ตอนที่ 23 ตกหลุมรักแล้วใช่ไหม

ตอนที่ 23 ตกหลุมรักแล้วใช่ไหม “ทำไม คำถามของผมคิดดีหรือยัง?” “คุณปุริม นี่คุณกำลังเล่นเกมส์อะไรอยู่กันแน่ค่ะ?” “แต่งงาน” เพ็ญนีติ์อึ้งจนหน้าซีด ใช่เธอฟังไม่ผิด “ฉันยังเรียนอยู่นะ มหาลัยเรามีกฎเกณฑ์ ระหว่างเรียนห้ามแต่งงานนะ” “แต่งงานก่อนค่อยจดทะเบียน” เพ็ญนีติ์พูดขึ้นมาอย่างไม่รีรอ และมองปุริมแบบอึ้ง ๆ “ทำไมต้องเป็นฉัน?” คุณมีคนให้เลือกตั้งมากมาย ทำไมต้องเป็นฉัน ทั้งที่ยังเรียนไม่จบมหาลัยด้วยซ้ำ? เมื่อปุริมปวดใจ ในสมองก็ประกายรอยยิ้มที่อ่อนโยนของพนินีขึ้นมา “เพราะเธอต้องการเงินไง” และผมก็ต้องการภรรยาชั่วคราว” “แต่ว่าฉันไม่ต้องการจะขายตัวเองกินนะ” “เพ็ญนีติ์ สำหรับผมเงิน5หมื่นหยวนเป็นเพียงเศษเงินเท่านั้น แต่สำหรับเธอ ทำงาน2ปีก็ไม่มีปัญญาหามาได้ ดังนั้น ผมว่าคุณควรลองคิดดูนะ ฉันไม่เอาเปรียบเธอแน่นอน” “ปุริม นี่คุณตามเช็คข้อมูลฉันหรือ?” “ใช่ เธอยังเคยขายเลือดตัวเอง” เพ็ญนีติ์ไม่ปฏิเสธ เธอพูดแบบเปิดเผย หัวของเพ็ญนีติ์ดังเหมือนจะระเบิด รู้สึกว่าเขารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเรา เธอไม่สามารถลบหนีเขาได้ เขารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเธอ รู้แม้กระทั้งว่าเแม่ของเธอเป็นคนแบบไหน เพ็ญนีติ์เงียบ และมองดูน้ำอุ่นเปล่า ๆ ที่ปุรินพึ่งรินให้เธอใหม่บนโต๊ะชา ณ ตอนนั้น เสียงหัวใจก็ดังขึ้นแบบไม่หยุด แบบไม่สามารถต้านทานได้เลย ใช่เขาพูดถูก ฉันต้องการเงินจริง ๆ ฉันไม่อยากติดค้างจำรูญอีก เงินจ้างให้เลิกกันที่ไหนละ นี่มันเป็นเป็นการถูกกันชัด ๆ เป็นเพราะจำรูญและญาณินท์แท้ๆที่ยัดเยียดความอับอายให้เธอ แต่ข้อเสนอของปุริมเป็นทางเลือกให้เขาแก้ไขทุกสิ่งได้ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น สิ่งที่เธอต้องเสียไปเป็นอะไร เธอเท่านั้นที่เข้าใจมันมากกว่าคนอื่น เพ็ญนีติ์เริ่มลังเลในการตัดสินใจ ปุริมดูว่าว่าเธอกำลังสับสนลังเลในการตัดสินใจ ปุริมพูดเบา ๆ ว่า “หรือไม่ เธอพักที่นี่ก่อนก็ได้ รอเธอคิดได้แล้ว ค่อยให้คำตอบผม” ปุริมยอมถอยหนึ่งก้าว และพูดด้วยน้ำเสียที่จริงใจ ทำให้หัวใจของเพ็ญนีติ์หวันไหวอีกรอบ “เธอสบายใจได้ ตราบใดที่เธอยังไม่ตกลง ผมจะไม่แตะเนื้อต้องตัวคุณเด็ดขาด ขาของเธอได้รับบาดเจ็บ เดินเยอะแล้วไม่ดี ยัยหนูฉันจะช่วยเธอลาที่มหาลัยเอง ที่มหาลัยก็ต้องลานะ ช่วงระหว่างนี้ก็พักรักษาขาที่นี่ละกัน” ปุริมช่วยจัดแจงสิ่งต่าง ๆ ให้กับเพ็ญนีติ์ ราวกับว่าเธอเป็นผู้หญิงของเขาแล้วอย่างงั้น แววตาทั้งสองข้างที่จ้องมองปุริมเหมือนเธอมีความรู้สึกลึก ๆกับเขา เพ็ญนีติ์พึ่งรู้สึกว่าเวลาที่เธอต้องเผชิญหน้ากับเขา เธอกลับมีความรู้สึกบางอย่างที่พูดไม่ออก ที่ดังขึ้นในใจของเธอ เหมือนกับว่าเธอตกหลุมรักเขาเข้าแล้วหรือ? แค่คิดถึงคำว่ารัก หัวใจเพ็ญนีติ์ก็เต้นแรง เธอคงบ้าไปแล้วแน่ ๆ เธอไม่อยากพักที่นี่ แต่ว่ามันดึกมาแล้ว บวกกับที่ยังปวดขาและปวดเมื่อยทั้งตัว เพ็ญนีติ์เลยจำใจต้องผยักหน้าว่าจะอยู่ต่อ ปุริมโอ่นโยนขึ้นมาทันตา และชี้ไปตรงบันไดหมุนซึ่งอยู่ตรงระเบียงข้างนอกห้องรับแขก “เพ็ญนีติ์ ชั้นสองคือห้องหนังสือ ห้องภาพยนตร์และห้องออกกำลังกาย ชั้นนี้มีสองห้อง เธอจะพักห้องไหนหรือ?” เพ็ญนีติ์แววตาเป็นประกาย “ฉันไปดูก่อนแล้วค่อยบอกคุณนะ” ในเมื่อเขาให้เธอเลือก เธอก็เลือกก่อนเลย เมื่อได้ยินปุริมพูดแบบนี้ เพ็ญนีติ์ก็รู้สึกไว้ใจเขาขึ้นเยอะเลย ดูแล้วเขาก็คงไม่อยากอยู่ร่วมห้องกับเธอนักหรอก อย่างนิสิดีที่สุด ตัวเธอเองก็ไม่อยากนอนห้องเดียวกับเขาเหมือนกัน งั้นก็เลือกเลยแล้วกัน ถ้าหากอยู่ที่นี่จริง ๆ ก็ถือว่าที่นี่เป็นโรงแรมละกัน ในเมื่อ ที่นี่ก็หรูกว่าโรงแรม แชนเดอเลียร์ที่แขวนอยู่บนห้องรับแขกช่างสวยงามระยิบระยับจริง ๆ เพ็ญนีติ์กระโดดไปติดกำแพงและเปิดปิดสวิสไฟ และแหงนมองดวงไฟ มันสวยงามจริง ๆ ราวกับว่าเธอกำลังวนเวียนอยู่ในฝัน “เพ็ญนีติ์ เลือกห้องสิ เร็วๆ ผมจะอาบน้ำแล้ว” เขาเปียงทั้งตัวเริ่มรู้สึกอึดอัด นี้ไม่ใช่การข้อร้องเธอ