ตอนที่ 16 ไม่อาจมีอนาคต

ตอนที่ 16 ไม่อาจมีอนาคต เธอค่อยๆดึงขากางเกงออกอย่างระมัดระวัง เลือดแข็งแห้งกรัง บริเวณขาบวมแดงมาก ไม่สงสัยเลยว่าทำไมเธอถึงได้เจ็บขนาดนั้น ก็ในตอนที่ถูกชนมันไม่ชัดนี่นะ “เพ็ญนีติ์ ทำไมคุณบาดเจ็บมาล่ะ ผมช่วยส่งคุณไปโรงพยาบาลดีกว่านะ”แค่ช่วงเวลาเพียงสั้นๆ ก็ได้มีเงาศีรษะทอดลงมา เสียงของจำรูญที่ดังขึ้นยังคงอ่อนโยนเหมือนแต่ก่อน แต่ทว่าภายในใจของเธอกลับเจ็บปวดขึ้นมา เทียบกันแล้วยังมากกว่าแผลบนขาของเธอเสียอีก มือเรียวขาวของเขายื่นมาเบื้องหน้าเธอ แต่ก่อนเธอชื่นชอบท่าทางของเขาในเวลาที่เล่นกีต้าร์อย่างมาก เป็นหนุ่มหล่อแสนสมาร์ท แต่ทว่าตอนที่เห็นมือเขาในเวลานี้ เธอกลับไม่มีความรู้สึกใจเต้นเหมือนอย่างในอดีต เธอเสมองไปทางอื่นและเมินสายตาของเขา ฝืนลุกยืนขึ้นมา หลังจากนั้นก็กระโดดเขยกขาเดินมุ่งไปยังหอพัก “เพ็ญนีติ์ ผมขอโทษ” ทันใดนั้น เสียงของชายหนุ่มก็เอ่ยดังขึ้นอย่างกระทันหัน ทำให้ร่างเธอถึงกับอ่อนยวบ ภาพเช่นนั้น เพียงคำว่า “ขอโทษ”ก็สามารถอธิบายได้ทุกอย่างงั้นหรือ? เธอส่ายศีรษะโดยที่ไม่ได้พูดอะไรและกระโดดเขยกขาไปยังข้างหน้าต่อไปเรื่อยๆ “เพ็ญนีติ์” เงินนั่นญาณินท์จงใจให้คุณน้า ผมเพิ่งมารู้ในตอนหลัง คุณไม่ต้องคืนหรอกนะเพ็ญนีติ์” เขารู้ เขาเดาใจเธอได้ เขาที่รู้จักเธอดีขนาดนี้ แต่ยังกลับทำร้ายจิตใจของเธอได้เพียงนั้น เธอกัดฟันกรามกรอด กล่าวด้วยเสียงอันเบา “ฉันจะคืนเงินคุณ” จะคืนให้เขาทั้งหมดไม่ขาดแม้แต่เหรียญเดียว แต่ทว่าเงินก้อนนั้นจำนวนมันไม่ใช่น้อย เธอสอนพิเศษเดือนๆหนึ่งได้แค่พันกว่าบาทเท่านั้น ค่อนข้างหนักใจอยู่บ้าง แต่เธอจำเป็นจะต้องนำเงินทั้งหมดคืนให้กับญาณินท์ “เพ็ญนีติ์ ไม่ใช่ว่าผมชอบเขา แต่ว่า ผมอยากจะอยู่ที่มหาวิทยาลัยนี้” เขายังคงพูดต่อ เธอไม่ได้โต้ตอบกลับ ระหว่างเธอกับจำรูญนอกจากเรื่องเงินห้าหมื่นแล้วก็ไม่มีอะไรอื่นที่ต้องเกี่ยวข้องกันอีก เมื่อเธอเดินโขยกเขยกเข้าไปในหอพัก ฝ้ายก็รีบเข้ามาทัก “เพ็ญนีติ์ เธอเป็นอะไร? เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเธอ?” “อ้อ ไม่ทันระวังก็เลยล้มน่ะ ฝ้าย ครั้งก่อนที่ลูกพี่ลูกน้องเธอแนะนำงานที่คลับ ตอนนี้ยังขาดคนอยู่มั้ย? เธอช่วยถามให้ฉันหน่อยสิ” “ได้สิ เพ็ญนีติ์ เงินห้าหมื่นนั่นมันเรื่องจริงใช่ไหม?” ฝ้ายรีบโยงไปถึงสาเหตุที่เธอต้องการหาเงิน เธอไม่ได้ตอบ นั่นคือรอยแผลในใจของเธอ เหมือนกับเอาเกลือมาโรยทุกครั้งที่มีใครถาม ทำให้เธอเจ็บปวดเหมือนมีแผลที่ยังสดอยู่ตลอดเวลา “ฝ้าย พรุ่งนี้ช่วยลาเรื่องเรียนให้ฉันหน่อยนะ บอกไปว่าฉันได้รับบาดเจ็บที่ขา” “เพ็ญนีติ์ พรุ่งนี้เธอจะไปไหน?” “ไปโรงพยาบาล” เธอยิ้ม ครั้งนี้เธอจะไปโรงพยาบาลจริงๆแล้ว เธอต้องการขายเลือด เธอมักจะเลือดกำเดาไหลอยู่บ่อยครั้ง ถ้ามันไหลโดยเปล่าประโยชน์เช่นนี้ไม่สู้ขายมันดีกว่าหรือไง อย่างน้อยก็ยังแลกเป็นเงินมาคืนหนี้สินได้ “อย่างนั้นก็ดี ในที่สุดเธอก็รู้จักที่จะถนอมตัวเองบ้างแล้ว พรุ่งนี้ฉันจะช่วยทำเรื่องลาให้เธอ จำไว้ว่าต้องดูแลขาตัวเธอเองให้ดีๆ” เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อไปสอนพิเศษ ในตอนที่ออกจากหอพักเธอเห็นจำรูญที่กำลังนั่งริมข้างทางที่ต้นไม้เรียงรายตรงตำแหน่งที่เธอเคยนั่ง ข้างกายของเขาไร้เงาของญาณินท์ เธอฟังเขาร้องเพลงเก่านั้นขึ้นมา เป็นเพลงโปรดของเขาที่เคยร้องให้เธอฟัง น่าแปลกที่ผมตกหลุมรักคุณในทันที ตกหลุมรักคุณอย่างลึกซึ้ง ปราศจากสาเหตุ ปราศจากเหตุผล น่าแปลกที่ผมตกหลุมรักคุณในทันที ตกหลุมรักคุณอย่างถลำลึก ตั้งแต่ที่ผมเจอคุณวันนั้น คุณรู้ไหมว่าผมรอคุณอยู่? ถ้าหากคุณแคร์ผมจริงๆ คุณจะปล่อยให้ค่ำคืนที่ไม่สิ้นสุดอยู่กับผมได้อย่างไร คุณรู้ไหมว่าผมรอคุณอยู่ … … ใครกำลังรอใครอยู่? ใครรักใครจริง? เมฆหมอกที่ผ่านตา เธอและเขาไม่อาจมีอนาคตร่วมกันอีก เธอหันร่างเลี่ยงทางเดินที่ต้นไม้เรียงราย ไม่ต้องการที่จะฟังเพลงที่ระคายหูเธออีกต่อไป