已经是第一章了
ตอนที่168 ความวุ่นวายในห้องคนไข้
ตอนที่168 ความวุ่นวายในห้องคนไข้
“หุบปากไม่ได้นักใช่ไหม?” เขาตั้งใจจะรวบเธอมาตรงนี้ ลมหายใจของเขารดลงบนใบหน้าของนัชชา
“นี่มันโรงพยาบาล คุณจะทำอะไรกัน ถ้ามีคนมาเห็นเข้าจะทำยังไง?!”
จริงๆเตชิตแค่คิดอยากจะแกล้งเธอเฉยๆ แต่เธอก็เข้ามาในอ้อมออกของเขาพอดี แบบนี้จะปล่อยมือออกไปง่ายได้ยังไง สายตาของเขาลึกซึ้งขึ้นเรื่อยๆ อุณหภูมิในร่างกายก็ค่อยๆเร่าร้อนขึ้นมา “นัชชา...”
เสียงของฝ่ายชายแหบเล็กน้อย พูดกระซิบข้างหูเบาๆเสมือนเสียงนกขับขานอันไพเราะ ทำให้คนฟังหลงไหลในเสน่ห์ของมัน เสียงนั้นไม่หยุดที่จะเย้ายวนเธอ
นัชชาคอยเตือนตัวเองให้สงบสติ มือน้อยๆของเธอยกขึ้นมากันระหวางเขาทั้งสองอย่างไม่ทันตั้งตัว “เตชิต หยุดก่อกวนได้แล้ว!”
“ไม่ได้ก่อกวน” เขาตอบแบบไม่รู้สึกผิดอะไร ก้มหน้าลงไปที่ริมผีปากของเธอ “ปากของผมแห้งเฉยๆ”
พูดจบ ริมฝีปากบางและเซ็กซี่ของเขาก็ประกบลงมาบรรจบเข้าด้วยกัน รับรู้ได้ถึงความแห้งของริมฝีปากเขาจริงๆ แต่ไม่นานนักก็ถูกทำให้ชุ่มชื้น ความดูดดื่มนี้ เขาบรรจงจูบด้วยความอ่อนโยนและนุ่มนวล
เป็นเวลานานแล้วที่ไม่ได้สวมกอดกันดีๆแบบนี้ ทั้งสองรับรู้ถึงความรู้สึกที่ดีต่อกัน แม้ว่าไม่ได้เป็นจูบที่ร้อนแรงแบบนั้น แต่มันก็พอที่จะทำให้ทั้งสองหอบพอสมควร เขาคร่อมอยู่บนร่างของเธอ แขนอันบึกบึนทั้งสองข้างของเขาค้ำข้างศรีษะทั้งสองของเธอไว้ กลัวว่าจะทับโดนเธอ
นัชชาหยุดพักหายใจครู่หนึ่ง นัยน์ตาของเธอมีละอองน้ำขึ้นมา ไม่ทันระวังบังเอิญไปสบกับสายตอันเร่าร้อนของเขา “คุณ....”
ยังไม่ทันได้เปิดปากพูด ชายที่อยู่บนร่างของเธอกดทับลงมาอีกครั้ง ราวกับการหายไปเมื่อครู่เป็นเพียงแค่การออกไปสูดหายใจเฮือกหนึ่งเท่านั้น คราวนี้เขาเกรี้ยวกราดมากกว่าเดิม ความต้องการของเขายิ่งสูงเท่าไหร่ยิ่งปลุกความเป็นชายในตัวเขาออกมาโอมล้อมนัชชาไว้
ประมาณครึ่งเดือนต่อกันที่เขาไม่ได้อยู่ใกล้ชิดนัชชา เขาก็เหมือนกับเด็กวัยรุ่น เพียงแค่จูบก็อดใจไว้ไม่ไหว
ลมหายใจของนัชชาถูกเขาครอบครองไปหมด จนแทบจะหยุดหายใจ ยังดีที่เขายังมีสติยั้งคิด ยอมปล่อยเธอออกก่อนจะเลยเถิดไปมากกว่านี้
พลิกตัว นอนลง ทั้งสองแนบชิดติดกัน ไม่มีใครพูดอะไรออกมา
เตชิตยกมือขึ้นมาวางบนเปลือกตา แต่ก็อดไม่ได้ที่จะแอบมองไปยังนัยน์ตาของเธอ เลือดในร่างกายเขาราวกับสูบฉีดไปตามจังหวะการเต้นของหัวใจ เต้นอย่างปลุกปั่นไม่หยุด
นัชชาเขินอายจนหน้าแดง ค่อยๆหายใจเบาๆ เกรงว่าหากไม่ระวังจะไปปลุกเร้าผู้ชายที่อยู่ข้าง ‘ปลดปล่อยสัญชาตญานดุร้ายของผู้ชาย’
ดูเหมือนว่าเขายังมีสติอยู่ ยังตระหนักได้ว่าที่นี่คือโรงพยาบาล จึงไม่ได้ทำอะไรที่ล่วงเกินไปมากกว่านี้
สงบไปครู่หนึ่ง หลังจากได้ยินลมหายใจของเขาค่อยๆกลับมาเป็นปกติ นัชชาค่อยๆเขยื้อนตัวออกมา กลั้นลมหายใจอยู่นาน กำลังจะลุกออกจากเตียง ชายคนเดิมยื่นแขนออกมา ดึงเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอดอีกครั้ง “อยู่ตรงนี้ดีๆ อย่าดื้อมากนะ”
นัชชามองบนด้วยความหมดหนทาง ใครกันแน่ที่ดื้อห้ะ!
