ตอนที่ 21: ผู้นำตระกูลเซียว

ตอนที่ 21: ผู้นำตระกูลเซียว …คือถงถง! เขาไม่รู้เลยว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่วิ่งเข้าไปหาเซียวเหย่แต่ ณ ตอนนี้คอของเขาก็ถูกเซียวเหย่คว้าไปอย่างรุนแรง ทั้งตัวเขาก็เปลี่ยนไป “ ปล่อยเขานะ !” “เซียวเหย่ ตื่นแล้ว ! ” ฉันพูดออกมาพร้อมกับชายคนนั้น ทั้ง2คนก็รีบเข้าไปหาเซี่ยวเหย่พร้อมกัน ในตอนนั้นควันดำที่อยู่รอบตัวของเซี่ยวเหย่ก็หายไปเกือบจะหมดแล้ว เซียวเหย่ลืมตาขึ้นมาแล้วจ้องเขม่งไปที่ถงถง “เซียวเหย่รีบปล่อยเขาเถอะ พวกเขามาเพื่อช่วยนะ”ฉันจับแขนของเซี่ยวเหย่ไว้กลัวว่าเขาจะโกรธขึ้นมา แล้วจะทำอะไรกับถงถงจริงๆ “เธอให้ฉันปล่อยเหรอ พวกนี้เป็นพวกหลงโผนะ” เซี่ยวเหย่พูดด้วยเสียงนิ่งๆ ตอนที่พูดเขาไม่แม้แต่จะมองหน้าฉันด้วยซ้ำ “หลงโผแล้วยังไงล่ะ พวกเขาช่วยนายไว้ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ” ฉันพูดด้วยความแปลกใจ มองดูท่าทางของเซี่ยวเหย่ดูเหมือนเขาจะเกลียดชังหลงโผอย่างมาก เซี่ยวเหย่ไม่พูดอะไรออกมาอีก เขาผลักฉันออกไปและโยนถงถงลอยออกไป ชายหลงโผคนนั้นที่เห็นเหตุการณ์อาสาที่จะช่วย เขาก็รีบที่จะไปรับไปทันที ระหว่างที่รอเขาไปรับถงถง ภาพตรงหน้าฉันก็ดับลงไม่สามารถรับรู้อะไรได้อีก ตอนที่ฉันตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ในโรงแรมแห่งหนึ่ง ชายหลงโผกับถงถงก็ไม่อยู่แล้ว เห็นก็แต่ใบหน้าเรียบเฉยของเซี่ยวเหย่ที่นั่งอยู่ข้างๆเท่านั้น เห็นฉันตื่นแล้วเขาก็ไม่พูดอะไรมีเพียงแค่สายตาจ้องมองมาที่ฉันเหมือนกับว่าฉันไปเป็นหนี้เขาอยู่สองร้อยอย่างนั้นแหละ จากนั้นไม่นานเขาก็มองฉันจนรู้สึกเย็นไปทั้งตัว “เซี่ยวเหย่ ทำไมพวกเราถึงมาอยู่ที่นี่หล่ะ แล้วทำไมจู่ๆฉันถึงสลบไปได้นะ ตอนนี้ก็ปวดคอไปหมด นายไม่ควรตีฉันแล้วนะ” ฉันแกล้งทักทายเซี่ยวเหย่อย่างไม่มีอะไรจะทำระหว่างที่พูดก็พลางนวดคอไปด้วย ไม่ต้องถามเลย ที่จู่ๆฉันก็สลบไป ต้องเป็นพวกนั้นแน่ๆที่ตีฉัน！ “ไม่ผิด ฉันเป็นคนทำให้เธอสลบเอง” เซี่ยวเหย่พยักหน้า ไม่คิดเลยว่าเขาจะยอมรับตรงตรงเลยว่าเค้าตีฉัน แล้วก็ไม่แสดงความขอโทษกันซักนิดเลยเนี่ยนะ！ “แล้ว……ถงถงพวกเขา......” ฉันนอนมองเขา ไม่ได้โกรธเขาแล้ว ยังดีที่เซี่ยวเหย่ยังดูแลฉัน ฉันเอ่ยถามถึง ถงถงอย่างระมัดระวัง ฉันถามถึงถงถงยังไม่ทันจบ สีหน้าของเซี่ยวเหย่ก็เปลี่ยนไป เขาก้มลงมาหาฉันและพูดว่า “พูดความจริงมา ตะปูนั่นของเธอพวกนั้นให้มาใช่ไหม” “อา...ไม่ใช่นะ...” ฉันไม่คิดเลยว่าเซี่ยวเหย่ยังคิดถึงเรื่องตะปูนั่นอยู่อีก โดยเฉพาะเขารู้เรื่องที่มาของตะปูนั่นอีกจู่ฉันก็รู้สึกผิดขึ้นมา ฉันพูดอย่าเบี่ยงประเด็นว่า “ฉันกับพวกนั้นไม่เคยรู้จักกันเลยนะ เพียงแค่ตอนที่ออกจากโรงพยาบาลนายไม่แข็งแรง ฉันกลัวไปหมดไม่รู้จะทำยังไงดี ฉันก็เลยตามหาพวกเขาในอินเตอร์เน็ตให้พวกเขามาช่วยนาย” “ในอินเตอร์เน็ตเหรอ คือที่ไหนน่ะ” เซี่ยวเหย่พูด เขาถามฉันอย่างตั้งใจ ฉันพึ่งจะนึกขึ้นได้ เขาตายมานานกว่า100ปีแล้ว เขาไม่รู้ว่าอินเตอร์เน็ตคืออะไร ถึงเขาจะฟื้นมาได้1ปีแล้ว รู้เรื่องของยุคนี้บ้างแล้ว แต่กับอินเตอร์เน็ตก็เป็นสิ่งใหม่สำหรับเขา อยากที่จะอธิบายให้ฟังแต่ก็ยากที่จะอธิบาย ฉันอธิบายคำว่าอินเตอร์เน็ตให้อย่างสบายสบาย มันคือเครือข่ายเว็บขนาดใหญ่ ผู้คนสามารถส่งข้อความให้กันผ่านอินเตอร์เน็ตได้ คนอื่นก็เห็นข้อความนั้นได้ ดังนั้นฉันเลยหาพวกเลือดผสมหลงโผเจอ นี่โชคดี ฉันแค่เจอกับพวกหลงโผแต่ฉันไม่รู้จักพวกเขา..... บลาบลาบลา ฉันอธิบายไปเป็นกอง และไม่ว่าเซียวเหย่จะฟังรู้เรื่องหรือไม่เขาแค่ต้องรู้ว่าฉันได้ตะปูนั้นมาโดยไม่ตั้งใจไม่ใช่ว่าไปเข้าร่วมกับพวกหลงโผ ยังไงก็ตามตอนนี้ชีวิตของฉันก็อยู่ในมือเขาแล้ว ถ้าทำให้เขาโกรธขึ้นมา ฉันก็อาจจะตายก่อนวัยอันควรได้ทุกเวลา เซียวเหย่ฟังฉันพูดอยู่นาน เขาก็ขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย ดูถ้าแล้วคงจะฟังไม่เข้าใจ และขี้เกียจที่จะฟังแล้วจึงขัดจังหวะฉันโดยห้ามไม่ให้ไปยุ่งกับพวกหลงโผอีกเด็ดขาด ฉันค่อยๆพยักหน้า ฉันอยากจะข้ามประเด็นนี้ไปเร็วเร็วแล้ว ตอนนี้เซียวเหย่อารมณ์เย็นแล้ว ฉันรีบแสดงท่าทีว่าคราวหลังจะไม่ยุ่งกับพวกหลงโผแล้ว เพียงแค่มุ่งมั่นที่จะอยู่ข้างกายหลงโผช่วยเขาตามหาภรรยาของเขา หลังจากพูดคุยกันจบฉันถามเซียวเหย่ว่าฉันออกไปหาอะไรกินได้ไหม