ตอนที่ 158 พบทีนาร์

ตอนที่ 158 พบทีนาร์ นัชชาใช้แรงสะบัดแขนกลับมา "ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับเธอ" "เธอแน่ใจหรอ？" ปณิตาสวมหมวกสักหลาดสีดำ คลุมใบหน้าสองในสามของเธอ ดีที่มีหมวกบังอยู่ ทำให้มองดูใบหน้าไม่ชัดเจน "บางทีเธออาจรู้อะไรดีๆจากปากฉันก็ได้" . " "หึ" นัชชาหัวเราะเบามองเธอจากบนลงล่าง "เธอแน่ใจหรือว่าตอนนี้เธอมีอารมณ์ที่จะเล่าเรื่องให้ฉันฟัง เธอลืมไปหรือไงว่าตัวเองเป็นอาชญากรที่ตำรวจต้องการจับตัวอยู่? " ปณิตาหดมือเข้าไปที่แขนเสื้อ กำแขนตัวเองแน่น พยายามรักษาความสงบบนใบหน้า "ฉันกล้ามาที่นี่ ก็แปลว่าฉันไม่กลัวเธอจะโทรหาตำรวจ" นัชชาไม่รู้ว่าเธอเตรียมตัวมาพร้อม หรือแค่ต้องการขู่เธอ แต่มันไม่ใช่สิ่งสำคัญอะไร แค่ย้อนกลับไปดูกล้องวงจรปิด ก็รู้ว่าเธอมาจากตรงไหนแล้ว นัชชาไม่ต้องการยุ่งกับเธอนานเกินไป เธอเดินอ้อมต้องการออกไปจากตรงนี้ แต่ทันใดนั้นก็ถูกปณิตากักตัวไว้ สายตาท้าทายของเธอมองมาที่เธอ "เมื่อกี้เตชิตโทรมาบอกเธอว่า เขาไม่ว่างมารับเธอใช่ไหม?" คำพูดพียงคำเดียวของปณิตา ทำให้นัชชาหยุดชะงัก เธอขมวดคิ้วไม่เข้าใจว่าเธอรู้ได้อย่างไร？ เมื่อมองดูท่าทีของนัชชา ปณิตาก็รู้ได้ทันทีว่าตนเองเดาถูก เธอเริ่มฮึกเหิม พูดขึ้นมาอีกว่า "เธอคิดว่าทุกคืนที่เตชิตกลับดึกดื่น เพราะเขามีงานเลี้ยงหรอ เธอมันโง่ ไร้เดียงสา เขามีผู้หญิงคนอื่นอยู่ข้างนอกรู้ไว้สะเถอะ " นัชชาไม่สนใจกับคำพูดของเธอ "ถ้านี่คือจุดประสงค์ที่เธอมาหาฉัน เธอคงต้องผิดหวังแล้ว" "นัชชา เอ้ย นัชชา เธอจะให้ฉันด่าอะไรเธอดี ทุกครั้งใกล้ถึงจุดจบเธอถึงจะรู้สึกตัว ไม่รู้จะให้ฉันพูดว่าเธอใจดีหรือโง่กันแน่" ปณิตาไม่มีท่าทีละอายเลยสักนิด เธอเดินไปปะจันหน้ากับนัชชา "ฉันไม่ปิดบังเธอแล้วกัน ช่วงนี้ฉันตามสะกดรอยเตชิตอยู่ เลยรู้ความลับมากมายเกี่ยวกับเขา เธอไม่อยากรู้เลยเหรอ? " ในฐานะที่เป็นผู้หญิงด้วยกัน ปณิตารู้ว่าต้องใช้คำพูดแบบไหนที่จะทำให้นัชชาเกิดความอยากรู้ขึ้นมา ช่วงนี้เตชิตก็ผิดปกติ ดังนั้นเธอจึงใช้สิ่งนี้เพื่อแทงใจดำของเธอ มือที่แนบอยู่ด้านข้างลำตัวของเธอเกร็งขึ้น ถ้าบอกว่าไม่อยากรู้ก็โกหก แต่ต้องรู้เรื่องด้วยวิธีนี้ เธอยอมที่จะหลอกตัวเองมากกว่า ปณิตาตั้งตารอคำถามของนัชชา ผ่านไปครึ่งนาที นัชชาไม่เพียงแต่ไม่ถาม แต่เธอกลับหันหลังและเดินออกจากตรงนั้นไป! ปณิตาเบิกตากว้าง มองดูแผ่นหลังร่างอันแบบบางของเธอเดินจากไป ไหล่ที่บอบบางนั้นเหมือนมีพลังของความเชื่อมั่น และมุ่งมั่นอย่างแรงกล้า ปณิตาโมโหจนกระทืบเท้า มาครั้งนี้เธอจะกลับไปมือเปล่าไม่ได้ แม้ว่าจะไม่ได้ผลตามที่คาดไว้ แต่เธอก็ไม่ละความพยายามวิ่งตามไปสองสามก้าว แล้วตะโกนว่า“วิลล่าเขตเหนือ ตึกที่ห้า! ถ้าเธอไม่อยากโง่เป็นครั้งที่สอง