ตอนที่162 ดื่มจนเลือดออกในท้อง หามส่งโรงพยาบาล

ตอนที่162 ดื่มจนเลือดออกในท้อง หามส่งโรงพยาบาล ชนัยยังปากแข็ง “ใคร ใครดื่มเยอะ ผม....ผมยังดื่มได้อีก.....” เขาพูดไม่หยุด ไม่เพียงแต่ผู้จัดการที่ฟังไม่เข้าใจ แม้แต่ตัวเขาเองก็คงไม่รู้เช่นกันว่าตนเองพูดอะไรอยู่ ผู้จัดการมองไกลออกไปเห็นพนักงานกำลังแอบมองอยู่ เขามิอาจที่จะทำให้ชนัยขายหน้าได้ จึงรีบประคองเขาเข้าไปในลิฟต์ ชนัยร่างสูงใหญ่ราว1.8เมตร มีฝีมือการต่อสู้ ผู้จัดการตัวเล็กๆ1.7เมตรออกหน้าแบบนี้ แบกเขาอย่างทุลักทุเลมาตลอดทางจนส่งเข้าไปในห้องนอน กว่าชนัยจะล้มตัวลงนอนได้ ไม่รีรอให้เขาพักหายใจ ทันใดนั้นชายที่นอนอยู่บนเตียง “แหวะ” เสียงอาเจียนออกมา “………..” ติดตามเคียงข้างชนัยมาตั้งนาน นี่ถือเป็นครั้งแรกที่ผู้จัดการเห็นเขาในสภาพแบบนี้ รีบยกหูโทรศัพท์ภายในขึ้นมา โทรหาแม่บ้าน กว่าจะรอให้ทำความสะอาดในห้องให้เสร็จ เวลาก็ผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้ว หลังจากผู้จัดการปิดประตูลง เขาเดินกลับไปทางเดิมตรงไปยังห้องรับรองนั้น เตชิตนั่งเหม่อลอยอยู่บนโซฟาดื่มเหล้า ดูแล้วไม่ปกติซักเท่าไหร่ แต่ยังไงสภาพเขาก็ยังดูดีกว่าชนัยเมื่อครู่เยอะเลย “คุณเตชิต คุณชนัยดื่มหนักมาก ผมจึงพยุงเขาไปพักผ่อนด้านบนแล้วครับ คุณจะไปพักผ่อนหน่อยไหมครับ?” ในห้องมีเพียงโคมไฟติดกำแพงเปิดอยู่ แสงไฟสลัวสาดส่องลงมาบ่นไหล่ของชายผู้นี้ เตชิตผงกหัวลง มองไม่ชัดว่าตอนนี้เขารู้สึกยังไง เขาได้แต่มอง แต่สามารถรับรู้ได้ถึงอารมณ์อันกลัดกลุ้มใจที่แผ่ออกมาจากตัวเขา ผู้จัดการรอคำตอบจากเขาอยู่ที่ประตู ผ่านไปครึ่งนาที ชายผู้นี้ค่อยๆพูดขึ้นมา “ไม่เป็นไร ออกไปเถอะ” เตชิตเสียงแหบเล็กน้อย เป็นเพราะดื่มหนักเกินไป ผู้จัดการมองดูขวดเหล้าที่ล้มอยู่บนโต๊ะ ยังพยายามต่อ “คุณเตชิตครับ ดึกมากแล้ว คุณ….” “ออกไป”เตชิตพูดขัดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเหลือทน เขาเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น ผู้จัดการไม่กล้าพูดอะไรขึ้นมาโดยปริยาย ปิดประตูใหม่อีกครั้ง ในห้องนั้นมีเพียงเขาแค่คนเดียว สิ่งรอบข้างทั้งหมดเงียบสงัด เตชิตพิงลงไปที่โซฟาด้านหลัง ยกมือขึ้นดูนาฬิกาข้อมือ ตีสามสี่สิบห้านาที พวกคนที่เฝ้าคฤหาสน์อยู่ไม่มีส่งข่าวอะไรมา เธอคงนอนหลับไปแล้ว เตชิตเงยหน้าขึ้นมา สมองของเขาเริ่มรู้สึกมึนงง เพราะดื่มเหล้าเข้าไปมากทำให้ท้องของเขาเริ่มปวดขึ้นมา แต่เขากลับทำเหมือนไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น รินใส่เต็มแก้ว