ตอนที่ 164 นัชชาผมผิดไปแล้ว

ตอนที่ 164 นัชชาผมผิดไปแล้ว นัชชาไม่รู้ว่าตัวเองออกมาจากออฟฟิศได้ยังไง เธอรู้เพียงว่าใจของเธอถูกปรัณบดขยี้เป็นเสี่ยงๆ คำพูดทุกคำของเขากลับกลายเป็นฉากเหตุการณ์ที่แวบผ่านตรงหน้าเธอไป กระทั่งเห็นถึงเหตุการณ์หลายปีก่อนที่เตชิตยังตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากยากจน ทั้งๆที่เธอเป็นคนถูกเขาโกหก แต่ทำไมเธอกลับรู้สึกทุกข์ใจ ไม่สบายใจขนาดนี้ นัชชาเดินไปข้างหน้าอย่างเหม่อลอย จนกระทั่งเธอหยุดเดินจึงพบว่า ไม่รู้เมื่อไหร่กันที่เดินมาถึงประตูหน้าห้องพักผู้ป่วยแล้ว ประตูที่หนาและหนักกั้นไว้อยู่ ทั้งๆที่มองไม่เห็นอะไรทั้งนั้น แต่เธอกลับเห็นผู้ชายที่ดูอ่อนแอไร้เรี่ยวแรงนอนอยู่บนเตียงคนไข้ปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ คำว่า “อ่อนแอ” ไม่เคยดูเหมาะกับเขาเลย จนกระทั่งวันหนึ่งที่มีแสงสะท้อนส่องมา มองดูแล้วทำให้กระวนกระวายใจจนทุกข์ระทมไปหมด นัชชายกมือทั้งสองข้างขึ้นมา และวางลง ทำซ้ำไปมาอยู่ห้ารอบ สูดหายใจเข้าแล้วเข้าอีก จึงค่อยๆผลักประตูออกไป แสงจากในห้องสาดส่องออกมาผ่านช่องประตู จุดที่ยืนอยู่ตรงประตูเห็นเพียงแค่ปลายเตียงเท่านั้น ใต้ผ้าห่มสีขาวมองเห็นขาสองข้างที่นูนขึ้นมาอย่างชัดเจน เธอเดินเข้าไปเงียบๆ ค่อยๆใกล้เข้าไปทีละนิด ขาทั้งสองข้าง เอว หน้าอก….สุดท้าย สายตาเธอหยุดชะงักไปที่ใบหน้าอันขาวซีดของชายผู้นั้น เปลี่ยนเป็นชุดผู้ป่วยสีน้ำเงินของโรงพยาบาล ก้าวเข้าไปในห้องยังได้กลิ่นเหล้าลอยมาเตะจมูกเล็กน้อย ผ่านไปหนึ่งคืนกลิ่นยังคงออกไปไม่หมด พอที่จะทำให้เธอรู้สึกได้ว่าเมื่อคืนเขาดื่มไปมากเท่าไหร่ กระเพาะของเขาไม่ค่อยดีมาโดยตลอด ไม่ค่อยทานอาหารที่มีรสเผ็ดจัดจ้าน แต่วันนี้กลับถึงขั้นเลือดออกภายใน นัชชามองใบหน้าอันสงบของเขา ในใจทั้งโกรธทั้งกังวลสับสนไปหมดตอนแรกตั้งใจแค่จะมาดูห่างๆแล้วกลับไป เวลาผ่านไปอดใจไม่ได้ที่จะใจอ่อน ไม่เข้มแข็งพอที่จะอยากเข้าใกล้เขาอีกสักนิด ระยะทางห่างกันเพียงไม่กี่ก้าว นัชชาเดินไปหยุดอยู่ตรงหัวเตียง เขาหายใจแรงมาก หน้าอกเขาเสมือนมีของหนักมากดทับอยู่ คิ้วเข้มของเขาขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ท่าทีเหมือนกำลังฝันร้ายและเป็นทุกข์อย่างมาก เห็นดังนั้นทำให้ใจอันเข้มแข็งของเธอค่อยๆอ่อนลง เพื่อเธอเขาจึงกลายเป็นแบบนี้ เธอจะทำเป็นไม่สนใจได้อย่างไร? ใช้วิธีนี้เพื่อลงโทษตัวเอง แม้ว่าเขาจะไม่เอ่ยปากพูด เธอก็เข้าใจ นัชชาหลับตาลง ละสายตาออกจากผู้ชายที่อยู่บนเตียง สองความคิดที่อยู่ในใจตีกันไปมา ใช้เวลาครุ่นคิดพิจารณาอยู่นาน สุดท้ายก็พ่ายแพ้อยู่ดี ‘ถ้าเธอยอมไปดูเขา