เธอก็ควรไปดูให้เห็นกับตา เตชิตอยู่ที่นั่น! " เธอยังต้องการพูดอะไรอีก นัชชาเดินออกไปไกลแล้ว ที่ปากทางเข้าร้านอาหาร ลมหนาวพัดมา เสียงของเธอตะโกนดัง จนทำให้เป็นที่สังเกตของคนอื่น ปณิตารู้สึกขัดใจกัดริมฝีปากแน่น ดึงหมวกลงมาปิดหน้า แล้วรีบเดินออกไปจากที่นั่น …… เมื่อนัชชาเดินไปที่มุมหนึ่งของกำแพง เธอโล่งใจว่าไม่มีใครเดินตามเธอมา เธอหายใจรั่ว จนแทบหายใจไม่ออก วิลล่าเขตเหนือ สี่คำนี้เหมือนถูกพิมพ์ไปบนหูของเธอ มันสะท้อนซ้ำไปซ้ำมา เธอรู้จักสถานที่นี้ดี มันควรจะกล่าวว่าไม่มีใครใน เมือง Jไม่รู้จัก ที่แห่งนี้เป็นสถานที่ที่หรูหรามาก แถม ฮวงจุ้ยยังเป็นเลิศ มีคนให้ความสนใจตั้งแต่เริ่มก่อสร้าง ถึงแม้ว่าวิลล่าจะถูกสร้างขึ้นในเขตชานเมือง แต่ราคาแพงกว่าใจกลาง เมืองสะอีก ที่นั่นเป็นที่อาศัยของเจ้าหน้าที่ระดับสูงและคนรวย ถ้าเตชิตต้องการซื้อสักหลังมันก็ไม่ยากอะไรเลย เธอไม่รู้ว่าสิ่งที่ปณิตาพูดมีจุดประสงค์อะไรกันแน่ แต่ที่แน่ๆเธอไม่ประสงค์ดีแน่นอน เธอล่อให้เธอไปที่นั่นต้องมีจุดประสงค์อะไรสักอย่าง หากไปก็เท่ากับติดกับดักที่เธอวางไว้ ในสมองของนัชชาพยายามบอกตัวเองให้สงบสติอารมณ์ ห้ามหุนหันพลันแล่นโดยเด็ดขาด แต่เมื่อคิดถึงช่วงนี้เตชิตดูแปลกไปก็อดที่จะคิดไม่ได้ เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรหาเขา โทรศัพท์สายไม่ว่างเป็นเวลานาน จนนัชชาคิดว่าจะตัดสายทิ้ง ก็มีเสียงขมเข้มออกมาจากปลายสาย "ครับ?" นัชชาจุกอกไปหมด ใจเต้นรัวจนแทบจะทะลุออกมาจากคอ "คุณ ... " พูดเพียงคำเดียว เสียงของเธอก็สั่นรั่วไม่เป็นภาษา นัชชาดึงมือถือออกไกลตัว พยายามทำให้เสียงนั้นดูปกติมากที่สุด ก่อนถามเขาต่อ "คุณจะกลับบ้านเมื่อไหร่คะ？" “ น่าจะดึกมาก ไม่ต้องรอผม ” เขาตอบอย่างรวดเร็วโดยไม่มีเยื่อใยใด ๆ "ยังอยู่ในงานเลี้ยงหรอคะ" “อืม” บางทีอาจเป็นเพราะกำลังสงสัยในตัวเขา จึงพบความผิดปกติอย่างรวดเร็ว สถานที่ที่เขาอยู่เงียบเกินไปเหมือนอยู่ในบ้าน งานเลี้ยงที่ไหนจะเงียบขนาดนี้? นัชชากัดริมฝีปาก พูดอะไรไม่ออกอยู่นาน เตชิตรอครู่หนึ่ง แล้วเรียกชื่อเธอเสียงเบา“นัชชา？” “ฉันกำลังฟังอยู่” นัชชาดึงสติกลับมา กระพริบตาถี่ดวงตาคู่นั้นเริ่มชื้นขึ้นมา“ไม่มีอะไร ฉันกลับบ้านก่อน” เตชิตพูดอีกสองสามประโยค แต่ดูเหมือนมันไม่ได้เข้าหูของเธอเลย แล้วเธอก็วางโทรศัพท์อย่างเหม่อลอย เสียงของหัวใจเต้น ดังขึ้น ดังขึ้น‘ตึก ตึก ตึก’มันดังขึ้นจนรู้สึกสะเทือนที่ทรวงอก สะเทือนจนหัวจะระเบิด วิลล่าเขตเหนือ！” ก่อนที่จะตัดสินใจได้ เธอเดินไปที่ถนนแล้วเรียกรถแท็กซี่ พูดน้ำเสียงตะกุกตะกัก พูดสถานที่ที่จะไป "ไปวิลล่าเขตเหนือ！!" “วิลล่าเขตเหนือ？