已经是第一章了
ตอนที่ 160 คิดจะปิดบังฉันไปถึงเมื่อไหร่
ตอนที่ 160 คิดจะปิดบังฉันไปถึงเมื่อไหร่
"ความจริงคืออะไร" คำถามสั้นๆง่ายๆ
ทีนาร์ไม่คิดเลยว่าตัวเองจะกลายเป็นกุญแจดอกสำคัญในเวลานี้ เธออยากจะพูดว่าเธอและเตชิตนั้นเหมาะสมกันราวกิ่งทองใบหยก สนิทสนมลึกซึ้ง ไม่มีใครสามารถพรากเราออกจากกันได้
แต่เมื่อเห็นเตชิตดูเดือดเนื้อร้อนใจเป็นห่วงเป็นใยเธอขนาดนี้ เธอก็เข้าใจโดยทันทีเลยว่าหากเธอพูดอะไรไม่เข้าหูเขาแล้วล่ะก็ ความสัมพันธ์ของเธอกับเขาคงต้องจบลงตรงนี้
ทีนาร์หายใจเข้าลึกๆ ดึงสายตาตัวเองกลับมา มองไปที่นัชชา ผ่านไปไม่กี่วินาที เธอจึงเริ่มพูดว่า "ถึงแม้ว่าเราสองคนไม่มีสัมพันธ์ทางสายเลือด แต่สำหรับฉันเตชิตก็เหมือนพี่ชายแท้ๆ เราไม่ได้มีความสัมพันธ์เกินเลยใดๆ คุณคิดมากระแวงไปเองทั้งนั้น"
ประโยคนี้ของเธอฟังผิวเผินก็ไม่มีอะไร แต่ที่บอกว่าเธอคิดมาก นี่คืออะไร เธอจะเข้าใจผิดมันก็เป็นเรื่องปกติ คิดมากจนระแวงนี่มาจากไหนกัน
"ไม่ใช่พี่ชายโดยสายเลือด" นัชชาหัวเราะออกมา "นี่พวกคุณเล่นอะไรกันอยู่"
เตชิตเม้มปากก่อนจะรีบตอบว่า "พ่อแม่เธอเป็นผู้มีพระคุณของผม"
นัชชาหันกลับไปหาเขา ดวงตาโตที่แดงกล่ำตอนนี้ไม่สามารถปกปิดความเคลือบแคลงสงสัยได้ "แล้วทำไมคุณต้องปิดบังฉัน"
ถึงแม้ว่าเตชิตกับทีนาร์จะไม่ได้มีอะไรกันจริงๆก็ตาม แต่เมื่อสบตากับนัชชาเตชิตก็ยังคงมีความกลัวอยู่ในใจ "ทีนาร์ร่างกายยังไม่แข็งแรงดี ผมคิดว่ารอให้เค้าแข็งแรงขึ้นอีกหน่อยค่อยบอกคุณ"
"รอให้แข็งแรงอีกหน่อยนี่คือเมื่อไหร่" สภาพนัชชาตอนนี้เหมือนแช่อยู่ในน้ำที่มีฝาปิดมิดชิด คล้ายจะสำลักหายใจไม่ออก "ถ้าวันนี้ฉันไม่ตามคุณมา คุณคิดจะปิดบังฉันไปถึงเมื่อไหร่ เห็นฉันเป็นนังหน้าโง่ที่ถูกหลอก ในใจคุณเคยรู้สึกผิดต่อฉันบ้างไหม"
พูดจบยังไม่รอให้เขาตอบ เธอก็ถามเขาอีกว่า"เตชิต ฉันไม่เคยรู้จักคุณเลยจริงๆตั้งแต่แรกใช่มั้ย"
เขาไม่ใช่ผู้ชายที่เธอเข้าใจตัวตนเป็นอย่างดี ในสายตาของนัชชา เขาไม่ใช่คนโกหกหลอกลวง คำพูดของเขาทุกคำล้วนผ่านการกลั่นกรองเป็นอย่างดี สิ่งที่เขาทำไม่ได้เขาจะไม่พูดมันออกมา เรียกว่าเป็นผู้ชายที่น่าเชื่อถือคนนึง แต่มาวันนี้กลับทำให้เธอเห็นฉากแบบนี้
เธอนึกถึง บ่อยครั้งที่เขาออกมาตอนดึกๆ บางครั้งก็ไม่ได้กลับบ้าน ตกลงว่าเขาเป็นคนแบบไหนถึงได้หลอกลวงเธอ แล้วยังมีผู้หญิงอีกคนมาพัวพัน
น่ากลัว น่ากลัวจริงๆ ความเชื่อถือของเธอถูกเก็บกลับไปหมดแล้ว ความเชื่อมั่นในตัวของเขาพังทลายหมดสิ้น ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่เตชิตที่เธอเคยรู้จักและเข้าใจอีกต่อไป
ดวงตาของนัชชาไร้ซึ่งความหวัง จนทำให้เตชิตกลัวว่าจะต้องสูญเสียเธอไป "ผมแค่เป็นห่วงว่าอาการของเธอจะกำเริบขึ้นมาเลยแวะมาดูเท่านั้นเอง ไม่มีเรื่องอะไรอีก ผม….."
