ตอนที่ 20 รอเธอตลอดทั้งคืน

ตอนที่ 20 รอเธอตลอดทั้งคืน กลัวจริงๆว่าปุริมจะเรียกเธอเข้าไปอีก แต่เหนือความคาดหมาย เขากลับไม่ได้เรียกเธอ เพียงแค่หลังจากที่ดื่มไวน์แดงหมดขวดเขาก็จากไปอย่างเงียบๆ เมื่อตอนที่พบว่าเขาหายตัวไป เธอยังเข้าใจว่าเขาไปที่ห้อง VIPแล้ว งานยุ่งมากจริงๆ เพ็ญนีติ์เชียร์ขายเบียร์ด้วยความอุตสาหะ ใช้แรงกายตนทำงานแลกเงินอย่างไม่ละอาย จนในที่สุดก็ถึงเวลาเลิกงาน เธอเหนื่อยจนแข้งขาอ่อนไปหมด เธอเดินไปเดินมาอยู่ทั้งคืน ขาของเธอยังบาดเจ็บอยู่ และได้กินแค่ยาแก้อักเสบธรรมดาๆไปเท่านั้น เธอเดินเหน็ดเหนื่อยออกมาจากคลับ สายลมอ่อนๆในคืนฤดูร้อนแสนเย็นสบายพัดผ่านร่างกาย เธอชอบสายลมแบบนี้ที่สุด ดีกว่าเครื่องปรับอากาศในคลับเสียอีก สบายและสดชื่น ดึกขนาดนี้คงจะไม่มีรถประจำทางแล้ว เพ็ญนีติ์มองอย่างมีความหวังว่าจะเจอรถแท็กซี่อย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ แต่ ณ จุดที่จอดรถมีรถBMWคันสีดำขับออกมาอย่างกระทันหัน เธอมองเพียงแวบเดียวก็รู้สึกมีบางอย่างคุ้นเคย หรือว่าจะเป็นปุริม? เธอไม่ได้หันไปมองรถคันนั้น เพียงแค่หวังว่าจะมีรถแท็กซี่เข้ามาเร็วๆ แต่ไม่มีเลย ในคืนที่มืดสนิท แสงนีออนส่องประกายภาพลวงตาของความมึนเมา แต่แม้กระทั่งรถแท็กซี่สักคันก็ไม่มีผ่านมา รถBMWขับมาถึงข้างกายเธออย่างช้าๆ ชายหนุ่มในรถปรับกระจกลง เสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มดังขึ้นในค่ำคืนที่เงียบสนิท “ขึ้นรถ” เขาเป็นใคร? มาบอกให้เธอขึ้นรถเธอก็ต้องขึ้นเหรอ? เขาไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเธอเลย ในคืนนั้นถ้าหากไม่ใช่เพราะการนอกใจของจำรูญ เธอก็คงจะไม่มีทางสนใจเขาได้เลย “ขึ้นรถ” ชายหนุ่มยังคงพูดด้วยเสียงต่ำที่นุ่มนวลและชัดเจน ภายในคลับมีคนเดินออกมาอย่างต่อเนื่อง ทุกคนที่เห็นฉากนี้ต่างก็ประหลาดใจ จนกระทั่งเพ็ญนีติ์ได้ยินเสียงซุบซิบ เป็นสาวคนที่เคยเชียร์ขายเหล้าXOก่อนหน้านี้เข้ามาพูดกระซิบกระซาบกับเพ็ญนีติ์ “ธานี พวกเธอรู้จักกันเหรอ?” “ไม่รู้จัก เธออย่าพูดจามั่วๆน่า” เพ็ญนีติ์ยิ้มอย่างรู้สึกไม่ค่อยดี “ส้มจ๊ะ สามารถช่วยไปส่งฉันได้ไหม” “เอ่อ……” ส้มเหลือบมองที่BMWอันหรูหราของปุริมอย่างลังเล ซึ่งหมายความว่าต้องการปฏิเสธเธออย่างชัดเจน เพ็ญนีติ์เกิดโมโหขึ้นมาจริงๆ ปุริมทำร้ายเธอทำไมนักหนา เห็นท่าทางที่ลำบากใจของส้มแล้ว เธอจึงกดเสียงต่ำลง “ไม่ต้องหรอก เธอไปเถอะ” เมื่อได้ยินคำว่าไม่เป็นไรของเธอ ส้มเหมือนกับถูกปลดปล่อยแล้วรีบหายไปราวกับติดปีก คนที่ออกมาเห็นเหตุการณ์ค่อยๆจากไปทีละคนๆ เพ็ญนีติ์ไม่ได้รอแท็กซี่อีกต่อไป ให้ตายสิ ดูเหมือนเธอจะโชคร้ายเป็นพิเศษเมื่อเจอกับปุริม ยิ่งเดินเท่าไหร่ ขาที่บาดเจ็บก็ยิ่งปวดมากขึ้นเท่านั้น โคมไฟสีเหลืองริมทางส่องมายังบนร่างเธอ ในขณะที่กำลังเดินตัวคนเดียวในค่ำคืนที่เงียบสนิท มีเพียงเสียงรถยนต์ที่แล่นผ่านมาในบางครั้งและยังทำให้เธอโดดเดี่ยวมากยิ่งขึ้น ข้างกายเธอ รถคันนั้นขับตามติดเธออย่างใกล้ชิดมาตลอดทาง เธอคงวิ่งหนีไม่พ้นรถคันหรูของเขา เลยได้แต่ปล่อยให้เขาขับรถตามเธอ สายตาเธอกำลังเห็นแท็กซี่คันหนึ่งขับผ่านมา เพ็ญนีติ์รีบกวักมือเรียก แท็กซี่จึงชะลอช้าลง แต่ในตอนที่เห็นBMWคันข้างๆเธอ ก็เร่งความเร็วขึ้นและขับจากไป เหมือนไม่ได้มีความคิดที่จะหยุดจอดเลยแม้แต่นิด เพ็ญนีติ์ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เมื่อรถจอด จึงพุ่งเข้าไปตะโกนใส่ชายหนุ่มที่หน้าต่างรถ "คุณผู้ชาย ตอนนี้ไม่ใช่ว่าฉันไปรบกวนคุณนะ เป็นคุณต่างหากที่เข้ามารบกวนฉัน" ถ้าเขายังขับรถตามเธออยู่อย่างนี้ ถึงแม้ว่าจะมีแท็กซี่ขับผ่านมาก็ไม่สามารถรับโดยสารเธออยู่ดี เพราะเข้าใจว่าเป็นคู่หนุ่มสาวที่กำลังทะเลาะกัน แต่ระหว่างเธอกับเขา ในความเป็นจริงก็เป็นแค่คนที่เดินสวนกัน ก็มีแค่ครั้งนั้นที่เธอไม่ทันระวังขึ้นรถผิดคัน แต่ครั้งนี้ เธอไม่คิดอย่างนั้น/เธอไม่ต้องการมันอีกแล้ว “ขึ้นรถ” ชายหนุ่มพูดอีกครั้ง ในน้ำเสียงแฝงไปด้วยความเผด็จการที่ไม่สามารถอธิบายได้