已经是第一章了
ตอนที่ 22 เป็นผู้หาหญิงของผม
ตอนที่ 22 เป็นผู้หาหญิงของผม
ระหว่างยืนในลิฟต์ จากชั้นล่างสุดถึงชั้นสูงสุด ปุริมควักกุญแจออกมาเปิดห้อง ห้องรับแขกที่ใหญ่มากเหมือนกับห้องโถงที่โรงเรียน เขาพาเพ็ญนีติ์มานั่งที่โซฟา ปุริมเหลือบมองขาของเพ็ญนีติ์จากนั้นก็รินชาและน้ำเปล่ามาอย่างละแก้ว และยืนน้ำเปล่าให้เพ็ญนีติ์ เอา “ดื่มสิ”
ตั้งแต่หัวจรดเท้า เพ็ญนีติ์เหมือนท่อนไม้ ที่แล้วแต่ว่าเขาจะว่างไว้ตรงไหน “ปุริม ตกลงคุณจะทำอะไรกันแน่?”
ปุริมยกแก้วขาขึ้นมา และเป่าน้ำชาให้ไอร้อนค่อย ๆ ระเหยออกไป ท่ามกลางควันไอจากชา “เป็นผู้หญิงของผมนะ”
เพียงแค่คำพูดสั้น ๆ ไม่กี่คำ กลับทำให้เพ็ญนีติ์ รู้สึกว่าหัวจะระเบิดให้ได้ เพ็ญนีติ์มองปุริมแบบตลึง ในความคิดมีแค่คำว่า อึ้ง จนพูดไม่ออก
เมื่อปุริมดื่มชาเสร็จ มือข้างหนึ่งเหมือนอยากจะชี้ไปตรงหน้าหน้าเพ็ญนีติ์ “ทำไม เธอไม่เต็มใจหรือ?”
เพ็ญนีติ์เคลียดมาก เขามีดีอะไรทำไมอยู่ดี ๆ จะให้ฉันไปเป็นผู้หญิงของเขา เขาบ้าแล้วหรือ?
เพ็ญนีติ์ลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว และสาดน้ำเปล่าเต็มแรงที่อยู่ในมือเธอ จนทำให้หน้าและตัวของปุริมเปียกไปหมด น้ำยังคงหยดลงมาจากหัวของปุริม และไหลลงพื้นอย่างรวดเร็วโดยไม่ทิ้งร่องรอยอะไรเลย “ฉันไม่เต็มใจ”คำ ๆ นี้ เพ็ญนีติ์ตะโกนออกมาอย่างแรง ทำให้ทั้งห้องกลับมีแต่เสียงสะท้อนของเพ็ญนีติ์
ปุริมเงียบ แม้กระทั้งหน้าก็ยังไม่เช็ด และรับสภาพที่มีรอยเปียกไปทั้งตัว ยังดีน้ำที่ปุริมให้เพ็ญนีติ์เป็นแค่น้ำเปล่าอุ่น ๆ ไม่เช่นนั้น เขาคงถูกลวกแล้ว ปุริมเหลือบมองเพ็ญนีติ์แวบเดียว และหันหลังเดินกลับไปที่ มุม ๆ หนึ่งของห้องรับแขก ตรงนั้นมีตู้เล็ก ๆใบหนึ่ง เขาเปิดตู้ และหยิบกล่องยาออกมา
ปุริมเดินตรงไปหาเพ็ญนีติ์ หัวใจเพ็ญนีติ์เต้นแรงไม่หยุด เพ็ญนีติ์ตลึงแบบไร้ข้อสงสัย ปุริมดูหล่อมาก หล่อแบบผู้ชายบ้าน ๆ แต่ดูแพงมาก ตั้งแต่เพ็ญนีติ์มาข้องแวะกับปุริม เธอก็เคยได้ยินเรื่องราวต่าง ๆ เกี่ยวกับปุริมจากมหาวิทยาลัยดรัลมาแล้ว เปลี่ยนผู้หญิงราวกับเปลี่ยนเสื้อ ข้างกายเขาไม่เคยขาดผู้หญิงเลย แม้แต่ทางขึ้นบันไดก็มีผู้หญิงมารายล้อมไม่ขาด นี่เป็นสิ่งที่เพ็ญนีติ์เคยเห็นกับตาเอง ว่าแต่ตอนนี้ เขากลับมาบอกกับเธอว่าให้เธอเป็นผู้หญิงของเขา
หรือว่าสมองของเขาขึ้นสนิมอย่างงั้นหรือ?
