ตอนที่ 11 : โหวเหล่ย

ตอนที่ 11 : โหวเหล่ย ในปากของน้องสาวเต็มไปด้วยเลือด แถมยังมีเศษเล็บอยู่จำนวนหนึ่ง ที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นคือลิ้นและศีรษะของเธอได้เปลี่ยนเป็นสีม่วงคล้ำ เหมือนกำลังถูกพิษ จากนั้นเซียวเหย่ก็ตรวจดูมือและเท้าของน้องสาว หลังตรวจเสร็จแล้วเซียวเหย่ก็ขมวดคิ้ว สีหน้าไม่สู้ดี "มันคือโหวเหล่ย จิตใจเธอไม่ได้รับความกระทบกระเทือน แต่เพราะโดนใครทำโหวเหล่ยใส่" เมื่อคุณน้าได้ยินดังนั้นก็หยุดร้องไห้ทันที พุ่งเข้ามาหาเซียวเหย่ จับมือของเขาเอาไว้ราวกับฟางเส้นสุดท้าย แล้วถามว่า "โหวเหล่ย์คืออะไรเหรอ? หลิวฝัน มีวิธีช่วยเธอหรือเปล่า ช่วยน้องสาวของเธอด้วยนะ เธอสนิทสนมกับฉีเซวียนมาตั้งแต่เด็ก ต้องช่วยเธอให้ได้นะ" พูดแล้วคุณน้าก็กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ เซียวเหย่อดหน้าบึ้งตึง ดึงมือออกจากมือของคุณน้าเงียบๆ ไม่พูดจาใดๆ เมื่อฉันเห็นน้องสาวเป็นเช่นนี้ก็รู้สึกไม่สบายใจ จึงเข้าไปหาเซียวเหย่แล้วบอกว่า "คุณดูออกว่าเธอเป็นอะไร คงจะช่วยเธอได้ใช่ไหม คุณช่วยน้องสาวของฉันได้หรือเปล่า?" "แล้วทำไมผมจะต้องช่วยเธอด้วย? เธอเป็นน้องสาวของคุณไม่ใช่ของผม ผมช่วยเธอแล้วจะได้ประโยชน์อะไร?" เซียวเหย่ตอบเสียงเบา "คุณอยากได้ประโยชน์อะไรอีก? ฉันก็สัญญากับคุณแล้วว่าจะช่วยตามหาเสวียนชิงชิง แล้วคุณยังจะเอาอะไรอีก?" ฉันร้อนใจ น้องสาวกลายเป็นแบบนี้ฉันปวดใจเหลือเกิน ในเมื่อเขาสามารถทำให้น้องสาวสงบลงได้ ก็ย่อมต้องมีวิธีช่วยเหลือเธอได้! เขาก้มหน้ามองฉัน แววตาราวกับหุบเหวลึก ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ สุดท้ายเขาดึงมือของฉันไปแล้วบอกว่า "เราออกไปคุยกันข้างนอก" พูดจบเขาก็ลากฉันออกมาจากห้องผู้ป่วย หาทางเดินที่ไม่มีผู้คน "คุณรู้ไหมว่าโหวเหล่ยคืออะไร มันคือแมลงชนิดหนึ่งที่เติบโตมาจากซากศพ สามารถอาศัยอยู่ในร่างกายของมนุษย์ที่มีชีวิตอยู่ เป็นวิญญาณกินคน ดังนั้นคนที่โดนทำโหวเหล่ยใส่จะเสียสติ และพลังการโจมตีที่มีความแข็งแกร่งมาก ก็เพราะว่าวิญญาณของพวกเธอถูกโหวเหล่ยกินเข้าไปแล้ว กลายเป็นกุยเหล่ยที่มีชีวิต ในกรณีแบบนี้ไม่ต่างอะไรกับการฆ่าเธอทิ้ง ไม่มีความจำเป็นต้องช่วยชีวิตไว้เลย "ทำไมถึงเป็นแบบนี้?" หัวใจของฉันห่อเหี่ยว ดวงตาพร่ามัวเต็มไปด้วยน้ำตา ฉันแค่นึกว่าน้องสาวแค่ได้รับผลกระทบจากความหวาดกลัวจนทำให้ไม่ได้สติ คิดไม่ถึงว่าสถานการณ์จะร้ายแรงถึงเพียงนี้ "ความหมายของคุณก็คือ น้องสาวของฉันสิ้นหวังแล้วเหรอ? มียากำจัดแมลงที่สามารถขับโหวเหล่ยออกมาได้ไหม? หรือวิธีอื่นๆ น้าชายของฉันมีเธอเป็นลูกสาวคนเดียว ถ้าเธอเป็นอะไรไป น้าชายน้าสาวของฉันจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ยังไง? คุณเองก็เป็นผีไม่ใช่เหรอ เป็นผีโบราณอายุกว่าร้อยปีแล้ว ไม่มีวิธีช่วยเธอเลยหรือ?" ฉันร้องไห้ไปพลางดึงแขนเสื้อถามเซียวเหย่ไปพลาง "ระวังคำพูดหน่อย ผมไม่ใช่ผีโบราณ เพียงแต่เป็นผีมาค่อนข้างยาวนานเท่านั้น" เซียวเหย่แก้ต่าง เขาคิดไม่ถึงว่าฉันจะร้องไห้ ดวงตาของเขาฉายแววความกังวล ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้ฉัน ถอนหายใจแล้วพูดว่า "ถ้าหากคุณยังยืนยันที่จะช่วยเธอ มันก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้เลย แต่มันต้องมีค่าตอบแทนเล็กน้อย" "ค่าตอบแทนอะไร?” ฉันเห็นเซียวเหย่โล่งอกก็รู้สึกมีความหวังขึ้นมาทันที จึงถามเขา "จูบผมก่อน จูบให้ยาวนานแบบสไตล์ฝรั่งเศส" เซียวเหย่ตอบ สายตาของเขาเลื่อนลงมาที่ปากของฉัน ยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก "คุณ..." ฉันหน้าแดง คิดไม่ถึงว่าในเวลาคับขันแบบนี้ เขายังจะยื่นข้อเสนออะไรแบบนี้อีก แต่ตอนนี้คิดอะไรมากไม่ได้แล้ว โชคดีที่ตอนนี้ใบหน้าของเขายังเป็นหลิวฝันอยู่ ใบหน้านี้ถึงแม้จะไม่หล่อเหมือนเซียวเหย่ แต่ก็ช่วยบรรเทาความอึดอัดของฉันลงได้ ดังนั้นฉันจึงทำใจแข็งเขย่งเท้าขึ้น แล้วเข้าไปประกบปากของเขา ค่อยๆ ยื่นลิ้นและศีรษะออกไป มือของเขาวางลงบนเอวของฉันและโอบกอดฉันไว้ในอ้อมแขนของเขา เมื่อลิ้นและศีรษะเข้าไปถึงยังพื้นที่ของเขา เขาก็เปลี่ยนจากฝ่ายรับเป็นฝ่ายรุกทันที ไม่รู้ว่าหน้าตาของเขาเปลี่ยนกลับเป็นหน้าเดิมตั้งแต่เมื่อไหร่ ดูดดื่มฉันอย่างดุเดือด