ตอนที่ 14 ขาเลือดไหลแล้ว

ตอนที่ 14 ขาเลือดไหลแล้ว “ไม่ต้อง”เธอเดินก้าวนำร่างภยนต์ เธอไม่ได้อยากที่จะพบปะกับคนในบ้านมุณีกร ถ้าหากไม่ใช่เพราะปัทมา เธอจะไม่มาเด็ดขาด “เพ็ญนีติ์…” เสียงที่เรียกเธอเบาๆ ความหมายของชายหนุ่มที่อยู่ด้านหลังเธอต้องการสื่อนั้นคงเป็นความเสียใจ “ลาก่อน” ขาที่ก้าววิ่งอย่างรวดเร็ว เธอหวาดกลัวผู้ชายหน้าตาดีที่หล่อเหลาเอามากๆมาเรียกเธอและมองมายังที่เธอ ดวงตาที่ลึกซึ้งคู่นั้นลุ่มลึกราวกับน้ำ แต่เธอมักจะรู้สึกอยู่เสมอว่า มันปลอม ไม่ได้รู้สึกว่าเป็นเรื่องจริงแม้แต่นิดเดียว ในครั้งแรกที่เธอเห็นสายตาของภยนต์มองมายังที่ตัวเธอ ราวกับว่าเธอนั้นเข้าไปตกอยู่ในความฝัน แต่เธอไม่ชอบผู้ชายที่สง่างามและหล่อเหลาขนาดนั้น คุณครูที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเคยบอกว่าในอดีตพ่อของเธอก็เป็นเช่นนั้น ที่กิริยา มารยาทสุภาพเรียบร้อย เป็นแบบที่ทำให้ผู้หญิงนั้นตกหลุมรัก เธอไม่ชอบ ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าสายตาที่น่าดึงดูดคู่นั้นของพ่อเธอนั้นหมกมุ่นกับผู้หญิง แม่ของเธอก็คงจะไม่กระโดดตึกฆ่าตัวตาย เธอก็คงจะไม่ต้องถูกส่งตัวไปสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเพราะการตายของพ่อที่มาเสียใจในภายหลังในตอนที่สายเกินไป ชั่วชีวิตนี้ เธอจะไม่มีวันรักผู้ชายที่เป็นเหมือนกับพ่อ เพ็ญนีติ์วิ่งอย่างรวดเร็ว เหมือนกับว่าผู้ชายที่อยู่ด้านหลังนั้นเป็นงูพิษร้าย “ครืดดดดด….” เสียงแตรและเสียงเบรกดังขึ้นกระทันหันที่ข้างหูเธอ แรงสั่นกระแทกที่รุนแรงทำให้เพ็ญนีติ์ทรงตัวไม่อยู่ หกล้มคะเมนลงไป เกิดอาการเจ็บปวดที่ขาที่ทำให้เธอถึงกับเบ้หน้า เงาร่างสายหนึ่งมายืนอยู่เบื้องหน้าเธออย่างรวดเร็ว เสียงของชายหนุ่มที่คุ้นเคยทว่ากลับเย็นชาในวันนั้น “เพ็ญนีติ์ นี่คุณยังไม่ยอมแพ้?” พระเจ้า ศัตรูนั้นยากจะหลีกเลี่ยง ปุริมนั่นเอง ไม่แปลกใจที่เขาจะพูดจาเสียดแทงหูเช่นนี้ เขาคงคิดว่าเธอล่อลวงเขาอย่างนั้นมั้ง? มือยันพื้นโดยไม่สนที่ขานั้นยังปวดอยู่ และเพ็ญนีติ์ก็ฝืนกายลุกขึ้น “เพ็ญนีติ์ ทำไมคุณไม่ระวังเลย?”ภยนต์ที่ตามเธอมา ยื่นมือเข้าไปประคองเธอ “เดี๋ยวผมส่งคุณไปที่โรงพยาบาล” นี่เป็นโอกาสดีงามที่ได้เข้าใกล้ชิดเพ็ญนีติ์ เขาไม่สนใจชายหนุ่มที่ชนเพ็ญนีติ์เลย “ขอบคุณค่ะ พวกเราไปกันเถอะ” เธอตอบโดยไม่ชายตามองปุริม อีกทั้งยังยินยอมให้ภยนต์เข้ามาประคองเธอพาเดินจากไป ขณะที่เดินก้กวาดตามองว่ามีแท็กซี่ได้ผ่านมาบ้างหรือยัง ที่ขานั้นบาดเจ็บจริงๆ แต่ทว่าเธอกับภยนต์ไม่มีใครสังเกตเห็นหยดเลือดที่ค่อยๆร่วงหล่นบนพื้น ปุริมเห็นสีเลือดสดใหม่หยดไหลเป็นทาง กลับรู้สึกระคายตา ส่วนเพ็ญนีติ์นั้นก็ไม่ได้สนใจมองเขาสักนิด หรือว่าคำพูดที่เขาเพิ่งจะพูดไปนั้นมันแรงเกินไป? ทันใดนั้นก็คิดถึงท่าทีของเธอที่หันหลังเดินออกไปจากห้องทำงานของเขา ตอนนี้เธอเหมือนกับกวางน้อยที่ได้รับบาดเจ็บ และดูแตกต่างจากผู้หญิงที่คอยคิดหาวิธีเข้าหาเขาในอดีต บางทีอาจจะเป็นเขาที่เข้าใจเธอผิดไปจริงๆ เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ปุริมมองดูเพ็ญนีติ์ในขณะที่ขึ้นแท็กซี่ไปกับชายหนุ่มที่ประคองเธอ “มีอะไร วินัย?” เลขาฯของเขา ต้องมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นถึงได้โทรด่วนเข้ามา “เรียนท่านประธาน หนังสือวินิจฉัยจากสหรัฐฯที่คุณต้องการได้มาถึงแล้วครับ” “ผลเป็นยังไงบ้าง?” “ไม่ดีเลยครับ ไม่มีเวลามากเท่าไหร่นัก” ใจของเขาหดลง “ฉันรู้แล้ว” กล่าวจบก็วางสายทันที ยังมีการประชุมอีก ต้องรีบจัดการให้เสร็จเข้าถึงจะว่าง สำหรับเรื่องของคุณปู่ เขาคิดไว้นานแล้ว ปุริมสะบัดศีรษะ พร้อมกลับขึ้นรถไปอีกครั้ง ในเมื่อผู้หญิงคนนั้นมีชายหนุ่มดูแลแล้ว ก็ไม่จำเป็นที่เขาจะต้องไปห่วง คืนนั้น เขาคงบ้าไปแล้วแน่ๆถึงได้ไปจูบเธอ เหมือนจริงๆ ทั้งริมฝีปากนั้น ทั้งดวงตาคู่นั้นดูคล้ายกันมาก แต่น่าเสียดาย เธอไม่ใช่พนินี รถขับมุ่งไปที่ศูนย์จัดแสดงสินค้าราวกับติดปีก วันนี้เขาเป็นตัวละครหลักของงานที่นั่น จึงไม่สามารถที่จะล่าช้าได้