ตอนที่ 15 : อุปสรรค ผิดหวัง

ตอนที่ 15 : อุปสรรค ผิดหวัง ฉันถูกทิ้งเอาไว้หน้าประตู มองหน้ากันกับแม่ของฉัน ระหว่างทางที่ไปรับประทานอาหารเช้า แม่ของฉันแอบกระซิบถามฉันว่าช่วงนี้ทะเลาะกับหลิวฝันใช่ไหม ทำไมถึงรู้สึกว่าหลิวฝันกลับมาคราวนี้ดูแปลกๆ ราวกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เป็นเพราะพ่อแม่ของหลิวฝันไม่ชอบฉันหรือเปล่า ในใจของฉันเป็นกังวล รีบบอกว่าหลิวฝันใจร้อนเพราะอยากช่วยน้องสาว พ่อแม่ของเขาชอบฉันมาก ตอนที่พบหน้ากันครั้งแรกไม่เพียงแต่ให้ของขวัญวันแรกพบกับฉัน แต่ยังพาฉันไปเยี่ยมหลุมศพคุณย่าของเขาอีก แม่ของฉันถึงได้สบายใจขึ้น จากนั้นก็เอาแต่พูดถึงเรื่องครอบครัวของหลิวฝันตลอดมื้อเช้า ฉันไม่กล้าบอกกับแม่ของฉันว่าหลิวฝันถูกผีเข้าสิง และยิ่งไม่กล้าพูดว่าหลิวฝันที่พวกเธอเห็นไม่ใช่หลิวฝันตัวจริง จึงต้องแต่งเรื่องขึ้นมา กว่าจะรับประทานอาหารเช้าเสร็จ ฉันก็เหนื่อยอ่อนไปทั้งใจ เมื่อกินข้าวเสร็จแล้วเราก็กลับมาที่โรงพยาบาล นั่งพักผ่อนอยู่บนมัานั่งยาวนอกประตูห้องผู้ป่วยยังคงปิดสนิทเหมือนเดิม ภายในเงียบเชียบ ฟังไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย ฉันร้อนใจจะแย่อยู่แล้ว กลัวเซียวเหย่จะช่วยน้องสาวไม่ได้ และยิ่งกลัวว่าแม่หม้ายหลี่จะพูดถูก ว่าเซียวเหย่นั้นชั่วร้ายจริงๆ เขาคงไม่คิดที่จะพยายามคุกคามน้องสาวของฉันหลังจากที่ดูดเลือดของฉันไปแล้วนะ พอความคิดนี้เกิดขึ้นฉันก็ยิ่งรู้สึกร้อนใจ หยิบตะปูของแม่หม้ายหลี่ออกมาโดยไม่รู้ตัว ในใจก็คิดว่าถ้าเซียวเหย่กล้าคิดร้ายกับน้องสาวของฉันล่ะก็ ฉันก็จะเอาตะปูตวนี้แทงเขา! ผ่านไปกว่าชั่วโมงครึ่ง ในที่สุดประตูห้องผู้ป่วยก็ถูกเปิดออก เซียวเหย่ยืนพิงบานประตูด้วยใบหน้าซีดเผือก ร่างกายสั่นเทาเหมือนได้รับบาดเจ็บสาหัส แม้จะเป็นเช่นนี้ แต่สายตาของเขายังคงจับจ้องอยู่ที่มือของฉัน คุณไปเอาตะปูนี้มาจากไหน? "ฉัน..." ฉันรู้สึกผิดอยู่ครู่หนึ่ง รีบเก็บตะปูเข้าไป แล้ววิ่งเข้าไปช่วยพยุงเขา ใครจะรู้ว่าพอเขาเห็นตะปูแล้วจะเปลี่ยนท่าทีที่มีต่อฉันไปอย่างมากมาย ไม่ยอมให้ฉันแตะต้องเขาเลย ใบหน้าที่เคยซีดเผือกก็กลายเป็นไร้สีเลือดโดยสิ้นเชิง "น้องสาวของคุณปลอดภัยแล้ว" น้ำเสียงของเขาเยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดหวังในตัวฉัน พูดจบเขาก็เหมือนไม่รู้จักฉันอีกแล้ว เดินกะโผลกกะเผลกวนรอบตัวฉันออกไปข้างนอก เพียงแค่ไม่กี่ก้าวเท่านั้น ร่างกายของเขาก็เซลง ล้มลงกับพื้นดังตุ้บ "เซียว..." หัวใจฉันบีบรัดทันทีจนเกือบจะหลุดชื่อเขาออกมา รีบวิ่งเข้าไปพยุงเขาไว้ เพียงแค่ฉันสัมผัสถูกร่างกายของเขาก็ถึงกับอึ้งไปเลย วิญญาณร่างใหญ่อย่างเขา แต่ในตอนนี้กลับไม่มีน้ำหนัก เบาราวกับอากาศ นี่มันเรื่องอะไรกัน? เขาคงไม่ได้กำลังจะหลุดออกจากร่างใช่ไหม? ก่อนที่ปิศาจในละครโทรทัศน์จะอันตรธานไป ร่างกายก็จะเบาบางลงแบบนี่ ไม่ทันรอให้ฉันกระจ่างเสียก่อนว่าเขาเป็นอะไร พ่อแม่ของฉันก็รีบกรูเข้ามาแล้ว ถามฉันว่าหลิวฝันเป็นอะไรไป ในระหว่างที่พูดพ่อของฉันก็ได้เดินเข้ามาแล้วยื่นมือเพื่อพยุงเซียวเหย่ ฉันตื่นเต้นจนเหงื่อแตก รีบพยุงเซียวเหย่ถอยไปข้างหลัง บอกว่าเขาแค่เหนื่อยเกินไป ไม่เป็นอะไรมาก ฉันจะพาเขากลับไปพักผ่อนก่อน พูดจบฉันก็ให้พ่อแม่คอยดูแลน้องสาวต่อ แล้วช่วยพยุงร่างกายที่เบาบางของเซียวเหย่เดินออกไปจากโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว แล้วเรียกแท็กซี่เพื่อพาเซียวเหย่กลับไปส่งที่บ้านเช่าของหลิวฝัน เขายังนอนหลับตาอยู่บนเตียงเหมือนกำลังใกล้จะตายแล้ว ยังรู้สึกได้ถึงความอ่อนแอของร่างกายของเขาที่มีมากขึ้นเรื่อยๆ รวมถึงพลังหยินในใบหน้าหลิวฝันที่เขารักษาไว้ก็ค่อยๆ สูญสลายลงเรื่อยๆ เปลี่ยนกลับไปเป็นหน้าเดิมของตัวเอง แล้วทีนี้จะทำอย่างไร ทั้งๆ ที่เขาเป็นผี แต่ทำไมถึงได้โง่แบบนี้ เพื่อช่วยน้องสาวของฉันจนทำให้ตัวบาดเจ็บขนาดนี้... เขาคงไม่ได้เลวร้ายจริงๆ หรอก... ฉันได้แต่โทษตัวเอง พอคิดถึงว่าตัวเองไม่เชื่อมั่นในตัวเขาเมื่อครู่ ถึงขนาดคิดเอาตะปูที่แม่หม้ายหลี่ให้ฉันมาแทงเขา ฉันก็รู้สึกว่าตัวเองไม่ใช่คน แต่ในตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่ฉันจะมานั่งโทษตัวเอง เห็นเซียวเหย่กำลังอ่อนแอลงไปทุกขณะ ตอนนี้ฉันต้องช่วยเขาก่อน!