นอนนานขนาดนี้ท้องฉันหิวแล้ว เขาพยักหน้า บ่งบอกได้ว่าเขาไม่ต้องกังวลกับฉันอีก ทั้งยังให้ฉันสวมเสื้อผ้าสวยสวยหน่อย ไม่นานเขาก็พาฉันไปกินอาหารมื้อใหญ่ ฉันพึ่งจะพบว่าที่ปลายเตียงนั้นมีชุดเดรสสีฟ้าน้ำทะเลวางอยู่ มันสวยมากเนื้อผ้าที่ใช้ก็ดีมากเช่นกัน แค่มองก็รู้ได้ว่ามีราคาไม่น้อย ฉันรู้สึกดีใจขึ้นมาทันที คิดไม่ถึงเลยว่าเซียวเหย่ผีที่ตายไปร้อยกว่าปีผู้นี้ จะโรแมนติกเป็นเหมือนกัน ไม่ใช่แค่เชิญฉันทานอาหารมื้อใหญ่แต่ยังซื้อชุดที่สวยขนาดนี้ให้ฉันอีกด้วย ทันใดนั้นฉันก็กอดแขนของเขาไว้ และขอบคุณเขาด้วยรอยยิ้ม ตอนนี้ฉันพึ่งจะพบว่าแท้จริงแล้วเขาก็ดีไม่น้อยเลย นอกจากตอนเขาโกรธและดูอันตรายแล้ว แท้จริงแล้วเขาก็เป็นผู้ชายที่สมบูรณ์แบบเลยนะ หล่อ,การงานก็ดี,ยังโรแมนติกอีก และ ยังดีกับฉันอีก ฮาฮา ตอนที่ฉันกำลังมีความสุขอยู่นั้น ใบหน้าที่เศร้าหมองของเซียวเหย่ก็ยิ้มขึ้นมาและพูดว่า “เธออย่าพึ่งรีบดีใจไปที่ฉันพาเธอไปทานข้าวนี่เรื่องรอง ฉันจะพาเธอไปพบคนคนหนึ่งนี่แหละเรื่องสำคัญ” “พบคนเหรอ...พบใครน่ะ...” ฉันถามอย่างแปลกใจ เดิมทีเซียวเหย่ตายไปแล้วร้อยกว่าปีนะ บนโลกนี้เขาไม่น่าจะรู้จะใครแล้ว เขาต้องการให้ฉันไปพบใครกันแน่นะ “เซียวเซิ่ง หลานของฉัน เจ้าของบ้านตระกูลเซียวคนปัจจุบัน เจียงเหมินใหญ่ขนาดนี้ด้วยกำลังของฉันคนเดียว การที่จะตามหาเสวียนชิงชิงมันยากลำบาก จำเป็นต้องอาศัยอำนาจของตระกูลเซียว” เซียวเหย่พูด ตอนที่พูดก็ยังถือเดรสสีฟ้าตัวนั้นขึ้น เขายืนมันออกมาจะดึงผ้าห่มออก เหมือนกับเขาต้องการจะช่วยฉันสวม ฉันตกใจและคว้าผ้าห่มทันทีและพูดว่าฉันเปลี่ยนเองได้ ไม่ต้องรบกวนเขา ตอนที่พูดฉันก็เห็นกระดาษใบเล็กหล่นลงมาจากชุด ดูแล้วน่าจะเป็นใบเสร็จใบหนึ่ง เดี๋ยวก่อนนะ ใบเสร็จเหรอ？ เซียวเหย่เอาบัตรเครดิตมาจากไหน ทันใดนั้นฉันก็มีลางสังหรณ์ขึ้นมา รีบเอื้อมไปหยิบใบเสร็จนั้นมาดูอย่างร้อนใจ มองแล้วมองมองอีกไปที่มัน ฉันโกรธมาก แม้ว่าฉันจะรู้อยู่แล้วว่าชุดนี้ราคาคงไม่ถูกแต่ก็คิดไม่ถึงว่าเขาจะกล้าซื้อชุดราคาหนึ่งหมื่นกว่าและยังรูดด้วยบัตรของฉันอีก! ฉันทำงานเสริมมาตลอดสามปีเต็มถึงจะได้เงินมาหนึ่งหมื่นกว่า เซียวเหย่กลับเอามาซื้อชุดกับดอกไม้ให้ฉันเนี่ยนะ! ฉันโกรธมากจนหายใจไม่ทันแล้ว ฉันจ้องไปที่เซียวเหย่ตาเขม่ง ในใจนี่คือด่าเขาเละแล้ว พวกคนตายนี่ ไม่เรียนรู้เรื่องอื่น แต่รูดบัตรเพื่อจ่ายเงินกลับเรียนรู้ได้เข้าใจเลย เขารู้รหัสบัตรของฉันได้ยังไงกันนะ！ และผู้ร้ายเซียวเหย่ก็ยังมองฉันด้วยร้อยยิ้ม พอเห็นฉันมองเขาโดยไม่พูดอะไร เขาเอื้อมมือมาคว้าผ้าห่มออก ไม่รอให้ฉันได้ตอบอะไร เขาก็สวมชุดนั้นลงมาที่ตัวฉันแล้ว และยังรูดซิปให้เสร็จเรียบร้อย พอใส่เสร็จเขาก็มองมาทีฉันอย่างพอใจในผลงานของตัวเอง เขาพยักหน้าพร้อมพูดว่า “ อืม...ในที่สุดฉันก็ได้เห็นจนได้ เดี๋ยวซักครู่จะไปพบหลานฉัน พวกเราตระกูลเซียวนั้นมีชื่อเสียงมาก เธออย่าทำให้ฉันขายหน้าล่ะ” เหอะขายหน้าเหรอ กลัวว่าฉันจะทำขายหน้าก็ไม่ต้องพาฉันไปสิ ฉันด่าเขาในใจอย่างอดไม่ไหวแน่นอนว่าพวกผีน่ะจิตใจคับแคบ ก็แค่ฉันถูกเขาเห็นตะปูดูดวิญญาณ ทำแบบนี้จะแก้แค้นฉันรึไงกัน ฉันอารมณ์ไม่ดีแล้ว ได้แต่เดินตามเขาออกไปข้างนอกด้วยผมกับเสื้อผ้าที่แต่งมาอย่างดี พร้อมกับใบหน้าท้อใจ เซียวเหย่ยังคงไม่สนใจฉัน เขาพาฉันออกจากโรงแรมแล้วยังเอาเงินของฉันที่อยู่ในกระเป๋าไปใช้ขึ้นรถไปยังโรงแรมฮิลตันโรงแรมที่ดีที่สุดของเจียงเหมิน แค่ฟังชื่อฉันก็เกือบจะไม่หยิบออกมา ก็เงินที่เหลืออยู่ในบัตรของฉัน จะไปโรงแรมฮิลตันเหรอดูท่าว่าจะพอซื้อแค่ผักกาดดองซักถ้วยน่ะซิ เซียวเหย่เห็นท่าทางขี้เหนียวของฉันก็หัวเราะเยาะ และบอกว่ามื้อนี้ฉันไม่ต้องจ่ายเพียงใช้เงินของฉันนิดหน่อย ใช้เวลาไม่นานเขาสามารถที่จะคืนเงินให้ฉันได้ “นายก็แค่พูดนั่นแหละ ไปที่โรงแรมฮิลตันก่อน หลานนายก็คงมีเงิน กินข้าวซักครู่ก็ให้หลานนายคืนค่าชุดมาให้ฉันด้วยล่ะ” ฉันพูดขึ้นมาทันที ระหว่างที่พูดคุยกันรถก็ได้มาจอดอยู่หน้าโรงแรมฮิลตัน ที่หน้าประตูโรงแรมนอกพนักงานต้อนรับแล้วยังมีชายหนุ่มที่สวมเสื้อสูทยืนอยู่ เขาสูงน่าจะประมาณร้อยแปดสิบกว่าได้ ดูเหมือนว่าใบหน้าเขากับเซียวเหย่จะมีบางส่วนที่คล้ายกัน เขายืนมองมาอย่างสะดุดตา ฉันมักจะมองคนไปทั่ว เห็นชายคนนั้นมองมาที่พวกเรา จึงหันไปถามเซียวเหย่ว่านั่นใช่หลานของเขาไหม เขาโตแล้ว