ตอนที่ 11 เหยียบเรือสองแคม

ตอนที่ 11 เหยียบเรือสองแคม จำรูญเป็นสุภาพบุรุษ เขาก็ไม่ควรนำเรื่องที่เธอพูดในโทรศัพท์เมื่อเช้าไปกระจายข่าวสิ เธอหวาดกลัว แต่ก็ยังกลับไปมหาวิทยาลัยอย่างไม่ลังเล เมื่อลงจากรถประจำทาง เพ็ญนีติ์เดินเข้ามหาวิทยาลัย บริเวณหน้าประตูทางเข้า เริ่มมีเสียงกระซิบกระซาบ “หน้าไม่อาย” “ใช่ ที่จำรูญทิ้งเธอไปน่ะถูกแล้ว ที่แท้เธอมันก็พวกเหยียบเรือสองแคม ทั้งอยากเป็นเมียน้อยของคนรวย ทั้งคบเป็นแฟนกับจำรูญ” “ได้ยินว่า ยังไปหลับนอนด้วยกันแล้วนี่” “ใช่ ฉันได้ยินผู้ชายในแผนกวิศวะฯบอกมาอย่างนี้เหมือนกัน ว่าเธอยังเป็นฝ่ายที่โทรศัพท์บอกกับจำรูญด้วยตนเอง เธอว่าน่าอายมากไหมล่ะ” ความโกรธของเพ็ญนีติ์พลุ่งพล่านขึ้นมา เธอเลื่อนสายตาไปมองผู้หญิงที่เพิ่งจะพูดเมื่อสักครู่ “เธอหุบปากซะ ฉันไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย” เธอไม่เคยต้องการเป็นผู้หญิงของปุริม เมื่อคืนเธอเพิ่งจะได้รู้จักปุริม ยังไม่ทันถึงยี่สิบสี่ชั่วโมงดีด้วยซ้ำ “เพ็ญนีติ์ ก็เป็นเธอที่โทรมาบอกเองนี่ นั่นเป็นโทรศัพท์ของจำรูญแต่กดแฮนด์ฟรีไง พวกเพื่อนที่หอพักต่างก็ได้ยินกันหมดแล้ว แถมเธอบอกว่ายังต้องการให้คนมารับผิดชอบ บางทีคงอยากจะเป็นคุณนายของตระกูลทัดธน” คำพูดเยาะเย้ยของเพื่อนนักศึกษาหญิงดังก้องในหูของเธอ เธอคิดไม่ถึงจริงๆว่าจำรูญจะเปลี่ยนโหมดโทรศัพท์เป็นแฮนด์ฟรี เขาจงใจทำร้ายเธอ แต่ทว่าตอนนี้มันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว ทุกคนต่างเข้าใจเหมือนกันหมดว่าเธอนั้นเสียตัวไปแล้ว เพราะประโยคเหล่านั้นเป็นเธอที่พูดออกมาจากปากเอง โทรศัพท์เป็นของส่วนตัว ทำไมจำรูญถึงต้องเปิดลำโพงแฮนด์ฟรีในขณะที่อยู่ต่อหน้าคนอื่น? เพ็ญนีติ์หันหลังกลับ เธอตรงไปยังหอของจำรูญ มีบางอย่างที่ต้องพูดกันต่อหน้าให้ชัดเจน เธอไม่อยากจะมีส่วนเกี่ยวข้องใดๆในชีวิตของเขาอีก เธอเร่งเดินมาถึงทางเข้าหอพักของจำรูญด้วยความคุ้นเคย สายตามองไปยังประตูที่ไม่ได้ล็อค เธอผลักประตูเข้าไปอย่างรุนแรง หลังจากนั้นจึงตะโกนเรียก “จำรูญ นายโผล่หัวออกมาเดี๋ยวนี้” “อัยย่ะ นี่ไม่ใช่เพ็ญนีติ์ที่กลายเป็นสาวเต็มตัวแล้วหรือ? เธอมาทำอะไรที่นี่ล่ะ ยังคิดอยากจะเหยียบเรือสองแคมอยู่งั้นหรือ?” คนที่ออกมารับหน้าเพ็ญนีติ์ไม่ใช่จำรูญ แต่กลับเป็นสาวสวยญาณิณท์ สายตาที่มองมายังเธอนั้นเต็มไปด้วยความดูหมิ่น “จำรูญล่ะ นายออกมาซะ” “เพ็ญนีติ์ นี่ไม่ใช่ว่าเธอต้องการมาเอาเงินค่าเลิกรากันอีกนะ? แม่เธอเพิ่งจะเอาเงินของจำรูญไปห้าหมื่นเหรียญ เธอนี่ไม่เบาเลยนะ เมื่อคืนวานเพิ่งจะประเคนตัวเองขายให้คุณปุริม วันนี้ก็จะมาบีบเอาเงินกับจำรูญอีกเหรอ? “เธอ นี่เธอพูดว่าแม่ฉันอะไรนะ?” เพ็ญนีติ์นิ่งตะลึง อะไรคือห้าหมื่นเหรียญ เธอฟังแล้วไม่เข้าใจ “เมื่อวานแม่เธอได้มาหาเธอ พอไม่เจอเธอก็มาหาจำรูญ ฉันบอกกับเขาว่าพวกเธอเลิกกันไปแล้ว แม่เธอต้องการค่าเลิกรากับจำรูญ อีกทั้งป่าวประกาศไปทั่วว่าต้องการเงินห้าหมื่น เธอก็รู้ว่าจำรูญเป็นคนใจอ่อนมาก แต่เขานั้นไม่มีเงินที่จะให้ ฉันจึงนำเงินเก็บของฉันไปช่วยให้กับแม่เธอ ไม่อย่างนั้นแม่เธอก็คงจะนอนเฝ้าจนตายอยู่ในมหาวิทยาลัยนี่ล่ะ เพ็ญนีติ์ เธออาจไม่รังเกียจกับการทำตัวขายหน้าแต่ว่าฉันรังเกียจการขายหน้านะ จำรูญนี่ก็โง่จริงๆที่ได้ผู้หญิงอย่างเธอเป็นแฟนเก่า ขายหน้าสิ้นดี…” ใบหน้าของเพ็ญนีติ์นั้นแดงก่ำจนถึงลำคอ ปัทมาเป็นคนอย่างไร เธอได้เข้าใจอย่างแจ่มแจ้งอีกครั้ง ในอดีตเป็นเธอที่คัดค้านมาตลอด แต่นึกไม่ถึงว่าครั้งนี้แม่ของเธอจะต้องการเงินห้าหมื่นเหรียญกับจำรูญ นี่มันเกินมากไปแล้วจริงๆ เลือดสูบฉีดพลุ่งพล่าน สีหน้าเธอยิ่งแย่ลงเรื่อยๆและร่างเธอเริ่มสั่นคลอน เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้ทำอะไรผิด แต่ทำไมความวุ่นวายมากมายทั้งหมดถึงทับถมมาที่เธอ “ฉัน ฉันจะไปถามแม่ดู ถ้าหากมีเงินห้าหมื่นจริง ฉันจะคืนให้กับพวกเธอ”