ตอนที่ 14 : หน้าแดง รักษาน้องสาว

ตอนที่ 14 : หน้าแดง รักษาน้องสาว “งั้นก็ถูกแล้ว ขนนกสีดำที่คุณเห็นไม่ใช่ขนไก่ แต่เป็นขนอีกาดำ อีกาดำเป็นสิ่งชั่วร้าย บวกกับตอนนั้นคุณอยู่ที่สุสาน ภูตผีสามารถใช้พลังด้านมืดในสุสานสร้างภาพลวงตาขึ้นมาเพื่อทำให้คุณสับสนและยินดีมอบเลือดให้เขา” แม่หม้ายหลี่อธิบาย พูดจบเธอก็มองไปรอบๆ ด้วยความระมัดระวังเหมือนกำลังหลบใครอยู่ จากนั้นก็หยิบตะปูสีทองขนาดเท่านิ้วก้อยตัวหนึ่งยื่นให้ฉันแล้วกำชับ "ภายในสามวัน เอาตะปูตัวนี้แทงเข้าไปในร่างกายของผีนั่น ร่างกายเขาจะแตกสลาย ให้คุณโทรบอกฉัน ฉันจะมารับเขาไปเอง” พูดจบเธอก็ยัดนามบัตรใบหนึ่งให้ฉัน แล้วจากไปโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง ทิ้งให้ฉันวุ่นวายอยู่ตามลำพังในสุสาน ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไร ฉันได้ยินเสียงเซียวเหย่เรียกชื่อฉันดังแว่วเข้ามาจึงได้สติ ขานรับแล้วรีบถือหนูทนเหล่ยออกไปด้านนอกทันที เซียวเหย่รอฉันอยู่อย่างหงุดหงิดที่หน้าประตูใหญ่นานแล้ว เขาเป็นคนแก่ที่หล่อที่เดียว ไม่รู้ว่าฉันคิดไปเองหรือเปล่า ฉันรู้สึกว่าเขากำลังเป็นห่วงฉัน โชคดีที่เขามีสีหน้าผ่อนคลายขึ้นเมื่อเห็นฉันกลับออกมาด้วยความปลอดภัย เดินเข้ามารับกรงที่ฉันถือเอาไว้ในมือ แล้วดุด่าฉันว่าโง่เง่า แค่จับหนูตัวเดียวถึงกับใช้เวลานานขนาดนี้ ถ้าฉันยังไม่ออกมาอีก เขาจะนึกว่าฉันถูกหนูจับไปแล้ว ฉันมองเห็นท่าทางเขาร้อนใจ ก็ยากที่จะคิดได้ว่าเขาเป็นผีที่มีความคิดซับซ้อนอะไรแบบนั้น เขาเข้ามาพัวพันกับฉัน ก็เพราะอยากจะดูดเลือดฉันเพื่อให้ตัวเองฟื้นคืนชีพอย่างนั้นหรือ? ในสมองของฉันมีแต่ความสับสน ไม่รู้ว่าควรเชื่อแม่หม้ายหลี่หรือเซียวเหย่ดี ได้เก็บนามบัตรกับตะปูของแม่หม้ายหลี่เอาไว้อย่างเงียบๆ เดินตามหลังเซียวเหย่ไป ปล่อยให้เขาด่าฉันตามสบาย เขาด่าฉันอยู่ครู่หนึ่ง เห็นฉันไม่เถียงจึงแปลกใจเล็กน้อย ถามฉันว่าเหนื่อยหรือเปล่า ฉันตอบยังไม่ทันจะขาดคำ ก็รู้สึกเท้าลอย ฉันถูกเซียวเหย่อุ้มขึ้นมาทั้งตัว "นอนเถอะ แค่จับหนูคุณก็เหนื่อยขนาดนี้ ไม่ไหวเลยจริงๆ" ปากเขายังด่าฉัน แต่การกระทำกลับอ่อนโยนขึ้นมา อุ้มฉันอยู่ในอ้อมกอดเขาให้ฉันรู้สึกสบายพร้อมกับเดินไป ใบหน้าของฉันแดงก่ำทันที ตอนนี้เขาใช้ใบหน้าเดิมของตัวเอง หล่อเหลาจนฉันแทบปรับตัวไม่ทัน อีกอย่างถ้าเป็นหลิวฝัน เขาไม่เคยอุ้มฉันอย่างใกล้ชิดแบบนี้ ฉันพยายามดิ้นออกมา แต่เขามีแรงมาก ยิ่งฉันดิ้นรนเท่าไร เขาก็ยิ่งกอดฉันแน่นขึ้นเท่านั้น สุดท้ายฉันก็หมดเรี่ยวแรง ต้องยอมปล่อยให้เขาอุ้มตามใจตลอดทางกลับไปยังโรงพยาบาล เมื่อถึงโรงพยาบาลฟ้าก็ใกล้สว่างแล้ว พ่อแม่ของฉันยังเฝ้าอยู่ที่โรงพยาบาล พอเห็นพวกเราใช้เวลานานกว่าจะกลับไปก็ถามทันทีว่าไปไหนกันมา เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า ฉันส่ายหน้า ยิ้มแล้วบอกว่าหลิวฝันพบวิธีรักษาน้องสาวแล้ว พวกเธอไม่ต้องเป็นห่วง พ่อแม่ของฉันได้เห็นกับตาว่าหลิวฝันสามารถทำให้น้องสาวที่กำลังคลุ้มคลั่งสงบลงได้ จึงเชื่อมั่นในตัวเขาอย่างที่สุด เมื่อได้ยินว่าสามารถรักษาน้องสาวได้ สีหน้าจึงเกิดความยินดี เซียวเหย่ให้ฉันพาพ่อแม่กับน้าสาวออกไปพักผ่อนหาอะไรทานเสียหน่อย ก่อนที่เขาจะออกมาห้ามใครเข้าไปทั้งสิ้น มอบน้องสาวตัวเองเอาไว้กับเขา ฉันก็ยังไม่ค่อยวางใจเท่าไร จึงเสนอว่าจะอยู่เป็นเพื่อน แถมยังเป็นลูกมือให้เขาได้อีกด้วย ใครจะรู้เขามองปราดเดียวก็เห็นถึงจุดประสงค์ของฉัน หรี่ตาลงแล้วถามฉันว่า "คุณไม่เชื่อผมเหรอ?" ฉันไม่ค่อยเชื่อมั่นในตัวเขาจริงๆ แต่พอถูกเขากระชากหน้ากากออกมา ฉันก็หวาดกลัวขึ้นมาทันที บอกว่าจะไม่เชื่อคุณได้อย่างไร คุณเก่งออกอย่างนี้ จะต้องทำให้น้องสาวของฉันฟื้นคืนสติกลับมาดีกว่าตอนที่ยังไม่เป็นบ้าเสียอีก... ฉันเยินยอยังไม่ทันเสร็จ เซียวเหย่ก็ทนไม่ไหวแล้ว ผลักฉันออกจากห้องทันที แล้วปิดประตูห้องคนไข้ดังปัง