ไม่รู้ว่ามีแฟนรึยังนะ เซียวเหย่ยิ้มแล้วบอกว่าดูจากอายุแล้ว พี่ชายพวกนั้นน่าจะไม่ใช่หลานของเขา แต่ดูจากลักษณะท่าทางแล้ว น่าจะเป็นคนสนิทของหลานชาย พอพูดจบเขาก็ยิ้มและถามฉัน “ทำไม เธอชอบเขารึไง” ฉันเผลอพยักหน้าโดยไม่รู้ตัว แน่ล่ะคนหล่อหล่อใครจะไม่ชอบกัน ฉันน่ะไม่ได้ชอบแค่เขานะ พวกดาราหล่อหล่อที่อยู่ในทีวีฉันก็ชอบหมดเลย ยังไม่ทันได้พูดอะไร จู่จู่ฉันก็เกิดอาการเจ็บที่ขาขึ้นมาฉับพลัน เซียวเหย่ก็ยังยิ้มอยู่เหมือนเดิม แต่อุ้งมือของเขากลับมาว่างไว้ที่ขาของฉันและหยิกเบาๆหนึ่งทีซ้ำยังบิดอีก ! “อ๊ะ!” ฉันกรีดร้องออกมา เจ็บจนน้ำตาระเบิดออกมาแล้ว จึงผลักมือเขาออกอย่างแรง และด่าเขาว่า “นายเป็นบ้าอะไรน่ะ มาหยิกฉันทำไม!” แต่พอฉันด่าเสร็จก็รู้สึกเสียใจที่ว่าเขา นั่นเป็นเพราะฉันเห็นใบหน้าของเซียวเหย่ซึมลงไป แม้จะยังมีรอยยิ้มอยู่บนหน้าเขา แต่รอยยิ้มนั้นกลับเป็นรอยยิ้มที่ดูเย็นชา เหมือนกับตอนที่เขาโกรธ “ฉีเซวียน เธอต้องซื่อสัตย์กับฉัน ตอนนี้เธอเป็นผู้หญิงของฉันแล้ว ห้ามมองหาผู้ชายคนอื่นอีก รู้เลยว่าพฤติกรรมของเธออยู่ในยุคฉันจะเป็นยังไง ชอบนอกใจน่ะสิ” “ฉันไปเป็นผู้หญิงของนายตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” น้ำตาจากความเจ็บของฉันก็ยังไหลออกมาไม่หยุด แต่เสียงก็อ่อนลงมาแล้ว เหลือก็แต่ฉันรู้สึกผิดเมื่อเป็นคนฟังด้วยตัวเอง เซียวเหย่คิดไม่ถึงว่าฉันจะเจ็บขนาดนี้ เขาตกใจเล็กน้อย และถามฉันอย่างอ่อนโยน “อย่างไงก็ตามเธอเป็นผู้หญิงของฉันแล้วก็ต้องมีฉันแค่คนเดียว ลงรถเถอะ ไปดูกันว่าผู้ชายคนนั้นคือใคร” พูดจบเซียวเหย่ก็ดึงมือฉันและจูงลงมาจากรถ ฉันยังโกรธที่เขาหยิกฉันเมื่อกี้อยู่ เพราะมันเจ็บมากจริงจริงนะ ไม่ต้องดูว่ารู้ว่าที่ขามันต้องช้ำแน่นอน ฉันพยายามที่จะเอามือที่เขาจับฉันอยู่ออก อย่างไม่สบอารมณ์ ถ้าตามที่เขาพูดก็คือฉันนอนกับเขา ก็กลายเป็นผู้หญิงของเขา ，ต้องเฝ้าเขา และยังไปสนใจผู้ชายคนอื่นไม่ได้อีกเหรอ แต่เขาปลอมตัวเป็นหลิวฝันมานอนกับฉันนะ ถ้าจะรู้ตั้งแต่ตอนนั้นว่าเป็นเขา ฉันต้องตายแน่นอน ถึงเขาจะหล่อแต่เขาก็เป็นผีนะ！ และเขาก็เคยพูดว่ารอเขาหาเสวียนชิงชิงพบ ก็จะปล่อยฉันไป ก็คือฉันต้องช่วยเขาตามหาคนแต่หลังหลังยังต้องปกป้องเขาด้วย หน้าไม่อาย！ ฉันคิดด้วยสีหน้าบูดบึ้งอยู่ด้านหลังเซียวเหย่ ชายหน้าตาดีผู้นั้นหลังจากเห็นลู่หมิงก็เขามาทักทาย และก็ไม่รู้ว่าเขากับเซียวเหย่มีความสัมพันธ์อะไรกัน ยังไงก็แล้วแต่เขาก็เป็นคนที่รู้ตัวตนของเซียวเหย่ เขาเข้ามาพูดทักทายอย่างเคารพ “สวัสดีครับคุณปู่คุณย่า หลานชื่อเซียวเถิง คุณพ่อคือเซียวเซิ่ง วันนี้คุณพ่อมีธุระด่วน จึงให้หลานมาแทน ไม่คิดว่าคุณปู่คุณยาจะยังวัยรุ่นอยู่เลยนะครับ” เขาพูดไปพร้อมกับเชิญพวกเราเข้าโรงแรม ฉันมองเซียวเถิงโดยไม่ตั้งใจ เขายังดูเด็กและหล่อเหลาคิดไม่ถึงว่าคำพูดของเขาจะเหมือนกับออกมาจากหนังสือเรื่องไหนซักเล่ม เทียบกับเซียวเหย่แล้วเขาก็ดูเหมือนคนโบราณเหมือนกันนะ และเขายังเรียกฉันว่าคุณย่าอีก ฉันอายุน้อยกว่าเขาอีกนะ เขามาเรียกฉันแบบนี้รู้สึกแปลกๆจัง โชคดีที่เขาไม่ได้สนใจฉัน หลังจากทักทายฉันแล้ว เขาก็อยู่กับเซียวเหย่กระซิบคุยกันระหว่างเดินไป พูดคุยเรื่องของเสวียนชิงชิง เขาคงจะรู้จุดประสงค์ที่เซียวเหย่มาหาเขาแล้ว ฉันยังสงสัยเกี่ยวกับเสวียนชิงชิงคนที่ถูกฝังไว้กับเซียวเหย่จึงเดินไปใกล้ใกล้พวกเขาเพราะอย่างฟังเรื่องของเสวียนชิงชิง ใครจะไปรู้หล่ะว่าเซียวเหย่เขาไม่ต้องการให้ฉันรู้เรื่องนี้ เขาจงใจพูดเสียงเบาถึงฉันจะเดินเข้าไปใกล้แค่ไหน ได้ยินอะไรก็ฟังไม่ชัด มันทำให้ฉันเศร้านิดหน่อย ยังไงเขาก็ใช้ประโยชน์จากฉันเพื่อตามหาเสวียนชิงชิง เซียวเถิงมีสิทธิอะไรที่จะรู้เรื่องของเสวียนชิงชิงกัน ฉันกลายเป็นคนโง่ที่ไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับเสวียนชิงชิงเลย แต่ฉันก็จัดการความรู้สึกได้อย่างรวดเร็ว นั่นเป็นเพราะพนักงานนำเมนูอาหารมาให้แล้ว มองดูภาพอาหารที่น่าทานพวกนั้น และแล้วก็เกิดความหิวขึ้นมาทันทีจากตอนแรกที่โกรธก็กลายเป็นความอยากอาหาร ชี้มั่วๆไปที่อาหารบนเมนู ยังไงก็แล้วแต่นี่ก็เป็นเรื่องยากของฉันมันเป็นครั้งแรกที่ได้มาทานอาหารที่หรูขนาดนี้ แล้วยังไม่ใช่เงินของฉันอีก ถ้ากินไม่หมดใส่ถุงกลับบ้านก็ยังดี ตอนที่ฉันสั่งอาหารจนมืออ่อนไปหมด