เธอแกล้งออกอุบาย “ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ”
“คุณเพิ่งไปมา”
“ฉันจะไปล้างหน้า”
“เดี๋ยวค่อยล้าง” เตชิตไม่คิดจะให้เธอไปจากเขา อารมณ์ดีจนเอาหน้าเข้าไปซุกในซอกคอของเธอ กลิ่นหอมบนตัวเธอลอยเข้าจมูกเขา ทำให้เขารู้สึกสบายยิ่งกว่าใช้ยานอนหลับเป็นไหนๆ “นอนกับผมอีกแปปนึง ผมไม่ทำอะไรคุณ”
“เตียงเล็กไป ฉันอาจจะไปทับคุณได้นะ....”
“แบบนี้ก็ได้แล้ว” เขาพูดพลาง พลิกตัวหันข้างมา กอดแขนทั้งสองของเธอแรงขึ้น พยายามทำให้ช่องว่างระหว่างทั้งสองแคบลงเรื่อยๆ “นอนเถอะ”
นัชชายังอยากจะพูดอะไรต่อ จู่ๆด้านหลังของเธอก็มีฝ่ามืออุ่นๆมาจับไว้ ฝ่ามือนั้นลูบคลำอยู่บนเสื้อที่กั้นไว้ เสมือนกำลังปลอบประโลมอย่างอ่อนโยน ทำให้คำพูดที่เธอกำลังจะเอ่ยปากเปล่งออกมาหายไปในพริบตา
เขาหลับตาลงโดยไม่พูดจาใดๆ นัชชาหรี่ตาลงแอบดูลักษณะท่าทางของเขา หน้าผากเอิบอิ่ม สันจมูกขึ้นตรงชัดเจน ริมฝีปากแหลมคมและเซ็กซี่ ขนตาที่ยังยาวกว่าผู้หญิง โดยรวมแล้วเขามีใบหน้าที่ชักชวนให้คนหลงใหลซะเหลือเกิน
นัชชามองไปมองมา ยิ้มมุมปากขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว แสงนอกหน้าต่างสาดส่องเข้ามาภายในห้อง เธอปรารถนาที่จะอยากหยุดห้วงเวลานี้ไว้ แม้ว่าจะเป็นเวลาเพียงแค่วันเดียวก็ตาม
............
การเจ็บป่วยของเตชิตครั้งนี้ถือว่าเป็นไวหายไว ที่จริงแล้วพูดได้ว่าต้องใช้ระยะเวลายาวนานในการรักษา ไม่ใช่แค่วันสองวันก็จะหายเป็นปลิดทิ้ง แต่เขาก็ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรหนักหนาสาหัส นอนพักที่โรงพยาบาลสามวันก็พอแล้ว
ปรัณนึกว่าเขาออกจากโรงพยาบาลไปนานแล้ว ช่วงนี้มีเวทีการประชุมอภิปราย ทำให้ค่อนข้างยุ่ง จนลืมที่จะถามไถ่ คาดไม่ถึงเลยว่านี่ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์แล้ว เขารีบกลับมาจากเมืองใกล้เคียง ยังคงเจอเตชิตในโรงพยาบาล
เขานึกขึ้นมาได้หันไปหาสุวีรา “ทำไมเขายังอยู่ที่นี่?”
