเล่า เพ็ญนีติ์ดูออกว่าพนักงานสาวหน้าเคาเตอร์เปลี่ยนท่าทีไปไม่เหมือนตอนแรก เอาล่ะ ยามคับขันก็ต้องมีไหวพริบกันหน่อย แค่ชั่วพริบตาร่างของเธอก็พุ่งเข้าไปที่ลิฟท์ทันที “คุณเพ็ญนีติ์ คุณเพ็ญนีติ์คะ…” พนักงานสาวเรียกเธอให้หยุด แต่เธอนั้นไม่สนใจ เธอก้าวถึงประตูลิฟท์อย่างรวดเร็วและก็เป็นโชคดีของเธอที่ลิฟท์นั้นมาถึงพอดี อีกทั้งลิฟท์นั้นยังว่าง เพ็ญนีติ์ก้าวเข้าไปในลิฟท์อย่างรวดเร็ว เพียงยื่นมือไปกดปุ่ม พนักงานสาวคนนั้นก็จะตามเธอไม่ทัน/ก็จะติดอยู่นอกลิฟท์ ปุริม วันนี้เธอต้องเจอเขาให้จงได้ เมื่อมองดูเลขชั้นที่อยู่ภายในลิฟท์ เพ็ญนีติ์ก็ถึงกับมึนงง เธอไม่รู้ว่าห้องทำงานของปุริมอยู่ชั้นไหนนี่นา อ๊ะ.. แต่จำได้ว่าในนิยายส่วนใหญ่ห้องทำงานของเจ้านายจะอยู่ชั้นบนสุด เพราะแสงมันสวยดี เห็นวิวอาคารต่างๆได้ทั่วทั้งเมือง ดังนั้นหลังจากที่ลังเลอยู่เพียงเล็กน้อย เธอก็กดไปที่หมายเลขชั้นบนสุด ลิฟท์นั้นเหมือนกับเป็นลิฟท์ส่วนตัวสำหรับเธอ ไม่มีใครขึ้นมาเลยสักขึ้น เมื่อขึ้นถึงชั้นบนสุด ประตูลิฟท์จึงเปิดออก เพ็ญนีติ์ก้าวออกไปอย่างไม่เกรง ภายในทางเดินค่อนข้างมืด เธอพยายามเพ่งสายตา เพ็ญนีติ์จึงเดินตรงไปยังหน้าห้องทำงานอย่างเร่งรีบ ทว่าในขณะที่เดินผ่านช่องบันไดทางออกฉุกเฉิน.. เพ็ญนีติ์ไม่ได้คิดอะไร เธอเพียงต้องการจะพบปุริมหลังจากนั้นก็จะขอคำอธิบายให้กับตัวเอง แต่ในเวลานี้ เสียงครางแหบต่ำดังเข้าในหูของเธอ “อูววว…อ่าาา..อืมมม” ช่างเป็นเสียงที่ไม่เกรงใจใคร อีกทั้งยังเป็นตรงที่บันไดทางออกฉุกเฉินอีกต่างหาก เธอเหลือบมองไปยังประตูทางออกบันไดฉุกเฉินที่แง้มไว้โดยไม่ทันคิด เป็นครั้งแรกที่หัวสมองเธอไม่ตอบสนองและถึงกับช้าไปครึ่งจังหวะ เหมือนกับว่าเธอนั้นเดินไปที่ช่องบันไดด้วยความสับสน เธอเข้าใจว่ามีคนหกล้ม ดังนั้นจึงพุ่งเข้าไปเพื่อพร้อมช่วยเหลือ