ก็ช่วยเขาเช็ดหัว เช็ดมือ ตัวเขาจะได้เย็นไวขึ้น’ คำพูดของปรัณแวบเข้ามาในหัว นัชชาเดินกลับไปยังห้องน้ำบิดผ้าขนหนูหมาดๆ ค่อยโน้มตัวลงกลัวว่าจะไปโดนตัวเขา ค่อยๆบรรจงเช็ดเหงื่อที่หยดไหลบนหน้าผากอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็ลงมาที่ลำคอ และฝ่ามือ เธอซักผ้าขนหนูอยู่หลายรอบ และคอยเช็ดตัวให้เขาครั้งแล้วครั้งเล่า เดินไปเดินมาอยู่สามรอบจนเหงื่อของเธอไหลย้อยไปทั่วทั้งหลัง เมื่อทำทั้งหมดเสร็จ เธอก็วัดอุณหภูมิให้เขา 38องศา ยังดีที่อุณหภูมิไม่เพิ่มขึ้น หมอปรัณเคยบอกไว้ว่าเป็นอาการปกติหลังดื่มเหล้าอย่างหนัก นัชชาถอนหายใจโล่ง กำลังจะเอาที่วัดไข้กลับไปวางที่เดิม ขณะก้มหัวลงคาดไม่ถึงว่าจะไปปะทะกับนัยน์ตาสีดำคู่นั้น สายตาทั้งสี่จ้องเข้าหากัน ในห้องผู้ป่วยช่างเงียบสงัด บรรยากาศโดยรอบนิ่งราวกับหลอมตัวกันเป็นน้ำแข็ง จนทำให้เธอสั่นไปทั้งตัว ยืนตัวแข็งอยู่พักหนึ่ง ปฏิกริยาแรกของนัชชาคือหนี ทั้งๆที่ยังไม่ทันวางที่วัดไข้ภายในมือ เธอก็รีบหันหลังไป เพิ่งจะก้าวออกไปหนึ่งก้าว มือของเธอก็ถูกคนด้านหลังรั้งไว้ แรงของเตชิตมีไม่มากนัก อาจเป็นเพราะเขาเพิ่งตื่น ถ้าเธอคิดจะขัดขืนก็สามารถทำได้ แต่….. นัชชาเห็นเข็มสายน้ำเกลือที่เจาะอยู่บนหลังมือเขา แรงที่ใส่ไปอย่างเต็มที่เมื่อครู่กลับปล่อยเบาลงทันที เหลือไว้เพียงคำพูดด้วยน้ำเสียงค่อนข้างแข็ง “คุณปล่อยฉัน” “ไม่ปล่อย” เสียงของเขาแหบตั้งแต่ต้นจนปลาย ทำให้คนฟังรู้สึกเหนื่อยไปด้วย ใจของนัชชาเต้นอย่างรวดเร็ว เธอไม่ได้หันกลับมา ก็ทนอยู่ในท่าทางแปลกๆแบบนี้ขัดข้อกับเขา เตชิตรู้สึกถึงชีพจรที่ข้อมือเธอเต้นอย่างรุนแรง เบิกตากว้างจ้องไปที่ด้านหลังของเธอ “ผมรู้ว่าคุณช่วยเช็ดตัวให้ผม” เสียงพูดก็หายไป นัชชากัดปากตัวเองอย่างสุดแรง หน้าของเธอทั้งร้อนทั้งบวม รู้สึกอึดอัดใจเหมือนทำเรื่องอะไรผิดแล้วโดนจับได้ ถามเขาด้วยอารมณ์หงุดหงิด “นี่เมื่อครู่คุณตื่นอยู่ตลอดเลยหรอ?” “เปล่า” ใจของเตชิตหลอมรวมอย่างอ่อนโยนเข้าด้วยกัน “ตอนกลางๆคุณมือหนักไปหน่อย ผมก็เลยตื่นขึ้นมา” นัชชานิ่งไปไม่พูดอะไรออกมา ไม่รู้จะหาวิธีไหนตอบกลับเขาดี บรรยากาศเริ่มเปลี่ยนไปแปลกๆ ขณะที่นัชชากำลังจะบีบมือต่อไปไม่ไหว ทันใดนั้นเสียงผู้ชายด้านหลังพูดออกมา “นัชชา ผมผิดไปแล้ว” น้ำตาของนัชชาที่กลั้นไว้ปล่อยโฮออกมาท่ามกลางคำพูดห้าคำนี้ เธอก้มหน้ามองพื้น น้ำตาหยดใหญ่กระทบลงบนพื้น ทิ้งรอยคราบสีเข้มไว้ เธอสูดหายใจเข้าไป นึกถึงเรื่องที่เขาทรมานตัวเองจนต้องเข้าโรงพยาบาล อดไม่ได้ที่จะโมโหขึ้นมา “คุณผิดตรงไหน คุณทำตัวคุณเองจนกลายเป็นแบบนี้เพื่อที่จะให้ฉันดูเป็นคนผิดมากขึ้นงั้นใช่มั๊ย!” “ผมเปล่านะ” ฝ่ายชายใช้แรงบีบมือเธอแรงขึ้น