ตอนที่ 8 : มุ่งหน้าไปเจียงเหมิน

ตอนที่ 8 : มุ่งหน้าไปเจียงเหมิน "ง่ายๆ แบบนี้แหละ แต่คุณต้องจำไว้ให้ดี ของสิ่งนี้มันมีอานุภาพทำลายภูตผีรุนแรงมาก แค่เพียงแตะต้องก็ทำให้วิญญาณหลุดออกจากร่างแล้ว คุณต้องคิดให้ดีก่อน" แม่หม้ายหลี่ค่อนข้างเป็นห่วง เธอมองและกำชับฉันด้วยสายตาจริงจัง ฉันพยักหน้า ในที่สุดจิตใจก็ผ่อนคลายลง ของสิ่งนี้ยิ่งทำร้ายภูตผีได้มากแค่ไหนก็ยิ่งดีมากขึ้นเท่านั้น ถ้าหากหลิวฝันถูกผีเข้าสิงจริงๆ ฉันจะต้องทำให้มันหลุดออกจากร่างไป ฉันรับโอ่งดินเผามาอย่างระมัดระวัง ขอบคุณแม่หม้ายหลี่แล้วรีบวิ่งกลับไปที่บ้านของหลิวฝัน เข้ามาในบ้านได้ไม่นาน 'หลิวฝัน' ก็กลับมาถึงเช่นกัน ในมือถือถุงใบใหญ่ ข้างในเป็นขนมที่ฉันชอบกินทั้งหมด เขาหยิบขนมให้ฉันแล้วบอกว่าเขาวิ่งไปวิ่งมาตลอดช่วงเช้าจนเหนื่อย เลยกลับมานอนพักกลางวันที่บ้าน เดี๋ยวไม่ต้องเรียกเขากินข้าวกลางวันแล้ว ฉันพยักหน้า มองดูรอยยิ้มจางๆ ของเขาแล้วอึ้งไปชั่วขณะ ถ้าไม่ใช่เพราะการปรากฏตัวอย่างแปลกประหลาดเมื่อคืนวาน ตอนนี้ฉันก็ยังไม่อยากเชื่อหลิวฝันจะถูกผีเข้าจริงๆ แม้เขาจะเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนมาก แต่ถ้าไม่นับความรุนแรงจากเมื่อคืนวาน ฉันก็เหมือนจะชอบบุคลิกเกเรของเขาในตอนนี้มากกว่าอีก... มองตามหลังหลิวฝันเข้าห้องไป ในสมองของฉันรู้สึกสับสน เดี๋ยวรอให้เขาหลับไป ฉันแค่เข้าไปเงียบๆ เอาขี้เถ้าเส้นผมสาดลงบนตัวเขา เขาก็จะหลุดออกจากร่าง แล้วหลิวฝันผู้ซื่อสัตย์คนเดิมก็จะกลับมา แต่ไม่รู้ว่าทำไม พอฉันคิดถึงตรงนี้ก็รู้สึกไม่สบายใจ ในใจรู้สึกหนักอึ้ง เหมือนมีหินขนาดใหญ่มหึมากดทับอยู่ไม่มีผิด 'หลิวฝัน' ดูเหนื่อยอ่อนอย่างเห็นได้ชัด นอนลงบนเตียงแล้วผลอยหลับไปอย่างรวดเร็ว ลมหายใจสม่ำเสมอ ฉันเหลือบมองขนมที่เขาซื้อมาให้ฉัน แล้วอุ้มโอ่งดินเผาเข้าไปในห้องนอนอย่างเงียบๆ เขาเป็นผี ถึงแม้เขาจะดีกับฉัน ไม่ได้ทำร้ายฉัน แต่เขาก็ยังเป็นผีอยู่วันยังค่ำ อีกอย่างเขาครอบครองร่างกายของหลิวฝันอยู่ร่วมกับฉัน แถมยังมีอะไรกับฉันอีก ไม่ได้มาด้วยจุดประสงค์ดีแน่นอน เมื่อคิดถึงความป่าเถื่อนที่เขาทำกับฉันเมื่อคืนวาน ฉันต้องใจดำอย่างช่วยไม่ได้ เปิดโอ่งดินเผาออกแล้วกำขี้เถ้าขึ้นมากำหนึ่ง ปาใส่ร่างกายของเขา เขาเด้งตัวขึ้นจากเตียงทันทีที่เขาได้สัมผัสกับขี้เถ้าเส้นผม แต่แทนที่เขาจะกรีดร้องโหยหวนหรือดิ้นทุรนทุรายอย่างที่ฉันได้จินตนาการเอาไว้ อวัยวะบนใบหน้าของเขากลับเลือนรางอย่างรวดเร็ว ร่างกายก็เกิดการเปลี่ยนแปลง ไม่นาน 'หลิวฝัน' ก็เปลี่ยนไปเป็นอีกคนอย่างสมบูรณ์ ฉันมองดูใบหน้าที่แปลกตาที่สุดตรงหน้าฉันอย่างว่างเปล่า คน...