ตอนที่ 169 ชายแก่ที่กำลังมีความรัก

ตอนที่ 169 ชายแก่ที่กำลังมีความรัก ปรันตกตะลึง “เปลี่ยนไปแล้ว เปลี่ยนไปแล้วจริงๆ!” มีแต่คนบอกว่าคนเราก่อนและหลังมีความรักจะเป็นคนละคน เมื่อก่อนเขาไม่เคยเชื่อ ตอนนี้เชื่อสนิทใจไร้คำถาม นี่ยังเป็นเตชิตที่เขารู้จักอยู่อีกไหมนะ เปลี่ยนเป็นคนละคนเลยจริงๆ! เตชิตก็ไม่ได้เป็นคนที่ไม่สนใจอะไรขนาดนั้น จริงใบหน้าเขาก็โกรธเป็นฟืนไฟ แต่เขาเป็นคนที่แสร้งทำสีหน้าอารมณ์เก่ง ทำให้แทบจะไม่เห็นอะไรที่ผิดปกติ ให้เทียบกับการดูแลเอาอกเอาใจของนัชชาในทุกวันแล้ว เรื่องศักดิ์ศรีแค่นี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย ปรัณพูดไม่ออกโดยสิ้นเชิง กำลังจะหันหลังออกไป เดินไปครึ่งหนึ่งอดไม่ได้ที่จะหันมากำชับเขา “อย่าเสยเวลาให้นานนัก ค่าแอดมิทแพงมากนะ” พูดจบ ก้าวเท้าเดินออกไป สุวีรายังคงอารมณ์ไม่ดีจากการที่ถูกตำหนิ ยืนใจลอยอยู่ตรงที่เดิม ได้ยินเสียงของปรัณดังออกมาจากห้องคนไข้ “สุวีรา!” เธอสะดุ้งตกใจ รีบเดินตามเขาไป หมอชนุตร์เดินนำหน้าไปก่อน มองดูเธอแวบหนึ่ง “ขอโทษนะครับ ทำให้คุณโดนด่าเลย” สุวีรายังไม่ทันได้พูดอะไรมากมาย ได้แต่ยิ้มให้เขา “ไม่เป็นระ เดี๋ยวค่อยว่ากันอีกทีนะ” หมอชนุตร์มองดูทั้งสองเดินจากไป รู้สึกมึนงงเล็กน้อย แต่ในเมื่อมาออกตรวจอาการ ก็ต้องทำตามหน้าที่ต่อ อย่าให้เรื่องส่วนตัวมากระทบกับงาน เขาหยิบตารางบันทึกการตรวจขึ้นมา ค่อยๆบันทึกอาการอย่างละเอียด รวมถึงการให้ยา ปากกาปลายแหลมคมค่อยๆบรรจงเขียนออกมาเป็นบันทึกที่เขียนลงในแต่ละบรรทัดอย่างสวยงามและเป็นระเบียบ เตชิตเหลือบสายตามองดูเขา ใส่แว่น สุภาพเรียบร้อย รูปร่างไม่สูงมาก ดูจากโหงวเฮ้งก็รู้ว่าเป็นหมอ เขาเบิกตามอง พูดออกมาอย่างไม่สะทกสะท้าน “จะชอบใครก็ได้ เพียงแค่อย่าชอบสุวีราก็พอ ผู้อำนวยการปรัณของพวกคุณไม่ชอบให้ใครมาแย่งของของเขา ” หมอชนุตร์ตกใจตะลึง ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้ดูออกได้ยังไงว่าเขาชอบสุวีรา ทั้งๆที่เขาก็พยายามปกปิดเรื่องนี้อย่างมิดชิดมาโดยตลอด และแล้วเรื่องทั้งหมดนี้ก็ไม่รอดพ้นสายตาของเตชิต ไม่ว่าจะเป็นเพียงการกระทำเล็กๆ หรือ อารมณ์ที่แสดงออกมาเพียงเล็กน้อย เขาก็สามารถตัดสินเรื่องที่คนทั่วไปมองไม่ออกได้อย่างเฉียบขาด เพียงแต่คำพูดนี้หมายถึงอะไรกันนะ? อย่าแย่งของของผู้อำนวยการปรัณ หรือว่าผู้อำนวยการ.......