ตอนที่ 9 ให้คุณหนึ่งแสนบาท

ตอนที่ 9 ให้คุณหนึ่งแสนบาท กลิ่นน้ำหอมจางๆลอยอยู่ในจมูกเธอ ทำให้หัวใจเธอถึงกับสั่นไหว เหตุการณ์เมื่อคืนวานที่พร่ามัวปรากฎขึ้นในหัวเธออีกครั้ง เมื่อคิดถึงรอยเลือดบนเตียงนั่น เพ็ญนีติ์ก็อดรนทนไม่ไหว ทำให้เธอดูหมิ่นเขาอย่างมาก เป็นผู้ชายทำแล้วไม่กล้ายอมรับความผิด ไอ้ผู้ชายขี้ขลาด เธอจึงตะโกนเสียงดังตอบกลับไปอย่างไม่คิด “คุณปุริม ฉันเกลียดคุณ ทำแล้วยังไม่กล้ายอมรับผิด ที่แท้ก็เป็นแค่คนขี้ขลาด” กล่าวจบ เธอก็เดินออกไปเหมือนคนโดนหมากัด แค่เธอเพิ่งจะเริ่มก้าวเท้า ร่างของเธอก็ถูกตามติด หลังจากนั้นร่างของเธอก็ถูกดึงหันกลับมาด้วยกำลัง เสียงต่ำของชายหนุ่มกล่าว “เพ็ญนีติ์ คุณพูดอะไร ไหนลองพูดอีกครั้งสิ?” เธอเงยศีรษะขึ้นอย่างไม่เกรงกลัวเขา ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นผู้หญิงจนๆที่ไม่มีเงิน แต่เธอก็ยังมีศักดิ์ศรีในตัวเธอเอง “คุณปุริม ฉัน รัง เกลียด คุณ” “ไม่ใช่ประโยคนี้ เป็นระโยคถัดจากนั้น” สายตาของเขานั้นเย็นเยียบราวกับจะฆ่าคน “ทำแล้วไม่กล้ายอมรับ ที่แท้ก็แค่คนขี้ขลาด” เธอเหยียดหยามซ้ำ ในสายตาหยิ่งเย็นชานั้นเต็มไปด้วยความรังเกียจ “ผมทำอะไรไปถึงไม่กล้ายอมรับผิด?” “คุณได้ครั้งแรกของฉันไป” เธอมองท่าทางที่หยิ่งยะโสของเขาที่ไม่ยอมรับผิด เพ็ญนีติ์โกรธจนระเบิดออกมา “งั้นหรือ? คุณมีหลักฐานอะไรล่ะ?” รอยยิ้มปรากฎขึ้นอย่างช้าๆในดวงตาของชายหนุ่ม “คุณเพ็ญนีติ์ นึกไม่ถึงว่าวิธีการของคุณนั้นมากมายจริงๆ มันเกินความคาดหมายของผมเลยทีเดียว” มือของเพ็ญนีติ์เงื้อขึ้น และโบกเข้าที่ปุริมอย่างไม่คิดโดยไม่ทันตั้งตัว ถึงเธอจะลงมืออย่างรวดเร็ว แต่ปุริมนั้นเร็วยิ่งกว่า “สาวน้อย วิธีการของคุณนั้นล้าสมัยจริงๆ” ปุริมควักวิทยุสื่อสารออกจากกระเป๋ากางเกง “เรียกพนักงานรักษาความปลอดภัยมาชั้นบนสุด” แขนของเธอถูกเขาจับไว้ พละกำลังของเขานั้นเยอะมาก แรงจับของเขานั้นทำให้เธอเจ็บจนน้ำตารื้นเอ่อ เธอนั้นหาเรื่องผิดคนจริงๆ เมื่อวานเป็นวันที่โคตรซวยของเธอเลย ไม่เพียงแต่แฟนหนุ่มจะนอกลู่นอกทาง ยังทำให้เธอต้องมาพบกับเจ้าปีศาจนี่อีก “อย่าคิดจะใช้น้ำตามาบีบให้ผมปล่อยคุณ คุณเพ็ญนีติ์ ผมจะฟ้องร้องที่คุณใส่ร้ายผม” เธอกัดฟันกรอด ทนฝืนกลืนน้ำตาลงไป เธอจะไม่ร้องไห้ “ได้ ฉันจะกลับไปที่โรงแรมเดี๋ยวนี้ คุณอย่าไปทำลายหลักฐานก็แล้วกัน รอยเลือดบนเตียงนั่นล่ะคือหลักฐานแน่นหนา” “เลือด?” มือของเธอที่ถูกยึดไว้นั้นคลายลงเล็กน้อย สายตาของเขานั้นสำรวจและมองดูเธออย่างครุ่นคิด จากนั้น เขาก็ยิ้มออกมา “ที่แท้ก็แบบนี้เอง คุณตามผมมาที่ห้องทำงาน” มือที่เพิ่งจะปล่อยคลายนั้นจับยึดเธอไว้อีกครั้ง เขาลากเธอเข้าไปที่ห้องทำงานของเขาด้วย ในตอนที่ผ่านห้องเลขาที่อยู่ด้านนอก เธอเห็นสายตาของเลขาฯสาวมองมายังเธอด้วยความประหลาดใจ บางที เธออาจจะเป็นผู้หญิงคนแรกที่โดนปุริมฉุดลากเข้าห้องทำงานเขาก็เป็นได้ “ปัง” ประตูที่อยู่ด้านหลังเธอนั้นปิดลง ปุริมนั่งลงบนเก้าอี้ทำงานของเขาโดยที่ไม่ได้พูดอะไร หลังจากนั้นก็หยิบเช็คใบหนึ่งออกมาจากลิ้นชัก ปลายปากกาตวัดเขียนเลขลงไปหกตัว เลข 1 หนึ่งตัว กับเลข 0 อีกห้าตัว แล้วยื่นส่งให้เพ็ญนีติ์ที่ยังไม่ดูไม่ค่อยเข้าใจในสถานการณ์ตรงหน้าสักเท่าไหร่ หนึ่งแสนบาท เธอมองมันโดยที่ไม่รู้ตัว ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด นี่คงเป็นค่าธรรมเนียมหรือค่าปิดปากเธอใช่หรือไม่? เธองงไปหมดแล้ว เห็นเธอไม่มีปฏิกิริยา เขาจึงจับมือของเธอขึ้นมา ใช้กำลังยัดเช็คใบนั้นไว้ในมือของเธอ หลังจากนั้นก็หยิบโทรศัพท์สายภายในขึ้นมา “คุณทนายชานนครับ มาที่ห้องทำงานผมที” เมื่อได้ยินคำว่าทนาย เพ็ญนีติ์จึงได้เข้าใจ เขาใช้เงินนี้เพื่อจัดการทั้งหมดในสิ่งที่เขาเรียกว่า “รับผิดชอบ”