"คุณอยากจะทำอะไรอีก คุณยังหลอกฉันไม่พอใช่มั้ย"
คำถามของเธอทำให้เตชิตพูดอะไรไม่ออก สิ่งที่เขากังวลในตอนแรกสุดท้ายก็เกิดขึ้นแล้ว เขาโกหกเธอจริงๆ ไม่ว่าจะทำด้วยเจตนาที่ดีก็ตาม สุดท้ายเขาก็ทำลายความเชื่อมั่นของเธอไป
"ผมขอโทษนัชชา ผมขอโทษ.."เขาขอโทษเธอ
ทีนาร์ไม่เคยเห็นเตชิตในสภาพนี้มาก่อน เขาเป็นคนที่เย่อหยิ่ง เฉยชา อยู่ที่ไหนมีแต่คนห้อมล้อม ผ่านไปชั่วพริบตาเพื่อผู้หญิงคนหนึ่งเขาต้องตกต่ำถึงเพียงนี้เลยหรอ
ผู้ชายรักศักดิ์ศรีไม่มีทางก้มหัวให้ใครหน้าไหนง่ายๆ แต่มาวันนี้เพราะนัชชาเขาต้องทำตัวตกต่ำถึงเพียงนี้
ใจของทีนาร์เหมือนถูกมีดเสียบ เจ็บจนแทบยืนไม่ไหว
ผู้ชายที่เธอแอบหลงรักตลอดมา ทำไมถึงทำตัวตกต่ำรอการให้อภัยของนัชชา
ทีนาร์มองนัชชาด้วยสายตาเกลียดชัง มองทีท่าของเตชิต เธอเริ่มหวาดกลัวว่านัชชาจะเป็นต้นเหตุทำให้
เตชิตตีตัวออกห่างจากเธอ
เมื่อคิดว่าอีกหน่อยอาจจะไม่ได้อยู่ใกล้เตชิตอีกต่อไปแล้ว ทีนาร์ก็รู้สึกหวาดหวั่นใจขึ้นมา รีบเดินเข้าไปแต่หลบสายตาที่แฝงความโกรธเกลียดนั้นไว้แล้วพูดว่า
" คุณนัชชา หากฉันทำให้คุณเข้าใจผิด ฉันต้องขอโทษด้วย ฉันกับเตชิตเราไม่ได้มีอะไรกันนอกจากความเป็นพี่น้อง พ่อแม่ของฉันเคยช่วยเตชิตไว้ ต่อมาพวกเขาก็จากโลกนี้ไปเพราะช่วยเตชิต ตอนนี้ฉันก็ป่วยด้วยโรคประหลาดอีกทำอะไรไม่ได้จึงต้องอาศัยเขา หวังว่าคุณจะเข้าใจ คิดว่าสงสารฉันก็ได้"
คำพูดของเธอก็ยังคงพูดถึงความสัมพันธ์ของพวกเขา พูดถึงพ่อแม่ของเธอ ใช้ความสัมพันธ์สารพัดมาโน้มน้าวเธอ นัชชายิ่งรู้สึกโกรธมากขึ้น แต่ก็ไม่สามารถจับผิดอะไรได้ เธอแค่ไม่อยากเห็นการมีตัวตนของทีนาร์ แต่ดูจากสถานการณ์แล้วคงจะเป็นไปได้ยาก
คิดถึงสิ่งเหล่านี้ นัชชาก็เหนื่อยใจ กลายเป็นเธอต้องเป็นคนตัดสินใจตั้งแต่เมื่อไหร่
"นัชชา.."
เตชิตต้องการพูดต่อ แต่นัชชายกมือขึ้นห้ามไว้ "ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ฉันอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ"
คืนนี้มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย เรี่ยวแรงของเธอเหมือนจะถูกใช้ไปจนหมด สมองล้ามาก มีหลายเรื่องที่เธอต้องค่อยๆเรียบเรียง
เตชิตจับข้อมือของเธอ อุ้งมือเขารู้สึกได้เลยว่าเธอพยายามใช้แรงดึงออก เขาใช้แรงดึงเธอเพิ่มขึ้น “ผมส่งคุณกลับเอง”
“ฉันกลับเองได้”
“ผมส่งคุณ” เขาพูดซ้ำอีกรอบซ้ำเสียงไม่สามารถอดกลั้นได้อีกแล้ว เขาเป็นห่วงเธอที่สภาพจิตใจในตอนนี้หลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุขึ้น ก็กลัวว่าถ้าหันหลังกลับไปเธอจะหายตัวไปอีกครั้ง
ทีนาร์รู้ตัวว่าไม่สามารถรั้งเขาไว้ได้และก็ไม่อยากบังคับจิตใจเขา เธอเปิดประตูรถให้นัชชาทุกการกระทำของเธอไม่มีส่วนไหนเลยที่แสดงออกว่าไม่เต็มใจ “พวกคุณเดินทางดีๆนะ”
นัชชาไม่ได้หลบตา เตชิตได้แต่ตอบรับเบาๆสตาร์ทรถขับออกไป
ช่วงระหว่างยืนอยู่ที่หน้าประตูวิลล่าทีนาร์ได้แต่มองไฟท้ายรถที่ค่อยๆหายไป ใบหน้าของเธอที่อ่อนล้ากลับแปรเปลี่ยนเต็มไปด้วยความโกรธความอิจฉาริษยา เตชิตรักผู้หญิงคนนั้นมากกว่าที่คิดไว้อีก เธอคิดจะไม่ปล่อยให้ผู้หญิงคนไหนมายึดเอาความรู้สึกแบบนี้ไปได้ ต้องรีบเอาหัวใจของเขากลับคืนมาให้ได้
........