ชอบสุวีรา?! …………. ปรัณขายาวก้าวเท้าใหญ่ สุวีราแทบจะต้องวิ่งจึงจะไล่ตามเขาทัน กว่าจะมาถึงออฟฟิศผู้อำนวยการ เขาเดินพลางถอดเสื้อกาวน์ออก ยกมือขึ้นมาทำท่าให้เธอรับ สุวีรามองไม่ชัดจึงรับไหวไม่ทัน ใบหน้าเล็กๆของเธอโดนกระแทกเข้าเต็มๆ บนเสื้อกาวน์ผ้าฝ้าย ไม่มีกลิ่นใดๆ มีเพียงกลิ่นน้ำยาซักผ้าที่ยังติดอยู่หลังจากการซักที่สะอาดแล้ว คล้ายกลิ่นลาเวนเดอร์ และก็เหมือนจะไม่คล้าย ไม่ตั้งใจดมดีๆก็ไม่มีทางรู้ได้ว่าคือกลิ่นของอะไร ปรัณนั่งอยู่บนโซฟา ยกแก้วน้ำที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมาดื่ม นอกจากจะแก้กระหายแล้ว ยังเหมือนเป็นการดับไฟที่เร่าร้อนอยู่ในภายในใจ สุวีรายืนอยู่ด้านข้างไม่ขยับไปไหน กลัวว่าถ้าทำอะไรไม่ระวังขึ้นมาจะไปขัดใจให้เขาโมโห รู้สึกถอดถอนใจไม่น้อย ช่วงนี้ผู้อำนวยการดูแปลกไปมาก อ่อนไหวง่ายเหลือเกิน.... แต่ยิ่งเธอไม่พูด ก็ยิ่งทำให้ปรัณขัดใจ ห้องอันกว้างใหญ่กลับเงียบสงัด ทำให้เขารู้สึกอึดอัดขึ้นมา เวลาผ่านไปนานสักพัก สุวีรายืนจนขาเริ่มชา เธอจึงยอมเอ่ยปากพูดขึ้นมาเบาๆ “ผู้อำนวยการปรัณ ถ้าไม่มีเรื่องอื่นแล้ว ฉันขอตัวไปก่อนนะคะ” ไปๆๆๆ ปริปากพูดสามคำก็มีแต่คำว่าไป เธออยากจะหนีจากเขาไปขนาดนั้นเลยหรอ? ปรัณโกรธมาก สายตาของเขาเต็มไปด้วยความขู่เข็ญ ราวกับโยนระเบิดเข้าไปในใจของสุวีรา “ผมอนุญาตให้คุณออกไปงั้นหรือ?” เขาไม่ได้บอก แต่ตอนนี้เขาไม่พูดอะไรออกมาสักคำ และก็ไม่ได้แจกแจงงานให้เธอไปทำ ทำหน้าเคร่งขรึมให้เธอยืนอยู่ หรือจะให้เป็นเจ้าเฝ้าประตูกันนะ? สุวีรารู้สึกว่าตัวเองอดทนและใจดีกับเขาเกินไป จึงไม่ได้บุกตรงเข้าไปฉีกหน้ากากคนหลอกหลวงออกมา ปรัณเห็นนัยน์ตาของเธอรุกร้อนเป็นฟืนไป เหมือนกับไม่ได้มีเขาอยู่ในสายตา กระทั่งยิ้มหัวเราะออกมาด้วยท่าทีเหยียดหยาม “ตอนเข้าอบรมของโรงพยาบาล มีกล่าวถึงกฎห้ามคบหาดูใจกับเพื่อนรวมงานใช่ไหม ยังจำได้หรือไม่?” สุวีราจำได้แน่นอน แต่มาพูดเรื่องนี้ในเวลานี้เพื่ออะไรกัน? เธอไม่ได้ฝ่าฝืนกฎนี้สักหน่อย คิดไปคิดมา ยังไม่เข้าใจอยู่ดี สุวีราไม่เข้าใจจริงๆ อดไม่ได้ที่จะถามเขาตรงๆ “ท่านผู้อำนวยการ คุณหมายความว่ายังคะ ถ้าไม่ติดอะไร พูดมาตรงๆเลยดีกว่าค่ะ” ผู้หญิงคนนี้กลัวการพูดอ้อมค้อมมมากที่สุด ไม่ใช่ว่ากลัวฝ่ายตรงข้ามจะทำอะไร แต่กลัวว่าตัวเองจะฟังอะไรไม่เข้าใจเลย ดังเช่น ตอนนี้ ปรัณเอียงคอมา พร้อมหัวเราะหน่อยๆ จากนั้นก็ยืนขึ้นมา ย่างเท้าเดินตรงไปตรงหน้าเธอ ความสูงเหยียดฟ้าเช่นเขา มากพอที่จะชำเลืองมองเธอลงมาจากที่สูง “เรื่องคุณกับหมอชนุตร์ ต้องให้ผมพูดเองงั้นหรือ?” “หมอชนุตร์?” สุวีราสับสนไปหมด “ฉันกับเขาทำไมหรอคะ?” “ตอนนี้ทั้งโรงพยาบาลเขาลือเรื่องความสัมพันธ์ของคุณสองคนกันไปทั่ว เกิดผลกระทบเสียหายต่อชื่อเสียงอย่างมาก คุณคงไม่บอกผมว่าคุณไม่รู้เรื่องนี้เลยสักนิดใช่หรือไม่” เห็นได้ชัดว่า แม้ว่าเธอจะพูดอะไรออกมา ปรัณก็คงไม่เชื่อ สุวีราหน้าเครียดจนย่นไปหมด “ฉันกับเขาเป็นแค่เพื่อนร่วมงานธรรมดา ไม่มีอะไรเกินเลยแน่นอน” ปรัณมองลึกเข้าไปในแววตาของเธอ ไม่มีอะไรแอบแฝงปิดบังหรือการหลอกลวงให้เขาโกรธสักนิด เธอคงไม่ได้โกหก แต่ถ้าไม่มีเรื่องอะไรจริงๆ ทำไมถึงมีข่าวลืออกมาได้ นั่นหมายความว่าพวกเขาทั้งสองมีความสนิทสนมกันจริง ปรัณบดขยี้ฟันไปมา ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงต้องแคร์ขนาดนี้ จนถึงขั้นแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้ เขาค่อยๆปรับอารมณ์ตัวเอง กลับมาเป็นเขาคนเดิมที่อบอุ่นแต่ท่าทางเย่อหยิ่ง “ไม่มีอะไรเป็นดีที่สุด” …… เตชิตเสวยสุขด้วยความสบายใจต่ออีกสามวัน เมื่อถึงวันหยุดสุดสัปดาห์ ตรัณมาจัดการเรื่องออกจากโรงพยาบาลด้วยตัวเอง งานที่บริษัทกองเป็นภูเขา จะยืดเวลาผัดวันประกันพรุ่งออกไปอีกไม่ได้จริงๆ เวลาบ่ายสองโมงครึ่ง หลังจัดการเรื่องออกจากโรงพยาบาลเสร็จ เตชิตโอบไหล่ของนัชชาเดินออกจากโรงพยาบาล ปรัณไม่ได้ลงมาส่ง แต่กลับเป็นรองผู้อำนวยการมาส่งแทน ด้านหลังยังมีหัวหน้าและเจ้าหน้าที่แต่ละแผนก แถวยาวเป็นขบวนราวกับมาต้อนรับคนเด่นคนดัง นัชชารู้ว่าพวกเขาต้องสนทนาบางอย่างกัน จึงขึ้นรถไปก่อน มองผ่านทางหน้าต่างเห็นฝ่ายชายยืนอยู่ตรงประตูทางเข้าโรงพยาบาล ไม่มีอีกแล้วคนที่ไร้เรี่ยวแรง โทรมจนต้านทานไม่ไหว หนวดเครารุงรัง เปลี่ยนเป็นผู้ชายที่ใส่สูท ท่าทีกระปรี้กระเปร่า ภูมิฐาน ท่าทางทุกการกระทำเต็มไปด้วยเสน่ห์และความเป็นผู้ใหญ่ รอบกายเขามีพยาบาลเดินผ่านไปมาไม่หยุด แต่ละคนไม่กล้าแม้แต่สบตาเขา เขาดูมีรังสีออร่าที่แผ่ซ่านไปรอบตัว คนส่วนใหญ่มักจะต้านทานไม่ไหวกับคนแบบเขา ผู้คนไม่น้อยที่เจอเขาแล้วจะเกิดอาการหน้าแดงรีบเดินหนีเขาไป แต่ออกไปได้ไม่นานก็อดใจไม่ไหวที่จะหันกลับมามองเขาจากระยะไกล นัชชาแบะปากเบี่ยงสายตาไปทางอื่น แต่ก็กลับบ่นพึมพำในใจ ไปที่ไหนก็มีแต่คนหลงใหลปลาบปลื้ม! ไม่ถึงสิบนาที ประตูด้านหลังรถถูกเปิดออก ตามด้วยขาอันเรียยาวก้าวเข้ามา นัชชาสายสดตาไปที่เขา “จัดการธุระเรียบร้อยหมดแล้วใช่ไหม?”