ปุริมหยุดอยู่หน้าเพ็ญนีติ์ ปุริมเปิดกล่องยาออกมา หลังจากนั้นก็ยกขาของเพ็ญนีติ์อย่างเบามือขึ้นมาวางบนเขาของปุริม เพ็ญนีติ์ปวดนิดนึง เพ็ญนีติ์กัดฟันแน่นจนหน้างิ้วคิ้วขมวด แต่ก็อดทนและไม่เปร่งเสียงร้องออกมา
ขาเพ็ญนีติ์บวมมาก กระโปรงสัมผัสกับเหงื่อจนติดแน่น ถอดก็ถอดไม่ออก ปุริมเลยเลยควักกรรไกเล็ก ๆ เล่มหนึ่งออกจากกล่องยา “ชะละ”เสียงกระโปรงที่ถูกกรรไกตัดออกดังขึ้น เผยให้เห็นขาที่บวมแดงจนน่าตกใจ เพ็ญนีติ์กัดฟันแน่นและยอมให้ปุริมทายาให้ ว่าไปแล้ว ท่าทางของปุริมคุ้นตามาก เหมือนกับเป็นแพทย์มืออาชีพ เพียงแค่ยาและเครื่องมือในกล่องยา ไม่ใช่ของที่ดีที่สุดที่แพทย์เขาใช้กันเท่านั้น เหมือนกับว่าที่พาเพ็ญนีติ์ขึ้นมากับเขา เพียงต้องดูแลแผลให้เพ็ญนีติ์เท่านั้น
ทายา ปิดแผล กิริยาท่าทางต่าง ๆ ล้วนแล้วเป็นใจ ยาที่ทาเหมือนว่าจะมีส่วนผสมของมิ้นท์ เพียงไม่นานก็ทำให้ขาเย็น ๆ และรู้สึกดีขึ้นมา ความเจ็บปวดค่อย ๆ ลดลงเรื่อย ๆ ความโกธรและโมโหของเพ็ญนีติ์ก็ลดลงตามเช่นกัน ระหว่างที่เพ็ญนีติ์มองดูปุริมกำลังเก็บกล่องยา เพ็ญนีติ์เอ่ยเบา ๆ ว่า “ขอบคุณคะ”
“มันเป็นสิ่งที่ผมควรทำ ผมเป็นคนชนคุณล้ม ยังดีที่เจ็บแค่ผิวเผิน ยังไงก็แล้วแต่ พรุ่งนี้เช้าก็ควรไปเอกซเรย์ที่โรงพยาบาลดู อย่างนี้ถึงจะวางใจได้” ปุริมบอก หลังจากเอากล่องยาไปไว้ที่เดิม และกับมานั่งข้างหน้าเพ็ญนีติ์
กลิ่นแอร์อบอวนด้วยกลิ่นกายอ่อน ๆ ของปุริมและกลิ่นยาที่ทาเพ็ญนีติ์ ความเงียบทำให้เพ็ญนีติ์ได้ยินเสียงเต้นของหัวใจตัวเอง เอาจริง ๆ เมื่ออยู่กับปุริมแล้วเพ็ญนีติ์รู้สึกกดดันตัวเองอย่างบอกไม่ถูก และยิ่งกว่านั้น ก็คือหัวใจว้าวุ้นไปหมด
已经是最新一章了
加载中