สุวีราก็จนปัญญา กี่วันมานี้ไม่เจอปรัณเพิ่งจะได้พักผ่อน จู่ๆก็เกร็งขึ้นมาทั้งตัว “คุณเตชิตอยู่ที่นี่ตลอด ยังไม่ออกจากโรงพยาบาล”
“ยังไม่ออกจากโรงพยาบาล?” ปรัณรู้สึกแปลกใจ ในใจกำลังคิดว่าคนบ้างานอย่างเขาทำไมยังทนอยู่ในโรงพยาบาลได้?
ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย....
เขาเปิดประตูเข้าไปห้องคนไข้ หลังจากทักทายกันเสร็จ เขารีบตรงไปหยิบบันทึกประวัติการตรวจตรงปลายเตียง ทุกอย่างปกติ ไม่มีอาการอะไร ตั้งแต่วันที่สี่เป็นต้นมามีเพียงให้ยาบำรุงร่างกายและกลูโคส
บังเอิญที่เวลาตระเวนตรวจพอดี แพทย์ที่รับผิดชอบเข้ามาในห้อง เขารีบทำความเคารพโน้มตัวคำนับอย่างนอบน้อมและทักทาย ‘ท่านผู้อำนวยการ’
ปรัณเขย่านาฬิกาบอกเป็นนัยว่าได้ยิน นำเอกสารบันทึกประวัติอาการส่งให้เขา ขมวดคิ้ว “ไม่มีการแจ้งให้ออกจากโรงพยาบาลหรอ?”
“แจ้ง แจ้งไปแล้วครับ”
“แล้วทำไม......” ปรัณพูดได้ครึ่งหนึ่งมองไปที่ชายที่อยู่บนเตียง “ทำไมนายยังอยู่ที่นี่”
เตชิตหรี่ตามองเขา “ฉันคิดว่าร่างกายฉันต้องเฝ้าดูอาการอีกสักสองสามวัน”
“ยังต้องการ?” ปรัณหัวเราะ “ตั้งแต่วันที่สี่ก็เริ่มให้ยาบำรุงกับน้ำตาลกลูโคส ไม่จำเป็นเลย ออกจากโรงพยาบาลใช้ยาจีนบำรุงยังจะดีกว่า”
คาดไม่ถึงเลยว่า เตชิตจะยังยืนหยัดนอนโรงพยาบาลต่อ “ไม่ได้ ฉันไม่สบายใจ”
ปรัณ “????”
เตชิตหันมาสนใจดูแลสุขภาพร่างกายเมื่อไหร่กัน? ผิดปกติ ผิดปกติไปแล้วจริงๆ
“หรือคุณพูดอะไรกับเขาไป?” ปรัณหันไปทางหมอที่อยู่ข้างๆ
หมอท่านนั้นส่ายหัวไปมา ยังไม่ทันพูดอะไร สุวีราก็ยืนขึ้นมา “หมอชนุตร์ไม่ได้พูดอะไรค่ะ เป็นเพราะคุณเตชิตอยากจะนอนดูอาการที่โรงพยาบาลต่ออีกสองสามวัน”
ปรัณคิดไม่ถึงเลยว่าจู่ๆเธอจะออกมาอธิบาย นึกถึงข่าวลือที่พูดกันช่วงนี้ ที่ว่ากันว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับหมอชนุตร์มีลับลมคมใน เขาอารมณ์เสียขึ้นมาทันที “ผมถามคุณหรอ?”
สุวีราตกใจตะลึงมองเขา ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงโมโหขึ้นมา อยากจะเถียงแต่ก็ไม่กล้า ท่าทางน้อยใจ เบ้ปาก “เปล่าค่ะ”
“งั้นคุณก็ยืนอยู่ตรงนั้นดีๆ ไม่ต้องพูดอะไร” พูดจบ ปรัณไม่หันไปมองเธออีก แต่เดินตรงไปยังข้างเตียงเตชิต กำลังจะปริปากพูด จู่ๆก็เหลือบไปเห็นผลไม้ที่ถูกปอกไว้นานาชนิด สมองคิดไปมาอยู่สักครู่ เริ่มเข้าใจแล้ว
ความคิดไร้สาระบางอย่างแวบเข้ามาในหัวเขา ปรัณถามเขา “นายคงไม่ได้ทำเพื่อ......”
“ก็เป็นแบบที่นายคิดนั่นแหละ” เตชิตรีบพูดตัดบท แผนการความคิดของเขาถูกคนอื่นจับได้แถมยังพูดออกมา ทำให้เขารู้สึกอาย เขาไม่อยากฟังแล้ว
已经是最新一章了
加载中