ครั้งแล้วครั้งเล่า ดื่มลงไปจนหมด ปล่อยเขาทำตามใจตัวเองสักครั้ง เมาแล้ว จะได้ไม่นึกถึงแววตาอันผิดหวังที่เธอมองมาที่ตน …… เช้าวันรุ่งขึ้นนัชชาตื่นตั้งแต่ยังไม่หกโมง นอนอยู่บนพื้นทั้งคืน ร้องไห้จนตาบวมไปหมด ขาก็ปวดร้าว หัวของเธอรู้สึกร้อนหน่อยๆ เหมือนจะเป็นไข้ขึ้นมา เธอนั่งพักอยู่นานกว่าจะลุกขึ้นจากพื้น รวบรวมความกล้าเปิดประตูออก บรรยากาศในคฤหาสน์ยังคงนิ่งสงบ เมื่อคืนเขาไม่ได้กลับมา พูดไม่ถูกว่าตอนนี้ในใจรู้สึกยังไง ผิดหวังรึเปล่า แต่ก็กลัวว่าถ้าเปิดประตูแล้วเจอเขาจะรับมือยังไงดี หรือไม่ผิดหวัง เผชิญหน้ากลับห้องอันแสนเยือกเย็น เธอรู้สึกหนาวจนขนลุกขึ้นมาทั้งตัว นัชชายืนเหม่อลอยอยู่หน้าประตู ทันใดนั้น มือถือที่อยู่ในกระเป๋าดังขึ้นมาสุดเสียง เธอยืนตัวแข็งไปหมด ในใจคิดว่าเป็นเตชิตที่โทรมา แต่คิดไม่ถึงว่าจะเป็นปรัณ เช้าขนาดนี้เขาตามหาฉันงั้นหรอ? นัชชาเดาว่าต้องเป็นเตชิต ต้องเป็นเรื่องเกี่ยวกับเขาแน่ๆ ไม่อย่างนั้นปรัณคงไม่โทรเธอในเวลานี้ จิตใจที่กำลังทรมาน เขาดันตัดสายไปแล้ว แต่ไม่กี่วินาทีต่อมา เขาโทรกลับมาใหม่อีกครั้ง เขาโทรหาเธอไม่หยุด หรือว่าเกิดเรื่ออะไรขึ้นกับเตชิต? ในใจนัชชาเต้น “ตุ๊บๆ” ปลายนิ้วกดปุ่มรับสาย “ฮัลโหล?” “นัชชา เมื่อคืนเตชิตไม่ได้กลับบ้านเพราะเขาไปดื่มเหล้าที่มูดี้คลับเฮาส์ทั้งคืน ตอนนี้เขาแพ้ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ มีเลือดออกในช่องท้องจนสลบไป ตอนนี้กำลังให้เซรุ่ม คุณมาที่โรงพยาบาลหน่อยนะ….” แพ้พิษแอลกอฮอล์ เลือดออกในช่องท้อง สลบ สามคำนี้ลอยเข้าไปในหูของเธอ ช็อกจนทำให้สมองเธอมึนงงไป สักพักเธอดึงสติกลับมา แข็งใจอยู่ทั้งคืนแล้วมีความหมายอะไร เมื่อได้ยินข่าวคราวไม่ดีของเขาเช่นนี้ ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา “ตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง?” “ยังไม่รู้สึกตัว ล้างท้องเสร็จค่อยว่ากัน” ใจนัชชาบีบคั้นจนปวดไปทั้งใจ ไม่ทันจะได้เปลี่ยนเสื้อเธอรีบลงมาชั้นล่างหยิบกุญแจรถ “หมอปรัณรอฉันสักครู่นะ ฉันกำลังไปเดี๋ยวนี้!” รีบตัดสายทันที นัชชารีบเดินไปที่โรงจอดรถอย่างรวดเร็ว นึกถึงเตชิตนอนรักษาอยู่ที่โรงพยาบาล กระทั่งเข็มขัดนิรภัยเธอรนจนต้องคาดใหม่อยู่หลายครั้งจึงจะลงล็อค ชีวิตนี้เธอไม่เคยขับรถเร็วมาก่อน ขับเร็วนิดหน่อยเธอก็รู้สึกกลัวขึ้นมาแล้ว แต่ตอนนี้หน้าปัดวัดความเร็วบ่งบอกว่าเกิน 110ไมล์แล้ว เธอกลับไม่รู้สึกกลัวเลยสักนิด คนที่นึกถึงอยู่ในใจ คนที่วนเวียนอยู่ในหัว ล้วนเป็นผู้ชายคนนั้นทั้งสิ้น