คนๆ นี้หล่อมาก! เหมือนหลุดออกมาจากโทรทัศน์เลย หล่อกว่าพวกดาราวัยรุ่นหน้าใสเหล่านั้นเสียอีก หุ่นแมนกว่าพวกเขา สูงประมาณ 180 กว่าๆ ร่างกายของเขาห่อหุ้มไปด้วยกล้ามเนื้อผอมเพรียวอย่างสมส่วน ฉันละสายตาไปไหนไม่ได้เลย จนลืมไปว่าเขาคือผี และตัวฉันกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่อันตราย "ฉีเซวียน ผมดีกับคุณ ทำไมคุณถึงอยากให้ผมหลุดออกจากร่างล่ะ? เขาก้าวเท้าเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ แววตาเยือกเย็นอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ราวกับสิงโตที่ถูกยั่วให้โมโห มือที่เย็นเฉียบและแข็งกระด้างบีบเข้าที่ลำคอของฉัน แล้วออกแรงยกฉันให้ลอยอยู่กลางอากาศ ความรู้สึกหายใจไม่ออกอย่างรุนแรงเข้ามารายล้อมฉันไว้ทันที ดึงฉันให้กลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง ฉันเริ่มดิ้นทุรนทุราย ถึงแม้เขาจะหล่อกว่านี้อีกสักแค่ไหน แต่เขาก็เป็นผี คิดจะฆ่าฉัน ส่วนคนที่ใกล้ตายอย่างฉัน ก็ไม่อยากเข้าใจว่ามันเกิดความผิดพลาดขึ้นตรงไหน เหมือนเขามองเห็นความไม่เข้าใจของฉัน แสยะยิ้มออกมาบนใบหน้า โยนฉันลงบนเตียง จากนั้นก็เอื้อมมือไปหยิบโอ่งดินเผา เทขี้เถ้าทั้งหมดในนั้นใส่ตัวเอง "แปลกใจใช่ไหม ที่ขี้เถ้านี้ไม่ได้ทำให้ผมหลุดออกจากร่าง รู้ไหมว่าทำไม? ก็เพราะเส้นผมในโอ่งนี้ ไม่ได้โกนออกมาจากหัวของคนมีชีวิตอยู่ ทั้งหมดมาจากศพคนตาย มันใช้ไม่ได้ผลกับผมหรอก" "ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้?" ฉันดูโง่เขลาไปเลย ขี้เถ้าจากคนตาย ทำไมถึงเป็นขี้เถ้าจากคนตายไปได้? แม่หม้ายหลี่ถึงหลอกฉันแบบนี้ทำไม? "ก็เพราะคุณมันโง่ไง" เขาเห็นสีหน้าสับสนของฉัน จึงยิ้มเยาะที่มุมปาก ท่าทางเหมือนภูมิอกภูมิใจมาก โยนขนนกสีดำก้านหนึ่งที่หยิบออกมาจากตัวเองให้ฉัน ฉันเห็นขนนกสีดำประหลาดอันนี้ก็เข้าใจในทันที มันคือขนไก่สีดำที่ติดอยู่บนประตูบ้านของแม่หม้ายหลี่ "ที่แท้คุณกับแม่หม้ายหลี่ก็เป็นพวกเดียวกัน" ฉันสั่นไปทั้งตัว โกรธจนควันออกหู ดูท่าฉันคงจะถึงที่ตายเสียแล้ว เมื่อครู่ฉันต้องการให้เขาหลุดออกจากร่าง ตอนนี้เขาคงต้องการฆ่าฉันแน่