สองคนด้านข้างที่พูดกระซิบกระซาบกันก็กลับมาพูดเสียงปกติ ได้ยินแค่เซียวเถิงพูดว่าครั้งนี้พ่อของเขาไม่สามารถมาได้เพราะถูกเรียกโดยสถานีตำรวจเพื่อช่วยไขคดี เมื่อเร็วๆนี้เจียงเหมินเกิดคดีเด็กสาวหายตัวไปหลายคดี เขายังถามว่าเซียวเหย่สนใจจะไปดูหรือไม่ คดีเด็กสาวหายตัวไปงั้นเหรอ ยังมากกว่าหนึ่งคดีอีก เจียงเหมินเกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ ไม่เห็นจะมีรายงานข่าวเลย ความสนใจของฉันก็ถูกดึงไปเรื่องที่เซียวเถิงพูด ยังไงก็ตามเจียงเหมินก็เป็นเมืองที่ฉันโตมา ตอนนี้เกิดเรื่อใหญ่ขึ้นฉันก็ต้องกังวลเป็นธรรมดา ฉันยอมรับว่าฉันอยากรู้เรื่องมากว่านี้และตอนนี้เรื่องนี้บนอินเตอร์เน็ตก็ยังไม่มีดูท่าแล้วคงจะถูกตำรวจปิดไว้ นี่คือข้อมูลลับซินะ ฉันหวังให้เซียวเหย่ไปดูและพาฉันไป เพราะเรื่องนี้สนุกยิ่งกว่าการตามหาเสวียนชิงชิงสะอีก แน่นอนว่าเซียวเหย่พยักหน้าโดยฉันไม่ต้องหวังพูดว่าตำรวจเรียกเซียวเซิ่งให้ไปช่วย เรื่องนี้ต้องมีเงื่อนงำเป็นแน่ ไปดูซักหน่อยก็ดีเหมือนกัน หลังจากปรึกษากันเสร็จ อาหารที่ฉันสั่งไปก็มาเสิร์ฟพอดี ฉันอยากที่จะทานอย่างมีความสุข แต่ปู่หลานสองคนด้านข้างฉันกลับไม่มีความสนใจในอาหารพวกนี้ แค่พูดคุยถึงการพัฒนาในหลายปีมานี้ของตระกูลเซียว เซียวเถิงดูเหมือนคนอายุยี่สิบสีถึงยี่สิบห้า ทั้งสองดูคล้ายกันเล็กน้อย เหมือนนั่งอยู่กับพี่ชายสองคน แต่จากการเปรียบเทียบแล้ว ฉันก็พบว่าองค์ประกอบบนใบหน้าของเซียวเหย่มีความคม,ดูมุ่งมั่น ，เสน่ห์ของผู้ชายมากกว่าเซียวเถิง สำหรับฉันน่ะเซียวเหย่ก็ยังหล่อกว่านั่นแหละ ฉันทานไปด้วยและยังให้คะแนนความหล่อของสองปู่หลานอยู่ในใจอย่างเงียบเงียบ รอฉันทานเสร็จพวกเขาสองคนก็พูดคุยกันเกือบจะเสร็จแล้ว ฉันจึงให้พนักงานนำอาหารที่ทานไม่หมดไปใส่ถุง หลังจากนั้นก็ตามเขาสองคนออกไปข้างนอก ด้านนอกโรงแรมมีรถเบนซ์จอดรอไว้อยู่แล้ว หลังจากเซียงเถิงเรียกฉันขึ้นรถเขาก็ขับรถออกไปทางตะวันออก เส้นทางนี้ฉันรู้จักดี คุณลุงของฉันอยู่แถวนี้ เพื่อใช้เวลาบนท้องถนนให้เป็นประโยชน์ ฉันจึงชวนเซียวเถิงคุยและถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้นกับคดีเด็กสาวหายตัวไป