ตอนที่ 19 การมาของผู้สง่างาม

ตอนที่ 19 การมาของผู้สง่างาม มือข้างนั้นยื่นส่งมายังเพ็ญนีติ์พร้อมกับไวน์แดง เธอเงยหน้ามองชายหนุ่มอย่างตกตะลึง ในช่วงเวลานั้นเธอนึกถึงเสือดาว สง่างาม ป่าเถื่อน และยังมีความอันตราย..... แต่สิ่งที่ทำให้เธอเซอร์ไพรส์ไปมากกว่านั้นก็คือ ชายหนุ่มคนนี้ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นปุริม แค่เพียงไม่กี่วัน เธอกลับเจอเขาติดๆกันอย่างต่อเนื่อง บางทีก่อนหน้านี้มันอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญ แต่ครั้งนี้ล่ะ จะใช่บังเอิญหรือเปล่า? เธอรับขวดไวน์มาอย่างระมัดระวัง ตอบด้วยเสียงอันเบา “ขอบคุณค่ะ” กล่าวจบ เธอก็หันหลังเดินจากไป เธอไม่อยากจะเห็นสายตาของเขา สายตาที่เหมือนกับจะบอกว่า “คุณเพ็ญนีติ์ นี่คุณจะล่อล่วงผมอีกแล้วงั้นหรือ?” เธอไม่เคย แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยทำอย่างนี้มาก่อน แน่นอนว่ายกเว้นในตอนที่เจอเขาครั้งแรก ในวันนั้นเธอกำลังสับสน เพราะการนอกใจของจำรูญจึงทำให้เธอสูญเสียการควบคุมตัวเองโดยสิ้นเชิง “หยุดเดี๋ยวนี้” เธอเพิ่งจะเดินโขยกเขยกได้แค่สองก้าว แต่เสียงปุริมจากด้านหลังกลับเรียกให้เธอหยุด เพ็ญนีติ์หยุดยืนหันหลังให้กับปุริม เขาเป็นลูกค้า เขาต้องการให้เธอทำอะไรเธอก็ต้องทำทุกอย่างเท่าที่จะเป็นไปได้ “คุณปุริม ต้องการเหล้าXOไหมคะ?”หญิงสาวเชียร์เบียร์คนหนึ่งถามขึ้นมาจากด้านหลัง “ไม่ วันนี้ผมต้องการไวน์แดง” “อ่อ ค่ะ” หญิงสาวตอบรับด้วยเสียงผิดหวัง หลังจากนั้นจึงทักติงเพ็ญนีติ์ “เธอมีไวน์แดงนี่” ใช่ เธอมี เพ็ญนีติ์ไม่รู้จริงๆว่าปุริมมาเจอเธอได้อย่างไร แต่ทว่าตอนนี้เธอมั่นใจแน่นอนแล้วว่า การมาที่นี่ของเขาไม่ใช่แค่การผ่านมาแต่จงใจเป็นพิเศษ “เพ็ญนีติ์จ๊ะ ลูกค้าสั่งไวน์แดงนะ ทำไมยังยืนนิ่งอยู่อีกล่ะ?” พี่แดงเหมือนจะพบว่ามีบางอย่างผิดปกติจึงเข้ามาช่วยกู้หน้าให้ในเวลาอันเหมาะสม เพ็ญนีติ์หันหลังกลับด้วยรอยยิ้มการค้า หลังจากนั้นจึงทักทายปุริม “คุณผู้ชายเชิญนั่งด้านนี้เลยค่ะ” “ฮ่าๆ เพ็ญนีติ์ เธอเข้าใจผิดแล้ว คุณปุริมไม่เคยนั่งที่นี่หรอกนะ เขามีห้องรับรองVIP” “อ่า ขอโทษด้วยค่ะ ถ้างั้นเชิญคุณปุริมค่ะ ฉันจะตามขึ้นไปส่ง” ปุริมยิ้มบางๆ “วันนี้ผมจะนั่งที่ฮอลล์” กล่าวเสร็จก็ไปเลือกตำแหน่งโซฟามุมอับสายตาและนั่งลงจริงๆ นี่มันอะไรกัน? เพ็ญนีติ์เดินตามไปติดๆ “คุณปุริมต้องการไวน์แดงปีค.ศ.อะไรดีคะ” ตอนนี้เธอแค่คิดว่าเขาเป็นลูกค้า แบบนี้ก็น่าจะโอเค “ปี88”รอยยิ้มอันน่าลุ่มหลง ในตอนที่เขามองมายังเธอ ความน่าเกรงขามอันเป็นเอกลักษณ์ของเขาทำให้ดูมีอำนาจ “รับเป็นปี 95 ได้ไหมคะ?” ในมือของเธอนั้นไม่มีไวน์ปี 88 ไวน์ปี88 หนึ่งขวดอย่างน้อยก็มากกว่าหมื่นเหรียญ เพราะไวน์ปีนั้นยากที่จะแสวงหา “เพ็ญนีติ์จ๊ะ ที่ร้านนี้มี เธอตามพี่มา” พี่แดงที่ยืนอยู่ไม่ไกลได้ยินคำพูดของปุริมจึงเรียกเพ็ญนีติ์ให้ตามมา เพ็ญนีติ์ได้แต่ตามพี่แดงไปรับไวน์ เมื่อนึกถึงท่าทางการเดินเขยกขาเดียวของตนเอง จู่ๆเธอก็คิดว่าบางทีเขาอาจจะมาดูเรื่องตลกของเธอ “เพ็ญนีติ์ ลูกค้าคนนี้ค่อนข้างพิเศษมาก เป็นแฟนหนุ่มกับเจ้าของคลับ ที่คลับนี้ไวน์แดงปี88มีน้อยมากๆ จริงๆแล้วทั้งหมดก็มีไว้ให้สำหรับเขา เธอรู้ไว้ก็ดี ต่อไปก็อย่าทำพลาดอีก” เธอพยักศีรษะ ปุริมเป็นลูกค้าคนสำคัญที่ยากจะรับรองจริงๆ ดื่มเหล้าแต่ละทียังต้องพิถีพิถัน เธอนำไวน์แดงมาเสิร์ฟไว้ตรงหน้าเขาแล้วกล่าวด้วยเสียงเบา “คุณปุริม เชิญดื่มค่ะ” เธอไม่ต้องการอยู่ตรงนี้อีกต่อไป ระหว่างเธอกับเขานั้นไม่เกี่ยวข้องใดๆ และก็ไม่อยากถูกเขากล่าวหาว่าเข้ามารบกวนวุ่นวายกับเขา ในขณะที่เธอเพิ่งจะหันหลังกลับ ปุริมกลับเรียกเธอไว้จากด้านหลัง "นั่งลง" “ขอโทษด้วยค่ะ ฉันไม่ใช่หญิงนั่งดริ๊ง ฉันเป็นสาวเชียร์เบียร์ค่ะ”หลังกล่าวจบโดยไม่รอคำตอบจากปุริม เพ็ญนีติ์ก็เดินเขยกขาจากไป