ตอนที่ 12 ค่ำคืนอันวุ่นวาย

ตอนที่ 12 ค่ำคืนอันวุ่นวาย “เพ็ญนีติ์ นี่เธอพูดเองนะ ถึงตอนนั้นก็อย่าบอกกับจำรูญแล้วกันว่าฉันเป็นคนกดดันเธอ” “ไม่หรอก” เธอหันหลังกลับและได้แต่เดินจากไปด้วยความสับสน เดิมทีเธอต้องการมาหาจำรูญเพื่อสะสางบัญชี แต่ทว่าตอนนี้มันไร้สาระสิ้นดี เฮงซวย! เพ็ญนีติ์รู้สึกว่าชีวิตเธอในตอนนี้นั้นหมดความโชคดีไปแล้ว เธอกลับมาถึงหอเหมือนร่างไร้วิญญาณ และล้มตัวนอนลงไปบนเตียงทันที เธอไม่อยากไปเรียน หลังจากดึงผ้าห่มขึ้นคลุมขึ้นมาถึงศีรษะ ก็ได้เรียกรูมเมท “ฝ้าย ตอนคาบบ่ายช่วยลาให้ฉันหน่อยสิ” “เพ็ญนีติ์ เธอเป็นอะไรไป? เธอไม่ได้เป็นอย่างที่คนพวกนั้นพูดจริงๆใช่ไหม?” เธอไม่รู้ ไม่รู้เลยสักอย่าง ตอนนี้เธอรู้สึกปวดศีรษะ อ่าาา เธอยังไม่ได้โทรศัพท์หาปัทมาเพื่อยืนยันให้แน่ใจเลย ถึงแม้ว่าเธอจะได้ยืนยันให้แน่ใจก็คงไม่มีประโยชน์ เพราะเธอเข้าใจนิสัยปัทมาดี บางทีเรื่องเงินห้าหมื่นนั่นอาจจะเป็นจริง “เพ็ญนีติ์ เธอไม่พูดอะไรบ้างล่ะ? หรือว่าเธอเหยียบเรือสองแคมจริงๆ? ฉันไม่เชื่อหรอก ฉันไม่เคยได้ยินเธอพูดถึงเรื่องของคุณชายปุริมเลยสักครั้ง” “หยุดพูดเถอะ ฉันไม่ได้เป็นอย่างที่พวกเขาพูด” เธอตะโกนลั่น อกแทบจะระเบิด เธอเลิกผ้าห่มออกและโทรศัพท์หาปัทมาทันที รอสายอยู่นานก็ไม่มีคนรับโทรศัพท์ เพ็ญนีติ์จึงรู้สึกโมโห “ฝ้าย อย่าลืมช่วยฉันลาด้วยนะ” เธอทนนอนต่อไปไม่ไหวแล้ว เธอต้องไปหาปัทมา การที่ตัวไม่รับโทรศัพท์ก็แสดงว่าเธอทำตัวสันหลังหวะอยู่/เธอกลัวคนอื่นจะรู้ว่าทำผิด “เพ็ญนีติ์ เธอไม่เป็นไรใช่ไหม” ฝ้ายนับว่าเป็นเพื่อนของเธอ เมื่อเห็นเธอเป็นเช่นนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะกังวลใจ “ไม่เป็นไร ฉันจะไปหาแม่ ส่วนเรื่องเงินห้าหมื่นนั่นฉันไม่รู้อะไรเลย” เธอหมดอารมณ์ บนโลกนี้คาดว่าคงไม่มีใครโชคร้ายไปมากกว่าเธออีกแล้ว “เมื่อวานแม่เธอมาหาเธอแต่ว่าเธอไม่อยู่ โทรศัพท์หาเธอก็ไม่รับ สักพักแม่เธอก็กลับไป ใครจะรู้ว่าที่แท้ไปหาจำรูญ” เพ็ญนีติ์เริ่มบ่นพึมพัม เมื่อคืนเธอปิดโทรศัพท์ เธอไม่อยากที่จะได้ยินเสียงของจำรูญ ทว่าเรื่องราวเมื่อคืนนั้นชุลมุนไปหมด ราวกับเป็นหายนะอย่างหนึ่งในชีวิตของเธอ ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอกลับไปบ้านตระกูลมุณีกร แต่ทุกครั้งที่กลับ เธอจะมีความรู้สึกไม่สบายใจบางอย่าง ที่เธอสมัครเข้ามหาวิทยาลัยดรัล ก็เพราะนี่เป็นความต้องการของแม่ แม่เธอทำงานเป็นแม่บ้านตระกุลมุณีกรมาแล้วสี่ปี ที่จริงแล้วเธอนั้นรู้ดีกว่าใครว่าแม่ทำอะไร แต่เธอไม่ได้มีกำลังมากพอที่จะขัดขวางแม่ได้ “ไง เพ็ญนีติ์ กลับมาแล้วเหรอ” ยามนั้นยังเป็นคนเก่าแก่ของที่นี่ เพียงแค่มองก็รู้ทันทีว่าเป็นเธอ “แม่ฉันอยู่ไหมคะ?” “ก็อยู่นะ” ประตูเล็กถูกเปิดออก เพ็ญนีติ์จึงสาวเท้าเข้าไป เธอเดินตรงไปยังห้องคนรับใช้ ห้องพักคนรับใช้ภายในบ้านมุณีกรนั้นสะอาดเรียบร้อยมากกว่าห้องเช่าข้างนอก อีกทั้งยังสวยงามมากกว่า ตรงหน้าต่างของห้องคนรับใช้มีโครงเถาองุ่นเล็กๆ กิ่งสีเขียวมรกตนั้นยังมีพวงองุ่นเขียวที่ยังไม่สุกดี ดูเหมือนความหวานขององุ่นนั้นได้ซึมซาบออกมา “เพ็ญนีติ์ เธอมาทำอะไร?” เสียงของผู้หญิงอันหยิ่งผยองราวกับเจ้านาย พร้อมกับสาดสายตาส่งมายังเพ็ญนีติ์ เป็น ผลดา เพ็ญนีติ์ไม่สนใจ สาวเท้าก้าวยาวๆถึงหน้าประตูห้องของแม่เธอ แต่เมื่อมือของเธอที่เพิ่งจะเคาะประตูไป เสียงครางต่ำของผู้หญิงก็ดังออกมาจากภายในห้อง เสียงนั่นทำให้เธอต้องหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตู มือของเธอจะไม่ตกลงมาได้อย่างไร “ชั้นต่ำ แม่เธอล่อลวงนายท่าน ส่วนเธอก็มาล่อล่วงคุณชายตระกูลมุณีกร ใช่ไหมล่ะ?” ในขณะที่กอดอก ผลดาก็มองเพ็ญนีติ์ด้วยความดูหมิ่น