ระหว่างทางกลับบรรยากาศในรถเต็มไปด้วยความเงียบสงบ ไฟที่อยู่ด้านนอกรถส่องเข้ามาที่ใบหน้าทั้งสองคนซึ่งเหมือนกับใจของทั้งคู่ในตอนนี้ที่มันไม่มีความชัดเจน
นัชชาหลับตาลงอย่างกับอ่อนล้าอย่างที่สุด เตชิตรับรู้ได้เลยว่านี่คือการปฏิเสธแบบต่อต้านของเธอ เธอไม่อยากพูดกับเขา แม้แต่หน้าของเขาเธอก็ไม่อยากมอง
เขากำมือแน่นบนพวงมาลัยใบหน้าเคร่งเครียด ทั้งคู่เหมือนทำตัวเหมือนเส้นด้าย ถ้ามีใครขยับสักนิดราวกับจะทำให้มันขาดออกจากกัน
ตลอดการเดินทางอันเงียบสนิท รถขับกลับมาถึงไวโรจน์วิลล่าก็ราวๆเที่ยงคืนแล้ว รถเข้าจอดในโรงจอดรถ เสียงดัง ‘ติ๊ด ติ๊ด’ ดังขึ้น ในขณะนั้นเองนัชชากำลังเอื้อมมือออกไปจับประตูรถ
เตชิตรีบล็อกรถ บรรยากาศเริ่มตึงเครียดขึ้นมาอีกครั้ง
“ฉันต้องการลงรถ” เสียงของนัชชาเอ่ยขึ้นหลังจากเหตุการณ์นั้นเกือบขึ้นเกือบครึ่งนาที
เขาเริ่มมีเสียงกระแอมที่ลำคอ มันยากที่จะมองเธอ ลิ้นเริ่มขม เขาใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดพยายามเอ่ยชื่อเธอออกมา “นัชชา...”
นัชชาที่เพิ่งพยายามกลั้นน้ำตาไว้เริ่มน้ำตาไหลลงเต็มใบหน้าเพียงแค่ได้ยินคำสองคำนี้ เธอไม่ได้มองเขา แต่มีเสียงพูดออกมา “เตชิต อย่าเพิ่งกดดันฉัน ปล่อยให้ฉันอยู่เงียบๆสักพัก ไม่งั้นฉันไม่รู้เลยว่าตัวเองจะก่อเรื่องอะไรขึ้นมาอีก”
เธอต้องการระยะเวลาพักหน่อยเพื่อผ่อนคลาย ต้องการความเงียบอย่างมาก แต่เขาอยู่ตรงนี้ เธอไม่สามารถสงบอารมณ์ของตัวเองได้
เตชิตอยากเข้าไปกอดให้เธออยู่ในอ้อมอกเขา อยากจะเข้าไปอธิบายให้เธอเข้าใจอย่างชัดเจนถี่ถ้วน แต่สภาพของเธอที่หน้าตากำลังอดกลั้นจนกลายเป็นสีขาวซีด หัวใจก็เหมือนแตกเป็นเสี่ยงๆไม่มีชิ้นดี เจ็บจนจุกขนาดที่พูดไม่ออก
เขาหันกลับไปมองที่ด้านหน้าโรงจอดรถ ศีรษะพิงพนักเก้าอี้พยายามเอนลงมา พยายามที่ข่มตาที่แดงก่ำพร้อมสะบัดมันออกและปลดล็อกประตูรถ
เธอบอกว่าไม่อยากให้เขากดดันเธอได้เขาไม่กดดัน
นัชชาเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรงสักพัก เธอก็หันศีรษะออกไปเปิดประตูลงรถ โดยไม่หันหลังกลับมา เธอปิดประตูโดยที่ไม่หันกลับมามองด้วยซ้ำ ไฟในรถที่สว่างกลับมืดลงอีกครั้ง ในความมืดในรถนั้นมีผู้ชายคนหนึ่งอยู่ในนั้นด้วย
已经是最新一章了
加载中
