ตอนที่24 โทนขาวดำ

ตอนที่24 โทนขาวดำ “ถ้าอย่างนั้นคุณก็ไปอาบน้ำสิ” เธอจะเลือกห้องแล้วมันเกี่ยวอะไรกับที่เขาจะอาบน้ำกัน “หนึ่งห้องนอนกับหนึ่งห้องน้ำ ถ้าไม่อย่างนั้นคุณเลือกห้องไหนผมก็จะอาบห้องนั้นดีไหม?” เขายกแขนขึ้นเพื่อโชว์กล้ามให้เธอเห็น “ให้คุณเห็นแบบนี้น่ะผมไม่ถือหรอกนะ คุณดูสิ คู่หมั้นของคุณใจกว้างดีใช่ไหม?” เธอใช้นิ้วจิ้มไปยังหน้าผากของเขาแรงๆ “คุณปุริม คุณจะสบประมาทกันไปหน่อยนะ” “คุณผู้หญิงครับ รีบๆเลือกเถอะครับ เลือกได้แล้วเราจะได้แยกย้ายกันไปอาบน้ำ ผมอยากนอนแล้ว” ภายในหัวของเพ็ญนีติ์เริ่มมีเสียงอื้ออึง เขาที่นำเธอเดินไปยังด้านหน้า พอเปิดประตูห้องเข้าไป ภายในห้องดูเป็นห้องของผู้ชาย ไม่เห็นจะดูมีความเป็นผู้หญิงเลยซักนิด สีโทนขาวดำ เรียบง่าย แต่กลับดูดีมีภูมิฐาน หันกลับมามองไปยังบนร่างของปุริมที่สวมเสื้อเชิ๊ตสีขาว กางเกงขายาวสีดำ ซึ่งก็ยังคงเป็นโทนสีขาวดำอยู่ดี “ฉันเอาห้องนี้ล่ะ” เมื่อสายตามองไปเห็นชิงช้าที่อยู่ตรงระเบียงเธอจึงรู้สึกชอบห้องนี้ขึ้นมา ในที่สุดก็มีมุมที่เป็นของผู้หญิงเสียที “โอเค แล้วแต่คุณนะ” เขาจึงหมุนตัวกลับ ทั้งคนและน้ำเสียงดูจะผ่อนคลายลงมาก คล้ายกับว่าการที่เธอรับปากว่าจะอยู่ต่อนั้นเป็นการช่วยชีวิตเขาไว้อย่างไรอย่างนั้น แม้แต่ความเย็นชาที่เขามีก็ลดลงไปด้วยเช่นกัน "ในตู้เสื้อผ้ามีชุดนอนของผมอยู่ คืนนี้คุณเอาไปใส่ก่อนก็ได้" เขาเอ่ยขึ้นพลางเดินออกไป แล้วหลังจากนั้นเขาก็หายออกจากห้องเธอไป ยืนเงียบๆอยู่ในห้องที่แปลกตานี้ ทั้งหมดราวกับเป็นความฝัน หากเป็นความฝันก็คงดีไม่น้อย เธอคงไม่ยากจะตื่นขึ้นมาเลย อยากจะถักทอเรื่องราวในความฝัน แล้วลืมความทุกข์ทั้งหมดทิ้งไป แต่ว่าสิ่งเหล่านั้น เป็นสิ่งจำเป็นในชีวิตของคนเรา ผ่านมาแล้ว ถึงอย่างไรก็คงสะบัดทิ้งไปไม่ได้อยู่ดี ภายในห้องที่เงียบสงัด เพ็ญนีติ์เปิดตู้เสื้อผ้า แล้วเลือกเสื้อเชิ๊ตของเขามาหนึ่งตัวเพื่อนำมาใส่เป็นชุดนอน เสื้อเชิ๊ดสีขาวตัวใหม่พอนำมาทาบอยู่บนร่างกายเธอแล้วค่อนข้างจะใหญ่ไปสักนิด