ตอนนี้ 21 พวกเรากลับบ้าน

ตอนนี้ 21 พวกเรากลับบ้าน ความเผด็จการนั้นทำให้เพ็ญนีติ์รู้สึกหงุดหงิดอย่างมาก“นี่คุณ ถอยออกไป ไม่ต้องมาตามฉัน”เธอเหนื่อยมาก เดินมาทั้งคืน เพ็ญนีติ์คิดแต่อยากลับไปที่โรงแรม และล้มตัวนอนบนเตียงอย่างเต็มอิ่ม ง่วงจังเลย “ขั้นรถ” เขาพยายามทนรอ ถ้าหากเพ็ญนีติ์ไม่ขึ้นรถเขาก็คงไม่ไปไหน ผู้ชายคนนี้ เผ้ารอเพ็ญนีติ์อยู่หน้าผับทั้งคืน เพื่อจะพาเธอขึ้นรถงั้นหรือ? คิดถึงเรื่องที่เธอเสียตัว เพ็ญนีติ์น่าจะกลัวและไม่อยากจะเกี่ยวข้องอะไรกับเขาอีก พูดก็ไม่ได้คลายก็ไม่ออก ความรู้สึกที่ไร้ความช่วยเหลือวนเวียนในจิตใจของเพ็ญนีติ์อย่างรวดเร็ว ทันใดนั้น เพ็ญนีติ์อยากที่จะพุ่งออกไปตบข้างหูเขาสักทีเสียจริง หากไม่ใช่เพราะค่อยเตือนสติตัวเองตลอดเวลาว่า “การหุนหันพลันแล่นคือมารร้าย”เพ็ญนีติ์ก็คงพุ่งไปตบเขาจริง ๆ ระหว่างที่เดินกะโผลกกะเผลกบนทางเดินเท้ามาเรื่อย ๆ เพ็ญนีติ์เดินข้างในสุด ยิ่งห่างกับเขาได้เท่าไรก็จะห่างเท่านั้น ระหว่างที่เพ็ญนีติ์กำลังบ่นพลึมพลำว่าคืนนี้ต้องเดินกลับจากโรงเรียน ทันใดนั้นก็ตัวเองถูกฟาด จากนั้นก็ถูกพาขึ้นรถ BMW สีดำ และพาเธอนั่งข้าง ๆ คนขับอย่างรวดเร็ว เสียงคาดเข็มขัดดัง “แก้ก” ปุริมช่วยเพ็ญนีติ์ คาดเข็มขัดนิรภัยให้เรียบร้อย เพ็ญนีติ์มองคนที่พึ่งขึ้นมานั่งตรงฝั่งคนขับแบบเหินห่าง “คุณปุริม นี่คุณกำจังจะจับตัวฉันหรือคะ?” ปุริมเซ็งๆไม่พูดอะไร ไม่ได้สนใจเลยว่าเพ็ญนีติ์โกรธแบบสายตาพิฆาต ปุริมเลื่อนรถเล็กน้อย และขับรถออกไปอย่างรวดเร็วราวบินได้ ซึ่งเป็นทิศทางที่เพ็ญนีติ์ไม่รู้เลย ว่าจะพาเธอไปที่ไหนกันแน่ “นี่คุณ คุณปุริม คุณต้องการอะไรกันแน่?” “หุบปาก “เขาพูดแบบนิ่ม ๆ ซึ่งปุริมเอง ก็ไม่ได้อารมณ์ดีเท่าไรนัก ทำอย่างนี้ได้อย่างไร เขาจับตัวเธอมาแล้วยังจะไม่ให้เธอขัดขืนอีกหรือ? เพ็ญนีติ์เอื้อมมือมาแย้งพวงมาลัย “จอดรถ ฉันจะลงรถ” รถเสไปมา แต่เขาก็บังคับรถได้ปกติ “เพ็ญนีติ์ นี่คุณอยากตายหรือ?” “ใช่ ว่าแต่คุณต้องจอดรถก่อน ฉันจะลงรถ” “ดี งั้นก็ตายพร้อมกัน” เพ็ญนีติ์คิดว่าเขาแค่ล้อเล่น แต่เหมือนจะไม่ใช่ เธอตกใจจนอึ้ง ปุริมขับรถเป็นรูปตัวเอส และขับเร็วมาก จนเพ็ญนีติ์ลืมไปเลยว่าจะลงรถ เธอกรี๊ดเสียงดัง ยังดีที่เป็นช่วงเวลากลางคืน รถบนถนนไม่ได้เยอะมาก นาน ๆ ทีถึงจะมีรถผ่านมา 1 คัน ไม่อย่างงั้น เธอคิดว่าคงได้ตายจริง ๆ “อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ” ทั้งหวาดเสียวทั้งน่ากลัวแบบนั้น ยากที่จะบรรยายออกมา ถ้าหากเขายังเป็นแบบนี้ต่อไป เพ็ญนีติ์คงเป็นบ้าแน่ ๆ แต่พอเลี้ยวผ่านโค้ง ปุริมก็กลับมาขับรถแบบปกติ ด้วยความเร็วปกติ ใช้โทนเสียงที่อบอุ่นเพิ่มขึ้น และขับรถแบบสบายใจ โดยไม่ได้สนใจว่าเพ็ญนีติ์ต่อต้านเขาโดยการเงียบและไม่พูดอะไร เธอตกใจมาก ทันใดนั้นแอร์รถก็ถูกเปิด แต่เพ็ญนีติ์กลับมีเหงื่อท่วมทั้งตัว “เอาไป” ผ้าเช็ดหน้าผู้ชาย ลาย ๆ สีเทา ๆ กลิ่นหอมอ่อนๆ ยืนไปตรงหน้าเพ็ญนีติ์ เพ็ญนีติ์รับผ้าแบบอัตโนมัติ ตัวเธอเกรง ๆ และรู้สึกทรมานมาก ระหว่างกำลังเช็ดเหงื่อเพ็ญนีติ์พึ่งสังเกต ว่ารถหยุดแล้ว ประตูบ้านที่อยู่ตรงหน้าค่อยๆเปิดออก เธอร้อนใจขึ้นมาทันที “ที่นี่ที่ไหนคะ?” “ไปสิ ที่พักฉันเอง” ปุรินพูดสั้น ๆ ไม่ได้สนใจเลยว่าเพ็ญนีติ์ร้อนใจหรือไม่ รถได้ขับเข้ามาเขตบ้านที่หรูหราอย่างรวดเร็ว เมื่อรถจอดสนิทที่ลานจอดรถ ปุริมได้เดินไปเปิดประตูรถให้เพ็ญนีติ์ และได้ช่วยเพ็ญนีติ์ปดเข็มขัดรถในขณะที่เธอยังมึนงงอยู่ “มาสิ พวกเรากลับบ้านกัน” คำว่า”พวกเรากลับบ้าน” ช่างเป็นกันเองเสียเหลือเกิน มันเหมือนกับว่าบ้านที่พวกเขากำลังจะเข้ไป เป็นบ้านของพวกเขาสองคนจริง ๆ ได้ยินคำว่า “บ้าน” เพ็ญนีติ์รู้สึกอบอุ่น ซึ่งเป็นสิ่งที่เธอก็ใฝ่ฝัน บ้านของเธอ ซึ่งนานมากแล้วที่เธอไม่เคยได้รู้สึกแบบนั้น เพราะเธอไม่เคยมีบ้านมาก่อนเลย