ตอนที่ 15 เสียงอ่อนโยนของชายหนุ่ม

ตอนที่ 15 เสียงอ่อนโยนของชายหนุ่ม เพ็ญนีติ์นั่งอยู่บนรถ สายตามองรถที่กำลังเลี้ยวไป เธอจึงปล่อยมือภยนต์ออก หลังจากนั้นจึกบอกกับคนขับว่า "จอดรถที่ด้านหน้านี้ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ" “เพ็ญนีติ์ คุณจะทำอะไร?” “ฉันต้องการให้คุณลงจากรถ” “ผมไม่ลง” ดวงตาอันหล่อเหลามองมายังเธอ ถ้าหากเปลี่ยนเป็นผู้หญิงคนอื่นคงใจเต้นโครมครามไปแล้ว ว่ากันตามจริง ภยนต์หล่ออย่างกับทะลุออกมาจากภาพวาด “คุณไม่ลง ฉันลง” เธอเคลื่อนตัวไปยังประตูรถ ท่าทางพร้อมที่จะลงจากรถ “เพ็ญนีติ์ ขาของคุณเลือดออกแล้ว” เมื่อเพ็ญนีติ์ขยับตัว ในที่สุดภยนต์จึงเห็นเลือดที่ไหลออกมา เขายื่นมือไปรั้งเธอ “อย่ามายุ่งกับฉัน” เธอสะบัดมือออก สองวันมานี้เป็นคราวเคราะห์ของเธอจริงๆ นึกไม่ถึงว่าโชคชะตาจะพาให้เธอมาพบกับปุริมอีก “เพ็ญนีติ์ อย่ามองผมเป็นศัตรู ผมพูดแล้วว่าขอเวลาสักสองวันผมจะคืนเงินห้าหมื่นนั่นให้คุณ เรื่องนี้ พ่อของผมเขาทำเกินไปจริงๆ” ไม่ใช่เพราะเรื่องเงินหรอก เธอไม่ชอบผู้ชายแบบเขาต่างหาก ในเมื่อไม่ชอบ งั้นก็อย่าได้เหลือช่องว่างให้เขา “ฉันไม่ชอบคุณ ดังนั้นจึงขอให้คุณลงจากรถ” ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นคนดี แต่เธอจำเป็นจะต้องร้าย เมื่อกดที่ประตูมือได้ เพ็ญนีติ์ก็ผลักประตูรถออกแล้วหลังจากนั้นลมก็พัดเข้ามาภายในรถ คนขับรถตกใจ รีบเบรกกระทันหัน รถจึงได้หยุดลง “ลงไป” เธอกล่าวด้วยเสียงเย็นชา ต้องการให้ภยนต์ลงไปจากรถ และเมื่อคิดถึงคำพูดประหลาดๆของผลดาเธอก็รู้สึกโกรธ ในเมื่อเธอเองก็ไม่ได้อยากจะมีความเกี่ยวข้องอะไรกับภยนต์อยู่แล้ว ทำไมเธอเธอจำเป็นจะต้องทนแบกรับกับคำร่ำลือที่เกินจริงด้วยล่ะ ภยนต์ถอนหายใจอย่างจนปัญญา หลังจากนั้นจึงกล่าวด้วยเสียงอันเบา “เพ็ญนีติ์ เธอก็ดูแลตัวเองด้วย ผมไปล่ะ” “คุณผู้หญิง ต้องการไปโรงพยาบาลไหนครับ?” เพ็ญนีติ์มองออกไปยังทิวทัศน์นอกหน้าต่างรถ ตอบกับคนขับด้วยเสียงอันเบา “มหาวิทยาลัยดรัลค่ะ”มันเป็นแค่อาการบาดเจ็บเล็กน้อย เธอจึงไม่อยากไปโรงพยาบาล ตอนนี้เธอขาดแคลนเงิน เรื่องเงินห้าหมื่นที่ปัทมาเอามา เธอพูดไว้ว่ายังไงก็ต้องหาทางคืนเงินญาณินท์ กลัวว่าเธอจะต้องขายเลือดถึงจะมีปัญญาคืนเงินได้ หลังจากสอนพิเศษในตอนเย็น เธอต้องการคิดหางานพิเศษเพิ่ม และก็ต้องเหมาะสมกับตารางเข้าเรียนของเธอด้วย คนขับแท็กซี่นั้นเหลือบมองเธอ “คุณผู้หญิง ขาของคุณบาดเจ็บแล้วจะไม่ไปโรงพยาบาลได้ไง ผมจะไปส่งคุณที่โรงพยาบาลแล้วกัน” “ไม่เป็นไร ขอบคุณค่ะ” ถึงแม้จะเป็นคนแปลกหน้า แต่ก็ยังดีกว่าปุริมเสียอีก ชายคนนั้นชนเธอแล้วไม่เพียงแต่ไม่ขอโทษ แถมยังมาพูดว่าเธอนั้นยั่วยวนเขา พอคิดแล้วก็น่าโมโห “สาวน้อย มันเป็นเรื่องปกติที่คู่หนุ่มสาวมักจะทะเลาะกัน ดูเหมือนว่าแฟนหนุ่มเขาจะกังวลเรื่องคุณจริงๆ ในตอนที่ผมเพิ่งจะขับรถออกมา เขายังมองตามรถมาเลย” เธอรู้ สี่ปีแล้ว ภยนต์ตามจีบเธอมาได้สี่ปีแล้ว เธอส่ายศีรษะ “แต่ฉันไม่ชอบเขาค่ะ” “อ่อ” เสียงที่อ้างว้างของเธอทำให้คนขับแท็กซี่ไม่ได้พูดอะไรอีก ได้แต่นำเธอมาส่งที่มหาวิทยาลัยดรัล เมื่อลงจากรถ เพ็ญนีติ์มุ่งไปยังหอพักด้วยการเขยกขาข้างเดียว เลือดที่ขานั้นหยุดไหลแล้ว เธอคิดว่ามันไม่ได้สำคัญอะไร และก็ไม่ได้สนใจสายตาของผู้อื่น ใครอยากจะพูดอะไรก็พูดไป แค่หวังว่าเธอจะไม่ต้องเห็นก็พอ เธอก็เป็นเธอ ส่วนคนอื่นจะพูดอย่างไรก็เป็นเรื่องของคนอื่น ด้านหน้านั้นเป็นถนนสายเล็กๆที่เรียงรายไปด้วยต้นไม้ทอดผ่านไปยังหอพัก ในอดีตเธอเคยเดินผ่านถนนเส้นนี้ด้วยกันกับจำรูญมานับครั้งไม่ถ้วน ที่แห่งนี้เต็มไปด้วยความฝันอันงดงามมากมาย แต่ทว่าตอนนี้ ความฝันของเธอได้มลายหาย เพราะผู้ชายคนนั้น ไม่ใช่คนของเธออีกต่อไป พวกเขาเลิกกัน และคาดไม่ถึงว่าเขาให้เงินที่เรียกว่าค่าเลิกรากับเธอ ราวกับว่าหวาดกลัวว่าเธอจะเข้ามาพัวพันกับเขาอีก ความเจ็บได้แผ่ซ่านไปทั่วทั้งขา เพ็ญนีติ์ทนเขยกขาไม่ไหวจึงนั่งลงบนสนามหญ้าริมทาง