ตอนที่ 17 ขายเลือด

ตอนที่ 17 ขายเลือด เธอหันร่างเลี่ยงทางเดินที่ต้นไม้เรียงราย ไม่ต้องการที่จะฟังเพลงที่ระคายหูเธออีกต่อไป เธอสอนพิเศษไปสองบ้าน ในตอนที่เธอกลับมา เพ็ญนีติ์เหนื่อยจนแทบกระอักเป็นสายเลือด คนอื่นที่อกหักเขายังมีเวลาไปโอดครวญไปโศกเศร้า แต่เธอไม่มีเวลาที่จะทำแบบนั้น เธอต้องทำงานหาเงิน เธอต้องการคืนเงินก้อนห้าหมื่นที่ปัทมาได้ติดไว้ แม้กระทั่งคุณสมบัติที่จะเสียใจเธอยังไม่มี โชคดี ในที่สุดวันนี้ข่าวคราวที่เธอรอคอยนั้นค่อนข้างจะเป็นเรื่องดี ลูกพี่ลูกน้องของฝ้ายบอกว่าที่คลับยังต้องการพนักงานเชียร์เบียร์ ต้องไปสิ นี่เป็นทางเลือกเพียงหนึ่งเดียวของเธอในตอนนี้ ว่ากันว่างานดังกล่าวเงินสูงมากและก็ได้เงินเร็วมาก เพียงแต่ว่ามักจะโดนลูกค้าลวนลามบ่อย ดังนั้นเธอจึงไม่เคยไป แต่ตอนนี้เธอไม่แคร์แล้ว หลังจากที่อาบน้ำและเอนกายนอนลง ค่าตอบแทนแรงงานแท้จริงนั้นเป็นมากกว่าเงิน นั่นคือการนอนหลับที่แสนสุดจะสบาย เมื่อหัวถึงหมอนเธอก็หลับเลยทันที ในตอนเช้า ภายในหอพักเพิ่งจะมีประสบการณ์ระทึกใจ เพื่อนร่วมหอต่างไปเข้าชั้นเรียนกันหมด หลังจากที่เพ็ญนีติ์ผู้ตื่นสายได้อาบน้ำเสร็จก็เดินเขยกไปโรงพยาบาลด้วยขาข้างเดียว เลือด 300 ซีซี ในตอนที่เธอมองดูเลือดสีแดงข้นที่เต็มอยู่ในถุงใส ภายในใจของเธอเยือกเย็น เหมือนกับว่าเลือดในถุงนั่นไม่ใช่เลือดของเธอ แต่เป็นแค่ของเหลวอย่างหนึ่ง เมื่ออกมาจากโรงพยาบาล เพ็ญนีติ์ได้ไปที่สวนสาธารณะ เธอนั่งอาบแดดอยู่ใต้ต้นปาล์ม ขาของเธอมันจะดีกว่านี้ถ้าเธอเดินให้น้อยลง ฝ้ายพูดถูก เธอต้องเรียนรู้ที่จะถนอมตนเอง เธอนั่งอย่างนั้นอยู่เกือบทั้งวัน ซื้อแค่หมั่นโถวมาทานแค่หนึ่งลูก แต่กลับรู้สึกถึงหอมหวาน ในความเป็นจริง คนเราแค่รู้จักพอเพียงก็สามารถที่จะมีความสุขแล้ว ถ้าหากไม่มีปัทมา ไม่แน่ว่าตอนนี้เธออาจะเป็นเด็กสาวที่ต้องระหกระเหินอยุ่ตามท้องถนนก็เป็นได้ ในตอนที่ต้องไปพบครั้งแรกนั้นเป็นอะไรที่ยากมาก ในที่สุดก็รอจนกระทั่งฟ้าใกล้มืด เธอจึงลุกขึ้นเพื่อไปยังจุดหมายของเธอ คลับอาโน่ คลับเพิ่งเริ่มเปิดทำการ เลยยังไม่มีลูกค้าสักราย “คุณคือ……”เธอเผชิญหน้ากับผู้หญิงคนหนึ่งที่แต่งกายสีสันสดใสและทันสมัยพร้อมกับกวาดตามองเธอขึ้นลง “อ่า ฉันคือเพ็ญนีติ์ค่ะ” “เธอคือเพ็ญนีติ์นี่เอง เข้ามาเร็ว” หญิงสาวนำเธอไปนั่งที่ชุดโซฟามุมหนึ่งของบาร์ เธอโบกไม้โบกมืออยู่สักพัก หลังจากนนั้นก็มีพนักงานเสิร์ฟส่งถาดมา หญิงสาวยิ้มและถามกับเธอ “รับชาหรือกาแฟ?” “กาแฟไม่ใส่น้ำตาล ขอบคุณค่ะ” จู่ๆเธอก็อยากจะลองชิมรสชาติอันขมปร่า รสชาติดั้งเดิมจึงจะเป็นรสกาแฟที่แท้จริง “ไม่ต้องเกรงใจนะ เรียกฉันว่าพี่แดงก็ได้ แล้วเกิดอะไรขึ้นกับขาของเธอ ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” “ไม่เป็นไรค่ะ พอดีไม่ทันระวังก็เลยตกบันไดลงมาบาดเจ็บ เป็นแค่แผลภายนอกค่ะพี่ วันสองวันก็หายดีแล้ว” เธอยิ้มแย้มและพูดถึงขาของเธอราวกับว่าไม่ได้หนักหนาอะไร แต่ทว่าตอนที่พูดขาเธอนั้นก็ยังคงเจ็บอยู่ “งั้นก็ดี เธอต้องการมาทำเชียร์เบียร์ใช่ไหม?” “ใช่ค่ะ” “ดูรูปร่างเธอก็ไม่เลว แต่ว่า พวกเราทำธุรกิจสายนี้เธอก็คงรู้ ต้องรับมือกับลูกค้ามากมายหลายประเภท บางครั้งก็ยากที่จะหลีกเลี่ยง” “เข้าใจค่ะ ฉันไม่ถือสา” พร้อมกับยิ้มขื่น เธอรู้อยู่แล้วแล้วและถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าเธอรู้มาก่อน เธอก็คงมาทำงานที่นี่ไปตั้งนานแล้วล่ะ “ในเมื่อเธอเข้าใจดีแล้ว งั้นอีกสองวันเธอก็มาเริ่มงานแล้วกัน ถึงตอนนั้นขาเธอก็คงจะหายดีแล้ว เดินเหินก็คงจะสะดวก ถ้าไม่อย่างนั้นขาได้รับบาดเจ็บมากกว่าเดิมมันจะไม่ดี เธอรู้ความหมายของพี่แดง จึงมองพี่แดงอย่างตรงไปตรงมา แล้วกล่าวด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ตอนนี้ฉันขาดแคลนเงิน ดังนั้นฉันจึงอยากเริ่มงานให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ พี่แดงอลุ่มอล่วยให้หน่อยนะคะ”