ตอนที่ 18 : จ้งฉู่

ตอนที่ 18 : จ้งฉู่ เห็นเพียงเขายืนอยู่หน้าประตูอย่างเรียบร้อย น้ำเสียงไพเราะเสนาะหู รูปร่างดี สีหน้าท่าทางร่าเริง นอกจากสีผิวที่ออกจะคล้ำสักเล็กน้อย ก็ไม่แตกต่างอะไรจากเด็กทั่วไป ดูยังไงก็ไม่ใช่ผี เขาน่าจะไม่ใช่ผีล่ะมั้ง... ฉันพยายามวนรอบตัวเขาเพื่อดูว่าใต้เท้าเขามีเงาหรือไม่ แต่ยังไม่ทันมองให้ชัดเจน จู่ๆ เขาก็หัวเราะแล้วถามฉันว่า "พี่สาว หน้าอกของพี่คัพเอใช้หรือเปล่า?” "อะไรนะ?" ฉันอึ้งไป สงสัยว่าตัวเองฟังผิดไปหรือเปล่า เด็กขนาดนี้ทำไมถึงถามคำแบบนี้กับฉัน อีกอย่าง ใครคัพ A ฉันคัพ B ชัดๆ หายใจเข้าลึกๆ อาจจะถึง C ก็ได้! คำถามนี้ของเขาเป็นการล่วงเกินฉัน! เขาเห็นฉันไม่ได้ตอบคำถามก็หน้างอเหมือนโกรธ จู่ๆ ร่างกายเล็กๆ ของเขาก็ลอยขึ้นมา มือน้อยๆ ทำท่ากรงเล็บแหลมตะปบเข้าที่หน้าอกของฉัน ฉันกรีดร้องถอยออกมาเรื่อยๆ แต่เด็กนั่นเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว แค่ชั่วพริบตาเดียวก็พุ่งเข้ามาอยู่ตรงหน้าอกของฉัน ฉันรู้สึกได้ถึงลมหนาวเข้ากระดูกพัดผ่านหน้าอกฉัน เหมือนหัวใจกำลังจะถูกแช่แข็ง หลังจากเด็กนั่นลอบโจมตีได้สำเร็จ ใบหน้าก็เผยรอยยิ้มที่แปลกประหลาดออกมา ปากก็พูดไปว่า A แน่นอน พร้อมกับพุ่งตรงเข้ามาหาฉัน การแสดงออกของเขาไม่เหมือนเด็กทั่วไปอย่างชัดเจน หรือพูดอีกอย่างว่าเขาเป็นผี เป็นกุมารน้อยที่เจ้าของกระทู้คนนั้นเลี้ยงไว้ ฉันกลัวจะแย่อยู่แล้ว ไม่สนแล้วว่าเขาจะล่วงเกินฉันอย่างไร กรีดร้องออกมาพร้อมกับวิ่งหนีกลับไปอย่างบ้าคลั่ง อยากจะวิ่งไปอยู่ข้างๆ เซียวเหย่ ถึงแม้ในตอนนี้เขาจะกำลังนอนสลบอยู่ แต่ฉันก็ยังรู้สึกว่าวิ่งไปอยู่ข้างๆ เขาจะปลอดภัย ผีน้อยนั่นมองเห็นจุดประสงค์ของฉันอย่างรวดเร็ว มันค่อนข้างเกรงกลัวเซียวเหย่ กรงเล็บเยือกเย็นโอบรอบเอวของฉัน ไม่ให้ฉันเข้าใกล้เซียวเหย่โดยเด็ดขาด ในตอนนี้ฉันเสียใจเป็นอย่างมาก หากรู้ว่าเจ้าของกระทู้นั่นเห็นแก่ตัวแบบนี้ ส่งกุมารน้อยมาก่อกวนฉัน ฉันก็จะไม่มีทางให้ที่อยู่กับเขา ขณะที่กำลังเสียใจอยู่นั้น จู่ๆ ฉันก็รู้สึกได้ว่าในกระเป๋ากางเกงมีของแหลมเย็นเฉียบกำลังทิ่มแทงฉันอยู่ มันคือตะปู! เป็นตะปูที่แม่หม้ายหลี่ให้กับฉันไว้! เธอให้ฉันใช้ตะปูนี้แทงเซียวเหย่ งั้นตะปูนี้ก็เป็นสิ่งที่ใช้ขับไล่ผีได้ มีทางออกแล้ว! ฉันรู้สึกดีใจ รีบหยิบตะปูออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วแทงเข้าไปที่ร่างของกุมารน้อย แต่ก่อนที่ตะปูของฉันจะเสียบเข้าไปในร่างของกุมารน้อย จู่ๆ ก็เกิดเสียงผิวปากดังขึ้นภายนอกประตู ฉันเงยหน้าขึ้นมองออกไปด้วยสัญชาตญาณ ด้วยอิทธิฤทธิ์ของเทพเจ้า กุมารน้อยค่อยๆ คลายมือออกจากเอวของฉัน กลายเป็นเงาสีเทาลอยออกไปข้างนอก ฉันเพิ่งได้สังเกตเห็นว่ามีคนยืนอยู่ด้านนอกประตูตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เขารูปร่างสูงโปร่ง ความสูงใกล้เคียงกับเซียวเหย่ แต่ผอมกว่าเซียวเหย่อย่างชัดเจน ร่างกายไม่มีกล้ามเนื้อใดๆ ในตอนนี้ร่างกายของเขาถูกห่อหุ้มด้วยเสื้อทีเชิ้ตตัวใหญ่ตัวหนึ่ง บนศีรษะสวมหมวกแก๊ปวาดรูปหัวกะโหลก ทั้งตัวถูกปกคลุมเอาไว้อย่างแน่นหนา มองใบเห็นใบหน้า เหมือนเขาสังเกตเห็นว่าฉันกำลังมองเขาอยู่ จึงเดินเข้ามาหาฉัน หัวใจฉันบีบรัด แล้วรีบหยิบตะปูที่แม่หม้ายหลี่ให้ฉันออกมาเล็งไปที่เขาแล้วข่มขู่ว่า "อย่าขยับนะ ไม่งั้นฉันจะแทงคุณ!" แต่เขาไม่เกรงกลัวคำขู่ของฉันเลย เดินเข้ามาตรงหน้าฉัน คว้าเอาตะปูในมือของฉันไปแล้วจ้องมองมันด้วยสองตา "พี่สาว คุณใจดำจังเลย เด็กหน้าตาน่ารักอย่างนั้น แต่คุณจะใช้จ้งฉู่มาแทงเขา” "เขา เขาเป็นผีนะ..." ฉันอดเสียงสั่นไม่ได้ ต่อให้ฉันเคยเห็นผีโบราณร้อยปีอย่างเซียวเหย่มาแล้ว แต่เขาอ่อนโยนกับฉัน ไม่เคยแปลงร่างเป็นผีมาข่มขู่ฉัน