แต่ ใส่เป็นชุดนอนเช่นนี้ก็ถือว่ากำลังพอดี เธอไม่ได้สนใจว่าเสื้อเชิ๊ตตัวนั้นจะเป็นยี่ห้อไหน เพราะถึงอย่างไรเธอก็จะนำมาใส่เป็นชุดนอนอยู่ดี ที่เขาพูดก็ถูก เป็นเพราะเขาเป็นคนชนเธอ เขาก็ต้องรับผิดชอบ เธอหยิบเสื้อเชิ๊ตแล้วเดินไปยังห้องน้ำ ห้องน้ำอยู่ในห้องนอนเสียด้วย ถึงแม้ว่าตั้งแต่เด็กเธอจะไม่ค่อยสนใจกับรูปลักษณ์ภายนอกเท่าไรนัก เข้าเรียนมหาวิทยาลัยเธอก็เคยชินกับการไปแย่งห้องน้ำกันกับเพื่อนๆ แต่ตอนนี้ เธอกลับรู้สึกชอบห้องน้ำในห้องนี้เสียจริงๆ อย่างน้อยๆก็ที่นี่ก็ไม่ต้องไปต่อแถวเพื่อที่จะรออาบน้ำ ห้องน้ำที่สวยงามเช่นนี้ พื้นปูด้วยกระเบื้อง กระจกใสๆทั้งสี่ด้านที่มองไปทางไหนก็เห็นแต่ตัวเอง แม้แต่เวลาถอดเสื้อผ้าก็ให้ความรู้สึกเฉกเช่นราวกับเหมือนมีคนแอบมองอยู่อย่างไรอย่างนั้น ซึ่งนั่นก็เป็นตัวเธอนั่นเอง ฝักบัวอันมันแวววาวนั่น เมื่อกดลงไปน้ำอุ่นจากฝักบัวก็ไหลออกมา เธอไม่กล้าอาบ ขาของเธอยังเจ็บอยู่ จึงนำแค่ผ้าขนหนูซับน้ำแล้วมาเช็ดที่ร่างกายตัวเองเพียงเท่านั้น ขาของเธอยังไม่หายดี ดังนั้นเธอจะต้องระวังให้มาก บนชั้นมีผ้าเช็ดตัว สบู่เหลว และยังมียาสระผมอีกด้วย ซึ่งยี่ห้อเหล่านี้เป็นยี่ห้อที่เธอไม่เคยคิดจะใช้มาก่อน แต่ตอนนี้ เธอกลับได้มาใช้ของดีๆเหล่านี้ เมื่ออาบน้ำเสร็จแล้วนั้น เพ็ญนีติ์จึงใส่เสื้อเชิ๊ดสีขาวของปุริมแล้วเปิดประตูห้องน้ำออกมา แต่ไม่คิดว่า ด้านนอกจะมีปุริมที่ยืนพิงผนังห้องราวกับเป็นบุคคลอันตรายที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวคาดอยู่ที่เอวเพียงผืนเดียว อีกทั้งผมสั้นๆที่ยังคงมีน้ำหยดลงมาปรกอยู่ที่ใบหน้า เธอมองเห็นร่างกายกำยำของเขา และนั่นจึงทำให้เธอต้องก้มหน้าลงไม่กล้าแม้แต่จะมองเขาเลยซักนิดเดียว เธอเอาแต่ก้มมองปลายเท้าตัวเองพลางเอ่ยถามออกไป “คุณ...คุณจะทำอะไร?” ไม่ใช่เขาบอกว่าจะแยกห้องกันนอนหรอกหรือ? ไม่ใช่เขาบอกไว้ว่าหากเธอยังไม่ตอบตกลงเขาจะไม่แตะต้องตัวเธอไม่ใช่หรือไงกัน? แล้วตอนนี้เขาเข้ามาทำไม?