เมื่อคืนเขาไม่ได้กลับมา เพราะไปดื่มเหล้าทั้งคนเลยงั้นหรอ? ดื่มจนเลือดออกในช่องท้อง ดื่มจนหมดสติก็ยังดื่มต่อ? ดวงตาของนัชชาเริ่มแดงขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ยกมือขึ้นปาดไปมา กลัวว่าจะไปบดบังสายตาที่ใช้มองทาง เมื่อนึกถึงพฤติกรรมที่เขาทำลงไปอย่างบ้าคลั่งต่อตัวเขาเอง เธอกลัดกลุ้มใจจนหายใจลำบาก แท้จริงแล้ว ไม่ใช่เธอคนเดียวที่เจ็บ แต่เขาก็เจ็บเช่นกัน ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ เธอจะไม่หยิ่งทะนง ไม่ไล่เขาไปจากตัวเธอ กลัดกลุ้มกังวลใจมาตลอดทาง ในที่สุดก็ถึงโดยสวัสดิภาพ นัชชารีบดิ่งตรงไปที่แผนกของปรัณ เพิ่งเดินออกจากลิฟต์ก็เจอปรัณกับหมอและพยาบาลกลุ่มหนึ่งกำลังเข็นเตชิตเข้าห้องพักผู้ป่วย อีกไม่กี่ก้าวเธอก็จะตามทัน มองดูตาคู่นั้นที่หลับสนิท ใบหน้าซีดเซียวของชายผู้นั้น ใจของนัชชาเหมือนถูกมดเป็นล้านตัวกัดเข้า บนบ่าของเธอมีมือใหญ่อุ่นๆมาจับไว้ นัชชาหันข้างไปมอง ถามอย่างสะอึกสะอื้น “เขา...ไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ?” “ตอนนี้ยังไม่เป็นอะไร เพียงแค่อาการภายในช่องท้องของเขายังไม่ดีเท่าไหร่ ช่วงนี้ยังทานอะไรไม่ได้ ต้องให้อาหารเหลวทางสาย” ปรัณเห็นเธอร้องไห้ขนาดหนัก ตอนแรกเขาคิดจะตำหนิเพื่อนเกลอสักหน่อย แต่ก็พูดไม่ออก เห็นเธอกำลังจะเข้าไปในห้องผู้ป่วย หันข้างมากั้นไว้ “นัชชา สะดวกไหม ผมมีอะไรอยากจะคุยกับคุณสักหน่อย” นัชชาตาแดงก่ำมองไปที่เขา และมองกลับไปดูชายที่กำลังถูกเข็นเข้าห้องพัก ลังเลอยู่สักพัก ในหัวของเธอคิดไปคิดมา “ได้ค่ะ” ปรัณไม่พูดอะไรทั้งนั้น เดินนำเธอไปที่ออฟฟิศ ภายในออฟฟิศ สุวีราก็อยู่ตรงนั้น กำลังจัดอะไรบางอย่าง เห็นเขาสองคนเดินเข้ามาจึงจัดแจงที่ให้ ก่อนเธอจะออกไปตบไปที่บ่าของนัชชาสองสามที “นั่งสิ” ปรัณรินน้ำชาวางให้นัชชาบนโต๊ะตรงหน้า “อาการของเตชิตยังไม่ถือว่าหนักมาก คุณไม่ต้องกังวลไป สุขภาพของเขาค่อนข้างดีอยู่แล้ว รับอาการเจ็บปวดแบบนี้ไหวแน่นอน” ประโยคสุดท้าย แสดงให้เห็นชัดว่าเขากำลังประชด ประชดที่ชายคนนั้นไม่ดูแลสุขภาพร่างกายตัวเอง มือสองข้างของนัชชาจับขาไว้แน่น ไม่พูดอะไร “ทะเลาะกันล่ะสิ?” ปรัณพยายามทำน้ำเสียงให้ฟังดูแล้วไม่อึดอัดใจ เกรงว่านัชชาจะเครียดเกิน เสมือนพี่ชายกำลังปลอบ “เรื่องที่ทำให้เตชิตดื่มหนักได้ขนาดนี้ คงจะเป็นเรื่องใหญ่มากสินะ สามารถเล่าให้ผมฟังได้ไหม?” นัชชาจ้องมองไปที่สายตาเขา ขนตาสั่นไปหมด กระอึกกระอักทำตัวไม่ถูก ปริปากพูด “หมอปรัณ คุณรู้จักคนที่อยู่ในลิลล่าเขตเหนือหรือไม่?”