ที่นู่นมันไกลนะ อีกอย่างเขาไม่ให้แท็กซี่เข้า เธอแน่ใจจะไปที่นั่นหรอ……” "ใช่คะ!" นัชชาพูดตัดบทคนขับ "ออกรถเถอะคะ" ผ่านช่วงเวลาที่รถหนาแน่นไปแล้ว ตอนนี้ไม่ค่อยมีรถ คนขับรถขับอย่างเร็ว เธอมีเหงื่อออกฝ่ามือเต็มไปหมด เป็นเพราะเธอรู้สึกประหม่าเกินไป เธอไม่เคยคิดที่จะสะกดรอยตามเขา แต่ทุกอย่างมันผิดปกติเกินไป ความเคลือบแคลงใจของเธอ เธอหนีมันมาตลอด จนวันนี้ที่ได้พบกับ ปณิตา คำพูดประโยคเดียวของเธอทำให้ความเชื่อใจของเธอที่มีต่อเขาล่มสลายไปในบันดล เธอรู้ได้อย่างไรว่า เตชิตผิดปกติไป? ความรู้สึกนี้มันช่างแย่เหลือเกิน เหมือนกับว่าทุกคนรู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ มีแค่เธอคนเดียวเท่านั้นที่ถูกปิดบังไว้ไม่รู้เรื่องอะไรทั้งสิ้น เธอหัวร้อน จึงตัดสินใจแบบนี้ นัชชายกมือขึ้นกัดนิ้วมือตัวเอง ไม่เป็นไรตราบใดที่เขาไม่ได้อยู่ที่นั่น เพียงแค่เขาไม่อยู่ เธอก็จะ เชื่อเขาต่อไปและจะไม่ถามเขาอีกไม่ว่าเขาจะทำอะไร รถขับด้วยความเร็วสูงเป็นเวลาเกือบหนึ่งชั่วโมงก่อนที่จะมาถึงทางเข้าของวิลล่า ประตูใหญ่สูงตระหง่าน ยาวประมาณ 20 เมตร ที่ป้อมปากทางเข้ามียามรักษาความปลอดภัยอย่างเข้มงวด แท็กซี่หยุดที่ริมถนน นัชชาจ่ายเงินเสร็จลงมาจากรถ ท่ามกลางสายลมอันหนาวเหน็บ นัชชาคิดวิธีที่จะเข้าไปอย่างไรดี เหมือนกับสวรรค์เข้าข้าง ตรงหัวมุมสวนวิลล่ามีซอกหนึ่งที่ตัว เธอสามารถลอดผ่านไปได้ และมีสายเคเบิลที่ยังเดินไม่เสร็จอยู่ด้านบน ไม่ไกลออกไปมีคนงานสวมหมวกส่องไฟฉายกำลังทำงานอยู่ นัชชาย่อตัวลอดผ่านเข้าไป โชคดีที่เธอตัวค่อนข้างเล็กจึงสามารถลอดผ่านไปได้ ท้องฟ้าก็มืด คนงานที่อยู่ถัดไปไม่รู้สึกตัว ระยะห่างระหว่างวิลล่านั้นไกลมาก นัชชาใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมงในการเดินค้นหาตึกที่ห้า วิลล่าถูกแบ่งออกเป็นอาคารหลัก และอาคารเสริมอาคารหลักเป็นบ้านสามชั้น ซึ่งในเวลานี้แสงสว่างลอดออกมาจากที่แห่งนี้ นัชชาซ่อนตัวอยู่ด้านข้างของผนัง ยื่นหัวมองซ้ายขวา เธอสวมเสื้อคลุมบางๆเท่านั้น ฤดูหนาวในตอนค่ำอุณหภูมิต่ำกว่าศูนย์องศา ลมหนาวอันเย็นยะเยือกพัดมา แม้ว่าเธอจะเอามือซุกไว้ในกระเป๋าก็หนาวจนมือแข็ง หลังจากยืนอยู่พักใหญ่ ไม่เห็นมีความเคลื่อนไหวใด ๆ จนเธอกำลังจะล่าถอยนั้นเอง ประตูวิลล่าก็เปิดออก จากด้านในมีร่างสูงสง่าปรากฏขึ้น คนที่ปรากฏตัวตรงหน้าของเธอแม้ว่าด้วยระยะไกลเกินจนมองเห็นใบหน้าของเขาไม่ชัด แต่ท่าทางการเดิน รวมถึงรูปร่างลักษณะ ทำให้หัวใจของนัชชาแทบถลนออกมาจากตา เพียงเสี้ยววินาทีนั้น น้ำตานองหน้าของเธอ ด้านหลังของเขามีผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งตามมา "เตชิต！" ทีนาร์วิ่งตามออกมาจากบ้าน เธอสวมชุดนอนบางๆ ผมสั้นปลิวไปตามลมหนาวที่พัดมา เผยให้เห็นใบหน้าที่สวยงามแต่ซีดเซียว