คำพูดทั้งหมดรวมเป็นสามคำเปล่งออกมาจากปากเขา “ผมขอโทษ” แรงที่เพิ่มขึ้นของเขาทำให้นัชชากลัวสุดขีด กลัวว่าเข็มที่เจาะอยู่จะทะลุเข้าเนื้อของเขา ยกมืออีกข้างขึ้นมาปาดน้ำตา นัชชาสูดหายใจลึกหันหลักกลับมาเผชิญหน้ากับชายคนนี้ ยิ้มอย่างเจ็บปวดใจ “คุณอยากให้ฉันพูดอะไร ไม่เป็นไร? หรือว่า ฉันให้อภัยคุณนะ? ” เตชิตขมวดคิ้วมองเธอตลอดเวลา เสมือนระคายเคืองอะไรอบางอย่าง ไอเสียงดังขึ้นมาทันที หายใจฟึดฟัดจนสีหน้าแดงก่ำ ยังไอไม่ทันเสร็จ เขารีบปริปากพูดต่อ “คุณไม่ต้องให้อภัยผมก็ได้ ขอเพียงแค่คุณไม่ไปจากผมก็พอ” สิ่งที่เขากลัวที่สุดไม่ใช่คำด่าทอของเธอ ไม่ใช่การว่าโทษใส่ แต่เป็นการสูญเสีย มองไม่ให้เธอต่างหาก ใจของนัชชาเหมือนถูกบางอย่างทิ่มแทงอย่างเต็มแรง หยุดชะงักไปครู่หนึ่งและโดดขึ้นมาอีกครั้ง เธอมองดูชายที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ นี่ถือเป็นครั้งแรกที่เห็นคนรูปร่างสูงใหญ่อย่างเขาอ่อนแอและอ่อนโยน ที่จริงแล้ว เขาก็กลัว กลัวว่าเธอจะจากไป กลัวว่าจะสูญเสีย และที่จริงแล้ว ไม่เพียงแค่ตัวเธอเองที่ทรมานขนาดนี้ ข้างหูของนัชชาจู่ๆก็มีเสียงสะท้อนจากประโยคที่ปรัณพูดกับเธอในออฟฟิศเมื่อครู่ดังขึ้นมา— ‘คุณยอมที่จะให้โอกาสเขาหรือไม่?’ ทำไมจะยอมไม่ได้ล่ะ แม้ว่าเธอจะพยายามหลอกตัวเองมากเท่าไหร่ ก็ไม่สามารถหลีกหนีความจริงที่รักผู้ชายคนนี้เข้าแล้วได้พ้น หลังจากฟังคำพูดเหล่านั้น รับรู้เหตุผลของเรื่องราวทั้งหมด คำถามมากมายที่สงสัยอยู่ภายในใจกลับเหลือเพียงความเห็นใจที่มีต่อเขา ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าได้ผ่านเหตุการณ์ที่เกือบถึงแก่ชีวิต ความเป็นความตาย แบกรับภาระที่หนักหนาปานนี้ เขาเหนื่อยกว่าคนอื่นหลายต่อหลายเท่า บนทางเดินของความสัมพันธ์นี้ เขาเปรียบเหมือนชายชราที่เหลือเพียงช่วงชีวิตสุดท้าย เดินเหินไม่มีเรี่ยวแรง แต่ยังจำเป็นต้องก้มหน้าเดินต่อไปข้างหน้า นาทีนี้ นัชชาใจลอยจนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เธอเข้าใจความรู้สึกของตัวเองอย่างถ่องแท้แล้ว และเข้าใจเจตนาความรู้สึกของเขาเช่นกัน ทั้งสองเงียบ ไม่มีใครพูดจา มองตากันอยู่เป็นเวลานาน นัยน์ตาของกันและกันคือภาพสะท้อนใบหน้าของคนที่อยู่ตรงข้าม นัชชามองดูสายตาที่ดูกังวลของเขา เป็นสีแดงก่ำ “ถ้าคุณยังจะโกหกฉันอีกครั้ง ฉันจะไปจากคุณและจะไม่กลับมาอีก!” เมื่อพูดจบ ตาของเตชิตร้อนจนแทบจะหลับตาลง แรงที่บีบอยู่ในมือไม่มีท่าทีจะเบาลง หน้าอกของเขาพองขึ้นมากอย่างมาก ตื่นเต้นดีใจจนเสียงเพี้ยนขึ้นมา “นัชชาจ๋า นัชชาจ้ะ……”