ตอนที่ 17 : กุมารน้อยประหลาด

ตอนที่ 17 : กุมารน้อยประหลาด ต่อมาทางปลายสายก็มีเสียงอันภาคภูมิใจของเจ้าของกระทู้ดังขึ้นมา "คุณสวมเสื้อกล้ามรัดรูปสีดำ กางเกงยีนส์ขาสั้น หน้าตาสะสวย หุ่นก็ดีมาก มีเพียงข้อเสียจุดเดียวคือหน้าอกเล็กไปหน่อย เทียบกับสนามบินแล้วเหมือน..." เขาพูดไปได้เพียงครึ่งเดียว จู่ๆ ก็ทำเสียงสูงเหมือนเห็นผี "ตายล่ะ นี่คุณเลี้ยงผีเอาไว้ด้วย แถมยังเป็นผีอายุร้อยกว่าปีอีก!" พูดจบเขาก็เหมือนจะตกใจช็อค วางสายโทรศัพท์ทันที จากนั้นข้างๆ ตัวฉันก็มีลมเย็นพัดวูบเข้ามา แล้วความเย็นก็หายไปในทันที ทั่วทั้งห้องกลับสู่สภาวะปกติ "ฮัลโหล?" ฉันยังพูดไม่ทันจบ ทำไมเขาถึงวางสายลงกลางคันแบบนี้ จึงรีบโทรกลับไป แต่ไอ้เวรนั่นปิดเครื่องเสียแล้ว ฉันโทรซ้ำติดๆ กันอีกหลายครั้ง แต่เครื่องก็ยังปิดอยู่เหมือนเดิม ทำอะไรไม่ได้เลยจริงๆ ฉันทำได้แค่ล็อคอินเข้าไปในกระดานข่าววิญญาณนั้นอีกครั้ง แล้วพิมพ์คำว่าเกจิพระเครื่องเพื่อลองค้นหาว่าเจ้าของกระทู้ได้ตั้งกระทู้อื่นๆ เอาไว้อีกหรือเปล่า แน่นอน ด้านล่างของกระดานข่าวยังมีกระทู้ที่เกี่ยวข้องกับพระเครื่องอีกมากมาย ล้วนเป็นของเจ้าของกระทู้ ดูท่าเขาคงมาตั้งกระทู้โฆษณาในกระดานข่าวแห่งนี้เป็นประจำ ฉันรีบกดส่งข้อความส่วนตัวหาเจ้าของกระทู้ทันที ถามเขาถึงวิธีการเลี้ยงวิญญาณ แต่ไม่ว่าฉันจะส่งข้อความไปเท่าไหร่ ก็เหมือนกับหินที่จมลงสู่ก้นมหาสมุทร ไม่มีการตอบรับแม้แต่นิดเดียว มือถือของเจ้าของกระทู้ก็ยังปิดอยู่ ฉันมองดูเซียวเหย่นอนหลับตา ร้อนใจจนเหงื่อออกเต็มฝ่ามือ ไม่รู้ว่าทำไม ฉันมีลางสังหรณ์ว่าเจ้าของกระทู้นั่นกำลังออนไลน์อยู่ เขาแค่จงใจไม่สนใจฉันเท่านั้นเอง ไม่มีทางเลือกแล้ว ฉันต้องทิ้งข้อความเอาไว้ใต้กระทู้ของเขา บอกว่าเขาคือพวกหลอกลวง ไม่ใช่เกจิอาจารย์อะไรหรอก พระเครื่องที่ซื้อมาจากเขาก็เป็นของปลอม ทุกอย่างล้วนทำมาจากพลาสติก หลังจากสวมแล้วไม่เพียงแต่ไม่นำพาความโชคดีมาให้ฉัน แต่ยังนำพาความโชคร้ายมาอย่างต่อเนื่อง ทำให้ฉันได้รับบาดเจ็บแถมยังเสียทรัพย์ในช่วงนี้ พูดจบฉันยังกลัวว่ามันจะดูไม่เหมือนจริง จึงเข้าไปค้นหาภาพพระเครื่องหลายภาพในอินเตอร์เน็ตแล้วโพสลงไปด้วย เมื่อทุกข้อความที่ฉันเขียนได้รับการคอมเมนท์ ก็มีข้อความใหม่ส่งมาจากระบบทันที เจ้าของกระทู้นั้นเป็นคนส่งมาเอง "พี่สาว ผมกลัวคุณแล้วโอเคมั้ย ก็แค่วิธีเลี้ยงวิญญาณเองไม่ใช่เหรอ คุณรอที่บ้านก่อน เดี๋ยวผมจะไปหาคุณเดี๋ยวนี้!” เขาออนไลน์อยู่จริงๆ ด้วย! พอเขาพูดจบก็ออฟไลน์ไปเลยโดยไม่รอให้ฉันตอบก่อน ผ่านไปชั่วโมงกว่า ในที่สุดกริ่งประตูก็ดังขึ้น ฉันรอจนแห้งเหี่ยวไปหมดแล้ว จึงรีบวิ่งออกไปเปิดประตู แต่พอประตูเปิดฉันก็ถึงกับอึ้งไปเลย ด้านหลังประตูมีเด็กผู้ชายวัย 6-7 ขวบยืนอยู่คนหนึ่ง เด็กชายกำลังเงยหน้าขึ้นมาพอดี ดวงตาดำกลมโตจ้องมองฉันไม่กระพริบ "หนูจ๊ะ มาผิดห้องแล้วหรือเปล่า? พ่อแม่ของหนูล่ะ?" ฉันผิดหวังเป็นอย่างมาก มองไม่เห็นผู้ใหญ่ตามหลังเด็กชายมาจริงๆ จึงถามเขาอย่างใจเย็น เขาส่ายหน้าไม่พูดจาอะไร ยังคงจ้องมองฉันไม่ละสายตาไปไหนจนฉันอดที่จะขนลุกไม่ได้ จึงต้องถามถึงชื่อเสียงเรียงนามของเขาและครอบครัวว่าพักอาศัยอยู่ที่นี่เหมือนกันหรือเปล่า เขายังคงส่ายหน้าไม่ยอมพูดจาอะไรเหมือนเดิม เอาแต่จ้องมองฉันอยู่ตลอด ขณะที่ฉันสงสัยว่าเขาเป็นใบ้จึงจะโทรแจ้งตำรวจที่เบอร์ 110 จู่ๆ เขาก็พนมมือขึ้นมาแล้วพูดขึ้นว่า "สวัสดีครับ พี่สาว ผมถามพี่สักคำถามหนึ่งได้ไหม?" "คำถามอะไรเหรอ?" ฉันนิ่งไป มองดูเด็กชายคนนี้ด้วยความตกใจ เขาก็พูดได้นี่นา แถมยังพูดสวัสดีครับ ดูเหมือนจะอยู่กับเจ้าของกระทู้ที่เรียกตัวเองว่าเกจิ เขาคงไม่ใช่กุมารที่เจ้าของกระทู้คนนั้นเลี้ยงเอาไว้หรอกนะ? ความคิดนี้ผุดขึ้นมาในหัวของฉัน ฉันอดที่จะสะดุ้งไม่ได้ เริ่มมองพิจารณาเด็กชายตรงหน้าอย่างมีสติ