ตอนที่ 18 สาวเชียร์เบียร์

ตอนที่ 18 สาวเชียร์เบียร์ เมื่อจิบชาลงไป พี่แดงก็ยิ้มๆ “ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นก็เริ่มงานเลย เดี๋ยวเราไปห้องแต่งตัวด้วยกัน ฉันจะเอาชุดทำงานให้กับเธอ”หลังจากได้ยินคำพูดของเธอ พี่แดงกลับไม่ได้ทำให้เธอลำบากใจ และก็ให้เธอเริ่มงานโดยทันที ชุดประโปรงบัลเล่ต์ที่สั้นสุดๆ! ในตอนที่พี่แดงยื่นส่งให้เธอ มีชั่วแว้บหนึ่งที่เธออยากจะปฏิเสธงานนี้ขึ้นมาจริงๆ สายตาเธอจ้องมองไปยังชุดกระโปรงบัลเล่ต์สีขาว จำได้ว่าเธอเห็นกระโปรงแบบนี้ครั้งแรกในโทรทัศน์/ทีวี ในตอนนั้นมันเป็นความรู้สึกที่ว่าสวยงามมาก มันเป็นเครื่องแต่งกายคลาสสิคในการเต้นบัลเล่ต์ แต่ ณ เวลานี้ที่เธอเห็นชุดกระโปรงบัลเล่ต์สั้นๆ เธอกลับมีแต่ความรังเกียจ แต่นี่คือชุดทำงานของเธอ เธอจำเป็นจะต้องใส่มัน “เพ็ญนีติ์ เหล้าพวกนี้ ตราบเท่าที่เธอรับรองว่าขายออกได้สามขวดต่อวัน เธอก็จะได้รับประกันเงินเดือนขั้นต่ำ แต่ถ้าขายได้มากกว่าสามขวดก็จะเป็นค่าคอมมิชชั่น ครึ่งหนึ่งจากผลกำไรก็จะให้เธอ” เธอยิ้ม เพราะเธอนั้นรู้อยู่แล้ว สิ่งที่เรียกว่าค่าคอมมิชชั่นครึ่งหนึ่งนั้นเป็นเรื่องหลอกลวง กำไรของเหล้าฝรั่งพวกนี้มีเท่าไหร่ มันไม่ใช่ว่าขึ้นกับเจ้าของหรือไง? ดังนั้น ครึ่งหนึ่งจากผลกำไรที่พวกเขาบอกนั้นที่จริงมันน้อยมากๆ “ค่ะ ฉันเข้าใจแล้วค่ะ” “ถ้าเธอไม่มีอะไรคัดค้าน งั้นก็ไปเปลี่ยนเป็นชุดทำงานเลยนะ” “ค่ะ” เธอรับคำ แล้วรีบไปเปลี่ยนเป็นชุดกระโปรงสั้นสีขาวที่ห้องแต่งตัวอย่างรวดเร็ว กระโปรงนั้นสวยมาก แต่น่าเสียดายกับสภาพแวดล้อมของมัน ในตอนที่ชุดสั้นสุดแสนจะบางนั้นอยู่บนร่างของเธอ กระทั่งเพ็ญนีติ์ยังรู้สึกว่าตัวเองนั้นดูแคลนความงามของชุดกระโปรงตัวนี้ เธอพยายามดึงมุมกระโปรง แต่จะอย่างไรก็ซ่อนเรียวต้นขาอันเปล่าเปลือยไว้ไม่อยู่ ไม่ใช่ว่าเคยเห็นคนอื่นเคยใส่แล้วเหรอ? เห็นมาหลายครั้งก็จริง แต่เธอก็ยังไม่เหมาะกับกระโปรงที่สั้นขนาดนี้ ขณะที่มองตัวเองในกระจก เพ็ญนีติ์สูดหายใจลึกๆ นี่คือสิ่งที่เธอเลือกเอง เธอจำเป็นจะต้องปรับตัว เมื่อดันประตู ฝูงชนหลั่งไหลเข้ามาภายในคลับที่เพิ่งจะเปิดทำการ เธอรู้มาตั้งนานแล้วว่าธุรกิจที่นี่ค่อนข้างดี และก็เพราะสาเหตุนี้ เธอจึงได้เลือกที่นี่ไง คนเยอะ ลูกค้าเยอะ อย่างนี้สิธุรกิจถึงจะไปได้ดี “คุณผู้ชายคะ ต้องการไวน์หน่อยมั้ย?” เธอยืนอยู่หน้าประตูห้องแต่งตัวนานมาก ในที่สุดก็ได้ตัดสินใจเริ่มก้าวแรกในอาชีพการเชียร์เบียร์ของตัวเอง เดินเขยกขาเข้าไปหา ชายหนุ่มสะบัดมือ “ไม่ต้อง ผมต้องการวิสกี้” “ได้ค่ะ” เธอชี้นิ้วส่งสัญญาณบอกให้บริการมาเสิร์ฟวิสกี้ ซึ่งด้วยความฉลาดของเจ้าของร้าน เหล้าประเภทที่ลูกค้ามักจะดื่มมักไม่ได้นับวให้อยู่ในรายการโปรโมชั่นการขายของเธอ เพ็ญนีติ์รวบรวมความกล้า เดินเข้าไปหาลูกค้าสามรายติดๆ แต่ทว่าพวกเขาทุกคนล้วนปฏิเสธ ในขณะสวมชุดบัลเล่ต์ด้วยความหดหู่ เธอเดินไปมาอยู่ภายในคลับราวกับเป็นสัตว์เลี้ยงตัวหนึ่ง ทันใดนั้นแขนของเธอถูกบีบกระชับ ชายคนหนึ่งคว้าท่อนแขนที่เปลือยเปล่าของเธอ ด้วยไม่ทันตั้งตัวจึงทำให้เพ็ญนีติ์สะดุ้งทั้งร่าง ไวน์แดงบนถาดเสิร์ฟในมือของเพ็ญนีติ์เอียงกำลังจะร่วงลงพื้น เธอต้องการจะยื่นมือไปรับ แต่กลับถูกผู้ชายดึงแขนรั้งเธอไว้ข้างกาย ทำให้ขวดไวน์ยิ่งเอนห่างออกไป ไอ้เหล้าขวดนั้นถ้ามันตกลงพื้นเธอก็จะสูญเงินนับพันเหรียญเชียวนะ เธอต้องชดใช้ค่าเสียหายด้วยเนี่ยสิ ในตอนที่เพิ่งจะเซ็นสัญญาเมื่อสักครู่นี้มันก็เขียนไว้อย่างชัดเจน พระเจ้า เธอยังไม่ได้เงินสักเหรียญเดียว แต่ตอนนี้เธอกลับมีหนี้สินที่จะต้องชดใช้เสียแล้ว ดวงตาเบิกกว้างของเธอมองขวดไวน์ที่กำลังร่วงหล่นอย่างน่าหวาดเสียว หัวใจของเธอเหมือนกับจะร่วงหล่นไปพร้อมกับไวน์แดง แม้กระทั่งลมหายใจก็ยังหนักอึ้ง แต่ในช่วงนาทีที่เพ็ญนีติ์กำลังเข้าตาจน มือเรียวยาวที่งามสง่านั่นคว้าจับขวดไวน์ไว้ได้อย่างน่าอัศจรรย์ "ระวังหน่อยนะครับ"