ตอนนี้ 13 : จะเชื่อใครดี

ตอนนี้ 13 : จะเชื่อใครดี ฉันตัวแข็งทื่อทันที ตกใจจนเหงื่อออก ปฏิกิริยาแรกคือหันกลับไปมองว่าคืออะไรกันแน่ แต่เซียวเหย่เคยบอกไว้ว่า เมื่อเข้ามาในสุสานแล้วห้ามหันหลังกลับไปมองและห้ามเดินย้อนกลับ ฉันจึงต้องฝืนทำใจแข็ง แต่ร่างกายของฉันสั่นอยู่ตลอดเวลาจากลมหนาวนั้น โชคดีที่หนูจิ๋วสีขาวกินชีสหมดอย่างรวดเร็ว ฉันมองเห็นโอกาสที่เหมาะเจาะจึงรีบตะครุบมันทันที พอฉันกำลังจะจับหนูทนเหล่ยได้แล้ว จู่ๆ ก็มือที่เย็นเฉียบข้างหนึ่งก็ยื่นเข้ามาจับข้อเท้าของฉันไว้ แล้วกระชากฉันไปข้างหลัง ร่างกายของฉันสูญเสียการควบคุม ถูกดึงลากกลับไปไกลมาก ส่วนหนูทนเหล่ยเมื่อได้ยินเสียงเคลื่อนไหวก็ตกใจ กรีดร้องออกมาแล้วหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย "เซียวเหย่ ช่วยฉันด้วย!" ฉันเห็นว่าจับหนูทนเหล่ยไม่ได้ก็ไม่สนอะไรอีกแล้ว จึงตะโกนเสียงดัง ฉันยังไม่อยากตาย และยิ่งไม่อยากตายอยู่ในสถานที่ที่มืดครึ้มและน่ากลัวแบบนี้ด้วย สิ่งที่อยู่ด้านหลังเห็นฉันตะโกนก็ตกใจ มือเย็นเฉียบอีกข้างหนึ่งเอื้อมเข้ามาปิดปากของฉันไว้ ไม่ให้ฉันส่งเสียง จากนั้นก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นที่ข้างหูของฉัน "อย่าร้อง ฉันเอง" "อื้ม...ทำไมถึงเป็นคุณได้ล่ะ?" ฉันมองเธออย่างประหลาดใจ ในเวลานี้คนที่ยืนอยู่ด้านหลังฉันไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นแม่หม้ายหลี่ที่เป็นคนทำให้ฉันต้องเดือดร้อน! แม่หม้ายหลี่เห็นฉันจำเธอได้ ก็จุ๊ปากให้ฉันเงียบจากนั้นก็ค่อยๆ ปล่อยฉัน "ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่? เมื่อครู่คุณดึงฉันออกมาทำไม ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ฉันก็จับหนูทนเหล่ยได้แล้ว!" ฉันเห็นเธอแกล้งฉันก็รู้สึกโกรธขึ้นมาทันที เธอค่อนข้างระมัดระวังตัว มองสำรวจไปรอบๆ เพื่อให้แน่ใจว่าในสุสานไม่มีคนอื่นอยู่ แล้วจึงหยิบกรงเล็กๆ กรงหนึ่งออกมาจากใต้ฝ่าเท้าของเธอ ด้านในมีหนูทนเหล่ยขนสีขาวราวกับหิมะอยู่ตัวหนึ่ง เธอยื่นให้ฉันแล้วพูดว่า "คุณอย่าเพิ่งโกรธ ฉันตามหาคุณตั้งนานกว่าจะพบ" "คุณตามหาตัวฉันทำไม?" ฉันเห็นเธอหยิบหนูทนเหล่ยออกมา ความโกรธก็หายไปในทันที "ถ้าฉันเดาไม่ผิด คุณถูกผีนั่นดูดเลือดไปแล้วใช่มั้ย? ฉันไม่รู้ว่าทำไมคุณถึงต้องปิดบังเรื่องที่คุณทำด้วย แต่ฉันบอกคุณได้อย่างหนึ่งเลยว่า ถ้าหากคุณยังคบหาอยู่กับผีนั่นล่ะก็ เขาจะดูดเลือดของคุณจนหมด เมื่อเขาประสบความสำเร็จในการกลับมาเกิดใหม่ คุณก็จะเหี่ยวแห้งกลายเป็นซากศพแทน" แม่หม้ายหลี่ยังคงมีสีหน้าอาจหาญ แต่ในเวลานี้เธอมองหน้าฉันไม่เหมือนกับต้องการหลอกลวงฉันเลย แม่หม้ายหลี่ทำให้ฉันสับสนอีกแล้ว ถามว่าเธอไม่ใช่พวกเดียวกันกับเซียวเหย่หรอกหรือ ทำไมถึงมาพูดกับฉันแบบนี้ แม่หม้ายหลี่ได้ยินดังนั้นก็อึ้งไปชั่วขณะ จากนั้นก็ขมวดคิ้วขึ้นมา ถามฉันว่าทำไมถึงพูดแบบนี้ ครอบครัวของเธอเป็นแม่มดจากรุ่นสู่รุ่น มีความเชี่ยวชาญทางด้านการไล่ผี แล้วจะไปเป็นพวกเดียวกันกับผีได้อย่างไร ฉันเห็นเธอยืนกราน หัวใจก็สะดุดดังกึก จึงต้องพูดเรื่องที่ฉันไปขอความช่วยเหลือที่บ้านของเธอวันนั้นอีกครั้ง จากนั้นจึงถามว่าเธอเป็นคนให้ขี้เถ้าเส้นผมของคนตายกับฉันมาหรือไม่ เธอฟังจบก็ตบเข่าฉาด เกิดความกระจ่างว่าฉันถูกผีนั่นลวงตา ฉันไม่ได้ไปหาเธอ เธอเองยิ่งไม่เคยให้ขี้เถ้าเส้นผมคนตายแก่ฉัน จะต้องเป็นเพราะว่าผีนั่นสังเกตเห็นว่าต้องการตามหาตัวเธอ จึงได้สร้างภาพลวงตาขึ้นมาเพื่อสร้างความสับสนให้ฉัน "มันเป็นไปไม่ได้" ฉันไม่เชื่อว่าเซี่ยวเหย่จะเก่งกาจถึงเพียงนี้ และยิ่งไม่เชื่อว่าเขาจะสลับซับซ้อนอะไรขนาดนั้น แม่หม้ายหลี่เห็นฉันไม่เชื่อ จึงส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้ หยิบขนนกเปื้อนเลือดยื่นมาตรงหน้าฉัน แล้วบอกว่า "นี่คือขนไก่ตัวผู้ป้องกันผีที่ติดอยู่หน้าประตูใหญ่บ้านฉัน ถ้าหากฉันเดาไม่ผิด ขนนกที่คุณเห็นน่าจะเป็นสีดำใช่ไหม? "ถูกต้องแล้ว เป็นสีดำ" ...